Frækorn - 31.12.1903, Side 2

194
FRÆ.KORN.
Gamla árið og hið nýja.
Árið er liðið.
Liðið eins og lækur móti úthafi eilífð-
arinnar.
Liðið, og kemur aldrei aftur.
Þrautir þess farnar ásamt unun þess
og gleði; tækifæri þess til að vinna að
guðs verki, til þess að gleðja og gera gott,
eru farin, og vér sjáum þau heldur aldrei
aftur: :
— Aðeins eitt er eftir: Minningin um
árið liðna. Hún svífur fram hjá oss eins
og kyrrlátur gestur.
Og hún talar, talar um gleðina Ijúfu
og þrautasporin mörgu, sem árið bauð
oss.
Og svo bendir hún oss á, að margt
góðverkið er óunnið, sem hefði getað
verið gert, margt uppörvunar- og hugg-
unarorðið ótalað, sem hefði átt að vera
talað.
Minningin hvetur til sjálfsrannsóknar,
til alvöru, til bænar.
Látum oss lyfta huga til hæða, og þó
vér grátum yfirsjónir vorar, látum oss
gleðjast yfir því, að náð vors himneska
föður varir enn á seinasta degi ársins,
og sú náð er oss gefin til þess að vér
æ tökum framförum í því, sem gott er.
Og lítum því glaðir móti árinu nýja,
sem vér r.ú vonum, að drottinn láti oss
sjá.
Sé liðna tíðin óumbreytanleg, þá er
hin komandi ætluð oss til þess að vér
ráðum yfir henni.
Helgum guði krafta vora og gaungum
vonglaðir og styrkvir út á braut hins
nýja árs.
Þá mun gleðin verða meiri, yfirsjón-
irnar færri og vér betur undirbúnir fyrir
dýrð drottins um »eilíf ár.«
Sólargeislar á heimilinu
Svo er sagt um Benjamín Franklín að
hann hafi veitt eftirtekt smið nokkrum,
sem vann að smíði í nágrenni við starf-
stofu Fraiiklíns í Fílácferfíu.
Smiður þessi var ætíð í góðu skapi,
og glaður í bragði við hvern, sem hann
hitti. Þótt dimmt væri og kalt, þá lýstu
hin vingjarnlegu bros á andliti hans eins
og sólargeislar.
Einusinni hitti Franklín hann að máli,
og spyr hann, hvað því valdi, að hann
sé ætíð með glöðu bragði og breyti
aldrei skapí sínu. »Herra minn,« mælti
smiðurinn, það er enginn leyndardómur;
eg á hina beztu konu, sem hægt er að
kjósa sér. Þegar eg fer til vinnu, kveð-
ur hún mig ætíð með vinalegum og gleðj-
andi orðum.
Þegar eg kem heim á kvöldin frá vinn-
unni, heilsar hún mér ætíð brosandi og
býður mig velkominn, og þá er kvöld-
maturinn ætíð til.
Þegar við á kvöldin sitjum saman og
styttum okkur stundir, sé eg, að hún á
daginn hefur gert allt, sem í hennar valdi
stóð til þess eg yrði sem ánægðastur,
svo að í hjarta mínu verður ekkert rúm
fyrir óánægjuorð eða þykkju til nokkurs
manns.
Franklín bætir við : »Hve mikið vald
hefur konan ekki yfir hjarta mannsins,
að gera það að uppsprettu hinna glöðustu
og hreinustu tilfinninga og hugar. Talaðu
því vingjarnlega. Vingjarnlegt tillit og
vingjarnleg orð að loknu dagsverki kostar
ekki neitt, en hefur svo ósegjanlega
mikla þýðingu fyrir hamingju og viðgang
heimilislífsins.