Frækorn - 30.11.1912, Blaðsíða 5

F R Æ K O R N
77
Þa3 var þá, að hann sagði við mig:
»Það er á k nungsveginum, sem við
göngum, og vittu það, að sendi-
boðar hans ganga þar einnig.«
»En það vac nú ekki nema
draumur.*
»Það er nú sjáifsagt, en guð
talar til barna sinna í draumi og
með orðum sem berast í myrkr-
inu.«
»Hann er vanur að gjöra það.«
»Vilt þú segja, að hann tali ekki
framar til mannanna á þann hátt?
Nú skal jeg segja þjer nokkuð,
sem skeði einusinni; jeg skal segja
þjer það, alveg eins og það gerð-
ist; jeg skal engu bæta við og
ekkert taka af.«
■>Það skeði fyrir fimm árum frá
1. júní að telja. Jeg var í Storno-
way i The Lews, og ætlaði að
ferðast á samkomurnar í Gairlock.
Það var ömurlegt hvassviðri; öli
fiskiskipin lágu við akkeri, og það
vorú engar likur til að veiða þá nótt.
Fiskimennirnir sátu og töluðu sam-
an um óveðrið. Svo gat jeg safnað
þeim í kofa Donalds Braes, og þar
höfðum við saman mjög ánægju-
legar stundir. Jeg tók eftir ókunn-
um manni, sem sat út í horni á
herberginu, og einhver sagði mjer
að hann væri málari; líka sá jeg
hann í óða-önn vera með ritblý
og pappír, meðan á prjedikuninni
stóð. Daginn eftir ferðaðist jeg á
áðurnefndar samkomur og hugsaði
ekki meíia um hann.«
»Hinn 1. september var jeg í
Oban. Jeg var búinn að ganga
langt og var mjög þreyttur, en jeg
fór til húss John Mac Maos, og er
jeg hafði etið og drukkið dálítið,
leið mjer betur. Jeg taiaði svo við
John um upprisu líkainans; því
hann þjáðist af hugsunum og efa
um það, hvort drottinn vor ávalt
væri íklæddur manndómi eða ekki.«
Og jeg sagði við hann : »John,
Kristur hefur endurleyst vort eðli,
og því er svo varið, að líkaminn
jafnt og andinn er keyptur fyrir
svo dýrt verð eins og Krists líkama,
þá mun liann á sama hátt verða
hreinsaður og dýrðlegur gjörður.
Eftir að jeg var kominn í herbergi
mitt, sat jeg og hugsaðí um þetta
efni og um ekkert annað. Það
heyrðist ekkert annað hljóð en frá
öldunum, er geystust millurn kleíta
og drógu með sjer glamrandi stein-
ana ofan fjöruborðið. Þá opnuðust
mín andlegu eyru, og jeg heyrði
eftirfarandi oið: »Jeg vil fylgjast
með þjer til Olasgow.« í stað þess
að svara hinu himjieska boði: »Jeg
er tilbúinn,« tók jeg að rökræða
við sjálfan mig á þessa leið: Hvað
í ósköpunum á jeg að gjöra í
Glasgow? Þar þekki jeg engan og
enginn mig. Jeg hefi skyldur að
annast í Portsee, og má ekki van-
rækja þær. Og enga peninga hef
jeg til þessarar ferðar.
»Með þessum hugsunum sofnaði
jeg. Svo dreymdi mig —* eða jeg
sá — konu yndislega, sem engil
guðs, hún sagði: »Jeg vil fylgjast
með þjer til GlasgowÞ Jeg vakn-
aði með undarlegri tilfinnmgu, eins
og jeg væri rekinn áfram í flýti —
glaðvakandi eins og knúður til þess,
án þess að vita það sjáifur, svaraði
jeg: »Jeg er tilbúinn, jeg er til-
búinn nú!«
*Þegar jeg fór úr kofanum, sló
klukkan tólí; jeg hugsaði undrandi
um, hvernig jeg gæti komist til
Glasgow um miðja nótt. En jeg
fór beint ofan að bryggjunni, og
þar lá og beið lítið ferðbúið gufu-
s ip. Óþolinmóðlega var blásið í
pfpuna til brottferðar, og skipstjór-
inn sá mig koma, kallaði hann
snarplega:
»Skyldi jeg eiga að bíða yðar
alla nóttina?«
»Jeg skildi strax, að þetta voru
misgrip, jeg var ekki John Balmerto,
er honum var skipað að bíða
eftir. En jeg hirti ekki um þetta;
jeg hafði fengið skipun, og jeg
þorði ekki annað en hlýðnast.
Þetta var verslunarskip hlaðið vand-
geymdum vörum, sem fljótt gátu
skemst, villibráð og humar, svo
vjer komum hve:gi við fyr en í
Glasgow. David Mac Pherson var
einn farþeganna á skipinu, mjög
góður maður frá Harris, er hafði
kynst mjer á ferðum mínum. Hann
ferðaðist til Glasgow, til að bera
vitni í máli, sem átti að rannsaka
milli Harris fiskimauns og umboðs-
húss þeirra í Glasgow.
Við urðum samferða frá gufu-
skipinu, þá sagði hann við mig:
»Við skulum ganga umhverfis ráð-
húsið, John, þá göt jeg fengið að
vita, hvenær jeg á að mæta«. Það
kom sjer vel fyrir mig; því mjer
fanst eins og hlyti að fara rjetta leið,
hvaða veg sem viö gengjum, og jeg
fylgdi honum hvert sem hann vildi.
Hann hitíi málaflutningsmann, sem
þurfti hans með fyrir rjettarhaldið,
en meðan þeir töluðust við, gekk
jeg dálítið innar og hlýddi á mál-
sókn, er þá stóð yfir.
«Það var yfirheyrsla út af morði,
og jeg gat engan veginn haft
augun af unga manninum, sem
var sikaður fyrir glæp. Hann yirt-
ist yfirkominn af sorg og blygðun.
Rietti var slitið, áður Mac Pherson
kallaði á mig, og lögreglúþjónarnir
leiddu liinn unga mann burtu. peg-
ar hann fór fram hjá mjer, mættust
augu okkar, það greip mig ótti og
ákafur hjartsláttur; jeg gat ekki skil-
ið, livað að mjer gengi. Andlit
mannsins stóð mjer fyrir hugskoís-