Frækorn - 01.07.1912, Blaðsíða 6

38
F R Æ K O R N
Og hvað á að segja um það,
eftir þessar tvöföldu hrakfarir Sam-
bands-manna—eftir tvívegis að hafa
fengið yfirlýsing um kæruna, að
»ekki sje ástæða* — hvað á að
segja um það, að herrarnir nú leyfa
sjer að bera þessa kæru gegn mjer
fram fyrir almenning og brígsla
mjer enn um, að jeg fari með rangt
mál, og sje eftir því svikari með
»Frækorn«.
Það er »Frækorna€-T!áiið sem
skilur milli okka*-, og herramir
reyna að kasta rýrd á manncrð
mitt.
En fullviss er jeg um sakleysi
mitt: »Frækorn« eru og hafa verið
mín eign.
Nú sting jeg upp á því við herr-
ana:
að 3 manna gerðardóm-
ur geri út urn það mál. Þeir Raft
og Arnesen kjósi i mann, jeg 1
mann og bæarfógeti 1 mann.
Öll málfærsla í þessu — sem
ekki getur verið margbrotin — fari
fram skriflega og að dómur sá, sem
þar fellur, verði úrslitadómur í því
máli.
Fyrir mánudag næstk. kl. 6 síðd.
svari þeir, hvort þeir ganga að þessu
boði
Jeg er fullráðinn í því að gera
enda á þessu. Og tiiboð miít er
hreint og drengilegt.
Taki þeir ekki þessu tilboði mínu,
lýsi jeg ásakanir þeirra gagnvart mjer
gersamlega tilhæfulausar, og veit, að
almenningur skilur þá, hvor okkar
fari með rjett og hreint mál.
Trúi þeir málstað sínum, þáhafa
þeir ekki á móti því að hann komi
ótvíræðlega í ljós, og hafi jeg rjett
fyrir mjer, býst jeg við, að allir
heiðvírðir menn sjái, að sanngjarnt
sj að jeg fái alla þá uppreisn sem
mjer ber að fá. D. Östlumi.
Opið brjef
til
J. C. Raft og Erik Arnesen.
[Eftirfarandi brjef sendijegþeim herr-
um Raft og Arnesen áður en þeir fóru
frá landi í gær kveldi, til þess að þeir
gætu lesið það samtímis og lesendur
þessa blaðs. D. Ö.]
Reykjavík 15. júlí 1912,
kl. 4 síðd.
»Jeg fer heim«, sagði Vigfús á
Hala í Mannamun; hann var kom-
inn í bobba.
Ferð ykkar hjeðan kemur flest-
um á óvart. Safnaðarmenn ykkar
sumir, sem sífelt voru með ykkur á
samkomunum, sögðust ekki vita um
ferð ykkar í gær, kl. 6—7 síðd.
Ekki gat jeg vhað betur en þeir.
Og til þess að ganga frá kæru-
máli ykkar gagnvart mjer voruð
þið þó hingað komni.. Við ýmsa
hjer höfðuð þið sagt, að þið viss-
uð ekki, hvenær þið færuð.
Ykkur leist ekki á að hætta út í
það, að leggja »Frækorna« málið í
gerð eftir alt, sem á undan var
gengið; teljið þá uppástungu mína
»þýðingarlausa«; en sjálfsagt vitið
þið, að gerðardómar alment eru
taldir ágæt trygging þess, að rjett-
lætið nái fram að ganga; þið vitið,
að langt um stærri og flóknati mál
en »Fráekorna«-málið hafa verið lögð
1 gerð; jafnvel stórmál ríkja á milli
eru einatt útkljáð á þann hátt.
Þið sjáið ykkar óvænna: Þið
þorið ekki að leggja þetta mál
í gerð, og þið færist undan íslensk-
um dómstólum, en þið vitið, að jeg
er of fátækur maður til þess að
sækja mál gegn ykkur erlendis, og
er það, ef til vill, eina hróksvaldið
ykkar.
Nú lýsi jeg ykkur hreint og beint
ósannindamenn að þessum »Fræ-
korna«-áburði. Jegáog hef alt af
átt »Frækorn«. Það hef jeg sagt,
og það segi jeg enn. Þið segist
vera »fúsir« til þess að koma »með
sannanir í þessu máli.« Jeg skoraá
y kkur að gera það fyrir ísl. dómstólum.
Hvortsöfnuðurinn vill sækja »Bet-
els«-málið er ekki mitt að kveða á
um; hann ræður þar sjálfur, en viss
er jeg um, að rjettan málstað á hann
gagnvart ykkur í því máli.
Ósannindi þau, sem fram komu
í fyrri staðfestingarumleitun O. J.
Olsens, sem hann ómótmælanlega
hefur gert sig sekan í, — kallið
þjer »smávægileg aukaatriði«. Aumur
er þessi þvottur á hr. Olsen! Og
um leið bágborin mynd af ykkur
sjálfum.
Skuldir virðast vaxa fljótt hjá ykk-
ur: Á fimtudaginn var þóknast
ykkur að segja frá óuppgerðam milli-
reikningi okkar, og eruð svo ósvífn-
ir að »hjala« um að jeg skuldi
sambandinu »fleiri þúsundir króna«.
Nú eru þúsundirnar alt í einu
orðnar »margar«! Hefðuð þið dval-
ið hjer eina vikuna enn, er ekki
gott að vita, nema þær hefðu orðið
að miljónum I!
Þjer, hr. Raft, eruð orðinn gleym-
inn. Þúsundkróna-skuldbinding yðar
til mín í fyrra er þó vottföst. Og
samningsrofið við mig um prentun
— sem auðvitað yrði mjer til inn-
tekta talið að fullri upphæð samn-
ingsins — nemur talsverðri upp-
hæð.
Þið vilduð ekki tala við inig í
þetta sinn. Jeg skil það vel, að
þið ættuð bágt með að horfast í
augu við mig, eftir að hafa brotið
þá háðtíðlegu sætt, sem gerð var
á safnaðarfundi 5. sept. 1911, þar
sem alt sem okkur hafði borið á
milli, skyldi dautt og grafið vera
og aldrei framar minst verða. Og
var þess unninn helgur eiður. Þið
bjuggust við, að ykkur kynni að