Frækorn - 16.12.1903, Blaðsíða 11

FRÆKORN.
llO
lærið af mér, því eg er hógvær og af
hjarta lítillátur,« segir hann. Og þegar
lærisveinum hans við eitt tækifæri bar
ekki saman um það, hver þeirra skyldi
vei a æðstur, sagði hann við þá: »Kon-
ungar sem ríkjum ráða, og maktarmenn
kalla menn velgjörðamenn; en þannig á
það ekki að vera meðal yðar, heldur á
sá, sem mestur er yðar á miili, að vera
tins og hinn minnsti, og sá, sem yfir-
ráðin hefur, eins og þjónn h'nna. Því
hver er meiri, sá, sem situr til borðs,
eður hinn, sem þjónar fyiir borði? Er
það ekki sá, sem til borðs s;tur? En eg
er meðal yðar sem þjónustumaður.« Lúk.
22, 24-27.
Það er rétt að geta þrss hér, hvað
nýja testamentið kennir viðvkjandi kirkju-
legum embættum, því um þetta atriði
fóru menn að stríða rétt eftir daga
postulanna. Til »öldunganna« frá Efe-
sus sagði Páll: »Hafið nú gát á sjálfum
yður og á allri hjörðinni, sem hei'agur
andi setti jður tibjónarmenn yfir, að
annaH söfnuð d'Ottins, sem hann hefur
útvegað með sjálfs síns blóð'. Postg. 20
28. »Öldungarnir,« sem hér kallast »tiI-
sjónarmenn«, voru settir til þess að gæta
að því, er sölnuðinum gæti til heilia orð-
ið í andlegu ti lit;, n e'anaðrir voru sett-
ir safnaðarþ]únar (diakónar) til þess að
gæta að tín a: legum efnum og nauð-
synjum safnað..r ns. Svo einföld og fá
voru hin kirkjulegu embæiti.
En kaþólska kirkjan fullyrðir, að bisk- i
upinn fRóm;é íéttur eft rfylgjandi Krists
sem yfirmað r ki.kiunnar. Pétur á að j
hafa verið hinn fyisti páfi í Róm, m ö.
o., að páfinn sé settur af Kristi sjálf-
um.
Þar sem Pétur, eftir sögn kaþólskra
manna, á að hafa verið hinn fyrsti bisk-
up eða páfi, væri vel viðeigandi að gefa
gætur að því, sem Pétur segir td »bisk-
upanna« eða »öldunganna«: »Eg öld- j
ungur og vottur Krists písla . . . á-
minni yður, mína meðöldunga, að þér
gætið þeirrar guðs hjarðar tem meðal
>ðar er, ekki nauðugir, heldur af frjáls- |
i.m vilja, né fyrir ávinnings sakir, held- j
ur fúslega, ekki. sem þeir, er harðlega
vilja drotina yfir (drottins) arfleifð, held- |
ur sem þeir, sem eru fyrirmynd hjarð-
arinnar.« 1. Pét. 5, I — 3.
Það er sorgleg staðreynd, að hin upp-
runalega auðmýkt. sem ríkti í söfnuðum
og hjá biskupum hinna fyrstu safnaða,
skjótt varð að rýma fyrir drottnunargirnd
og ærugirni. Þótt sorglegt sé, þá mætir
þetta oss á fyistu blöðum kiikjusögunn-
ar, sem eitt hið helzta nrerki upp á frá-
hvarfið.
Það er því sVo langt frá, að páfa-
dæmið sé kri.stilegt eða af guði, að það
á í rauninni upptök sín að rekja til hins
m;kla svikara, er sagði: »Eg vil vera
líkur hinum hæsta.«
Hann mun lýsa þér heim
Það cr nokkuð síðan, að eg heimsótti
nokkra vini mína. Þeir áttu heima í
þoipi, er var mílu vegar frá heimili mínu.
Þeg ir eg fór helmleiðis eftur um kvöld-
ið, fylgdu nokkiir þéirra mér á leið.
Gatan lá i gegn um skóginn, en er þeir
komu þangað, ;em vegurinn skiftist, sneru
þe r aftur og fengu mér kyndil, sem eg
skyldi hafa td að lýsa fyrir mér veginn.
Eg hafði 01 ð á því að hann væri oflítill,
hann mundi ekki vega yfir hálfpund. »En
hann mun lýsa þér heim,« sagði einn af
fö unautum mínum. »Eg átti við, að
vindui inh mundi siökkva á honum,« sagði
eg aftur. »Hann mun lýsa þér heim,«
enduitók hann. »En ef að kæmi nú skúr?«
»Og hann mundi samt lýsa þér heim,«
sagði hann. Eins og hann sagði, lýsti
kyndill nn vel fyrir mér veginn alla leið
hei n.
Eg hefi oft hugsað síðan, hve tryggur
leiðarvisir biblían er fyrir þau hjörtu,
sem full eru af efasemdum, ef þau vildu
aðeins hafa hana fyrir »lampa fóta sinna«
á hinum þiöngu stígum. Menn koma
fram með mótbárur gegn biblíunni, Ó,
ef þeir einungis vildu hafa hana sem Ieið-
arvísir, þá mundi hún lýsa þeim heim.