Gjallarhorn - 25.08.1911, Blaðsíða 3

V. GJALLARHORN. 117
• •••*••••••*••*••••»•*•••*********• • • • • • ••••••• • • • • •• • • • • • • • • •• • » • • • • ♦-•• •-♦•• • • • • • •
Kenslustarf
við barnaskóla Siglufjarðar er laust. Laun 300 krónur. Verði
unglingakensla síðari hluta dagsins, eins og í fyrra, verða launin
420 krónur. Umsóknir sendist til skólanefndar setn fyrst.
y\ukaskip
frá »Sameinaða félaginu«.
E/s „Hó.lar" fara frá Kaupmannahöfn til Norðurlandsins kring-
um 5. sept.
Kaupmenn og Kaupfélög
fá mjög heppileg kaup á
ÍL5T allskonar leirvörum
(skálum diskum bollum o. s. frv.) frá
R. Heron & Sons Kirkcaldy
sem er víðþekt verksmiðja fyrir sitt sterka og smekklega leirtau.
Aðalumboðsmenn verksmiðjunnar á íslandi eru:
G. GÍSLASON & HAY,
LEITH og REYKJAVÍK.
PANTIÐ SJÁLFIR FATAEFNl YÐAR
beint frá verksmiðjunni. Stórkostlegur sparnaður. Hver maður getur iengið gegn eftir-
kröfu, burðargjaldsfrítt, 4 mtr. 130 cm. breitt svart, blátt, brúnt, grænt eða grátt, ve
litað fínullarkíæði í fallegan og haldgóðan kjól eða útiklæðnað (Spadseredragt) fyrir
einar 10 kr. (%o pr. meter). Eða 3*/4 mtr. 135 cm. breiff svart, dökkblátt eða grá-
möskvað nýfízkuefni í haldgóð og falleg karlmannsföt fyrir að eins 14 kr. 50 aura.
Séu vörurnar ekki eins og óskað er eftir, þá verður tekið við þeim aftur. Þykk ullar-
mikil ferðateppi 2x3 al. að eins 5 kr. Gráleit hestateppi mjög þykk 2 x 23U al. að
eins 4 kr. 50 aura.
y\arhus KlOGd6VO0V6rÍ, Aarhus, DanmarL
Ferð til Færeyja
og Noregs.
Eftir Maíth. Jochumsson.
II.
Fulltrúi Austfirðinga — Btóðurhugur —
Á síðasta fundinum — Gullið dýrasta.
Auk mín talaði annar Islendingur
af vors lands hálfu, og hafði verið
sendur af Ungmennafélagi Austfirð-
inga til stefnunnar. Það var kennar-
inn Halldór kand. Jónasson frá Seyð-
isfirði, hygginn maður og vel ment-
ur. Hann talaði á íslenzku, stilt og
seint; þóttust allir skilja vel hans
mál, og skulum við láta sem svo
hafi verið, en fremur grunaði eg þá
frændur vora um skilningsskort, þeg-
ar eg fór á stað og jós yfir þá ís-
lenzkuntii, enda gerði eg engn meiri
lukku þegar eg beitti dönskunni,
því að hennar sæti virtist vera þar
„útarlega á hinn úæðra bekk". En
ekki var talað aukatekið orð, sent
verða mátti til móðs og rýrðar Dön-
um eða Svíum. Er það fagur vottur
þess, hve þeir er töluðu voru vel
mentir menn og langt komnir í sið-
menningaráttina. Ætla eg, að það
væri Gjelsvík prófessor, sem tók það
frant, að réttindi væri annað en rígur,
brígslyrði og ofmetnaður, þar sem
þjóðir ættust við. Og einhver annar
sagði, að óþarfi væri hinum syðri
Norðurlöndum að sjá ofsjónum yfir
því, að hinar nyrztu greinir þeirra
landa héldi vinamót, því að bæði
væri þar málin líkust, enda væri öll
viðskifti hægust hjá þeint, þyrfti og
þar hvað mest góðs samkomulags
og réttrar viðkynningar sem sam-
keþiti í atvinnumálum væri mest og
hættulegust, ef ágreiningur verður.
Pótíí mér það viturlega talað. Sjálf-
ur lagði eg fátt til málanna og mest
fyrir þá sök, að eins og á stóð var
mér varnað málbeinsins. þó vil eg
enda þennan Færeyjaþátt með litlu
erindi, er eg flutti í þórshöfn á síð-
asta fundinum, og munu flestir hafa
skilið meining þess máls:
„það var mikill siður á söguöld
vorri, að íslendingar fóru utan til
að afla sér fjár.og frama; þótti sá
frægastur, er mest fluttí heim af
mjölinu — ekki hafra- eða rúgmjöli,
heldur svonefndu Fróða-mjöli, er
líka var kallað Kraka-sáð. Það þýðir
gull! En gull var og er misjafnlega
gott og skírt og vill misjafnt selj-
ast út. Hvort er gullið skírast og'
bezt? Egill Skallagrímsson, hinn
frægasti víkingur vor og höfuðskáld,
var all-fíkinn í Fróða-mjölið, en
gullhringana góðu, er Aðalsteinn
Englakonungur gaf honum, afréð
Egill þó að fara ekki með heim til
Borgar, heldur gaf hann báða Arin-
birni fóstbróður sínum, hinum ó-
dauðlega. Sá Egill, þótt ágjarn væri,
að ekkert gull er svo dýrt eða skírt,
að það jafnist við gull vináttu og
drengskapar. „Gat ek aldri vin betra",
kvað hann, og hafði gefið dæmi
öldutn og óbornutn. Eigið sjálfir
ykkar fé og frama, kærir frændur,
Norðtnenn og Færeyingar, og skift-
umst þó gjöfum við. Og hvert sinn
og vér segjum eins og Snorri: Út
vil ek! eða: úttin vil ek! þá höfum
í huga hið betra gullið, gull vináttu
Arinbjarnar! Hver maður má gulli
öðrum miðla; svo örlátur ér gjafari
allra gæða, að hver sem vill, ber
gullnámu í brjósti. Miðlum, lærum
að miðla hverir öðrum af gulli kær-
leika, menningar og mannkosta!
Herjum ekki né rænum einsogfeð-
ur vorir gerðu, heldur miðlum, auðg-
um, gefum og gleðjum; látum gull-
ið ganga unz gullöld fæðist!" ,
Þetta gull-tal mitt munu flestir
hafa skilið, og mér varð orðið að
ástríðu, svo eg tók það aftur fram
þegar til Noregs kom með breytt-
um orðum og á máli, sem allir skildu.
III.
Ferðin yfir Dofrafjöll.
Mér varð orð at órum
auðsótt frömum dróttni
þá’s óðum mjög móðir
mjöll á Dofrafjöllum.
Sighvatr.
Málarahjónin Rusti — Eg málaður —
Norskir málarar og listamenn.
í leiðangrinum til Færeyja kynt-
ist eg ýmsum merkismönnum, og
vil eg sérstaklega nefna málarahjón-
in Rusti. Hann heitir Olafur og er
hinn skemtilegasti og bezti maður,
þéttur á velli og þéttur í lund og
talar ekki dönsku, heldur málið, er
hann kallar íslenzku; hann hefir
Iengst dvalið suður á Þýzkalandi og
á þýzka konu, sem er málari eins
og hann. Varð miili okkar kær vin-
átta og sat eg fyrir þeim, eftir
beiðni þeirra í 5 daga; málaði frú-
in með olíu flatt andlit (en face), en
hann dró mynd mína með blýanti
frá hliðinni (en profil), og eru báð-
ar myndirnar sönn listaverk; lætur
hann ljósmynda sína mynd og selja
síðan á kortum. Að skilnaði gaf
hann mér mynd eftir sig af Ólafi
helga, listaverk mikið, en með held-
ur sterkum helgibrag og fyrir því
all-ólík þeim „dýra" manni, er við
Llendingar hugsum oss. Ólafur
Rústi þykir beztur „teiknari" í Nor-
egi; aðrir helztu málarar landsins,
sem nú lifa eru þeir Munck og
Mynthe, Vermehren og Krogh; sá
eg myndir eftir þá alla og marga
fleiri, og dáði margar - nema mynd-
ir þeirra, sem stæla vilja listir Norð-
manna til forna, eins og í útgáfunni
af Heimskringlu má sjá.
Nýr heimspekisdoktor.
Prófessor Ágúst Bjarnason hefir samið
doktorsritgerð er prófessorar Hafnarhá-
skóla hafa lokið miklu lofsorði á og ver
hann hana þar í næsta mánuði, sennilega
um sama leyti og Guðm, Finnbogason ver
sína doktorsritgerð,
Silfurbrúðkaup
halda 28. þ. m. Jóh. Christensen kaup-
maður og frú hans Nikolína (f. Jensen, sál.
hóteleiganda). Þau hafa altaf verið búsett
hér í bænum, jafnan vel virt og vinsæl.
J. C. var um langt skeið verzlunarstjóri
við Höepfnersverzlun, stærstu verzlun bæ-
jarins, en hætti því starfi fyrir nokkrum
árum og hefir síðan rekið verzlun fyrir
eigin reikning.— Þau hjón eiga ekki börn
á lífi, en kjördóttir þeirra, Gunnhildur, er
trúlofuð B. Ryel verzlunarstjóra hér í
bænum.
Mannalát.
Nýlátin er Sigríður Jóhannsdóttir kona
i Kristnesi. Hún var gift Sigurði Helga-
syni (bróður Jósefs á Stórhóli) og áttu
þau þrjú börn, en hann andaðist ungur
fyrir nál. 20 árum og öll börn þeirra hjóna
um sama Ieyti. Hún hefir síðan verið í
Kristnesi. »Var vel látin kona og bar jafn-
an sorgir sinar með þolinmæði*.
Fasteignasala.
Carl F. Schiöth framkvæmdarstjóri hefir
keypt íbúðarhús Stefá'ns skólameistara við
Eyrarlandsveg, það er Stefán bjó í, áður
en hann flutti í gagnfræðaskólann.
Orður os: titlar.
Tr. Gunnarsson er orðinn kommandör 1.
stigs. Sigurður Þórðarson sýslumaður í
Arnarholti riddari og Sveinbjörn tónskáld
Sveinbjörnsson prófessor að nafnbót.
Skipaferðir.
E/s »Flora« kom frá Rvík á sunnudag-
inn. Farþegar hingað: Hannes Hafstein,
Sigurður Hjörleifsson ritstjóri (af peninga-
málanefndarfundi), frú hans og dóttir o.
fl. — »FIora« fór samdægurs til útlanda.
E/s »Valhal« fór til Hafnar á sunnudag-
inn. Farþ. Þórhallur Bjarnarson stud. art.
(frá Ljósavatni), er hefir fengið styrk til
dýralækninganáms í Höfn.
E/s »Vesfa« kom á sunnudaginn að sunn-
an og fór austur um á mánudaginn. Farþ.
Garðar Gíslason stórkaupmaður í Rvík,
J. Godtfredsen verzlunarfulltrúi o. fl,
Vestmannaeyjasíminn
verður fullger um miðjan septbr. næstk.
og tekur þá þegar til starfa.
Smælki.
Móðirin: „Er hún Klara mín ekki væn
og iðin í skólanum?"
Kenslukonan: „O, jæja, það er að segja:
hún er iðin í frítímunum, því þá etur hún
einlægt sætindi, og hún er væn í tímunum,
því þá sefur hún oftast nær.“
%
í Kaupmannahöfn var einu sinni verið
að byggja hátt og mikið ráðhús. Steinsmið-
ur, sem var að starfi sínu efst uppi á bygg-
ingunni, misti frá sér stóran múrstein, sem
steyptist ofan á gangstiginn. Nafnfrægur
leikari, sem rétt uir leið gekk þar fram hjá
og sá þetta, sagði þurrlega: „Þessi múr-
steinn er hið fyrsta og verður að sjálfsögðu
hið síðasta, sem fær fljóta afgreiðslu frá
þessari stofnun."
Maður einn, sem fmyndaði sér að hann
væri veikur,'sagði við lækninn: „Eg et og
drekk með beztu lyst; eg sef lfka vel. Samt
er eg talsvert mikið veikur, en eg veit ekk-
ert hvernig." —„Láttu mig bara ráða," svar-
aði læknirinn; „þetta lagast bráðum."
% *
Kona, sem lá á banasænginni, bað mann-
inn sinn þess, að ef hann gifti sig aftur, þá
skyldi hann eiga eina af vinkonum sínum,
er hún nefndi. - „Ó, elsku María mín!"
sagði maðurinn grátandi, „dey þú nú bara
strax; eg veit hvað á eftir kemur."
0
í febrúarmánuði hitti spjátrungur einn
góðlátlegan gamlan sjómann nálægt toll-
búðinni. Til þess að erta hann eitthvað,
sagði hann: „Skipstjóri! Heldurðu að skóg-
urinn verði orðinn grænn á mánudaginn?"
„Nei, það held eg ekki," svaraði sjómaður-
inn, „en," bætti hann við um leið og hann
. sýndi honum hægri hnefann, „þú mátt vera
viss um, að þú gengur með glóðarauga
næstkomandi mánudag."