Ingólfur - 14.02.1904, Blaðsíða 4

INGÓLFUR
24
Ingvi kouungur.
Eftir
Gustav Freytag.
Benti hann nú á unga furu, er vatnið hafði
slitið upp með rótum og jarðvegi og rak
standandi niður hávaðana. „Minkandi fer
jarðvegurinn og brotnaraf rótunum“, mælti
Ingvi alvörugefinn, „og að síðustu deir
viðarteinungurinn í grjótinu". Ermungerð-
ur stóð upp og horfði á ferð viðarins
milli vonar og ótta. Rak hann niður dal-
inn, hringsnerist í straumiðunum og þaut
síðan áfram, þar til er hann varð vart
eigður milli þokunnar og vatnsins. Loks
kallaði hún upp ifir sig af gleði: „Nú
hefur hann numið staðar“. Hljóp hún
síðan niður með gilinu þar til er viðurinn
stóð við tanga einn. „Sjá máttu nú“,
kallaði hún til Ingva, „að hann stendur
hér laufgaður við bakkann okkar megin.
Má vel vera að hann grói hér fast við
landið“.
Þá mælti Ingvi hugfanginn: „Seg mér
nú með sannindum, hvort þú mundir
það kjósa“.
Ermungerður þagði við.
Þá kom sólin upp fram undan þoku-
bakkanum og léku nú bjartir sólargeislar
um hina ifirlitsbjörtu konu og sló gull-
bjarma á ljósbjart hár hennar, er
liðaðist niður um höfuð hennar og
herðar. Stóð hún firir framan Ingva,
rjóð í kinnum og horfði til jarðar. En
honum svall móður af ást og gleði. Gekk
hann til hennar en hún stóð grafkir. Þó
hreifði hún höndina lítið eitt sér til varn-
ar og sagði í hljóði: „Blessuð sólin sér
það.“ En hann kisti hana innilega og
mælti við hina skínandi sól: „Heil þú
hin milda drotning dagsins, ver þú okkur
vinveitt og gæt þess vel, er þú sást.“
Hann kisti hana á ní og hún rétti hon-
um sínar heitu varir. En er hann vildi
taka hana í faðm sér, þá hóf Ermungerð-
ur arminn. Leit hún hlíum ástaraugum
til hans, en nú hafði fölvi færst ifir kinn-
ar hennar. Benti hún honum upp til
hlíðarinnar. Hann hlíddi og gekk frá henni.
En er hann leit um ögsl til hennar, þá sá
hann að hún kraup á kné undir trénu og
baðst firir í sólarljómanum og rétti hend-
ur til himins.
Þenna sama morgun voru saman komn-
ir í höll Ásvalds jarls hinir tignustu og
vitrustu menn, sveitarhöfðingjar og reindir
hermenn. Sátu þeirá bekkjum beggja megin
arins. Húsráðandi sat firir miðju en Þjóð-
ólfur stóð að baki hans. Stallari læsti
dirum, en jarl hóf að tala og mælti:
„Hingað er kominn til húsa minna Ingvi
konungur Ingibjartsson og er hann gisti-
vinur minn að erfðum. I dag bið ég hon-
um landsvistar svo að hann megi vera ó-
hultur firir innlendum og erlendum óvin-
um, eigi á mínu heimili einu, heldur um
land alt, svo að hann megi retti ná á ill-
ræðismönnum og nábúar verji hann vopn-
um firir hverjum þeim, er fjandskapast
við hann og vilja ná fé hans eða fjörvi.
Þessa bón mína ber ég fram firir iður
firir þenna tigna mann, og gerið nú ann-
aðhvorl að veita eður neita.“ Nú varð
þögn, er hann hafði lokið máli sínu. Loks
stóð Járnskeggi upp; féll hárið sítt og
grátt niður með örum settu andliti hans
og studdisthinn hávagsni öldungur fram á
staf sinn, en rödd hans var aflmikil og
hlíddu menn til með athigli: „Vel fer
þér jarl“, mælti hann. „Vanir erum vér
af þér að þiggja, og er þú biður þá er-
um vér fúsir að veita. Mikil ágæti
filgir manni þessum og höfum vér glögg
merki þess, að hér er rétt frá manni sagt
og að hér er engi farandmaður. Er þar
drápa skáldsins til sanninda og jartein sú,
er hann hefur jarli sínt, en þó fremur öllu
tíguleiki hans á ifirbragð og vögst. En
vér erum til varnar settir almannaheill og
samir oss því gætni, er aldarfarið er svo
geigvænlegt. Þarf því vel um að ráða og
verða menn uppi að láta hugsanir sínar,
ef þjóðskörunga vora greinir á.“
Saknaðarstef
frá
J. G. til liósu Þ. Pálsdóttur.
I sárum stunum sollins harms
ég svala minni önd, —
því kulnað h'f, — mins kærsta barms
um kveld á eyðiströnd
var reiðarþruma, — mér um megn,
sem máttur enginn stoðar gegn.
Æ, þung er sorg, mér svella. tár
í sál er rökkur dimt; ■—
ég lauga þreyttar, bólgnar brár
því bölið ögrar grimt.
Nú gnapir við mér auðnin ein
þar áður gleðibros þitt skein.
0, hjarta míns þú hreyfiug varst
og helft af minni sál.
Þú með mér sæld og sorgir barst
en saknaðarins skál
nú drekk ég ein og óstyrk finn
við opinn grafarmunna þinn.
Hallgr. Jónsson.
Skilagrein
firir samskotum til líkneskis
Jónasar Hallgrímssonar.
Eign 1. janúar 1902 (sbr. skilagrein
mína í 2. tbl. Þjóðólfs 1902) . . 801 08
1902. Júní 27. Aheit frá student 2 BO
Des. 20. Samskot safnað af
héraðslækni (xeorg Georgssirii 35 00
Vegstir árið 1902 (33. 38) . 33 38
1903 Jan. 23. Gjöf frá sra Þor-
valdi á Melr..................... 5 00
Júní 10. Ágóði kvöldskemt-
unar Heklunga................... 80 85
Júlí 10. Gjöf frá sömu mönn-
um..................... 31 75
— — Gjöf frá sísluraanni
Kl. Jónssini . . 10 00
— 30. Gjöf frá kirkjusöngs-
félagi .... 100 00
Seft. 26. Gjöf frá ungfrú Sig-
riði Björnsdóttur 5 00
Okt. 9. Samskot frá Jóh.
Jóhannssini o. fl. . 40 00
— 20. Erá studentafélag-
inu í Rvík (firir findni) 1 32
— — Vegstir ánð 1903 42 10
VLÍ87 98
Útborgað firir auglísta skilgrein 1902 4 50
Eign 1. janúar 1904 .............. 1183 48
(I bankavagstabréfum 1100 kr., í sparisjóðs-
deild landsbankans 83 48.)
Hálldór Jónsson.
[14. febr. 1904.]
Hvergi
ódírara.
Mikið af tilbúnum
fatnaöi,
flestar stærðir.
Hálslín, Fataefni
og alt sem karlmenn þurfa til fatnaðar,
er selt með stórum afslætti til 1. apríl næst-
komandi á
SAUMASTOEUNNI í
Bankastræti 12.
klæðskeri.
Tilbúin drengjaföt f'ást einnig.
Saum og til fata kostar a ð e i n s
14 krónur.
Nítt! nítt!
Hér með gefst hinum heiðraða almenn-
ingi til vitundar, að ég tek aðeins mindir
á ljósmindaverkstofu minni með því skil-
irði, að borgað sé minst um leið og setið
er firir
2 krónur.
Verð á mindunum er firir
12 stk. Visitkortmindir kr. 5,50
6 — do. — 4,00
12 — Cabinet-mindir — 11,00
6 — do. — 8,00.
Þeir sem panta alt að 6 mindum fá
sínismindina gefins, og þeir sem kaupa
12 mindir geta fengið s t ó r a m i n d
firir að eins
kr. 2,50.
Líki mindin ekki, þá tek ég aðra mind,
viðkomanda að kostnaðarlausu.
Vandaðasta verk og efni, sem
hægt er að framleiða á íslandi.
Reikjavík 31. jan. 1904.
Virðingarfdst
P. Brinjólfsson.
Sögusafnið .1Ó LA S VEI NN“
kostar 10 aura og fæstí Félag'sprentsmlðjunni.
r 5
Utgefandi: Hlutafélagið Ingólfur.
Bitstjóri og ábirgöarmaður:
Bj arni Jónsson
frá Yogi
Eélagsprentsmið j an.