Frækorn - 10.07.1903, Side 2

98
FRÆKO RN.
svo vér yrðum aðnjótandi þessa sælunn-
ar og friðarins eilífa, alfullkomna vors.
En því miður skjóta ekki öll sáðkorn
frjóöngum, sem nái að vaxa, og ekki ná
allir blómknappnar að breiða út fínu, fall-
egu blöðin sín. Nei, ótölulegur fjöldi
slíkra nýgræðinga fölnar og deyr -— nær,
að því er oss virðist, ekki ákvörðun
sinni. Hretviðri og harðar óvina'nendur
eru skuld í slíku.
Alveg eíns er því varið með mannlífið.
Hversu iítið trúir hin eldfjöruga æska,
hin unga, óspilita sál, að til sé í heim-
inum öll sú ódyggð, mannvonzka og
öfund, sem þar í raun og veru finnst.
Vér þekkjum vel, hve athugunarlaust
hinir ungu ganga hina hálu braut að
víndrykkjuborði veitingamannsins, án þess
að ihuga, að einmitt þar er uppspretta
og aðalbækistöð óteljandi ódyggða, lasta
og ljótra siða, gætandi ekki þess, að þar
hafa \ ótal margir menn liðið skipbrot
gæfu sinnar, og að þar eru grafnar feg-
urstu vonir foreldra og annara elskenda
þeirra, sem þar hafa vanið komur sínar.
Vér þekkjum vel, hve oft bið góða,
sem guð sáði í hjarta hins unga, er drep-
ið, áður en það nær að þroskast. Hin-
ir ungu, sem enn ekki þekkja vondar
hugrenningar, varast ekki hinar deyðandi
eiturörfar, sem svo oft koma frá tungum
þeirra, sem gera sér að vana að ófrægja
náunga sinn með ýmiskonar óvandaðri
orðmælgi. Allt þetta, og svo fjöida margt
fleira, starfar sí og æ deyðandi á hið
unga og veika í akrl guðs hér á jörðunni.
En betur, að sem flestir gætu sagt með
skáldinu:
>Syngjandi fuglinn burt flýgur
fiugglaður himninum mót,
illviljuð eiturkind hnígur
afivana meiðar að rót.«
Höfum sem fyrst hugfast, að afla oss
sannrar menntunar, því
>Hvad solskin er for det sorte muld,
er sand oplysning for muldets frænde;
Iangt mere værd end det röde guld,
det er sin gud og sig selv at kjende,*
segir danska skáldið Grundtvig í einum
af sínum frægu söngum. — Lærum að
þekkja þýðingu vors lífs í Ijósi kristin-
dómsins. Gerum oss hugljúft að lifa
sem líkast honum, sem lifði og leið fyrir
oss, af kærieik til vor. Aukum ekki á
byrði hinna sorgmæddu, sem stynja undir
þunganum, heldur leitumst við að leiða
ljósgeisla guðlegrar vonar og trúar inn í
þeirra harmþrungnu hjörtu. Ef vér erum
friðsamir, sanngjarnir, vingjarnlegir og
giaðir í allri umgengni vorri við aðra,
þá aukum vér á vellíðan og sælu sjálfra
vor og annara.
Látum vorið kenna oss að iyfta huga
og sál, við og við, upp frá erfiði og
áhyggjum daglega lífsins, til hinsháleita —
bimneska, Vér erum hér sáðplöntur í
akri guðs, og eigum síðar að gróður-
setjast í hinum eilífa aldingaiði, og þar
er oss ætlað að ná eilífri, alsælli full-
komnun.
Vorið minnir oss einnig á, að vér sá-
um í andlegum skilningi. Allt hið góða
og fagra sem vér gerum, allar freisting-
ar sem vér sigrumst á, allt vort stríð,
allar sorgir vorar og þjáningar — allt
er þetta geymt hjá guði; vér höfum sáð
því þar. — Kristján fjallaskáld kemst
fallega að orði um þetla í kvæðinu:
»Tárið«, þar sem hann segir :
»Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er eg græt,
því drottinn telur tárin mín —
eg trúi og huggast Iæt.«
Ráðgáta er allt vort líf, — þrungið,
dularfullt draumóralíf! En á bak við
allt hið óskiljanlega og órannsakanlega
skín hin skæra sól alvizkunnar — —
guðs hönd setti oss hér. Vér erum hans
börn og hann hefur sagt :
»Svo miklu sem himinin er hærri en jörðin,
svo miklu hærri eru mínir vegir yðrum
vegum og mínar hugsanir yðrum hugsunum.«
Felum oss hans forsjá og allt vort ráð.
Byrjum ekki á því að leita hamingju
vorrar út um alla heima og geima,
heldur í voru eigin hjarta; þar er fram-
tíð vor.
»í*ér finnst allt bezt sem fjærst er,
þér finnst allt verst, sem næst er;
en þarflaust hygg eg þó,