Frækorn - 27.09.1906, Síða 7

FRÆKORN 303
húsi, í dæmdum heimi! En guði sé lof,
það er einn vegur til frelsunar, en líka
einungis einn, og vegurinn er Jesús Krist-
ur! Enginn veit hversu lengi þessi veg-
ur stendur opinn. En eg bið yður, van
raekið hann ekki!
Málrómur móður minnar.
Vinur minn sagði mér einu sinni sögu
um áhrif vingjarnlegra orða.
Kona nokkur gekk fram hjá veitinga-
húsi, í því bili sem veitingamaðurinn var
að hrinda ungum mánni út á götuna.
Hann var mjög ungur og náfölur, augu
hans og alt útiit bar vott um það að
hann var kominn langt út á veg spill-
ingarinnar. Hann krepti hnefann og full-
vissaði veitingamanninn um það með
eiði að hann skyldi hefna sín. Hann var
svo reiður og utan við sig, að hann sá
ekki konuna sem stóð við hlið hans, fyr
en hún lagði hendina á handlegginn á
honum og spurði blíðlega hvað acf hon-
um gengi.
Við fyrsta orðið hrökk nann saman
eins og hann hefði fengið slag, og sneri
sér fljótt við. Hann var náfölur og skalf
eins og hrísla. Hann vírti konuna
fyrir sér eitt augnablik, og sagði sfðan
og andvarpaði Iít'ið eití:
>Mér heyrðist það vera málrómurinn
hennar móður minnar; hann var svo
svipaður, en hún var löngu dáin.«
»F*ér hafið þá átt móður, sem elskaði
yður mjög heitt", sagði konan.
Með þeirri ákefð, sem er einkennileg
fyrir spilta, taugaveiklaða menn, fói haim
að gráta og sagði já, eg átti góða
móður og hún elskaði drenginn sinn
mjög mikið. En síðan hún dó hefir ■
allur heimurinn verið á móti mér, eg
hefi mist heiður minn, stjórn á sjálfum I
mér, já, eg er eilíflega glataður !
»Nei, ekki eilíflega, því guð er miskun-
j samur, og hans miskunsemi nær til hins
mesta syndara«, sagði konan blíðlega.
Þessi orð voru töluð í réttan tíma, og
! hittu strengi, sem lengi höfðu legið ó-
hreyfðir í hjarta unga mannsins, og þeg-
í ar hún fór heim, gekk hann á eftir henni.
! Hann skrifaði númerið á húsinu þar sem
hún bjó, og nafnið á hurðinni í vasa-
j bókina sína. Hann gekk heim í djúpum
hugsunum, og með alvarlegan svip áföla
andlitinu.
Mörg ár liðu og konan hafði nær því
gleymt þessu, sem vér höfum sagt hér
frá þegar maður nokkur sendir henni
nafnspjald sití og biður um að fá að tala
við hana.
Hún furðaði sig yfir hver það gæti
I verið, hún gekk inn í daglegu stofuna,
þar sat vel búinn Ungur maður; hann
| stóð upp móti henni, rétti henni hönd-
j ina og sagði með titrandi málrómi:
íFyrirgefið frú, að eg ónáða yðurjen
j eg hef ferðast langan veg til þess að
fá tækifæri til að þakka yður fyrir hjálp
sem þér veittuð mér fyrir nokkrum ár-
! um.«
Konan varð alveg hissa og bað um
skýring á þessu ; hún kvaðst ekki muna
eftir að hún hefði séð manninn fyr.
Eg hefi breyzt svo mikið«, sagði
maðurinn, að þér getið ekki þekt mig
aftur ; en þótt eg hafi séð yður að eins
einu sinni fyr, er eg viss um eg gæíi
þekt yður aftur hvar sem vera skyldi.
Málrómur yðar er líka svo svipaður
málróm móður rninnar.«
Pessi síðustu orð mintu hana á unga
; manninn, sem hún hafði talað svo vin-
j gjarnlega við hjá veitingahúsinu fyrir
nokkrum árunt, hún fór að gráta —
þau gretu bæði. Regar þau náðu jafn-
væginu aftur, sagði hann frá hvernig
þessi fáu vingjartiiegu orð hennar höfðu
verið meðai til þess að frelsa hann, og