Frækorn - 27.09.1906, Síða 1

Umburðarlyndi
milli
Ó, lofum Jesú liknarráð.
O, lofum Jesú líknarráð,
vor leið er náðargeislum stráð
hans ási sé öllum skýrð.
O, strengir hjartans hljómi dátt,
um herrans veldi, tign og mátt
og himins helgu dýrð.:,:
Vor Jesús dó á kvalakross,
hans kærleiks mildi hreinsar oss
af saurgun allri og synd;
þar streymdi blessað blóðið hans
sem borgun fyrir afbrot manns,
:,: það ljúf er svalalind.:,:
Hans þyrnibraut um þessa jörð
er, þegar mæðán geysar hörð,
sú bezta huggun hér.
Hans kærleiksandi andar blítt,
og aftur gjörir hjartað nýtt,
:,: og sorgir burtu ber.:,:
Ó, hvílík gleði hlotnast mér,
er herrans raust að eyrum ber,
í hátign hiniinranns.
Eg dýrðarkrónu krýndur þá,
minn kæra Jesú fæ að sjá,
:,: og halla að brjósti hans. :,:
Jóhannes Stefánsson
þýddi.
kirknanna osr trúflokkanna hér á landi.
Agrip af fyrirlestri, fluttur í Reykjavík
16. septemher 1906.
»Dæm ei fljótt þinn fallna bróður,
fyr en alt hans mál er sagt
vertu jafnan veikum góður,
veiztu, hvað á hann er lagt?
veiztu, hvað hans vörnum líður?
varði’ hann aldrei sæmd og dygð ?
veiztu, hvaða böl hann bíður,
blygð og angur, smán og stygð?«
»Dæm ei fljótt þinn fallna bróður, fyr
en alt hans mál er sagt«, segir skáldið.
Eg er hræddur um, að vér mennirnir
yrðum þá nokkuð seint reiðubúnir til
þess að fella dómana!
Pegar um sakamálin er að ræða, sem
dómstólarnir eru látnir gjöra út um, þá
i er venjulegast leitast við að skýra þau
sem allra rækilegast, áður en dómur er
feldur. Sækjandi og verjandi gera sitt
ýtrasta <il þess að draga hvert það atriði
fram, sem áhrif geti haft á dóminn.
Og samt verða dómarnir oft svo rang-
| ir, að ýmist kollvarpar yfirréttur eða
! hæstiréttur þeim, eða — timinn leiðir,
ef til vill, í Ijós, að þeir voru rangir.
Og orsökin? — Mennina vantar þekk-
! inguna, hina fullkomnu þekkingu, sem er
Umburðarlyndi er fögur dygð og ætti
| að vera hverjum manni eiginleg.
Skammsýni og ófullkomleiki vor mann-
anna er svo mikill, að vér liöfum hina
fylstu ástæðu til að vera umburðarlyndir.
Satt og rétt mælir hið fræga þjóðskáld
Svía, Esaias Tegnir, er hann segir: