Frækorn - 10.07.1903, Blaðsíða 1
FRÆKORN.
HEUYULISBLAÐ MEÐ MYNDUM.
---M*-
RITSTJÖRI: DAVID OSTLUND.
4. árgrangur. Seyðisfirði, 10. júlí 1903. 13. tölublaö.
Nokkrar vorhugsanir
„Allt, sem ylgeislar bifa,
vill nú elska og lifa,
snerta hjörtu vor, sól!
Syngið aldnir með ungum,
öílum hljómi frá tungum
vegsemd honum, sem voriðól."
(Stgr. Th )
Engin tíð ársins er eins vel löguð til
þess að vekja oss til umhugsunar, sem
híð friðsæla vor; það varpar ljósi yfir
vort innra líf. — Já, jafnvel hið sorg-
mædda hjarta styrkist, og hin örmagna
sál, sem ísgráir þokubólstrar vantrúar
og vonleysis umkringja, fær endurnær-
ing og svölun.
Vorið, — aðeins við að heyra þetta
nafn færist lif í oss og hjörtu vor fyll-
ast af gleði. — Vorið, þegar allt það,
sem legið hefur í dvala vetrarins, endur-
lífgast. Frost og hel missir völd sín.
Frjáls rennur áin eftir farveg sínum og
óhindraður hoppar litli lækurinn hæð af
hæð niður eltir hlíðinni. Skógarnir, eng-
in og túnin, allt grænkar, og hin fjöl-
breyttu, fögru smáblóm sitja sem perl-
ur á hinum algræna sumarskrúða fóstur-
jarðarinnar. Vorfuglarnir syngja, sólin
stígurhærra og hærra á himinbraut sinni,
og blessaðar, björtu vornæturnar eru
komnar,
Eg vildi, að þeir, sem svo oft eru að
kvarta yfir því, að oss vanti fegurð hér
á Islandi, og hér sé svo tilbreytinga-
laust, vildu virða fyrir sér íslenzka vor-
nótt, þegar fjörðurinn liggur spegilfagur,
eng'i, tún og allt er hvanngrænt, fjöllin,
háu og tígulegu, dökkblá, með fannhvíta
jökulkórónu bera við heiðbláan himininn,
en góðviðrismóðu leggur upp úr ám og
vötnum. — Allt cr þögult og hljótt, að-
eijas heyrist niður lækjarins og endrum
og sinnum kvak sum.arfuglanna. Hvílík
helgi og friður hvílir þá yfir vorri ást-
kæru ættjörðu! — Osjálfrátt tökum vér
þá undir með skáldinu og segjum;
„Kærust sjón er sá eg
sýndi móðurstorð,
brjóst er barn við lá eg,
blessa sonar orð;
ei má eðli hagga,
er það drottins gjöf,
þar, sem var mín vagga,
vil eg hljóta gröf.«
Vorið hefui margan fagran boðskap
að færa oss, aðeins vér kynnum að lesa
hinar dularfullu rúnir þess. Sjálfur hefur
guð í orði sínu kennt oss, hvernig vér
eigum að virða fyrir oss grös akursins
og fugia himinsins, þar scm hann segir,
að jafnvel ekki hinn skrautlegi konungur
Salómon hafi verið svo fagurlega klædd-
ur sem eitt af blómum jarðarinnar:
íÞannig skrýðir guð grösin á jörðunni,
sem í dag standa, en á morgun verður
í ofn kastað. Hversu miklu fremur mun
hann ekki klæða yður, þér trúarveikir!«
Jú, sannarlega! Þú kæra vor, sem
fæiir oss Ijósið, lífið og unaðsfagra vor-
fuglasönginn. Þú gefur css hugboð um:
„þjóðvorið fagra, sem frelsi vort skal
með fögnuði leiða’ yfir vengi.«
Þú minnir oss á ennþá æðra vor, —
vorið síþráða, sem oss öllum er búið á
landi lifenda. Betur vér iðkuðum með
ástundun allt, sem gott er og göfugt.