Frækorn - 01.09.1912, Qupperneq 3

F R Æ K O R N
51
þjónur.i til þess að sýns þeim «það,
sem verða á innan skamms.
Og því er sæla mikil innifalin í
því að heyra og lesa þau orð;
»tíminn er nálægur;* hver sá, sem
gefur gaum opinberuninni, fær mik-
ið og dýrðlegt Ijós viðvíkjandi því,
sem niest er utn vert; hann getur
betur búið sig undir hinn »mikla
dag drottins« og þannig höndlað
sæluhnossið, sem heyrir til guðs
koilun í Jesú Kristi.
Bók þessi er »opinberun Jesú
Krists«. Þau orð liggur næst að
skilja á þann ver/, að opinberunin
sje frá Jesú Kristi, og er það vafa-
laust rjett; en jafnrjett er það að
skilja orðin þannig, að »opinberun-
in« sje af Jesú Kristi að hún sje
opinberun dýrðar hans. Hjá guð-
spjallamönnunum lesum vier um
lítillækkun og þjáningu Jesú Krists,
en í opinberunintri sjáurn vjer hann
í dýrð við föðursíns hægri hönd.
Hann »dó, en sjá hann lifir.« Vjer
sjáum hann í opinberuninni koma
»í skýunum«, sem dómaraogkon-
ung konunganna.
Látum okkur nema staðar við
hina miklu opinberun orðsins af
Jesú Kristi.
Þegar jóhannes fer að lýsa hon-
uni, segir hann:
>Jeg sá sjö« Ijósasíikur gúlllegar,
og meðal þeirra sjö ijósastikna ein-
hvern, líkan manns-syni*,
»Mannsins sonur í dýrð« erhið
lifandi fyrirheit um dýrð vora og
sælufulla veru við guðs hægri
hönd.
Um dýrð hanssegirhann: »Hann
var í skósíðu klæði, og spent gull-
belti um bringuna; en höfuð hans
var hvítt, eins og mjöll; hans augu
voru sem eldlogi; hans fætur sem
glóandi látún í eldsofni; hans mál-
róntur sem niður margra vatnsfalla.
Hann hafði sjö stjörnur á sinni
hægri hendi, og af hans munni
gekk tvíeggjað sverð biturt; afhans
ansliti ljómaðí sem af sóiu, þá hún
skín í kraftí sínum.«
Opinberunin með öllum sínunr
stórfeldu sýnum er í rauri rjettri,
opinberun af JesúKristi; því aðfyr-
ir hann og ti! hans eru aíiir blutir.
Viðburðirnir eru í rattn rjetfri þætt-
ir úr hinu tnikla itfi hans, sem
»ber alt með orði rnáttar síns«.
Og þegar hann kemur í dýrð og
veldi, þá er það »opinberuu hins
mikla guðs og frelsara Jesú Krists«.
Tít, 2,13. Og opinberun guðs barna
í dýrð er líka opinberun Krists, því
að hanrt er líf þeirra, og þá er haun
keinur, er það til þess að »sýna
sig dýrðlegan i sínum heilögu». 2.
þess. 1,10. Þess vegna endar opin-
berunarbókin með'hinni hjartanlegu
bæn: Amen kom drottinn Jesú.
Oddur Gotiskálksson
þýðir tesíamenlið.
Eftir Valdeinar biskitp Briem.
»Hvað er jeg að hafast að
hjer í kompu minni?
Herra mittn vil! heyra það,
hvað til gagns jeg vinni.
Jeg er þarft að vinna verk,
veit hann til þess drögin:
Jeg er að fást við fornrit merk,
fremst þó gömlu lögin.«
Sonur Gottskálks svar ljet það
sínum herra bera,
er hann vildi vita, hvað
væri hann að gera.
Til var hann þá tekinn við
testament að þýða;
en að geta’ um guðspjallið
grepp ei þótti hlýða.
Biskupi var sagan sögð
svo sem Oddur vildi.
Að hann hefði undanbrögð
ei hinn garnli skildi.
Sjer Ijet nægja svarið það,
sist um brögð hann uggði;
spurði framar engu að,
öllu borgið hugði.
Hvt þá mátti frjálst ei frá
fögru verki segja?
Legið hefur eittvað á
yfir slíku’ að þeg a.
Heilög ritning hulin var,
hana mátti’ ei boða;
hugðu prestahöfðingjar
hana mesta voða.
Oddi kunnugt vel það var,
verki því hann leyndi.
Reyndar gaf hann rangt ei svar,
rjett frá iðju greindi.
Hantt var þarft að stunda starf:
stigu lífs að greiða,
drottins orð og dýran arf
dags í birtu’ að leiða.
Það ei voru lögin lands,
líkt og biskup skildi.
Lögntál Krists og kærleikans
kenna þjóð hann vildi.
Á vort eigið móðurmál
málið drottins blíða
hreint sem gull og hvast sem stál
hann var nú að þýða,
Hann í felur flýa varð
fagurt starf að vtnna;
hvergi var um göfgan garð
griðastað að finna.
Hann í fjósi felast hlaut
fyrir biskupsmönnum;
þar hann einkum næðis naut
nú í sínum önnum.
Heilög ritning hjer ei fjekk
hæli’ á staðnum ríka.
Þannig eitt sinn áður gekk
orði drottins líka: