Ingólfur


Ingólfur - 03.02.1911, Side 4

Ingólfur - 03.02.1911, Side 4
INGOLPUÉ 20 Verð á olíu er í dag: 8 og 10 potta brúsar 16 aura pr. pott „Sólskær Standard White“. 8 — 10 — — 17 — — — „Pennsylvansk Standard White“. 8 — 10 — — 19 — — — „Pennsylvansk Water W^hite". 1 eyri ódýrari pottarinn í áO potta brúsum. Brúsarnir léöir sKiftavimim óls.eypis. Menn eru beðnir að gæta þess, aö á brúsanum sé vörumerki vort bæði á hliðunum og tappanum. Ef þíð viljið fá góða olíu, þá biðjið um þessi merki hjá kaupmönnum ykkar. Allir andbanning’ar og aðrir, sem hafa vín um hönd og sem þekkja gœði vínanna hjá J. P. T. Brydes-verslun og vita hversu ódyrt verzlunin selur þau, láta sér ekki detta í hug að kaupa þau annarsstaðar. Yður, sem ekki enn hafa reynt þau, viljum vér aðeins benda á að vínin eru frá verslunarhúsinu Kjær & Sommerfeldt í Kaupmannahöfn, aðeins góð vín og frá volþekbtum vínhúsum erlendK Vín- og öl-kjallarinn i Ingóltshvoli er nú byrgnr af allskonar vínum, öli og gosdrykkjum frá elstu v'm & ölgerðarhúsum. Þar er mest og bezt úrval af hfttíðadrykkjnm. sem eru konungl. hirðsalar. Geta betri meðmæli átt sér stað? Gerið því vínkaup yðar við «J"» því vínin þar eru holl — góð — ódýr K T. E8l*yca.©S-ver8lun og ósrikin. Kaupendur ,Ingólfs‘, »em eigi fá blaðið með »kilum, ern vin«amlegast beðnir að gjöra afgreiðíl- unni aðvart um það. Eggert Claessen yfirréttarmálaflutningsmaður ; Pósthústsræti 17. \ j Venjulega heima kl. 10—11 og 4—5 jSveinn Björnsson yfirréttarmálaflutningsmaöur Hafnarstræti 16. Talsími 16. TliCk'Í 15 kaupeudur .Ingólfs* IrUlI hér í bænum, sem skifta um bústað, eru vin- samlegast beðnir, að láta af- greiðslumarm hans vita það sem fyrst. 34 voru flæktar i faxið og ljósið úr húsinu lagði i augu þess. Dýrið stöðvaðist er það sá manninn og flýði fram með skógarjaðrinum þar til það hvarf i myrkrinu. Hin fyrsta hugsun, sem þaut gegnum heila Gisbornes var að skömm væri að draga hið stóra bláa naut skógar- ins svona fram til skoðunar. Að reka það áfram um miðja nótt, þegar það hefði átt að hafa frið. Um leið mælti Mowgli méð rólegri röddu. Þar sem hann stóð og starði fram fyrir sig: „Hann kom frá vatninu, og hafði hann þar forustu fyrir hjörð- inni. Hann kom vestan að. Trúir Sahibinn mér núna eða á ég að reka alla hjörðina hingað, svo hann geti talið hana. Sahibirm er húsbóndi þessa skógar.“ Mowgli sat aftur á svölunum. Andardráttur hans var Iítið eitt íljótari en áður. Gisborne leit á hann forviða. „Hvernig fórstu að þessu?“ spurði hann. „Sahibinn sá það, nautið var rekið eins og vant er að reka vís- unda. „Hai! Hai! hann hefir skemtilega sögu að segja, þegar hann kemur aftur til hjarðarinnar.“ „Þetta er mér alveg nýtt. Getur þú hlaupið jafn hart og bláneyti?“ „Sahibinn hefir séð það, ef að Sahibinn nokkru sinni óskar ná- kvæmari vitneskju um ferðir villidýrarina, þá er ég, Mowgli, hérna. Þessi skógur er góður og ég ætla mér að vera hér.“ „Vertu þá, og ef þú einhverntíma kant að þurfa máltíðar, skulu þjónar mínir gefa þér það.“ „Já mér þykir mjög góður soðinn matur,“ svaraði Mowgli íljótt. „Enginn getur sagt að ég éti ekki soðin og steiktan mat, einsog hver annar maður. Eg mun koma til að fá þennan inálsverð og nú lofa ég aftur á móti að Sahibinn getur sofið óhultur í híísi sínu að nóttu til, og enginn þjófur skal brjótast inn og bera hin ríku auðæfi út.“ Hér lauk samtalinu, þar sem Mowgli gekk alt í einu burtu. 35 Gisborne sat lengi eftir og reykti, og niðurstaðan af hugsununi hans var, að loks hefði hann fundið þá skógvarðar og skóggæslu- manns fyrirmynd sem hann og deildarstjórnin hefðu leitað að, þar sem Mowgli var. „Eg verð að reyna á einhvern hátt að ná honum í þjónustu stjórnarinnar. Maður sem getur rekið blánautin, hlýtur að þekkja skóginn betur en 50 aðrir. Hann er furðuverk, leil^ur náttúrunnar. En skógvörður skal hann samt verða, ef ég aðeins get hamið hann á ákveðnum stað,“ mælti Gisborne. Skoðun Abdul Gafurs á Mowgli var honum eigi jafnt í vil. Um háttatíma trúði hann Gisborne fyrir, að ókunnugir sem kæmu, guð má vita hvaðan, hefðu að öllum likindum þjófnað að atvinnu og að sér þætti als eigi neitt vænt um nakta umrenninga, fyrir sitt leyti, sem eigi kynnu sig svo að þeir ávörpuðu hvíta menn á sæmilegan hátt Gisborne hló og sagði honum að fara að hátta, og Abdul Gafur fór nöldrandi. Seinna um nóttina fann hann ástæðu til að fara á fætur og berja dóttur sína 13 ára gamla. Enginn vissi hver ástæðan var til ágreiningsins, en Gisborne heyrði óhljóðin. Dagana þar á eftir kom og fór Mowgli eins og skuggi. Hann hafði tekið sér bólfestu i skógarjaðrinum rétt hjá kofanum, og þegar Gisborne kom út i sólskýlið, til þess að svala sér, ^at hann stundum séð Mowgli i tunglsljósinu sitja með ennið í hnjánum eða liggja endi- langan á grein og þrýsta sér fast að henni eins og næturrándýr. Þá kallaði Mowgli til hans kveðju og bað hann að sofa rólega eða hann stökk ofan og fór að segja undursamlegar sögur af dýrum skógarins og lifi þeirra. Einusinni gekk hann inn í hesthúsið og sást hann þar að skoða hestana með miklum áhuga. „Þetta er áreiðanlega merki þess,“ sagði Abdul Gafur með áherslu, „að hann einhvern daginn mun stela einhverjum þeirra. Ur því að hann vill Kfa í nánd við þetta hús því leggur hann sig ekki eftir neinni

x

Ingólfur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Ingólfur
https://timarit.is/publication/189

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.