Alþýðublaðið - 11.04.1921, Side 4
4
ALÞYÐURLAÐIÐ
E.s. Sterling
fer héðan vestur og norður um land á fimtudag 14.
a.prll kl. io árdegis. — Vörur afhendist þannig: —
I dag tíl Vestmannaeyja, Diúpavogs, Breiðdalsvíkur,
Stöðvarfjarðar, Fáskrúðsfjarðar, Reyðarfjarðar, Eskiljarðar,
Norðfjarðar, Mjóafjarðar, Seyðisfjarðar, Borgarfjarðar,
Vopnafjarðar, Bakkafjarðar, Þórshafnar, Raufarhafnar og
Kópaskers. — A. morgun til Húsavíkur, Akureyrar,
Sigiufjarðar, Hofsóss, Sauðarkróks, Skagastrandar, Böndu-
óss, Hólmavfkur, Norðurfjarðar, Ingólfsijarðar og ísa-
fjarðar. — Flutningsgjald og útskipun óskast greitt
um leiÖ og fylgibréfin eru afhent. —
Konúr, gerið börnin ykkar hraust.
Gefið þeim tvær matskeiðar á dag
af gufubræddu lýsi; fæst hvergi
betra en f matvöruverzlunjnni Von.
Nýkomnar birgðir af Jökul fiski
og rikling. Allar nauðsynlegar
kornvörur fyrirliegjandi. Hreinlæt-
isvörur, fægilögur, ostar, kæfa,
smjör, tólg, smjörliki, dósamjólk,
saltkjöt, mikið af niðursuðu, þurk-
aðir og ferskir ávextir. hið bragð-
góða kaffi, brent og maiað ex-
port, kókó, Konsum-suðusúkku-
(aði, hveiti nr. i, ait tii bökunar.
Til Ijósa sólarljós, spritt, ekki til
að drekka, en drekkum útlenda
maltextrakt, gosdrykki, ávaxtavfn
frá Mfmi og hinn heilnæma og
góða magabitter Kfna Jffselexir.
Margt nauðsynlegt ótalið. Gerið
kaup f Von á nauðsynjum yðar.
Vinsaml. — Gunnar S. Sigu ðsson.
A Laugaveg 26 (skúrnuro) er
gert við slitinn skófatnað. Vöaduð
vinna, góð skil.
Alþht. er blað allrar alþýðu.
Jack London'. Æflntýri.
kona gæti vænt sér í heimi hér, væri hjónaband — og
verið sæl æfintýri. En í stað þess að gifta mig, lendi
eg vegna gjaldþrots föður míns, beinlínis í æfintýri".
„Hvað er langt slðan?" spurði Sheldon.
„í fyrra. Árið, sem hrunið varð mest í kauphöllinni".
„Við skulum sjá", sagði Sheldon hugsandi og alvar-
legur. „Sextán og fimm og einn við eru tuttugu og
tveir. Þú ert þá fædd 1887?"
„Já, en þetta er ekki fallegá gert".
„Það hryggir mig, en það var svo auðvelt að leysa
gátuna".
„Geturðu þá ekki sagt neitt fallegt? Eða er enska
tfskan svona?"
Glampa brá fyrir í gráu augunum, og hláturdrættir
komu kringum munninn. „Eg ræð þér til, herra Seldon,
að lesa bók Gertrude Athertæus: Amcriskar konur og
ciginmcnn
„Þakka fyrir, eg á hana. Hún er þarna". Hann benti
á fullan bókaskáp. „Eg er hræddur um, að hún Bé mér
fjandsamleg".
„Það hlýtur alt, sem ekki er enskt, að vera", svaraði
hún. „Mér hefir aldrei fallið framkoma Englendinga.
Síðasti Englendingurinn, sem eg þekti, var ráðsmaður.
Pabbi varð að reka hann burtu".
„Ekki þarf nema einn gikk í hverri veiðistöðl"
„Sá Englendingur bakaði okkur svo mikil vandræði.
En gerðu mig nú ekki fjandsamlegri þér, en eg er".
„Eg er einmitt að reyna það".
„Nú, þannig lagað--------“. Hún leit upp og opnaði
munninn til þess að ljúka setningunni; en alt 1 einu
greip hún fram í fyrir sjálfri sér. „Eg ætla að halda
áfram að segja þér sögu mína. — Pabbi átti hreint og
Beiat ekkert eftir af eigum sínum, og afréð að gefa sig
aftur að sjónum. Honum hafði altaf þótt vœnt um haf-
9, og eg held, að hann hafi glaðst af því, að svona
ór. Hann varð ungur í annað sinn, og var önnum
k&finn við að hugsa upp ráð og gera áætlanir frá
morgni til kvölds. Oft var hann á fótum fram á miðjar
nætur og ræddi málin við mig.
Fyrirtæki sfn hafði hann byrjað í Kyrrahafinu — með
perlur og perluskeljar — og hann þóttist þess fullvís,
að þar mundi mega græða eitt og annað. Uppáhalds-
hugmynd hans var sú, að stofna til kokosplantekru.
Hann hafði skifti á skemtiskipi sínu og skonnortunni
Mielc, og við létum í haf. Eg þjónaði honum og lærði
sjómannafræði. Hann var sjálfur skipstjóri, en stýrimað-
urinn var danskur og hét Eriksen, og skipshöfnin var
japanar og hawajibúar. Við silgdum fram og aftur milli
eyjanna um miðjarðarlínuna, unz pabba fór að bresta
kjarkinn. Alt var breytt. Eyjarnar voru leigðar út og
þeim hafði verið skift milli ýmissa ríkja, og stór félög
voru risin upp, sem höfðu gleypt alt jarðnæði, trygt
sér viðskiftin, veiðiréttinn, í stuttu máli alt.
Þá sigldum við til Marquesas-eyjanna. Þar var fagurt
en frumbyggjarnir voru því nær upprættir. Pabbi varð
alveg frá sér. þegar hann frétti að Frakkar hefðu lagt
útflutningstoll á kopra — hann kallaði það miðalda-
heimsku — en honum leist vel á landið. Á Núka-Hiva
var fimtán þúsund ekra stór dalur, og var framundan
honum ágæt höfn; honum leist mætavel á hann og
keypti hann fyrir tólf hundruð dollara. En skattaálögur
Frakka voru hreinasta rán — það var ástæðan til þess,
hve dalurinn var ódýr — og verst af öllu var það, að
við gátum enga verkamenn fengið. Þeir svertingjar,
sem eftir lifðu, vildu ekki vinna, og svo var að sjá
sem yfirvöldin legðu hreint og beint næturvökur á sig
til þess að gera okkur æfina sem erfiðasta. Eftir sex
mánaða strit poldi pabbi ekki lengur við. Ástandið var
óþolandi. „Við förum til Salomons-eyjanna," sagði hann,
„og látum ensk lög leika um okkur. Og ef þar er
ekkert að gera, förum við til Bismarck-eyjanna. Eg
held að stjórnin þar sé ekki enn þá orðin siðspilt af
menningunni." Nú var búist til brottferðar, farangur
okkar var fluttur á skipsfjöl, og ný skipshöfn tahiti-
manna var lögskráð. Við vorum í þann vegin að sigla