Ingólfur - 03.02.1911, Blaðsíða 4
INGOLPUÉ
20
Verð á olíu er í dag:
8 og 10 potta brúsar 16 aura pr. pott „Sólskær Standard White“.
8 — 10 — — 17 — — — „Pennsylvansk Standard White“.
8 — 10 — — 19 — — — „Pennsylvansk Water W^hite".
1 eyri ódýrari pottarinn í áO potta brúsum.
Brúsarnir léöir sKiftavimim óls.eypis.
Menn eru beðnir að gæta þess, aö á brúsanum sé vörumerki vort bæði á hliðunum og tappanum.
Ef þíð viljið fá góða olíu, þá biðjið um þessi merki hjá kaupmönnum ykkar.
Allir andbanning’ar
og aðrir, sem hafa vín um hönd og sem þekkja gœði vínanna hjá J. P. T.
Brydes-verslun og vita hversu ódyrt verzlunin selur þau, láta sér ekki detta í
hug að kaupa þau annarsstaðar.
Yður, sem ekki enn hafa reynt þau, viljum vér aðeins benda á að vínin
eru frá verslunarhúsinu
Kjær & Sommerfeldt í Kaupmannahöfn,
aðeins góð vín og frá volþekbtum vínhúsum
erlendK Vín- og öl-kjallarinn i Ingóltshvoli
er nú byrgnr af allskonar vínum, öli og
gosdrykkjum frá elstu v'm & ölgerðarhúsum.
Þar er mest og bezt úrval af hfttíðadrykkjnm.
sem eru konungl. hirðsalar.
Geta betri meðmæli átt sér stað?
Gerið því vínkaup yðar við «J"»
því vínin þar eru holl — góð — ódýr
K T. E8l*yca.©S-ver8lun
og ósrikin.
Kaupendur ,Ingólfs‘,
»em eigi fá blaðið með »kilum, ern
vin«amlegast beðnir að gjöra afgreiðíl-
unni aðvart um það.
Eggert Claessen
yfirréttarmálaflutningsmaður ;
Pósthústsræti 17. \ j
Venjulega heima kl. 10—11 og 4—5
jSveinn Björnsson
yfirréttarmálaflutningsmaöur
Hafnarstræti 16.
Talsími 16.
TliCk'Í 15 kaupeudur .Ingólfs*
IrUlI hér í bænum, sem
skifta um bústað, eru vin-
samlegast beðnir, að láta af-
greiðslumarm hans vita það
sem fyrst.
34
voru flæktar i faxið og ljósið úr húsinu lagði i augu þess. Dýrið
stöðvaðist er það sá manninn og flýði fram með skógarjaðrinum þar
til það hvarf i myrkrinu. Hin fyrsta hugsun, sem þaut gegnum heila
Gisbornes var að skömm væri að draga hið stóra bláa naut skógar-
ins svona fram til skoðunar. Að reka það áfram um miðja nótt,
þegar það hefði átt að hafa frið.
Um leið mælti Mowgli méð rólegri röddu. Þar sem hann stóð
og starði fram fyrir sig:
„Hann kom frá vatninu, og hafði hann þar forustu fyrir hjörð-
inni. Hann kom vestan að. Trúir Sahibinn mér núna eða á ég að
reka alla hjörðina hingað, svo hann geti talið hana. Sahibirm er
húsbóndi þessa skógar.“
Mowgli sat aftur á svölunum. Andardráttur hans var Iítið eitt
íljótari en áður. Gisborne leit á hann forviða.
„Hvernig fórstu að þessu?“ spurði hann.
„Sahibinn sá það, nautið var rekið eins og vant er að reka vís-
unda. „Hai! Hai! hann hefir skemtilega sögu að segja, þegar hann
kemur aftur til hjarðarinnar.“
„Þetta er mér alveg nýtt. Getur þú hlaupið jafn hart og
bláneyti?“
„Sahibinn hefir séð það, ef að Sahibinn nokkru sinni óskar ná-
kvæmari vitneskju um ferðir villidýrarina, þá er ég, Mowgli, hérna.
Þessi skógur er góður og ég ætla mér að vera hér.“
„Vertu þá, og ef þú einhverntíma kant að þurfa máltíðar, skulu
þjónar mínir gefa þér það.“
„Já mér þykir mjög góður soðinn matur,“ svaraði Mowgli íljótt.
„Enginn getur sagt að ég éti ekki soðin og steiktan mat, einsog hver
annar maður. Eg mun koma til að fá þennan inálsverð og nú lofa
ég aftur á móti að Sahibinn getur sofið óhultur í híísi sínu að nóttu
til, og enginn þjófur skal brjótast inn og bera hin ríku auðæfi út.“
Hér lauk samtalinu, þar sem Mowgli gekk alt í einu burtu.
35
Gisborne sat lengi eftir og reykti, og niðurstaðan af hugsununi
hans var, að loks hefði hann fundið þá skógvarðar og skóggæslu-
manns fyrirmynd sem hann og deildarstjórnin hefðu leitað að, þar
sem Mowgli var.
„Eg verð að reyna á einhvern hátt að ná honum í þjónustu
stjórnarinnar. Maður sem getur rekið blánautin, hlýtur að þekkja
skóginn betur en 50 aðrir. Hann er furðuverk, leil^ur náttúrunnar.
En skógvörður skal hann samt verða, ef ég aðeins get hamið hann
á ákveðnum stað,“ mælti Gisborne.
Skoðun Abdul Gafurs á Mowgli var honum eigi jafnt í vil. Um
háttatíma trúði hann Gisborne fyrir, að ókunnugir sem kæmu, guð
má vita hvaðan, hefðu að öllum likindum þjófnað að atvinnu og að
sér þætti als eigi neitt vænt um nakta umrenninga, fyrir sitt leyti, sem
eigi kynnu sig svo að þeir ávörpuðu hvíta menn á sæmilegan hátt
Gisborne hló og sagði honum að fara að hátta, og Abdul Gafur
fór nöldrandi. Seinna um nóttina fann hann ástæðu til að fara á
fætur og berja dóttur sína 13 ára gamla. Enginn vissi hver ástæðan
var til ágreiningsins, en Gisborne heyrði óhljóðin.
Dagana þar á eftir kom og fór Mowgli eins og skuggi. Hann
hafði tekið sér bólfestu i skógarjaðrinum rétt hjá kofanum, og þegar
Gisborne kom út i sólskýlið, til þess að svala sér, ^at hann stundum
séð Mowgli i tunglsljósinu sitja með ennið í hnjánum eða liggja endi-
langan á grein og þrýsta sér fast að henni eins og næturrándýr. Þá
kallaði Mowgli til hans kveðju og bað hann að sofa rólega eða hann
stökk ofan og fór að segja undursamlegar sögur af dýrum skógarins
og lifi þeirra.
Einusinni gekk hann inn í hesthúsið og sást hann þar að skoða
hestana með miklum áhuga.
„Þetta er áreiðanlega merki þess,“ sagði Abdul Gafur með áherslu,
„að hann einhvern daginn mun stela einhverjum þeirra. Ur því að
hann vill Kfa í nánd við þetta hús því leggur hann sig ekki eftir neinni