Ingólfur - 23.03.1911, Side 3

INGÓLFUR
47
(Á íslensku: „Ráðherratilnefningin
óútkljáð. Skúli Thóroddsen heflr ákveðin
7 atkvæði að sínu eigin meðtöldu úr
mótflokksbroti ráðherra. ÁndstæðÍDga-
flokkurinn allur heflr í einu hljóði neitað
að ljá honum fylgi sitt aem ráðherra-
efni. Langvarandi aamningsumleitanir
milli flokkabrots ráðherrans og fylgis-
manna Thóroddaena þrátt fyrir það,
að flokksbrotið hefir áðnr neitað allri
hlutdeild í tilnefningunni. Á aameigin-
legum fundi í gærkvöld heflr Thórodd-
sen fengið loforð um 12 hlutlausa úr
flokksbroti ráðherra, það er álitið, að
Kriatján Jónason muui geta náð því 21
atkvæði, sem þá er eftir“).
Það ajá nú allir, sem nokkurn kunnug-
leika hafa á því. sem fram fór dagana
á undan ráðherraútnefningu Kristjáns
Jónssonar, að hér er skýrt aamvisku-
aamlega og rétt frá, og að forseta neðri
deildar hefir ómaklega verið borið það
á brýn, að hann hafl með skeytum þess-
um hallað réttu máli. Og síat verður
það sagt, að hann hafl hallað á rétt
Skúla, er hann getur þess ekki, að
nokkrir af þeim mönnum, er voru fúeir
á að fylgja Skúla, mundu einnig atyðja
Kr. J. í raðherrasessi, og hefði þó mátt
taka það fram.
Brigsl þau í garð forseta Hanneaar
Þorsteinssonar, að hann hafi ótilkvaddur
sent þessi simskeyti og að hann hafi
geflð ranga skýrslu um ástandið, eru
því með öllu óréttmæt, og væntanlega
leiðrétta þau blöð þessi ummæli sín, er
brigslin hafa borið út, þegar þeim eru
orðnir kunnir allir málavextir.
Frá Gróttu til Gvendarbrunna.
Látinn
er Benedikt Blöndal, sem lengi bjó
á Hvammi í Vatnsdal. Hann var bróðir
Lárusar sál. sýtlumanns og þeirra
bræðra, búhöldur mesti og merkismaður
í hvívetna. Síðari hluta æfi sinnar var
hann blindur og farinn mjög að heilsu.
Börn hans eru: Magnús hreppsnefndar-
oddviti í Stykkishólmi og Guðrún kona
Jóns Á. Egilsson í Ólafsvík.
ísafold.
Ritstjóraskifti eru nú orðin við ísa-
fold, og er Björn Jónsson nú aftur tek-
inn til. Verður hann Stjórnmálaritstjóri
blaðsins.
„Og er mér ennfremur"
símar Krabbe, „veitt nm-
boð til að l&ta þesa getið,
að von er & með næsta pðsti
eiginhandarbréfi (til Bj. J.)
frá Hans Hátign."
ísafold 15. mars 1911.
Eiginhandarbréfið
frá
konungi vorum til Björns Jónssonar.
Ingólfur kemst yfir það og birtir það
auðvitað ððata.
Bréfið er á dönsku og svohljöðandi: — —
Skrefvet udi Vor konguelige
Residentsstad Copenhagne i
dot Herrens Aar 1911 post
Christum natum.
Os allerelskeligste, kære og troe Undersaat
Björn Jonsson, forhenværendes Minister over
det gandske Island, Bidder og Commodore ndaf
Dannebroge p. p. p. p. p. p.
Vor synderlig Qunst tilforn!
Eftersom Vi til Vor allersomstörste Beklag-
else haver maattet gifve Dig Dit Löbe-Pas, og
eftersom Vi nn allernaadigst haver ndnævnt
Din fuleste Avindsmand tii Voris Minister,
finder Vi Aarsag tii at skrifve Dig et lidet
Brefv til Tröst og Husvalelse udi Din store
Sorg og Arrigskab.
Thi Vi ved saare vel hvorlnnde mange af
dine allersomfineste Venner og Bekendtere, —
Islands störste Skælme og Gavtjufve alle ud til
Hobe — Dig grumt hafver sveget og belöjet
og derefter sparket, og hvorlunde de hafver
lagt allehaande nederdrægtige Planer imod Dig,
af den störste Argelist, og udi deris Ondskab
forsaarsaget Dig mange bitre Stunder, haab-
endes at Skule saa maatte blifve Voris Minister
— hvilken svare Pröfvelse Herren dog naade-
ligen haver skaanet Os for indtil denne Stund.
Iligemaade er det Os bekendt at det haver
vaaren Dig yderst penibelt. og voldt Dig den
allerstörste Kummer og Drövelse, at Du ej
hafver knnnet faa Kig paa nogen som Du hast
viilet unde at blifve Din Efterfölger udi Em-
bedet og BangeD, efterdi Du ej vilde hafve
nogen [Slnbbert eller uduelig Person som Din
retmæssige Konnings Eaadgiver og ej heller
nogen anden som Du ej hafde Krammet paa
gandske og aldelis — hvilken Raison ogsaa
bafver Vort allernaadigste Bifald og Approbation.
Ogsaa ved Vi fuidtvel hvorlunde dea Skarns-
karl „Dannemanden“, som Du hannem saa vise-
ligen kalder, Dig evíndeligen piner og plager,
og hvorlunde han er geraadet udi Riserie, og
immervæk Dig skælder Huden fuld for Din
Regeringsförsel, sköndt Gnd og Hvermand ved
at Dn haver elidt som et Bæst baade til L“,nds
og til Vands al den Stund Du hafver siddet
udi Vort konguelige Raad.
Ej skalst Du dog af disse Aarsager tabe
Humöret eller falde udi Gnavenskab, og hafver
Vi desformedelst i Vort Konsejl idag, af Vor
sære Gunst allernaadigst udnævnt Dig til vort
Gehejme — Etatseraad og Ridder udaf den
danski Elefant, ligesom Vi ogsaa hafver be-
væget Vor Broder Kongen af England til at
gifve Dig siu Hosehaandsorden, nvilken ypper-
lig Forherligelse Du ærligen hafver fortjent
for alle Dine mangefoldige meriters Skyld. —
Item ville Vi paa Din derom indsendte aller-
underdanigste Ansögning og Forestilling be-
vilge Dig tyfve Rixdaler af Vor konguelige
Kasse at Du ej skalst lidde Nöd udi Din Alder-
dom. —
Og Iigesom det immervæk er Os en Kilde til
den allerstörste Moerskab at erindre Vort Op-
hold paa Sagaöen, Dit majestætisk smukke
Fædrenesland, saaledes haabe Vi at ogsaa Du
ofte og med Plaisir tænker paa don tapre
danske Nation som Du est en saa stor Elsker
af, og paa vore underskönne og dydziirede
Kvinder, hvis Yndigheder Du saa ofte hafver
beskuet og höjligen lovprist baade udi Skrift
og Tale, og at denne Souvenir maa være Dig
en stedsevarendis Tröst udi al den Modgang
som alskens onde og uselige Mennisker nu
hafver forvoldt Dig udi Lifvet.
Vi ved iligemaade at Bevidstheden om at
hafve været vor fælles Moder Danmark en
nskatteerlig og troe Tjener saalænge Du varst
Vor höjtelskede Minister, og at Du vedst at
alt det gemeene Folk udi Island i Dig ser sin
fornemste Stötte og Hovetpille, ogsaa vil hjælpe
> Dig til at bære Dit tunge Kors med den Sagt-
modighed som immer hafver vaaren Dit ypper-
lig Klenodie.
Derfore og fordi Vi ved at Dn hafver den
störste Kærlighed og Reverentia for Os og alle
Vort konuelige Arve-Huuses berömmelige Med-
lemmer, da ville Vi herved forsikre Dig om
Vor besynderlige Gunst og Bevaagenhed og
beder Gud Herren beskytte Dig og Dine udi al
Evighed.
Allersomhnldsaligst
Fredorik R.*
Ingimundur.
* Eftir að vér höfðum lesið bréfið varð oss
ljðst að einhver gárungi mundi hafa sent Birni
gamla þetta í því skyni að gabba hann, en
prentuðum það samt enda þótt það þannig í
raun og veru ekki væri frá þeim er undir ritar.
Hérmeð auglýsiít, að stjórnarráð
landbúnaðarmálanna dönaku hefir í aam-
ráði við atjórnarráð íalanda ákveðið, að
söluverð á bráðKpeatarbóIuefni akuli
framvegis vera 3 kr. 50 aur. í hverjar
«
100 kindur.
Herra dýralækni Magnúai Einaraayni
í Reykjavík hefir verið falið að annaat
aöln bólnefniains og annað, sem þar að
lýtur, og ber mönnum því að snúa aér
til hana með pantanir sinar, og annað
er viðvíkur bráðapeatarbólnaetningu.
Stjómarráö íslands, 15. mars 1911.
^ -------------------——
<Sveinn Björnsson
Lyfirréttarmálaflutningsmaöur
Hafnarstræti 16.
Eggert Glaessen
yfirréttarmálaflutningsmaður
Pósthústsræti 17.
Yenjulega heima kl. 10—11 og 4—5.
T&lsími 16.
kaupendur Ingólfs, sem enn
eiga ógoldið fyrir blaðið, eru
hér með vinsaml. mintir á að
gjalddagi er löngu liðinn, og
beðnir að senda andvirðið til
afgreiðslu blaðsins.
mmmmmmsmmmm
48
aður hans líktist alveg grískum guði, eins og söguskáldin oft segja um
hetjur sínar.
Hryssan hneggjaði, lyfti öðrum afturfætinum, var þess vör að hún
var laus við tjóðrið, hljóp fljótlega til húsbónda síns og lagði höfuðið
að brjósti hans.
Hún kom af sjálfu sér. „Það geta hestar mínir líka gert“, mælti
Gisborne.
„Finnið hvort hún er sveitt,“ sagði Mowgli.
Gisborne lagði hendina á nára hryssnnnar. Hann var þvalur.
„Það er nóg,“ sagði Múller.
„Það er nóg,“ endurtók Mowgli og klettur að bakatil við hann
bergmálaði orð hans.
„Það er heldur óviðfeldið, er ekki svo,“ mælti Gisborne.
„Nei, aðeins undrunarvert. Mjög undrunarvert. Skiljið þér það
ekki ennþá Gisborne?"
„Nei, ég verð að játa að ég skil það ekki.“
„Gott og vel, þá mun ég ekki segja yður það. Hann segir að
hann muni einhverntíma sýna yður hvað það er. Það myndi því eigi
vera vel gert af mér, ef ég segði yður það.“
„Eg skil ekki i að hann skuli vera lifandi ennþá. Hlustaðu nú
á þá.“
Múller sneri sér að Mowgli og fór aftur að tala á indverska
tungu. „Lg er ráðandi allra skóganna á öllu Indlandi og margra
hinum megin við hið dökka haf.“
Eg veit ekki hversu mörgum mönnum ég hef yfir að skipa —
kannská 6 þúsund, kannske 10 — Það sem þú átt að gera erþetta:
Ekki framar að ráfa fram og aftur um skóginn og reka dýrin þér
til skemtunar eða til þess að sýna vald þitt. En ganga í mína þjón-
ustu, sem er umhoðsmaður stjórnarinnar í öllum málum sem við koma
skógunum og búa í þessum skógi sem skóggæslumaður. Reka geitur
þorpsmanna burtu, þegar eigi er leyft að þær megi bíta i skóginum.
45
degismáltíð, sem borinn var fram í frumskóginum byrjaði með steikt-
um smáum vatnafiskum og endaði með kaffi og konniaki.
„Æ“ sagði Múller loksins með ánægjuandvarpi um leið og hann
kveikti í vindli og lét sig falla aftur á bak í hinum lága ferðastol
sínum. „Þegar ég skrifa skýrslur er ég frjálshyggjumaður og guð-
leysingi en hérna útí skóginum er ég kristinn, já meira en það ég
er heiðingi.11 Hann sleikti með unun vindilendann, lét hendurnar falla
niður á hné sér og starði fram fyrir sig á hin óglöggu ummörk hins
dimma skógar, sem mörg veik hljóð heyrðust úr. Brothljóð kvista
eins lágt og snarkið í eldinum á bak við hann. Skrjáf grein-
anna sem höfðu beygt sig fyrir hita dagsins, en nú réttu úr sér aftur
í hinu svala næturlofti. Hinn stöðugi árniður úr Kanye-fljótinu og
við og við dimmt urr frá hinum grasklæddu sléttum hinum megin
við brekkuna.
Múller blés þéttum reykjarmekki frá sér, fór að tala við sjálfan
sig og hafa upp ljóð eftir Heine. „Já það er. ágætt. Ágætt. Já ég
geri kraftaverk og „By God“ það verður sannarlega eitthvað úr þeim.
Ég man eftir því þegar skógurinn héðan alveg niður að hinu yrkta
landi var ekki nema hnéhár og í þurkunum fundust hér földi beina-
grinda af skepnum sem höfðu drepist. Nú eru hérna tré. Þau eru
gróðursett af frjálshyggjanda, setn þekkir hverjar aíleiðingar verða af
hverjum orsökum. En þar sem tré eru, vegsama menn hina
gömlu guði „og guð hinna kristnu ýlfrar aumingjalega.“ Guð hinna
kristnu getur ekki lifað í skóginum Gisborne.“
Skuggi hreyfðist á einum reiðstígnum. Nú kom hann fram í
stjörnuljósinu.
„Það er satt sem ég segi, þey, þarna kemur sjálfur skógarguð-
inn til þess að heilsa æðsta skógræktarstjóranum. Ó himinn, hvilíkur
guð. Lítið þér á.“
Það var Mowgli, með hinn hvíta blóntsveig sinn á höfðinu og
hélt á hálf afbarkaðri grein í hendinni — Mowgli mjög varasamur