Frækorn - 15.12.1912, Blaðsíða 3
F R Æ K O R N
83
aumu menn ineta frelsun sína meir
en jesr? Þeir hafa fengið lausn
frá slíku ægilegu iíferni, og þeir
ættu að vera þakklátir. Orsökin til
þess, að jeg ekki er þakklátari en
jeg er fyrir frelsun mína, er sú, að
jeg iiugsa ekki, að hún sje svo
merkíieg, og orsökin til þess, að
mjer finst, að frelsun mín sj«= ekki
svo merkileg, er sú, að mjer fanst
ekkí jeg þurfa svona undúrsamiegr-
ar frelsunar, — af því að jeg var
ekki neinn sjerlega mikill syndari.«
»Sá, sem lítið er fyrirgefið, hann
elskar Iítiö.« Lúk. 7, 47.
Og þa fanst mjer jeg standa við
hlið faríseans, sem bað í niuster-
inu ásamt tollheimtumanninum. Fari-
seinn sagði: »Jeg þakka þjer, guð,
að jeg ekki er eins og aðrir menn.«
—Tollheimtumaðurinn sagöi:* Guð,
vertu mjer syndugum Iíknsamur.«
Og Jesús segir: »Jeg segi yður:
Þessi rnaður fór rjettlættur heiin u*
sín fremur en hinn.« Lúk. 18, 11.
18. 14.
Annar fór heim til sín um leið
og hann vegsamaði guð fyrir frelsun
sína, hinn 'njelt áfram að vegsama
sjálfan sig í eigin rjettlæti sinu.
Þegar jeg sá, í hvaða fjelagsskap jeg
var, þá sagði jeg þegar skilið við
faríseann, og nálgaði mig tollheimtu-
manninn. Mig Iangaði til þess að
öðlast hina ntiklu frelsun — hvað
sem hún mundi kosta.
»í kveld eru það finim ár, ellefu
mánuðir og sextán dagar, síðan jeg
kom inn í þetta hús tötrum bú-
inn, fjeiaus og eyðilagður maður.
Jeg hafði ákveðið að fleygja tnjer
í sjóinn, en jeg ætlaði að koma
hingað inn fyrst. Það kveld frelsaði
drottinn ntig frá drykkjuskap og
synd, og í meir en 2 ár var jeg
bindindismaður. En eftir að jeg
hafði fengið góða stöðu og hafði
fengið ntjer góð föt, fór jeg að hugsa
að jeg gæti gengið í eigin krafti, og
þá slepti jeg af þeirri hönd, sem
hafði frelsað mig og varðveitt mig,
°g Íeg fjell aftur, og þá fór jegað
lifa tninu gamla líft. En jeg þekti
fráfall mitt og eins hann, sem áður
hafði freisað mig. Drottinn frelsaði
mig aftur, og stðan hefur hann ávalt
varðveitt mig, og jeg sleppi ekki
hönd hans framar.«
Mig langaði til þess að segja:
»Amen« vtð þessu, en aftur hjelt
jeg því niðri.
Þá stóð kona upp. Hún var í
Ijósurn kjól. Nokkrir vinir höfðu
kornið með rósir til hennar, til þess
að gleðjast með henni og halda
5 ára afrnæli frelsunar hennar frá
lífi i synd og svívírðingtt.
»Það eru 5 ár í kveld« sagði hin
unga kona, »síðan mjer var bjargað
frá lífi í synd og svívirðingu. Drottinn
frelsaði i ig frá götunni, þar sem
jeg var að því verki að spilla ung-
um sonum og dætrum góðra mæðra.
En drottinn fann mig og þvoði mig
hreina í blóði sínu. Síðan hef jeg
sett á stofn björgunarheimili, og nú
ver jeg lifi mínu til þess að bjarga
systrum mínum frá því lífi, sem
drottinn hefur bjargað mjer frá. Ó,
hvílík breyting, sem hann kom til
leiðar i hjarta mínu! í gær var
jeg úti á skemtiferð, og getið þjer
trúað því? rnjer var trúað fyrir tólf
litlum blíðnm saklausum stúlkum!
Flugsið um það: að kona eins og
jeg skyldi verða svo hreinsuð og
umbreytt, að mæður skyldu trúa
mjer fyrir saklausum börnum sínum I
Lofið guó fyrir kærleika hans og
frelsandi kraft!«
Nú gat jeg eigi annað en kallað
»Amen« af öllu hjarta.
Fólkið leit á mig. Jeg reis upp
og sagði:
»Bræður og systur! Jeg er prestur,
en hjer sje jeg frelsun, sem eg hef
ekki sja'lfur reyntáður. En jeg verð
að öðlast hana, enda þótt jeg yrði
að verða ölvaður,^handsamaður og
settur í fangelsi, svo einhver trúboði
gæti komið og talað til míri þar.
Jeg verð að öðiast hana, hvað sem
hún kostar. Drottinn fer ekki í
manngreinarálit. Geti hann frelsað
yður frá syndum yðar, þá getur hann
frelsað mig frá mínum synd m.«
Þegar jeg fór heim frá þe«sari
samkomu, var jeg undir miklum á-
hrifum af krafti guðs til þessað frelsa
til hins ýtrasta. Jeg athugaði líf
mitt í Ijósi guðs orðs, og komst að
þeirri niðurstöðu, að jeg var þegar
nógu syndugur, að jeg þurfti ekki
að syndga meira ti! þess að verða
stórsyndari og þurfa stórkostlegrar
frelsunar. J;g fann, að hjarta mitt
var spilt og saurgað, og að frelsun
frá slíku spiltu hjarta yrði dýrðleg
frelsun. Nokkuð af þessari spillingu
var þegar búið að sýna sig, og jeg
var fús til að taka vitnisburð orðs-
ins gildan líka um það af spillingu
minni, sem ennþá ekki var komið
í ljós. Svo fann jeg mig við hlið
tollheimtumannsins, og bað um frels-
un eins og hann. Jeg meðtók í
í trú fyrirheit guðs, að syndin mun
ekki drotna yfir mjer (Róm. 6, 14.)
Jeg bað um þetta án þessað sækjast
eftir annari sönnun en fyrirheiti guðs
(Mark, 11, 24.).
Því næst fór jeg í samkomuhúsið
og sagði frá reynslu minni og sagði
þeim, að jeg fann, að jeg þurfti
ekki að verða drykkjumaður til þess
að öðlast hina miklu frelsun, að jeð
hafði sótt og fundið frelsun, fundið
hann sem frelsar til hins ýtrasta, og
að jeg hugsaði, að engin frelsaður
drykkjumaður eða skækja skyldi
nokkurntíma taka mjer fram í því
að vegsama drottin fyrir frelsun.