Frækorn - 31.12.1912, Side 1

RITSTJORI: DAVID OSTLUND_ <
■......................................1
«'np Arg. kostar hér á landi 75 au. í
IJ.AKU. Vesturheimi 40 cents. Gjaldd. 1 okt.
REYKJAVÍK, 31. DES. 1912.
Auglýsingar 1 kr. 25 a«. þumhmginn.
I Afgr/Austurstr.17. -Prsm.D.Östíunds
12.TBL.
Fagnaðarboðskapur
frelsisins.
Hinn nafnkunni enski prestur
Charles A. Berry sagði eitnl sinni
vini sínum, t. H. Jowett, presti í
Birmingham á Englandi, frá eftir-
farandi viðburði er sýnir, hvílíkur
kraftur er í boðskapnum uni hinn
krossfesta frelsara:
»Þegar jegvar í Lancashire, kom
til húss mfns, seint á kveldi, stúlka
nokkur með sjal yfir höfðinu og
trjeskó á fótunum.
»Er það presturinn ?« spurði hún.
»Já.«
»Þá óska jeg, að þjer komið
með mjer til móður rninnar, henni
til hjálpar.<
Jeg hjelt hún ætti við einhverja
drukkna konu, sagði þessvegna:
»Þjer verðið að snúa yður til
Iögreglunnar«.
»Nei, nei,« svaraði stúlkan, móðir
mín liggur fyrir dauðanum, og jeg
bíð yður að koma með mjer og
hjálpa henni að öðlast frelsunina.«
»Hvar búið þjer?«
Hún sagði til bústaðarins, hann
var hjer um bil tvo kílómetra frá
heimili mínu.
»En er þá enginn prestur, sem
býr nær?«
»0 jú, en nú óska jeg eftir yður,
og þjer verðið að koma með mjer«.
Jeg stóð þarna með morgunskó
á fótunum, talaði í hljóði við sjálf-
an ntig, hugsaði unt, hvað safnað-
arfólkið • mitt segði, ef það sæi
prestinn sinn tili á næturtíma í fylgd
með stúlku, er hafði sjal sveipað
um höfuðið. Jeg reyndi ineð alls
konar undanbrögðum að komast
hjá því að fara, en árangurslaust.
Stúlkan sat við sinn keip. Jeg varð
að búa mig og fara með henni.
Þegar jeg kom að húsinu, sá jeg,
að það var alþekt. Niðri sat fólk
við drykkju og ósæmilegt orðbragð,
en uppi fann jeg aumingja konuna,
sem lá fyrir dauðanum. Jeg sett-
ist niður og talaði við hana utn
Jesúm, sem hina fegurstu fyrir-
mynd, vegsamaði hann, sem leið-
toga og fræðara. Hún horfði á
ntig, augnaráðið sýndi, að dauðinn
var í nánd. Hún sagði:
»Prestur, þessi ræða getur ekki
hjálpað slíkum, sem jeg er. Jeg
þarfnast ekki fyrirntyndar — jeg er
syndari«.
Þarna sat jeg augliti til auglitis
hjá glataðri, deyjandi konu, og hafði
ekkert til að segja henni. Jeg átti
engan fagnaðarboðskap. Þá kom
mjer í hug, hvað móðir mín hafði
kent mjer, svo flutti jeg gamía,
góða boðskapinn^ um guðs kær-
leika í Jesú Kristi, er gaf sig í
dauðann fyrir synduga menn —
jeg talaði, án tillits til hvort jeg
sjálfur trúði eða ekki því sem jeg
sagði.
»Nú komist þjer að því rjetta,«
sagði konan; þetta er það, sem
jeg þarfnast. Það var handa nijer.«
Og þannig fjekk jeg að ieiða hana
á veg frelsunarinnar og öðlaðist
sjálfur frelsun.
Upp frá þeirri stundu, hef jeg ávalt
átt fullkominn frelsunar-gleðiboð-
skap, að flytja glötuðum syndurum.«
Eins og margir aðrir á vorum
tímum, hafði þessi prestur lært nýja
guðfræði. En er nokkuð til, sem
getur komið í stað hins gamla
fagnaðarerindis sannleikans, að Jesús
Kristur dó fyrir syndara? Nei,
engin ný guðfræði getur komið í
stað hins gamla fagnaðarboðskapar.
Og hvers vegna á að eiga við
hið »nýja«, úr því það á enga
frelsun að færa glötuðum syndur-
um?
Kristur, sem ekki er guðs sonur,
er enginn frelsari.
Kristur, sem aðeins er fyrirmynd,
veitir ekki eilíft líf.
Og því segjum vjer: »Ekkert