Frækorn - 15.12.1912, Síða 2

82
F R Æ K O R N
Davíð segir þú: »Sannarlega fylgja
mjer þ;n góðgirni og miskunn alla
daga míns Jífs, og æfiniega mun jeg
búa í drottins húsi«. Sál. 23,6.
Þá skilurðu, að einnig um þig
talar Jesús, er hann segir:
»Mfnir sauðir þekkja mína raust,
og jeg þekki þá og þeir fylgja mjer-
Og jeg gef þeim eilift iíf, og þeir
skulu aldrei að eilífu glatast; enginn
skal slíta þá úr minni hendi.« Jóh.
10, 27. 28.
Þá verður gleðin möguleiki.
Þá verður hún sjálfscgð.
Þá verður hún stöðug.
Þú gleðst, og gleðst »ávalt í
drotni«.
Reynsla.
Eftir A. F. Bcillenger.
Jeg hef reynt, að fyrirgefnirig
syndanna er Diessuð gjöf guðs, og
hún er ekki end'r, heldur upphaf
að lífi hins kristna manns. »Margir
munu verða hreinir, klárir og skírir.«
Dan. 12, 10. Eftir afturhvarfið kemur
reynslan.
Sumir eru að furða sig á, að þeir
skuli mæta þungum raunum eftir
afturhvarfið ; en þetta er ekki undar-
legt. »Látið yður eigi undra eld-
raunina yðar á meöal, sem yfir
yður er komin til reynslu, eins og
yður hendi eitthvað undarlegt.«
Oft undraði það mig, að jeg
skyldi verða fyrir erfiðurn freisting-
um, þégar eftir afturhvarf mitt, og
oft varð jeg yfirunninn. Jeg hafði
lært, hve fús drottinn er til þess að
fyrirgefa oss syndir vorar, og jeg
f ýtti mjer að játa synd mína og
fa fyrirgefningu, og svo byrjaði jeg
aftur með föstum ásetningi og
björtum vonum, — en aðeins til
þess að falla aftur. Þessi hrösun
og iðrun var reynsla mín, þangað
til jeg varð svo þreyttur og niður-
beygður, og svo fullur af þrá eftir
sigri, að jeg var fús til þess að taka
á móti tilsögn frá hinum lítilmot-
legasta manni-, sem drottinn mundi
vilja nota til þess.
Meðan jei; var í þessu ástandi
var jeg af forsjón guðs leiddur til
að fara í samkomuhús nokkurt í
einni af stórborgum Bandaríkjanna.
Jeg ha.fði hugsað mjer, að vera
að eins áhorfandi og tilheyrandi, til
þess að fá það góða, sem jeg gæti
fengið, án þess að láta neinn vita,
hver jeg væri.
Sá, sem samkomunni stjórnaði,
las stuttan ritningarstað og gerði út
af þessum orðum nokkrar viðeig-
andi athugasemdir og fór því næst
að vitna unt trúfesti guðs til þess
að uppfylla fyrirheit sín. »Fyrir
þremur árunt síðan í kveld«, sagði
hann, »kom jeg inn í þennan sal
sem yfirkominn drykkjumaður. Jeg
var að þrotum kominn líkamlega,
andlega og fjárhagslega. Ef frels-
unin hefði kostað rnjer einn ein-
asta eyri, þá hefði jeg ekki getað
keypt hana. Jeg hafði heyrt, að
maður gæti fundið vini hjer, þegar
allir yfirgæíu niann. Jeg heyrði
vitnisburði annara manna,sem sögðu,
að ,þer het'ðu orðið frelsaðir frá
gröf drykkjumannsins fyrir trú á
Jesúm Krist, og jeg ákvað að gefa
sjálfan mig guði á vald og biðja
hann að frelsa mig; þetta gerði
jeg, og hann frelsaði mig. Jeg hef
ekki drukkið einn dropa áfengi, ekki
neytt tóbaks og ekki blótað eitt
einasta skifti síðan það kveld. Kona
mín og börn, sem voru dreifð
sökum drykkjuskapar mínsog synda-
lífs, eru nú sameinuð aftur með
injer. Morgun og kveld höfum við
bæn sanian og þökkum drotni fyrir
hjálpræði hans.«
Vitnisburður þessa auma manns
gekk mjer til hjarta. Hann hafði
ekki bragðað einn dropa af áfeng-
um drykkjum, ekki neytt tóbaks, tkki
blótað í þrjú ár! »Þetta var eitt-
hvað varanlegt«, sagði jeg við sjálf-
an mig. »Því get jeg ekki orðið
frelsaður frá mínum synuum eins
og hann? Því get jeg ekki orðið
frelsaðurfrá óþolinmæði minni rneð
slíkri frelsun eins og hann?«
Vitnisburður þessa manns hafði
svo mikil áhrif á mig, að jeg vildi
helst háfa hrópað hátt »amen« af
ölJu hjarta, en af því jeg vildi ekki,
að nokkur þekti mig, þá hjeit jeg
mjer kyrrum.
»Jeg var fæddur í Boveru«, sagði
aiinar maður, »jeg seldi blöð til
þess að geta lifað og jeg svaf úti.
Þegar jeg varð eldri, fór jeg að
stela til þess að geta lifað, því næst
fór jeg að gefa mig við fjárhættu-
spilum, drakk og var í áflogum og
drýgði allar þær syudir, sem til-
heyra slíku lifi. í örvæntingu minni
kom jeg inn í þennan sal fyrir
fimm árum, þrem mánuðum og
tuttugu og einum degi síðan; hjer
leitaði jeg drottins, bað hann að
frelsa mig, og það gerði hann. jeg
hef ekki stolið, njeverið’í áflogum,
nje drukkið síðan það kveld. Lof
sje drotni! Og það, sem liann hef-
ur gert fyrir mig, vill hann gera
fyrir livern syndara, sem er hjer.«
»Þetta er það, sem jeg þarfnast,«
hugsaði jeg með sjálfum mjer.
»Því get jeg ekki orðið frelsaður
frá mínum syndurn á sama hátt?
Fimm ár, þrír mánuðir, tuttugu og
einn dagur! Því er inaðurinn svona
nákvæmur með tímann? Hann hlýt-
ur að meta mikið hvern dag, sem
hann er frelsaður frá sínum gömlu
syndum. Því tala jeg ekki um frets-
unina rneð dagatali? Skyldu þessir