Frækorn - 01.07.1912, Blaðsíða 4

F R Æ K O R N
36
JUtaeftttsVa* \
Svar frá Ðavid Ösflund
til J. C. Hafi og Erik
Arnesen.
í Vísi í gær birtist löng grein
fráhr. R.&A. um mig, og er ýmis-
legt í henni, sem eg verð að at-
huga ofurlítið.
Hverjum »tilheyra« aðventistar
í Reykjavík?
Raft og Arnesen segja, að ekki
verði annað skilið, af blaðagrein-
um mínum, en að »söfnuður s. d.
adventista í Reykjavík tilheyri« mjer.
Eg er að eins rjettilega kjörinn
formaður annars þeirra, sem í raun
rjettri er »fyrsti söfnuður s. d. a. í
R.vík.—Hvorki á jeg nje »Samband-
ið« mennina, sem í s. d. a. söfn-
uðinunr eru, og ísl. Iög munu ekki
leyfa, að nokkurt útlent fjelag eigi
hjer söfnuð öðru vísi en svo, aðtrú-
frelsi manna sje eigi fyrir borð bor-
ið, lagaheimtingu um fylgd og
spekt við sig getur »Sambandið«
ekki heimtað, frekar en hver vill.
Hefur Östlund og »fyrsti söfn-
uður« skilið sig frá Sam-
bandinu?
Nei! En óeiningin stafar af því,
að Sambandið hefur vilja ráða yfir
söfnuðinum og fyrirskipað honum,
að taka forstöðumann eftir vilja
sambandsins. Þetta var að svifta
söfnuðinn hinum miklu rjettinduin
að mega sjálfur kjósa sinn for-
stöðumann. Þau rjettindi eru fyll-
ilega lögrnæt samkv. ísl. lögum. S.
d. adventistar um allan heim við-
urkenna þenna rjett safnaðanna.
En þegar fyrsti söfnuður í Reykja-
vík vill ekkert annað en framfylgja
þessum rjetti, þá rís hr. Raft upp
cg vill drottna svo mjög yfir söfn-
uðinum, að hann vill reka söfn-
uðinn úr Sambandinu fyrir þá sök
eina. Hjá sumum var , sjálfstæðið
ekki meira en svo, að þeir beygðu
sig fyrir hinu útlenda valdi og
kusu eftii því.
Þessu gerræði hr. Rafts hefur
»fyrsti söfnuður« mótmælt og ger-
ir enn. Hann kaus frá upphafi
sinn forstöðumann, og hann mun
væntanlega gera það, meðan söfn-
uðurinn er til.
Um meðlimatölu í Reykjavíkur-
söfnuðunum er ekki vert að deila.
Þeir eru báðir fámennir, þótt mann-
tal í fyrsta söfnuði sje nokkuð hærra.
»Hindranir«.
Herrarnir segja í Vísi í gær:
»Oss langar ekki að eiga í deilum
hvorki við hr. Östlund eða söfnuð
hans; en þær hindranir, sem hafa
verið lagðar fyrir oss, svo vjer ekki
gætum fengið vorn núverandi for-
stöðunrann og fulltrúa hjer, hr. Olaf
J. Olsen, viðurkendan af stjórnar-
ráði íslands, neyddu oss til að gefa
þær upplýsingar, sem vjer annars
mundum ekki hafa komið með hjer.«
Jeg hef sýnt fram á það í Vísi
áður (5. apríl þ.á.), að eina orsök-
in til þess, að hr. Olsen fjekk ekki
konungsstaðfestingu í des. í fyrra,
var sú, að hann og hans menn fóru
ekki rjett að þessu, þar sem þeir
hjeldu klíkufund 25. nóv. 1911 hjá
hr.ÓIsen, algerlega án vitundar minn-
ar og safnaðarins í heild sinni, og
»kusu« Olsen þar ásamt nýrri safn-
aðarstjórn, til þess að koma mjer
burtu svona á bak við tjöldin, rjett
eftir það,að almennur safnaðarfundur
með miklum meirihluta greiddra
atkvæða hafði gefið mjer trausts-
yfirlýsingu (21. nóv. 1911). Þegar
svo Olsen og fylgismenn hans sóttu
til Stjórnarráðsins um viðurkenningu
á hinum nýkosna manni, gáfu þeir
ranga skýrslu, kölluðu klíkufund
sinn > safnaðarfund« og sögðu lfka
ósatt frá tölunni, þarsem þeirsögðu,
að tala þeirra, sem »nefndan dag
25. nóv.)« hefðu kosið Olsen, væri
»hjer um öil 23«, en sann-
Ieikurinn er sá, að talan hefur verið
»hjer um bil 14«.
Það var þetta, sem stóð í vegi
þá, að vilja koma mjer burtu á
óhreinan hátt, sem varð Olsen til
hindrunar. Þegar hann svo kom
til mín um það leyti og kvartaði
undan því, að jeg stæði í vegi fyrir
að hann næði viðurkenningu, sagði
jeg honum, að jcg væri alls ekk-
ert á móti því, að hann næði stað-
festingu, en að hann yrði að sækja
utn hana á ærlegan hátt. í annað
sinn voru líka skjöl hans rjettari,
og sótt var fyrir þá aðeins, sem
vildu hafa Olsen; þeir voru þá
orðnir 22, með því líka, að þá
höfðu 5 utanbæarmenn verið teknir
með. Þá fekkst viðurkenningin.
Oeti herrarnir hrakið þetta, þá
geri þeir það. f Vísi 8. apr. þ. á.
lofaði hr. Olsen, að »öllu« sem'jeg
hafði skrifað um mál þefta, skyldi
verða svarað »grein fyrirgrein«, er
hr. Raft kæmi.
Samkomuhúsið »Betel«.
— Norðurlandasambandið hafði
látið undir höfuð leggjast að efna
skýlaust loforð um að byggja sam-
komuhús í Reykjavík upp á sinn
kostnað, en jeg sjálfur bygði þá
Betel 1905, En liitt er satt, að
þegar það sýndi sig, að húsið var
starfinu til eflingar, rann Samband-
inu til rifja loforðsbrigði sín, og
þá vildu sambandsmenn hjálpa til.
Sagði jeg þeinr þá að jeg kærði
mig ekki um annað en að þeir
greiddu 2000 kr. skuld, sem jeg
hafði, auk veðdeildarskuldar (3000
kr.), en hvort jeg eða Sambandið
hafi skaðast á þessum viðskiftum,