Frækorn - 23.02.1912, Blaðsíða 6

6
ekki skrifað bæn þessa iðrunarsálms.
Voltaire starði á pappírinn, penninn
féll úr hendi hans og hann hailað-
aðist aftur á bak í stólnum. Síðar
gat hann aldrei talað um þennan
viðburð án þess að láta í Ijós innri
óróa.
Hver var hyggnas'tur?
Þrír Indíánar í Green Bay, Wis.,
sem höfðu verið nokkuð miklir
drykkjumenn, urðu albindindismenn
og hijög áhugasámir um að efla
albindindismálefnið. Nokkrir hvítir
menn vildu reyna þessa Indíána cg
settu þessvegna brennivínskagga á
veginn, sem þeir áttu að fara. Fyrsti
Indíáninn þekti þegar gamla óvin-
inn sinn, og um leið og hann sagði
»Ugh,« hljóp hann yfirog flýtti sér
burt. Hinn hló og sagði: »Mig
þekkja þig«, um leið og hann gekk
fram hjá. Þegarsá þriðji sá brenni-
vínskaggann, greip hann handöxi sína
og sló með duglegu höggi ’botninn
úr, um leið og hann sagði hreyk-
inn: »Ugh! þú eigrar mig — nú
mig sigra þig!«
Móðgun.
Einn af litlu refunum, sem á
vorum dögum skemma víngarðinn,
heitir: móðganir.
Maður verður »stygður«, »skap-
raunað«, »særður« eða »móðgaður«
á einhvern hátt.
Að þetta kemur fyrir í heims-
lífinu er ekkert undarlegt.
En meðal guðsbarna á það ekki
að vera þannig.
Þegar þú, sem eft kristinn, frels-
ast tii að álíta það »móðgum« ef
einhver er tekinn fram yfir þig þú
hefir verið misskilinn eða þess
háttar, bíddu þá við augnablik og
gættu þín.
F R Æ K O R N
Sjálfsálitið á að hverfa. Láttu þá
þessa móðgun fiýta fyrir því.
Salómon var vitur maður og hann
kennir oss:
»Það er manninum til frægðar,
að ganga fram hjá mótgjörðurm.
Orðskv. 19,11.
Eftir þessu áttu að fara hærra
með hugsanírþínar, til drottins sjáifs,
Segðu honum alla málavöxtu. Biddu
um sigur. Biddu um að geta gengið
fram hjá mótgjörðum. Og biddu
fyrir þeim, sem særði þig. Vertu
ekki rólegur, fyr en drottinn hefir
tekið brodd móðgananna úr hjarta
þínu.
Þá muntu fá náð til að fara leið
þína með gleði.
Og mundu eftir því að drottinn
vill, að þú sért sérstaklega góður
við þann, sem móðgað þig.
Um sólina.
Eftir prófessor Heegaard.
Bygging sólar.
Mörgu hefir verið getið til, þeg-
ar rætt hefir verið um, hvernig sól-
in muni.vera að innan.
Er hún föst, fljótandi eða loft-
kend?
Nokkrir eru þeir, er halda að
hún sé loftkend, en efnið sé þó
viðlíka þétt og tjara eða hunang.
Vér lítum svo á að hyggilegast
sé að segja eins cg er, að vér höf-
um alls enga hugmynd um hvern-
ig efni því sé varið, sem er innan
í sólunni sjálfri, þar eð það er háð
afskaplegri þrýstingu af ytri lögun-
um og þar að auki í mörg þúsund
stiga hita.
Að öllum líkindum er efnið þann-
ig að það getur hvorki kallast fast,
fljótandi né loftkent, heldur mun
það vera í því ástandi er oss mun
vera með öllu óþekt.
Neðri log sólgufuhvolfsins eru
mest megnis mynduð af glóandi
málmgufu, en í efri lögunum, lithvolf-
inu, eru aðeins léttustu iofttegund-
irnar, t, d. vatnsefni. Lithvolfið er
sífelt á ákafri hreyfingu. Þegar al-
myrkvar eru á sólu, sést lithvolfið
alt umhverfis tunglið og er þá yfir-
borð þess ýmist jafnt og slétt eða
alsett logakögri mjög mismunandi
bæði að lit og lögun. Oft vaxa
afar iangir sólkyndlar út úr því á
svipstundu og ná þá oft mörg þús-
und rósir út í geiminn.
Upphaflega var ekki hægt að at-
huga sólkyndlana nema meðan slóð
á almyrkvum og þessvegna var það
mjög mikilvæg uppgötvun er stjarn-
fræðingarnir Janseere og Lockyer
gjörðu — án þess þó að vita hver
af öðrum — er þeir sýndu, að hægt
var að athuga sólkyndlana um há-
bjartan dag með því að nota litsjána.
Og stjarnfræðingur einn í Vestur-
heimi Hale að nafni rak svo smiðs-
höggið á uppgötvun þessa með þv'
að útbúa litsjána þannig að hún
geti tekið ljósmyndir af sólkyndl-
unum.
Sölkyndlarnir vaxa oft með af-
skaplegum hraða og breyta þá jafn-
framt iögun sinni og oft hafa þess-
ir ijóstangar sést skaga alt að
500,000 km. út í geiminn og er
þá lengd þeirra rúmur þriðjungur
af þvermáli sólar.
Þannig var því varið með sól-
kyndil einn, er stjarnfræðingurinn
Trouvelt athugaði 11. júlí 1892.
Þegar liann var orðinn 200,000
km. á lengd, varð hann 427,000
km. á einum 5 mínútum. En að
8 mínútum liðnum var hann algjör-
lega horfinn.
Enda þótt það liggi næst að
hugsa sér að sólkyndlarnir stafi af
eldsumbrotum í sólinni, er þeyta
léttari efnum lithvolfsins langt út í