Frækorn - 17.07.1903, Blaðsíða 4

FRJEKOkti.
io8
BLÓÐ.
Myndin, sem »Frækorn« í þetta sinn
flytja lesendum sínum, er af bardaga
milli Tyrkja og Svartfjallabúa.
Tyrkir eru hinir harðneskjulegustu allra
hermanna. Verri grimmd, en þeir anð-
trú þeirra er sverðið »guðs gjöf til þess
að afmá alla villutrúarmenn*. En villu-
trúarmenn skoða þeir alla þá, sem eigi
trúa á spámann þeirra Múhamcð og vilja
fylgja fram kenningu hans.
Tyrkir þykjast eft;r þessu þjóna
guði með þessari óguðlegu framkomu
sinni.
sýna í stríði og í
meðferð á óvinum
sínum, þekkist
ekki um víða
veröld.
— Þeir virðast
hafa gleði og unun
af því að geta
kvalið þá, er falla
í hendur þeim, á
svo þrælslegan
hátt, sem unnt er
að hugsa sér.
þeir handtaka
þá, en flýta sér
engan veginn að
drepa þá. Nei,
þeir lemstra þá
lifandi, brjóta og
mölva lið eftir lið,
skafa holdið af
leggjunum, sem
þeir síðan saga
sundur eða brjóta.
Til þess að auka
pindinguna hel’a
þeir svo oft sýru
og salti á aumingj-
ana.
Börnin sak’ausu
og smáu taka þeir
frá mæðrunum, um
leið og þeir sví-
virða og pína þær
til dauða, og mjög
svo almenntverða
börnin að sæta jafn il mannlegii með-
ferð.
Hvernig stendur á því, að þjóð skuli
þannig um langan aldur ofurselja sig
stríði og grimmd ?
Tyrkir eru yfirleitt Múhameðstrúar-
menn, og það er af trúarbragðalegum
hvötum, að þeir berjast. Samkvæmt
Og þeir álíta sig skuldbundna að vera
með í blóðsúthellirgum og stríði, hvar
sem yfirliðar þeiira skipa þeim að fara.
Allt vald Tyrkja er prestlegt. Soldán
þeirra er nokkurs konar páfi eða spá-
maður, og orðum hans og skipunum
verður að hlýða, eins og þau kæmu frá
guði. Sama má segja um alla valds-
frækorn.
ióý
menn Tyrkja, háa sem lága. Allt er
þar samtvinnað trúarbrögðunum.
Það sætir furðu, að Tyrkjaveldið skuli
óhindrað geta haldið þessu áfram, eins
og það hefur gert um langan aldur og
gerir enn t' dag. Slíkt er enn undar-
legra, af því að stórveldin í Evrópu
— ef þau tækju sig saman — gætu
hæg!ega»geit enda á þessum svíviiðing-
um, sem Tyrkir eru valdir að. Tytkir
eru svo fáir og fátækir í samanburði við
Evrópu-þjóðii nar, að enginn getur efast
um, að þær gætu gert það.
sendiherra sína birta soldáni, að þær
þoli ekki þessar aðfarir Tyrkja, og þær
hóta með ófriði, ef hann hætti ekki að
láta misþyrma saklausu fólki, En meir
verður ekki gert. — Ojú. Það getur
líka komið fyrir — eins og t. d. 1895,
þegar Tyrkir voru ærðir í að myrða
Armcníumenn —
að stórveldin
sendi gríðastóran
herskipaflota nið-
ur að Konstantin-
ópel, til þess að
sýna Tyrkjum, að
þeim sé alvara.
En þeim e r
engin alvara, og
Tyrkinn ve t það,
að herskipaflotinn
cr bara sjónleikur.
Hvernig stend-
ur á því?
Sannleikurinn er
sá, að ósamlyndi
Evrópu - þjóðanna
og spurninginum
skiftingu Tyrkja-
ríkis valda því, að
ekkeit er gert.
Stórveldin í
Evrópu sjá það
fullvel — eins og
hinirmestu stjórn-
málamenn Evrópu
skýrt hafa tek-
ið fram — að
eyðing Tyrkjaríkis
hlýtur að hafa
stórstríð milli
Evrópu- þjóðanna
í för með sér.
Viðhald Tyrkja-
ríkis hefur ver-
ið og er enn talið nauðsynlegt til þess
að »ha!da við hinu pólítíska jafnvægi í
Evrópu«, eins og stjórnmálamennirnir
komast að orði.
Og því verður Tyrkjunum þolað að
myrða. D. Ö.