Frækorn - 11.08.1912, Blaðsíða 4

42
við honum, varð hann hreinn. Vilt
þú verða hreinn? Sjáðu guðs lamb,
sjáðu dauða hans á krossínum fyrir
óhreinleika þinn. Lífið er í blóð-
inu, þessvegna friðþægir blóðið.
Hann gaf blóð sitt, en, dýrð sje
guði, hann hefur tekið aftur líf sitt.
Jeg hefi vald til að láta það, og
jeg hefi vald til að taka það aftur
(Jóh. 10, 18.). Guð hefur uppvak-
ið hann og mun uppvekja oss með
bonum.
Sjá guðs lamb! Eigum vjerekki
einhverntíma að fá að sjá hann
augliti til auglitis? Þegar guð
opnar augu síns þjóns og sýnir
honum komandi viðburði, þá segir
hann: Þá sá jeg lamb, eins og
slátrað, standa milli hásaetisins og
þeirra fjögra dýranna og öldung-
anna, og þeir sem voru frammi
fyrir hásæ^nu sungu: Verðugur ert
þú að taka við bókinni og opna
hennar innsigli, því þjer hefur ver-
ið slátrað, og þú hefur keypt oss
guði til handa með þínu blóði. (Op.
5, 6. 0.) Og ennfremur: Lambið,
sem er fyrir miðju hásætinu, mun
gæta þeirra og vísa þeim á Iifandi
vatnslindir, og guð mun þerra h-’ert
tár af þeirra augum. (Op. 7, 17.)
Og loks: Kom hingað, jeg mun
sýna þjer brúðina, sem er gift lamb-
inu. Og jeg sá borgina helgu.
Hún hafði tólf undirstöðusteina, á
þeim voru tólf nöfn hinnatólf post-
ula lambsins. Ekkert musteri sá jeg
í henni, því guð drottinn hinn al-
valdi og lambið er hennar must-
eri. Borgin þarf ekki heldur sólar
við eða ti’ngls, til að lýsa henni,
því dýrð guðs uppljómar hana og
lambið er hennar Ijós. Ekkert
óhreúit, enginn, sem fremur viður-
stygð eða fer með lýgi, mun þang-
að inn koma, heldur þeir einir, sern
eru skrifaðirí lífsbóklambsins. Op.21.
F R Æ K O R N
Hvað er eðli lambsins? Að halda
sjer tilbaka að afneíta sjálfum sjer.
Það er þannig, sem vjer höfum
sjeð Jesúm í bókinni. Og sem guðs
lamb tnunum vjer sjá hann, þegar
kann kemur aftur. Hann mun ekki
breyta eðli sínu. Og þó stendur,
að postulinn sá þá óguðlegu fela
sig í hellum og hömrum fjalla,
segjandi til fjallanna og hamranna:
hrynjið yíir og felið oss fyrir ásjónu
þess, sem í hásætinu situr og fyrir
reiði lambsins. (Op. 6, 15. 16.)
Reiðist lambið? Ó nei, lambið get-
ur ekki reiðst; það getur ekki ann-
að en elskað. Eða var það reiði,
sem lagði á varir Jesú orðin: vin-
ur, svíkur þú niannsins son með
kossi? Hve óbærilegur hlýtur kær-
lekurinn að hafa verið fyrir Júdas,
þegar hann sveik meistara sinn!
Þegar þeir fá að sjá hann á hásætinu,
lambið, sem einnig þá elskar, sem
einnig þá verður að sakna þeirra,
sem tapast, vegna þess þeir Ijetu
ekki frelsast, hver áhrif hefur kær-
leikurinn þá á þessa, nema sem
eydandi eldur. Sá kærieikur hefði
getað orðið minn, mín eign; mjer
var boðinn hann, en jeg hef forð-
ast hann, — og nú dæmir hann
mig; — nú er það of seint. Sje
nokkuð, sem brennir samviskur
vorar, þá er það forsmáð e'ska.
Guð sagði: Jeg vil ekki tilreikna
þjer synd þína, jeg hefi þegarliðið
fyrir hana. Þegar hann kemur til
þess að vegsamast í sínum heilögu,
þá mun kærleikur hans virðast
þeim, sem ekki vildu taka á móti
honum, eins og tortímandi reiði.
Komdu því og meðtak hlutdeíld
í þeim kærleika. Honum var
slátrað, en sjá har.n lifir.
Vjer skulum sjá lambið, og verða
brúður Iambsins.
Otto Witt.
„Kristur alt.”
Guð ertrúr. Fyrirheiti hans bregð-
ast aldrei þeim, sem honum treysta
og reiða sig á hans orð. í þessum
byltingaheimi finst þó öruggt hæli:
»bjargið aldanna«. Flýum þangað.
»HelIubjarg og borgin mín, byrg
þú migískjóli þín«. Guð drottinn
er vor frelsari — alt, sem sála vor
þarf og þráir. Sálm. 18, 1. 2. —
Lof og dýrð sje drotni. Það er
vormorgun. En andlega vorið og
Iífið er miklu sælia, ríkara, helgara.
Guð sjálfur er þar ljósið og lífið.
Es. 60, 19. 20. 2. Kor. 5, 17.
»Alt af guði«. »Sjálfur guð er nær
og í hæstri hátign skín handarverk-
in gegnum sír.«. »Vér erum hans
verk, skapaðir í Jesú Kristi til góðra
verka.« Ef. 2, 10. Vor nýi maður
er guðs verk og vor góðverk eru
ekki vor, heldur ávöxtur af Jesú lífi
í vorum dauðlegum líkama. Það
er guð, sem kemur því til vegar í
oss, að vjer viljuni og framkvæm-
um. Fil. 2, 13. Og frelsarinn segír:
»Án mín megnið þjer ekkert.« Mann-
leg hrósun er útilokuð, Frelsarinn
vegsamaði ekki sjálfan sig, ekki heldur
gjöra guðs sönnu börn það. En
guð gjörir nafn sitt vegsamlegt. Jóh.
12,18. Hann heiðrar þá, sem hann
heiCra með lilýðni Jesú Krists, og
undirgefni við vilja hans. Þá, sem
leita þess heiðurs, sem er hjá Guði
einum. (Jóh. 5, 44.) Þeir þjónar
eru sælir, sem húsbóndinn finnur
þannig breyta er hann kemur (Lúk.
12.) Jesús þekkir þá og upphefur.
Þeir þekkja hans nafn, (Sálm. 91.)
að það er heilagt og óitalegt. (Sál
111). Og án heilagleika getur eng-
inn sjeð guð. En hann er sá, sem
helgar sín börn. Esek. 20, 12. 20.
Hann hreinsar þá sjálfur eins og
gull og silfur er hreinsað. (Mal. 3.)