Frækorn - 30.11.1912, Blaðsíða 3

F R Æ K O R N
75
komnir innum dyrnar, Krist, eigum
vjer að bjarga oss sjálfir framvegis,
því sjálfur, er hann bæði dyrnar og
vegurinn; og hvert spor á göngu
vorri verður að vera af guðs náð,
og á því augnabliki, sem vjer ætl-
um að hjálpa oss sjálfir, þá föllum
vjer. Holdið girnist gegn andan-
um, og andinn gegn holdinu, þau
eru hvort gegn öðru, svo þjer gjör-
ið ekki það, sem þjer viljið. Gal.
5, 17. Egin-viljinn, maðurinn
sjálfur,-á að leggjast á guðs altari;
þá er oss veitt, sem gjöf frá guði,
það líf, sem er hans eigið, en gef-
ið oss. Því vjer erum hans verk,
skapaðir f jesú Kristi, til góðra
verka, sem hann hefur fyrirfram til-
ætlað, að vjer skyldum stunda. Ef.
2, 10. Þegar postulinn ósjálfbjarga
gefur sjálfan sig guði, fær hann líf-
ið að gjöf. Það sem lögmálinu
var ómögulegt, af því það varð van-
máttugt vegna holdsins, það gjörði
guð. Það var ekki Páll, sem átti
að gjöra það; guð hafði gjört það
fyrir sinn son, og veitti það sem
gjöf hinu hjálparlausa barni sínn.
Þegar postulinn stendur frammi
fyrir guði, þá verður hans eigin
vanmáttur og eymd honum eigi
til hindrunar, því að guð er orð-
inn mikill fyrir hann, og guði gef-
ur hann dýrðina. Hann sjer sína
eigin útvalningu af guði og finnur,
að frelsun sín er vís. Nú er það
eigi lengur hið lítilfjörlega »jeg«;
nú er það hið mikla og volduga
»hann*. Þá, sem hann fyrirfram
þekti, hefur hann einnig fyrirhug-
að, að þeir skyldu verða líkir mynd
snnar hans, svo að hann sje frum-
burður meðal margra bræðra. Og
þá sem hann fyrirhugaði, hefur
hann einnig kallað, og þá, sem
hann kallaði, hefur hann og rjett-
lætt, og þá, sem hann rjettlætti,
hefur hann og dýrðlega gjört. Ef
hann er með oss, hver getur þá
verið á móti oss? — Sjöundi kapí-
tuli í Rómverjabrjefinu er fullur af
»jeg«, og því er hann Iíka fullur
af ósigri; áttundi kapítulinn af Kristi,
og því er hann lika fullur af sigri.
Slíkir kaflar í guðsorði, sem tala um
hann, sjerstaklega, hafa ávalt verið
guðsbörnum dýrmætir. Hversvegna
hefur altaf 23. sálmurinn verið kær
þeim, sem elska guð? Vegna þess
hann talar um hann: í grænu hag
lendi lætur hann mig hvíla, að hægt
rennandi vatni leiðir hann mig.
Hann hressir mína sál; hann Ieiðir
mig á rjettan veg fyrir sins nafns
sakir. Og þegar sálmaskáldið tal-
ar um guð, finnur hann, hversu
guð nálgast hann, svo hann verður
að tala við hann. Það verður ekki
einungis »hann«, það verður »þú«:
þú er með mjer; þín hrísla og staf-
ur hugga míg. Þú tilreiðir mjer
matborð fyrir minna óvina augsýn;
þú smyrð mitt höfuð með viðsmjöri.
— Hjer er Kristur orðinn mikiil, en
Páll lítill og lítilsvirði; já, svo eink-
isverður, að hann sjálfur óskar að
vera útskúfaður frá Kristi, að guðs
fvrirheit mættu ná sinni fullkomn-
un handa ísraels-börnum. Róm.
9, 3. Hvað gerði það til, hvern-
ig fór fyrir Páli, aðeins að guös
nafn yrði vegsamað? Krafturinn
er fólginn í sjálfsafafneituninni.
Þegar vjer meðtökum lögmálið í
hjörtu vor, ætli vjer verðum þá
lausir frá lögmálinu í ytri mynd,
svo að boðorðin sjeu oss óvið-
komandi? Páll segir, að lögmálið
er ekki ætlað rjettlátum. Tim. 1,9.
Já, það er ekki lagt fyrir hann, en
það er skrifað innaní hann, í hjarta
hans og líf. Hinn rjettláti er ekki
/relsaður frá lögmálinu, heldur í
því. Þegar jeg kom til Zúlulands-
ins, var mitt fyrsta ætlunarverk, að
leijast við, að tileinka mjer lög
Zúlutungumálsins, að verða gagn-
kunnur málfræðinni, og að því
reyna að notfæra það í viðræðum
mínum við þarlenda menn. í fyrst-
unni gekk það erfitt, þvi málfræð-
in var ennþá fyrir utan mig, og
ógnaði mjer, að jeg bryti reglulög-
mál hennar. En smám saman,
eftir því sem jeg varð gagnkunn-
ari málinu, varð mjer auðveldara
að tala; og nú, þegar jeg tala Zúlu-
málið, hugsa jeg jafn lítið um reg-
ur málsins, eins og jeg hugsa um
málfræðisreglur í móðurmáli mínu,
þegar jeg tala það. En þó er jeg
ekki frelsaður frá reglunum, heldur
frjáls í þeim. Þegar jeg var barn
átti jeg að læra að leika á »forte-
píano«; en fingurnir gátu ekki far-
ið yfir nóturnar af eigin vild, því
lög tónlistsrinnar voru skráð fyrir
utan mig. Og um lengri tíma varð
jeg að hugsa um, hvernig ein eða
eða önnur nótan væri tekin. En
smátt og smátt eftir því, sem söng-
reglurnar urðu nógu ríkjandi í sjálf-
um mjer, jafnvel í fingrunum, varð
varð mjer auðveldara að leika á
hljóðfærið, og enn í dag eru nót-
urnar fyrir utan mig, en ekki ávít-
andi og dæmandi, heldur leiðbein-
andi og samsvarandi krafi innan frá.
Því verður aldrei þannig varið, að
vjer losumst við útvortis lögin, svo
þau verði þýðingarlaus fyrir líf vort;
en innra líf vort fer að verða í
samræmi við orð guðs, svo að
hjarta vort svarar já og amen við
því. Og þá verður oss ekki örð-
ufh að ganga helgunarinnar veg;
vor heitasta löngun verður að feta
þann veg. Niðurl.
Framhald af greininni um hvíld-
ardagsmálið kemur í næsta tbl.