Frækorn - 23.02.1912, Blaðsíða 4

4
Lofkv. 8, 6. 7. Eigin reynsla þín
staðfestir sannleik þessara orða. Þu
hefir reynt að kaupa guðs elsku,
en hefir mishepnast. Hún er frjáls
gjöf. Guð elskar þá föllnu og
týndu og villuráfandi; guð elskar
bað, sem ekki er elskuvert; liann
hefir gefið sig í dauðann fyrir oss,
meðan vér enn vorum óvinir.
Komdu og mældu breidd og hæð
oessarar elsku! Kom! þú tapar
engu, ef þú tapar sjálfum þér í
•Iskunni, sleptu sjálfum þér! Þú
uunt finna sjálfan þig aftur í guði.
cf vér týnum sjálfum oss í honum,
óá öðlumst vér sannarlegt sjálfstæði,
áví í honum er það, að nýr mað-
ir verður skapaður og hið sanna
lunderni myndast. Jafn mikið, og
rér auðsýnum börnum vorum af
;önnum kærleika, jafn mikla stað-
'estu leggjum vér inn í huga þeirra.
Frúðu honum til að elska þig, og
juð mun mynda lyndiseinkunn þína.
?ú átt ekki að frelsa sjálfan þig,
íeldur á guð að gjöra það. Gefðu
oig honum á vald nú, því hann'
dskar þig, og þá skalt þú einnig
æra, að þekkja og treysta þeirri
:lsku, sem guð hefir í þér, og hann
nun taka burtu hið gamla, harða,
rærulausa hjarta úr brjósti þínu;
íann, en enginn annar, getur gjört
rað. . að er ekkert annað sem
relsar, en sá kærleikur, sem gafsig
;jálfan út fyrir vorar syndir. Og
hann er meðal vor. Hann vitnar
'yrir munn þeirra, er postulinn segir
iim, að andinn, sem í þeim var,
ryrirsagði Krists píslir. 1. Pét. 1.
11. Þeir voru fyrirlitnir og smán-
iðir, en dýrðin og krafturinn var
hejm gefinn. Vilt þú einnig öðl-
ist hann?
Þegar guð sendir þjáningar, þá
:r það ekki strangleiki af honum.
Guð veit hvað hann gjörir. En sé-
uð þér án hirtingar, sem allir hafa
F R Æ K O R N
tekið hlutdeild í, þá eruð þér í
sannleika launsynir, en ekki skil-
getin börn. En öll hegning þykir
heldur sorgar en gleðiefni, meðan
á henni stendur, en eftir á gefur
hún þeim, sem við hana hafa full-
kornnast, heilsusaman ávöxt rétt-
lætisins. Undirgefni við andanna
föður veitir líf. Hebr. 12, 8.—11.
Hluttekning í þjáningum hans veitir
hluttekningu í heilagleika hans, en
þjáningar þessara tfma eru ekkert
að reikna í samanburði við þádýrð,
sem við oss mun opinber verða.
Og þegar han opinberast, þá mun-
um vér skilja að guð er kærleikur.
Otto Witt.
Nokkur bréf til vinar míns,
III.
Jesús Kristur og ritningin.
Kæri vinur. Samkvæmt loforði
mínu ætla eg nú að rita þér fáein
orð um afstöðu Jesú Krists til
biblíunnar.
Fyrst vil eg benda þér á, að
svo framarlega þú viljir kristinn
maður vera (og það veit eg að
þú vilt), þá hlýtur það að vera
þér afar mikilvægt, hvað hann
sagði um biblíuna. Jafnvel óvinir
hans urðu að segja um hann:
»AIdrei hefir nokkur maður talað
eins og þessi maður.« Jóh. 7,46.
í »honum eru allir fjársjóðir
spekinnar og þekkingarinnar fólg-
nir.« Kol. 2, 3.
Hvað segir hann um ritning-
una?
Við skulum fyrst heyra orð
hans um Móses-bækurnar, ein-
mitt þann hluta ritningarinnar,
sem nýja guðfræðin og biblíu-
kritíkin hervæðast mest á móti.
Jesús segir um Móses-bækurnar:
»Ef að þér trúið ekki hans
bókum, hver von er þá til þess,
að þér trúið mínum orðum?Jóh.
5, 47. 47.
Um lögmálið í Móses-bókunum
segir Jesús (Matt. 5, 18):
»Þangað til himinn og Jörð
forgengur, mun ekki hinn minsti
bókstafur eða titill lögmálsins
líða undir lok.« Hinn »minsti -
bókstafur« í hebresku er »yodh«
meiren helmingi minni en nokkur
annar stafur í stafrófinu, og »titill«
er dálítið horn, sem í hebresku
er hnýtt við samhljóðendurna, og
Jesús segir hér, að ekki einu sinni
svona iítið stafstrik eigi að hverfa
af lögum þeim, sem guð gaf fyrir,
Móse.
í Jóh. 10, 35 segir Jesús þessi
ótvíræðu orð:
Ritningin getur ekkí raskast«.
Gegnum alt nýja testamentið
gengur sama kenningin um
bibliuna.
Hvernig er eftir þessu hægt
að trúa Kristi án þess að trúa
ritningunrii?
Trúi maður Kristi og ritning-
unni, verður maðurað hafnanýju-
guðfræðinni og biblíuvefenging-
unni.
Það tvent — Kristur og biblían
annarsvegar og afneitunarguð-
fræðin hins vegar — á ekki betur
saman en eldur og vatn, Ijós og
myrkur.
Guð gef þér gæfu til að trúa
Jesú Kristi og orði hans. Þá
trúir þú ritningunni og fylgir
henni. Frh.
Samvizka. — Indíáni nokkur lýsir
samvizkunni með eftirfarandi ein-
kennilegu orðum: »Hún er þrí-
hyrndur hlutur hér innra. Þegar
eg gjöri rangt, þá hringsnýst hún
og veldur raér sárra óþæginda. Ef
eg held áfram að breyta illa,þá heldur
hún áfram að hringsnúast, þangað
til brúnirnar eru alveg máðar af, og
þá veldur hún ekki framar sársauka.«