Ingólfur - 12.04.1911, Blaðsíða 3

INGÓLFUR
59
ÍRótunarbréflð.
rætt í Stúdentafélaginu.
Meðal annars kom til umræðu á
Stúdentafélagafundi í gær hótunarbréf
framkvæmdarnefndarinnar. Yoru aögð
mörg hörð orð og vel viðeigaudi um
frekju framkvæmdarnefndarinnar, og
þeaii fandarályktun aamþykt með 28
atkv. gegn 6 — 7:
Studentafélagið mötmœlir þeirri að-
ferb framkvæmdarnefndar störstíikunnar
að ganga með hótunum að alþingi til
þess að hafa áhrif á löggjafarstarfið.
Ennfremur lysir félagið yfir þeirri skoð-
un að Alþingi se ekki vansálaust að
veita reglunni fjárstyrk að svo vöxnu
máli.
Fleiri félög þyrftu að taka mál þetta
til umræðn og gera ályktanir um það
í þessa átt. Enginn íslendingur má láta
það afskiftalaust að Alþingi sé vanvirt
jafnvel þótt þeir alþingiawenw aem nú
sitja á þingi eigi ef til vill ekki betra
skilið. Sérataklega þyrfti að mótmæla
þeim aðförum núverandi þings, er meiri
hlutinn veitirj; fé til þeaa að berjaat á
móti minni hlutanum. Sú braut er svo
varhugaverð að henni verður að mót-
mæla harðlega þegar í stað.
J.
Einn litlu spámannanna
Björnaliðaina hefir orðið í „ísafoldu á
laugardaginn og talar meðal annars um
varaajóð Landsbankans: Hvort gamla
bankaatjórnin hafi veðsett hann eða
ekki.
Spámaðnrinn — aem kallar aig al-
þyðumann — er að víau alveg úti á
þekjn. Hann gleymir eða veit ekki,
að alþingi er búið að skera til fulls úr
þessu bankamáli, og aá úrakurður aýkn-
aði ekki Björn Jónaaon heldur banka-
atjórnina. Orð spámannsina eru því
þegar af þeirri áatæðu lítila virði.
En látum það gott heita. Röksemda-
leiðala apámannaina um aðalatriðið er
þeas verð að henni aé gaumur gefinn.
Hann segir að lengi hafi ekki verið
hægt að gera upp í milli landatjórnar
og bankastjórnar um veðaetninguna,
þar sem landstjórnin hélt fram veðsetn-
ingunni en bankaatjórnin harðneitaði.
En — þegai dönsku bankamennirnír
komu til sögunnar skáru þeir úr mál-
inu; þcir sögðu að varasjóður bankans
vœri sér veðsettur — og þá var ekki
til neins ad þræta: veðsetningin var
sönnuð.
Hvar finnast önnur eina gullkorn
mannaandana annarataðar en í „ísafold11?
Tveir synir dönsku mömmu — bræður
okkar — segja að varaajóður landabank-
ana hafi verið veðsettur; hvað þurfum
vér þá frekar vitnanna við?
Tveir danskir menn halda þesau fram;
er nokkur svo djarfur að neita því að
danakir menn hafi rétt fyrir sér?
„laafold" efaat ekki um það. AUir
stórir og smáir spámenn Björnaliðsina
virðast alveg aannfærðir um það.
Það gerir hvorugt til né frá þó menn-
irnir séu málsaðilar. Dönskum mönn-
nní ^ottur ekki í hug að halda fram að
þeir hafi meiri rétt en þeir hafa í raun
og veru jafnvel þótt landatjórnin gefi
þeim undir fótinn með það.
Hefðu þetta verið íalendingar var
alt öðru máli að gegni. — —
Dæmalaua er þeasi hugsunarhátt-
ur! — —
Við hinir sem ekki erum í Björnalið-
jnu, apyrjum: hversvegna lógðu dönsku
unkamennirnir ekki fram verðbréfið
þpgar þess var krafist af þeim ? Og við
hikum ekki við að segja um þeasa
áönsku menn hið aama sem við mynd-
uaegja um íslenzka menn ef eins
væri ástatt: Af þvi að það var ekld
til, af því að varasjóðurinn var þeim
aldrei veðsettur. Hitt akiljum við —
sem ekki erum í Björnsliðinu — vel
að dönaku bankamannirnir héldu því
fram að varasjóður væri veðsettur. Þeir
eru breyskir menn eins og aðrir. Og
hver vill ekki tryggja sinn hag, þegar
landstjórnin sjálf aegir að hann aé ó-
tryggur og bendir á trygginguna. Það
er Björn Jónaaon. sem hefur „veðsett“
varasióð Landabankans.
Aðalfunur
í h|f Sjálfstjórn verður haldinn laugardag 22,
aprll kl. 6 síðd. í Klúbbhúsinu.
Fundarefni samkv. 18. gr. laganna
og ennfremur lagabreyting.
Menn fjölmenni.
Stjórnin.
Jónatan.
Bannmaður um bannfrestunina
og hótunarbréfíð,
Æsingar templara útúr freatunartillögu
Sigurðar Stefánaaonar vekur fyrirlitn-
ingu ekki einungia andbanninga heldur
og fjöldamargra bannmanna. Bannmað-
urinn Jón Ólafsaon alþm. akrifar t. d.
í siðasta tbl. „Reykjavíkur" góða grein
um freatun bannlaganna og setjum vér
hér einn kafla hennar — þann lakasta:
„Æði og östilling.
Frumvarpið kom eina og sprengi-
kúla meðal þinngmanna, öllnm að óvör-
um.
Það æiti ákaflega hugi aumra manna
AU-margir templarar, einkum inir fljót-
færnari eða grunnhyggnari, urðu óðir og
mistu alt ráð og stillingu. Yflrstjórn
reglunnar sendi sérhverjum þingmanni
í lokuðu umslagi hótunarbréf jafnt
bannmönnum aem öðrum, sögðu atríð á
hendur hverjum þingmanni, þeim er með
nokkurri frestun gæfi atkæði. Þeir kom-
nst avo að orði, að þeír telji aér sagt
atríð á hendur. En slíkt er altíð aðferð
þeirra, aem byrja atríð að segja, að sér
sé aagt atríð á hendur, þótt avo sé ekki
Býana æstir urðu og sumir bannfénd-
ur, og rér þeas merki i Ingólfi, þar sem
talað er um að heimfæra bréflð undir
96. og 229 gr. hegningarlaganns^l). 96
gr. er nm, að „ráðast á alþingi, svo að
sjálfstæði þess sé hætta búin“ — og
nær það engri átt, að vitna í hana. —
229. gr. er um þá, aem hafa „óviðnr-
kvæmileg og óaæmileg orðatiltæki“ í
sk&li til alþingia, Auðvitað hafa höfund-
arnir gerzt sekir eftir þesaari grein, en
Alþingi fyrirlítur bréfið of mjög til þess
að það fari að neyta hér réttar sína.
Hitt er víst, að það var fiónakuflaa
templara, að æða á stað með þetta
heimskulega bréf, aem hlytur að vekja
gremju og fyrirlitning livers þingmanna,
jafnt bannmanna sem ann&ra.
Og ósvífni er það á hæsta stígi af
félagi, sem hefir miabrúkað atyrk þann
sem því var veittur til eflingar góðu
málefni, til pólitískra æainga af verata
tæi, og nú sækir um styrk á ný af Al-
þingi, að svívirða nú aérhvern þingmann
með bréfi þeasu.
Því að það svívirðir jafnt bannlaga-
þingmenn aem aðra.
Það er að avívirða livern þingmann,
að ætla honum það, að hann meti at-
kvæði kjósenda meira en sannfæringu
sína,“
Við þetta er það einungia að athnga
að tilvitnun höf. í 96. gr. hegningarlag-
anna er ekki alveg rétt; þar atendur
ekki „sjálfsíceJi alþingis„ heldur „ajálf-
ræðiu — og framkæmdanefndin réðist
einmitt á rétt alþingis til þess að ráða
sér sjálft. Um hina greinina er höf.
osa sammála og er upphrópunarmerkið
aftan við tilvitnnnina í Ingólf því lík-
lega prentvilla.
Hóiunarbréfið.
„Verði mér aldrei verra við,“ sagði ég við
hana Tobbu hérna um kvöldið þegar við sátum
og vorum að borða „nú þyair mér týra á kol-
unni — — ekki nema það þð að annað eins
sknli geta komið fyrir hér í Reykjavík og það
án þess maður hafi hugmynd um það.“...........
„Hvað er nú það sem er skeð“ spurði Tobba
og stððu i henni af forvitni bæði augun og hálf
rúgbrauðssneið sem bún rétt var að renna nið-
ur, „hver er nú að opinbera?“
„Ó blessuð vertu“, sagði ég og barði svo fast
í bakið á henni, að brauðsneiðin flaug út úr
henni og út á mitt borð. „E>að er ekki annað
en að hann Gunnar segir að nú verði bráðum
farið að setja þá Halldðr banka, Indriða og alia
þeS8a — þö veist ííórtemplarana sem honnm
er svo illa við — beina leið i steininn nppá
lífstið eða lengur.--------
_____„Nei er það mögulegt" sagði Tobba-
og minkaði töluvert ábuginn í henni, „ bver fer
með þá?“
„Hvor ætli fari með þá — heldurðu kanske
þeir fari ríðandi og með fylgdarmenn nppí tukt-
hlxg — eða veistu ekki að Jónas biður þá að
fara þangað sjálfir og segir þeim um leið bús-
númerið-------—
-----Mikil skelfing er annars að vita þetta
nm hann Halldór, svona dœmalaust penan mann
að bann skuli bafa lent í þessu--------— og
svo að hugsa sér að hann séra Haraldur, sem
bjó til svona líka voðalega indælar ræður og
og bara varð að hætta við það af þvi hann varð
svo hás í hálsinum, að hugsa sér nú að
hann skuli vera settur inn og þeir allir — —
og að þeir skuli nú verða að fara að spinna
tog og prjóna sjóvetlinga — — sem þó er svo
voðalega leiðinlegt og þar að auki ails ekki
borgar sig.“ —--------
„En kennirðu þá hreint ekki í brjðsti nm
hann Iudriða, Tobba, hann sem aila sína æfi
hefir verið svo ærlegur að hann ekki hefir einu
sinni stolið kossi.“ — — —
„Þú ert nú altaf svo vemmelegur, Ingimund-
ur, með háðið í þér--------en hann er voða
sætur, og hvað hann er spengilegur-----miklu
spengilegri en þú Bem þó ort bara svona miklu
yngri. — — Já það verður nú meiri sorgin í
familíunni ef nú Thóroddsenshjónin verða líka
sett inn með þessum bölvuðum, liggur mér við
að segja, § 96 eða hvað það nú er sem hann
heitir-----og ég sem er boðin í súkkulaði
hjá þeim á páskunum--------og hver veitnema
þau fái ekki einu sinni tvö herbergi sem þð
sannarlega er ekki of mikið fyrir svo stóra
familiu."----------
„Jæja, mér þykir nú bezt, 'Tobba mín, að
þeir skuli setja hann Jón inn — hann á það
sveimér skilið sem fann lyktina af mér hérna
í fyrra — en þó vildi ég býtta á honum og
Sigurði regluboða ---------ha ha ha gaman
væri að sjá framan í Sigga þegar farið væri með
hann i baðið á laugardagskvöldunum og hann
kemdur--------hann vildi heidur láta taka sig
af — — það er ég viss um.“-----------
-----„En hvað sögðu þingmennirnir þegar
þeir fengu bréfið, urðu þeir ekki voðalega, hrædd-
ir og nervösir.“------
-----„Hræddir?---------n-e-i,----ja,þaðveit
ég ekki.---------Dað getur sveimér hugaast
að það hafi verið þessvegna að þeir gengu í
regluna í gær hann Bensi og Július amtmaður
— en annars fara templararnir nú nokkuð fint
í það i bréfinu-----það er rétt af hending að
ég hefi heyrt það haft eftir honum Indriða og
Halldóri að þeir ætli ekki að hafa sama ráðið
við alla. — — Jón á Haukagili fá t. d. að á
eiturögn i staðinn fyrir brennivinið út í morg-
nnkaffið sitt.“ —-----
„Ó, en elsku Iugimuudur, heldurðu annars
að þeir geii þeim nokkuð, fyrst þingmennirnir
undir eins gegna og eru svo dæmalaust hlýðn-
ir og penir við þá. — — “
„Ja — Tobha — þú þekkir ekki mennina —
— heldurðu t. d. ekki að hann Pétur verði samt
til i að slátra honum Skúla “------—
„Já, en þeir geta þ&ð þó ekki úr því þoir
verða settir inn og látnir vera þar á meðan
þeir lifa.“
— „Nei, það er nú satt Tobbutetur-------og
þessu treystir nú líka hann Skúli.“ — — —
Velbekomme!
Ingimundur.
Frá Gróttu til Gvendarbrunna.
KTennfélagið „Hringnrinn“
lék á fimtudagakvöld 30. f.m. og mánu-
dagakv. 3. þ.m. tvo amáleiki, „Piparmeyja-
nöldrið", gamanleik eftir Gnatav Wíed,
hinn alþekta danaka akopleikahöfnnd,
og annan gamanleik, „Frá Kanpmanna-
höfn til Árósa“, eftir Sophua Neumann.
Allt var það kvennfólk sem lék,
ungar blómarósir bæði í karlmanna- og
kvennmannafötum, og má þá nærri geta,
að salurinn var troðfnllur af fólki bæði
kvöldin — fleatu i karlmannsfötnm, og
þótti öllum ágæt akeratun, meira líf og
fjör enn annars gerist hér á leiksvið-
inu. — Ágóðinn á að renna til fátækra
sjúklinga á HeilauhæJinu.
Skautafélagið
hélt dansskemtnu á laugardagskvöldið
1. þ. m. Þar var nálægt 129 manns, og
skemti aér við dana og gleðskap fram
á rauðann morgun. Það munu hafa
verið fáir, sem ekki sáu sólina er þeir
fóru heim í háttinn þann morgun, svona
um likt leyti og aðrir skikkanlegir
menn fara á fætur.
Yegabætur.
Nú er að byrja sá tími ára, að ófært
er á götum höfuðstaðarina fyrir eintóm-
nm vogabótum. Þeasi ófögnuðnr ernú
búinn að gera vart við sig á Vestur-
götunni, og lýsir sér á þann hátt, að
á neðsta kafla götunnar hefir verið
dembt heil-miklum bing af svokölluðum
ofaníburði á miðja götuna. Síðan r er
rakað burtu versta atórgrýtinu, og hitt
avo látið eiga sig; líklegast ætlast þeir,
sem hafa þessar vegabætur á aamviak-
unni, til þess að fólkið troði þennan
„ofaniburð11 niður, avo að gatan verði
fær einhverntíma á ókomnum öldum.
En þar gabbar fólkið þá, því það er
auðvitað enginn avo vitlaua að hann
vilji leggja tíma, erfiði og akófatnað í
að vaða ofaniburðinn nppí hné, bara
til að spara bæjarstjórninni þau ajálf-
sögðu útgjöld að láta jafna yfir hann
og troða niður — menn stikla bara
utanhjá. Eu það er viat, að ef bæjar-
stjórnin fer að gera mikið að aamakonar
vegabótum, þá fer engum að vera fært
milli húsa nema fuglinum fljúgandi.