Frækorn - 01.07.1912, Blaðsíða 2

34
F R Æ K O R N
Frelsi ogsjálfstæði Krisis
safnaðar.
Eftir Alonzo T. Jones.
Með öilum skýringum, seru
finnast í guðs orði, er fullsannað,
að heilagur andi hefir stjórnandi,
leiðandi, fullræðis-myndugleika
yfír söfnuðinum á tíma nýa testa-
mentisins. Pess vegna var einn-
ig frelsi í söfnuðinum; því »þar,
sem guðs andi er, þar er frelsi«.
Orðið »frelsi« merkir, að vera
ekki háður þvingunarvaldi ann-
ara, að velja og ákveða lífsstefnu
eftir skilningi þeim, sem manni
er af guði geíinn.
Drottinri sjálfur lagði þennan
grundvöll í söfnuði sínum, með-
an hann var á jörðunni, með
þessum orðum: »Ekki heldur
skuluð þjer láta yður leiðtoga
kalla, því einn er yðar leiðtogi,
sem er Kristur. En sá mesti
meðal yðar sje þjónn hinna.
Pví hver, sem sjálfan sig upp-
hefur, mun niðurlægjast, en hver
sig sjálfan lítillækkar, hann mun
upphafinn verða.« Matt. 23, 8-12.
Meðal bræðra er enginn yfir-
maður. Samt sem áður hreyfði
sjer sú hugsun meðal lærisvein-
anna, hver þeirra mundi verða
mestur í hinu komandi ríki. En
hann ávítaði þáog sagði: «Yð-
ur er kunnugt, að konungar jarð-
arinnar drotna yfir þegnum sín-
um, og stórmenni beita valdi gegn
þeim. En yðar á meðal skal
þetta eigi vera svo, heldur skai
hver sá, sem mikill vill verða
meðal yðar, vera yðar þjónustu-
maður; og hver, sem vill verða
fremstur meðal yðar, hann sje
þjónn yðar; eins og mannsins
sonur kom ekki til þess, að aðr-
ir skyldu honum þjóna, heldur
til að þjóna öðrum og láta líf
sitt til lausnargjalds fyrir marga«.
Matt. 20, 25 - 28. Frh.
, j'Jvafc&o vna‘4 - .
Til vina minna.
Um leið og þessari leiðinlegu
deilu væntanlega er lokið, — með
hinni snöggu burtför Rafts og Ar-
nesens, sem mjer þótti leitt að missa
hjeðan svona í miðju kafi,—skaljeg
segja nokkur orð til hinna mörgu
vina minna, sem vilja fylgjast með
í málum minum:
Fyrst af öllu : hjartans þakkir fyr-
ir það traust, sem þjer hafið sýnt
mjer á þessuni raunatímum mínum,
þegar taumlausum rógburði og of-
stæki hefir verið beittgagnvart mjer.
Yður, sem hafið sýnt mjer traust og
sýnið enn, segi jeg aftur þakkir.
Um mig hefur sannast: »Ber er
hverr at baki, nema sér bróðr eigi«
Jeg hef átt góða bræður, og því
hafa rógberarnir, guði sje lof, ekki
náð tilgangi sínum.
Sumir yðar hafa beðið mig um
að segja yður svolítið betur frá
því deilumáli, sem andstæðingar
mínir leituðust helst við að ófrægja
mig rneð: »Frækorna«-málini'.
Allir hafa orðið að kannast við
það, að þeir gátu engar sannanir
fært fyrir því, að þeir, en ekki
jeg, ættu »Frækorn«.
En vinum mínum erspurn: Var
þá engin átylla fyrir þessari ákæru ?
Oeta mennirnir svona blátt áfram
skrökvað öðru eins?
Átyllan er engin önnur en sú,
að Trúboðsfjelag s. d. a., eða
»Sambandið«, sem það hefur
verið nefnt í deilugreinum okkar
undanfarið, styrkti útgáfu blaðsins
»Frækorn« á tímabilinu 1904—1909.
Raft segir í grein sinni í »Vísi«
11. júlí, að Sambandið hafi gert það
í þeim »skilningi«, að það væri
þess rjetta eign. En til þessa »skiln-
ings« hef jeg enga ástæðu gefið.
Og þetta er misskilningur hjá Sam-
bandsmönnum.
Aldrei var blaðið »Frækorn« selt
Sambandinu. Aldrei kom því til
hugar að kaupa það.
Frá upphafi var blaðið (árið 1900)
stofnað af mjer, án vitundar, án nokk-
urra afskífta og án allrar fjárstyrkt-
ar frá Sambandinu.
Blaðið var því frá upphafi ómót-
mælanlega mín eign.
Enginn einasti stafur er til fyrir
því, að Sambandið hafi nokkurn
tíma átt blaðið.
Þess vegna vátrygði jeg og borg
aði úr mínum vasa brunabótagjald
ár eftir ár fyrir það, sem jeg átti
fyrirliggandi af gömlum árgöngum
»Frækorna«, ásamt öðru, sem jeg
átti; en Sambandið hafði aldrei ngitt
vátrygt af bókum og ritum sínum;
það brann alt og var það skaði
þess en ekki minn, en illa situr nú
á Sambandsmönnum að vilja eigna
sjer það, sem þeir eiga ekki.
Herra Nils Andersson bóksali tók
við af mjer öllum birgðum bóka
og rita sambandsins fyrir brun-
ann, og jeg hef sundurliðaða skila-
grein fyrir þessu hjá honum, þar
sem hann telur upp, hve mikið sje
til af hverri bók og hverju riti fyrir
sig, en af »Frækoruum« telur hann
ekkert sem eign Sambandsins, sem
heldur ekki var hægt, af því að jeg
átti það, og hr. N. A., sem var allra
manna best kunnugt um afstöðu mína
til Sambandsins, mælti heldur aldrei
einu orði á móti þessu; og munu
þó allir, sem þekkja hann, telja hann