Ingólfur - 31.01.1904, Blaðsíða 3

[31. jan. 1904.]
INGÓLFUR
15
Og það verður einróma allra mál:
Þú elskaðir skólann með hug og sát.
Og því er í hug vorum jii'tkk og lof
er þú fer til hvíldar við aldurs i'of.
Á morgUD koma þessir níu menn í stjórn- j
arsessinn her, en það sést ekki á morgun
hvernig þeir reinast. Eu rnargur mun nú
þangað líta spurnaraugum.
svar Rússa sé íriðsamlegt og segja síðustu
fréttir frá 11. janúar að líkur séu tii að
samningum verði lialdið áfram. £>ó hafa
hvorirtveggja viðbúnað allmikÍDn. Er sagt
uni Japansmenn að þeir haíi lagt herskatt
eigi alllitinu á Landsmenn. Sagt er að skipa-
afli þeirra sé 12 brindrekar, 12 renniskeiður
og stór floti sæsmigla (torpedo eða 'tundnr-
flei.) Landlier hafa þeir og allinikiun. Hef-
ur heirst að þeir hefðu sett 35000 manns á
land í Koreu. Rússar hafa 9 brindreka og
fáar renniskeiður eu viðlílta marga sæsinigla.
— Síðustu fréttir frá Pétursborg segja að
Besobrassow ríkisritari sé kominn í ónáð
hjá keisara. Niltulás keisari hefur verið vin-
ur hans mikill, en Besobrassow verið fremst-
ur í flokki þeirra, er ófriðinn kusu. — Eng-
inn getur enn sagt, hvað ofan á verður þar
eistra, friður eða ófriður.
Finnland. Keisarinn hefur boðið lauds-
liöfðingjanum ifir Einnlandi að í’eka úr em-
bættum alla þá menn er starfa firir ríkið eða
hafa opinber störf með höndum, eu haí'a
eigi viljað gnngast undir varnarskildultvöðiníi,
og bauDað að gefa þeim vegabréf til annara
landa um uæstu fimm ár. Lán og stirk úr
landssjóði á og að miða við það, hve mikiun
þátt umsækjandinn hefur átt í mótstöðunni
móti varnarskildukvöðinni. Námsmenn þá
við æðri skóla, sem óhlíðnast hafa, á að
reka af skólanum eitt ár, en framvegis á að
neiða óhlíðna Pinna til að fara í herþjónustu
utan Einulands.
I Armeníu hafa verið óeirðir nokkrar.
Nordenskjold kom til Kaupmanuahafnar
og var honum haldin þar veisla. Bar þar
mest á herforingjum og hafði einn þeirra
forsætið. Ósltaudi væri að Nordenskjold
kæmi eigi hingað fir en Hermann er kominu
heim aftur. Því að hann þirfti að hafa for-
sætið og sina, hve þaultamin skóflan hans er
ef'tir dönskum herœjingnm.
í Þéttmerski hafa fundist steinolíunámur.
Landsréttindi íslands
áttu ekki upp á pallborðið hjá Dönum eftir
Djóðfundinn fræga fremur en endranær. Þá
var Larsen háskólakeunari, lærður maður og
slíarpsínn, gerður út og átti hann að kveða
niður allar sjálfstæðiskröfur Islendinga með
riti sínu um stöðu íslands í rildnu. Lagðist
hanu mjög í íramliróka og þótti þá hallast á
íslendinga.
Þá tók Jón Sigurðsson sig til og ritaði hina
nafnfrægu ritgerð móti Larsen. — Þótti það
ofdirfska mikil af ólöglærðum manni, en þó
fóru svo leikar, að hann rak kenningar Lar-
seus svo rækilega, að þeiin var ekki viðreisn-
arvon og fekk Larsen engu svarað. — En Jón
þóttist ekld uppnæmur, þótt deilan hefði orð-
ið lengri og rná sjá það meðal annars af
bréfi einu, er hann skrifaði merkum presti
nirðra litlu síðar. Það er ritað í Kaup-
mannahöfn 24. apríl 1856. Sendi hann presti
bækling sinn móti Larsen og segir svo:
. . . „þér sjáið þar [o: hjá Larsenj hvaða
kenning landar vorir læra við háskólann um
réttindi vor íslendinga, enda sést ekki til
þeirra lögt'ræðinganna, sem Examen hafa tek-
ið að þeir andæpi í móti“ . . . Larsen
hefir ekki svarað enn, en mig lángaði til, ef
liann svaraði, að láta hann ekki gera það
f'yrir ekkert, og eg hefi þá von til landa vorra,
Þinii andi vav frjáls og þinn Imgur hreinn,
og heitara elskaði’ ei niaður neinn
hið ilhíra málið og ættaríold
en öldungur sá er nú birgist nxold.
Vor þjóð skal sjá hávagsinn niinnis-meið
of moldunum þínum við loftin heið.
Því fár var svo hjartfólginn öllurn eintx,
svo integer vitce, í geði hreinn.
Því næst var líkið borið í kirkju. Þar
sungu skólapiltar og stúdentar og eins við
gröfina, eu Brinjólfur Þorláksson stírði söngn-
um. Skólapiltar gengu undir merki allir í
filkingu. Kennarar lærða skólans báru kist-
una út úr kirkjunni, en stúdentafélagið hafði
látið tjalda kirkjuna svörtum dúkum og príða
sem vandi var til. — Allir liefuist um að
sína ekkjunni hluttekning og þakklátsemi sína
við hinn dána.
Meðan á jarðarf'öriuni stóð, varð sá sorg-
aratburður að Guðrún Sigurðardóttir kona
Guðmundar læknis Björnssotiar lést að heim-
ili sínu af æðastiflu. Hún var nílega heil
orðin eftir barnsburð og liendi sér einskis
sjúkleika fir en alt í einu. Svo fljótt varð
um hana, að Guðmundur lælínir hitti hana
aðeins á lífi og var hann þó eigi lengra
burt en í næsta húsi þegar til hans var
sent. Hún dó frá 7 ungum böru um.
Á morgim
tekur ráðgjafinn eða réttara sagt, ráðlierrann
og stjórnarráð íslands til starfa. Það er nú
öllum kunnugt um Hannes Hafstein að hann
verður ráðherra og eins er liitt orðið kunn-
ugt, að Klemens Jónsson verður landritari.
Um aðrar skipanir í stjórnarráðsembættin
eru aðeins til lausafregnir, en næsta blað
getur sagt áreiðanlegar fréttir um það. Þetta
hefur heirst: Eirsta skrifstofa á að fjalla
um dómsmál og keuslumál og verður Jóu
Magnússon þar skrifstofustjóri, öunur skrif-
stofa á að fjalla um atvinnumál og samgöugu-
mál og verður Jón Hermanusson þar skrif-
stofustjóri. Um þriðju skrifstofuna, fjárniála-
skrifstofuna, hefur ekki heirst með vissu. —
Aðstoðarmenn eiga þeir að verða Guðmundur
Sveinbjörnsson, Jón Sveinbjörnsson og Egg-
ert Claessen. Þessir menn eru allir lögfræð-
ingar. — Skrifarar eru tilnef'ndir Þórður
Jensson, Þorkell Þorláksson og Magnús
Thorberg.
Allir þessir menn hafa vinnustofu i lauds-
höfðingjahúsinu sem var. Hefur það nú
verið sliinnað upp og breitt til. Ráðherrann
hefur salinn sem kallaður var og lítið her-
bergi þar innar af. Landritarinn er í eld-
húsinu, en það er nú orðið að snoturri stofu.
Eirsta skrifstofa veit niður að læknum og er
þeim megin er landshöfðinginn hafði skrif-
stofu sína og dagstofu. Onnur skrifstofa er
noi'ðanvert við dirnar á sömu hlið. En borð-
stot’an er orðin að biðstofu og diravarðarskili.
Þriðja skrif'stofan á að vera uppi. — Hús-
búnaðurinn er fremur snotur og þó lítið í
hann borið.
„Skrælingjafélagið“
sein íslendiugar kalla, ætlar nú að f'æra út
kvíarnar og vill fá hávaðann af íslenzkum
embættismönnuiu tii þess að segjast í lög sín
og vinna að því að framkvæma hugsjónir
síuar.
Eólag þetta var stofnað í firra í Kaup-
mannahöfn af ímsutn dönskum höfðingjum
og nokkrum dönskum Islendingum. Heitir fé-
lagið á þeirra máli „De daDske Atlantshavs-
oer11 — og skal mig síst undra, þótt Stúdeuta-
félag íslendinga í Höfn tæki ómjúkt á sam-
löndum vorum, þeim er smá svo þjóðerni og
rétt íslands að nefna það „danska ei“ og
stofna félag til að útbreiða slíka vansæmd.
Pélagið kveðst vilja vinna að hagsæld
„ríkishlutanna11 og einiugu með stuðningi
stjórnarinnar og ríkisþingsins.— Kannslie vér
eigum uú að fá ní stöðulög! — Það vill og
fá embættismenn hór til þess að starfa að
„sívagsandi eining milli allra hluta Danmerk-
urríkis“ o. s. frv.
Ekki er ólíklegt, að félag þetta búist við
góðum jarðvegi hér heiina, þegar svo skamt
er síðan að alþingi gekk undir jarðarmen
Albjarts ráðgjafa. — Má og vera að ímsir fill-
ist nú helgri andagift og fögnuði og segi sem
snillingurinn: „Það er gaman að vera ung-
ur — en meira gaman að vera kornungur",
þegar þeir hugsa til þess að þjóðiu fær að
| vera á dauskri seil með Eæreiingum, skræl-
ingjum og svertingjum eins og hnappur á
talnabaDdi.
Aldarfaiið tekur að breitast, og ekki er
alllangt síðan að þjóðinni var minna gefið
urn „danska Islendinga11.
Þrándur.
Einar Jónsson mindasmiður f’rá Galtafelli
hðfur sínt mind eiua í Yínarborg og fengið
lof firir. Hann liefur og hugsað mind af
Snorra Sturlusini og aðra af Ingólfi Aruar-
sini. Er því Reikvíltingum óhætt að fara að
sjá Ingólfi firir góðum stað á Arnarhóli og
fara í budduna og borga. Það óhapp vildi
Einari til að steift miud brotnaði á leiðintii
frá Ítalíu til Vínar og var eigi vátrigð. —
Það er oss gott að heira að Einar er starf-
sainur og tekst vel. Mun hann nú innan
skamms fá að reina sig við standmind af
Jónasi Hallgrímssiui, því nú munu íslending-
ar eigi lengur vilja dvelja með fjárframlögiu
til heiðurs við ósliabarn landsins. —
Frá útlöndum.
Mesta athigli vekja nú viðskifti Japans
J manna og Rússa. Japansmenn þikast sitja
ifir skörðum hlut á Mandschuri, en Rússar
vilja þar í engu vfkja. Hafa þeir sagt í
I svari sínu að Japansmenu vilji ná stjórnvaldi
| í Koreu en fjárvaldi í Mandschuríi, en hið
J síðara segjast þeir aldrei munu leifa eður
opna þeim dir að Maudschuríi. Þar á
J móti telja þeir ekkert, því til firirstöðu, að
Japansmenn hafi slfk umráð ifir Koreu sem
Euglendingaa ifit' Egif'talandi. Er sagt að