Frækorn - 22.06.1903, Blaðsíða 6

FRÆKORN.
1*
hcnnar horfði einungis á hana til að lesa
aðdáunina í atigum hennar,
Eftir nokkra stund settist frú Lesler
niður á sófa og sagði: »Eg gct ekki
verið að þcssu lengur, í dag er cg svo
þreytt «
»Þieytist þú á heimilinu, eða finnst þér
eg leiðinlegur,« spurði Francis bros-
andi.
»Nei, nei, svaraði hún stoltslega. Eg
er orðinn þreytt á því að vera hamingju-
söm.<
»Eg vona, þú getir ætíð komið með
slíka afsökun, en við megum ckki leggj-
ast á lötu hliðina; móðir mín kemur í
kvöld,F'eins og þú veist, og eg vildi, að
þú værir cnnþá yndislegri en vana’ega
— ef það væri mögulegt «
»Eg kæri mig víst ekki um það; allar
mæc'ur í he'minum skyldu rkki geta kom-
ið mér á fætur, t'l að hafa fataskifti,
og \era í hirðvcizlufötum við boiðið í
kvöld.«
Það var auðséð, að FranciS misféll, cn
hann hafði v< r ð ofstuttan tíma giftur til
þess hann gæti komið orðum að óána’gju
s;nni. »Eins og þú vilt, ísabclla,« sagði
hann, »en cg óskaði.« —
Það var eitthvað það í röddinni, sem
kcm konunni til að líta upp, hún sá óá-
nægjuna á and iti hans og varð sme k.
»Fyrst jú óskaðir — þá vil cg gera
allt, scm |ú biður nú og afinlcga,« hvisl-
uðu hinar fögru varir í eyra hans, cg
íkugginn milli þeitra var horfinn, fokinn
burtu fyiir ar.dardiætti karlekans.
Heimili Wolferstars-hjónanra lá hálfa
nilu frá húsi Fiancis Lesters. Það var |
eitt af hinum Viðkunnanlegu húsum, sem
fyrrt m mátti sjá í útjaðri Lundúnaborgar.
Hvítir, fallegir hjahar og brattar brekkur |
voru sumstaðar í kring, en hin görrlu
hús standa enn þá hér og hvar, og hjá
þeim eiu plöntuð stór tié og ýmsir smá
runnar, sem skyggðu á vegginn. og einnig
voru í kiingum þau garðar og sólbyrgi,
og þar mátti sjá ymsar fallcgar viðarteg-
undir, og Hcnry Wolfcrston fór neð
konu sína til eins af þessum yndis'egu
litlu húsum.
Það ,var eitt kvöld 1 seftember. Það
var svalt úti, og því var lagt í arninn.
Þá var það, að Henry og Eunice sátu í
fyrstasinn í sínu egin húsi. Hinum rauð-
leita bjarma sló í andlit ungu konunnar,
þá hún skeinkti teið við kvöldborðið, en
ma,ður hennar lá mjög rólega í legubekkn-
um og aðgætti mjög vandlega hverja hreyf-
ingu, semjiún gjörði með hinni smáu hendi
sinni, sem átti svo annríkt í þessari nýju
stöðu. Hvað þau voru hanrngjusöm!
Eftir allar ástartilraunir, sem oft á tíðum
verða fyrir mótspyrnu og hindrunum, voru
þau nú samt sem áður komin á rólegan
stað — hamingjusamlegt og ve'rviðeig-
andi heimili fyrir nýgift hjón. Eunice
leit í kringum síg í herberginu, sem var
skreytt með smekk'egum myndum, þegj-
andi en skemmtilegur félagsskapur, sem
þau bæði voru svo mik'ð gefin fyrir, við
veggina stóðu bókahyllur og opið »forte-
píanó.« Allt benti á, að þeim rnundi líða
vel framvegis. Og við hliðina á sér sá
hún það andlit, sem hcn í fle'ri ár hafði
hugsað um mel glcði, . og. hún vissi nú,
að það var maður hennar. Þau þyrfti
aldrei að skilja. Ast þeirra mundi verða
eins og nokkurskonar uppspretta, sem
daglega endurnýjaðist og kastaði dýrðar-
ljóma á allt þeirra líf. Allar þessar hugs-
an'r bárust áð hjarta hinnar ungu konu
og hún b'ast í grát, en það voru gleði-
og hamingju-tár, scm voru fljótlega kysst
burtu og breyttust öða’-a í bros.
Oft á se nni árum datt þcim í hug
þetta kvöld, í þcirra eigin héimili, þá þau
horfðu á húsbúua) sim, sína húsguði.
Eunici reyndi ný a píanófortið og söng,
en rödd hennar skalf. Seinast færðu þau
sig að kamínunni og byggðu svo marga
loltkastala, en spaug þcirra endaði vana-
lcga mc ð alvöru, því þau voiu alltofham-
ingjusöm til að vcra verulega kát. Tím-
inn líður fljótt, einkum finnst þeim það,
sem engar sorgir hv la á. Eun ce hafði
verið gift í hálft ár, og þá tíð vissi hún
vatla hvað t;manum leið, en þó tíminn
væri (kki langur, var hann nógur til þess
að hin fyrri æfi þeirra lá bak við þau
eins og draurr.ur. Og þetta hálfa ár höfðu
þau lifað kyrrlátu, cn þó skemmtilegu lífi.