Frækorn - 22.06.1903, Blaðsíða 7

FRÆKORN.
79
Stundum talaði fólk í spaugi við þau um,
að það væri band á frjálsræði þeirra og
fjötrar, sem væru samfara hjónabandinu,
en Henry Wolfertson hló bara — hann
var æfinlega í góðu ska i Cg spurði,
hvort nokkur maður eða kona, gift eða
ógift, gæti nokkurn tíma sagt með sanni,
að hann eða hún væri fullkomlega frjáls,
því allir væiu einhverju háhir. Og það
er gott, að það skuli vera þannig, því
slíkt frelsi gæti á stundum orðið að
þungri byrði.
Frú Wolferston fann annaðslagið frænku
sína, því að Isabella hafði allt of göfug-
an hugsunarhátt til þess, að hin mismun-
andi staða þeirra gæti orðið til þess að
slíta hinum gamla kunningsskap þeirra.
Samt sem áður var í ytra áliti rrikill
munur á hinni ríku barónsfrú og fátækri
embættismannskonu, en ennþá meiri var
þó munurinn á lifnaðarháttum, hugsunum
og tifinningum, sem auðvitað hefur komið
af hinnm mikla mismun á stöðu þeirra í
lífinu. Það var þessvegna ekkert undar-
legt, þó |'ær fyndust því sjaldnar eftir
því sem lengur leið, og Eunice fannst
vera létt af sér þungri byrði, þegar hún
kom heim frá því að heimsækja frú I.ester,
því allt það skraut og glaumur, sem þar
var, átti ekki við hana.
Einn dag var það, að Eunice kom fyr að
heirrsækja ísabellu, heldur en hún var vön ;
hún var inni í herbergi sínu og leit út
fyrir að vera hálísofandi, en þegar Eunice
dró gluggatja'dið til hliðar og hádegis-
sólskinið komst inn í herbergið, sá hún,
að Isabella var b’eik í andliti og
með þrútin augu, en áður en hún fengi
tíma til að tala, sagði frú Lester: »Ó,
Eunice, nú hefur í fyrsta sinni verið ó-
samþykkja á milli okkar hjónanna.*
»Það er vont — það er þó verulega
vont. Og Francis.« —
»Orðaðu hann ckki, hann er harður,
stoltur og sérlundaður,< sagði frú Lester.
»Þey!« hvislaði Eunice um leið og
hún lagði fingurinn á varir ísabellu; »þú
þú máttt ekki tala svona um hann, ckki
einusinni við mig.« »Nei, farðu nú ekki
að setja ofan í við mig,« sagði hin unga
fagra kona ákveðið.
Frú Wolferston hugsaði með sér, að
það væri máski hyggilegast að hlusta
bara á, þótt hún vissi, hve skaðlegur
slíkur trúnaður getur á stundum vcrið.
»Maðurinn minn fer aldrei með mig í
fjölmenni,« hélt ísabella áfram. »Hann
gengur stöðugt út — ekki með mér samt,
heldur annaðhvort einn, cður með hinni
le ðinlegu móður sinni, sem eg get ekki
einusinni liðið að sjá í húsum mínum;
hún lætur eins og hún ætti það, en eg
er álitin eins og eitthvert núll — eg
kona Francis Lesters. Eg orðaði það við
hann í morgun að bjóða hfinni ekki svona
oft hingað, svo að við gætum verið ein
saman, bara ef hann vildi vera dálítið
meira heima, en hann reiddist bara; varð
samt ekki ákafur, því það er hann aldrei,
en eg óska oft, að hann Væri það, þvi
það væri mikið betra heldnr en þetta
kaldlyndi, þegar hann er óánægður með
e!tthvað.«
»Er þettí allt saman?« spurði Eunice.
»Nei, eg sagði honum, að hann þyrfti
ekki að vera svo m'kið að heiman — eg
gæti ekki liðið það, og hann svaraði eins
rólega og hann er vanui: »Það stendur
í þínu eigin valdí að láta samkomulagið
milli okkar vera betra, en það er, og
svo fór hann, en hann skal fá að iðrast
eftir þv',« sagði ísabella, um leið og hún
roðnaði talsvert.
Eunice sá sti ax, að það var ekki hent-
ugur tími til ávítana, og þar að auki
hafði frænka hennar ekki að öllu leyti
órétt, því sökin væri líka hjá manni hennar.
Samt heppnaðist frú Wolferston að gera
hana rólega, og var farin að hugsa um
að gefa henni eitthvert gott og gagnlegt
ráð, þegar hin gamla frú Lester kominn.
Hin stuttlega kveðja, sem varð á milli
konu Francis og móðir hans, gaf til kynna,
að ósamlyndi væri millí þeirra, og .Eunice
fór að bera tengdamæðnr þeirra saman,
hvd ólík var þessi kaldlynda og stolt-
lega kona hinni blíðu og góðlátlegu móður
Henrys, og hún sá strax að lítið sam-
band mundi vera á milli þeirra, þó tengda-
móðurtitillinn væri annarsVegar. Frh.