Ingólfur - 18.05.1911, Blaðsíða 3

INGÓLFUR
79
"RckO+n llT»in fáÍÖ Þér á Laugavegi 7.
■DvU u 11 U.1111 Mikiö úrval af klukkum,
Carl F. Bartels.
Menn standa agndofa
yfir mmi ágæta veröi
V öruhússins 1 Austurstræti 10
Takið eftir:
SUMARALFATNAÐUR
(jakki, veiti og buxur) fyrir einar
6 kr. 25 au.
Hver vill sauma alfatnað tyrir slíkt verð?
kunnugt, og það er íslenak ge*t.risni;
en því mun hún vera búin að gleyma.
Jómfrú Thit Jensen getur þess í við-
tali við danskan blaðamann, að hún þori
nú ekki framar að koma til íslands,
því hún muni verða drepin óðar en hún
sýni sig hér. Vér getum fullvissað jóm-
frúna um, að henni skjútlaat. En ferð-
in yrði henni ef til vill kostnaðarsam-
ari en síðast, því líklega yrði hún að
búa á hóteli næst þegar hún kæmi.
Frá Gróttu til Gvendarbrunna.
Iðnsýningin.
Ingólfur vill minna menn á að iðn-
sýningin verður opnuð 17. júní og ættu
menn því að bafa hraðan a að senda
forstöðunefndinni sýningarmuni til þess
að hún geti orðið landinu til gagns og
sóma.
Sj álfstæðisflokkuri n n
heflr kosið í miðstjórn: Björn Jóns-
son fyrv. ráðherra, Sk. Thóroddsen,
Ben. Sveinsson, Jón Þorkelsson, Jens
Pálsson, Bj. Kristjánsion og M. Blöndahl.
Heimastjórnarflokknrinn
hefir koaið í miðstjórn: Hannes Haf-
stein fyrv. ráðherra, L. H. Bjarnason,
Ág. Flygenring, Jón Ólafsson og Hall-
dór Jónsson bankagjaldkera.
Stýrimannaskólinn.
Meira prófinu er þar nýlokið. Fjórir
tóku próflð:
Jón 0. Jónsson fékk 105 stig.
Gísli Guðmundsson — 91 —
Guðbjartur Ólafsson — 91 —
Gísli Þorsteinsson — 89 —
Próf Jóns 0. Jónssonar er hæsta próf
sem tekið hefir verið við skólann.
Lausn frá embætti.
Mælt er að Axel V. Tuliníus < sýslu-
maður í Suður-Múlasýslu haíi sótt um
lausn frá embætti sínu frá 15. sept.
næstk., vegna heilsubilunar (heyrnar-
deyfð).
íþróttavöllur.
Á Melunum er farið að girða svæði
undir íþróttavöll. Er ætlast til að hann
verði fullgerður í sumar.
Jarðarför
Árna Gíslasonar leturgrafara fór fram
16. þ. m. við mikið fjölmenni.
Trúlofun.
Todda Benediktsdóttir (kaupm. Þór-
arinssonar) og Jón Kristjánsson laga-
skólakennari.
Fiskiskiptn
eru öll komin inn og hafa aflað á-
gætlega á vertíðinni, hæat nærri 50000
flska (Ása Dausverslunar).
Premíustúlkan.
Ingimundur sogii frá.
„Hvað er þið Bem Btendur til, Ingimundur,"
Bagði Tobba við mig í gær. Hfln kom að mér
þar sem ég var að krulla á mér hárið með
krullujárninu hennar.-------— „Hvert ætlarðu
þó að fara — — — maðwr — — —
„Hvert ætli ég ætli“ anzaði ég og faldi krullu-
járnið — önngur sem von var. Því það ern
svei mér fáir blíðir þegar komið er að þeim
þegar þeir eru að krnlla sig eða láta á sig lif-
Btykkið.
„Hvert ætli ég ætli“-----------auðvitað ætla
ég ekki neitt“----------
„0 þú skalt nfl bara ekki vera að reyna að
billa mér neitt inn — heldnrðu kanske jeg sjái
ekki að þfl ert að krnlla þig — — —
„ Jeg krulla mið alltaf tvisvar á ári-------
það er svo gott við flösunni------— ogfarðu
nú svo ég geti klárað mig.“
„Hver heldurðu að trfli þessu---------ðtukt-
in þín — — þfl ætlar náttúrlega á Btefnumót
---------hú, hó, hfl--------— og það meir að
segja um hádaginn — — —
„Væri kanske betra að það væri um hánótt-
ina — kjáninn þinn. Annars ætla ég nfl bara
npp í kvennaskölann til að vera við leikfimis-
prðfið þar,“ „Og þangað ætiarðu að fara án
þess að láta mig vita bara það allra minsta nm
það — — — en hvað þfl getur verið voðalega
irriterandi og vemmilegur, Ingimnndnr.“
„Hvað ætli þfl haflr gaman af þeasháttar —
Tobba þér bara hundleiðist ef þú ert svo vit-
laua að fara . . .“
-----já jeg trfli því bara vel að þú
viljir fá að fara einn upp í kvennaskóla, ný-
krullaðnr og ég veit ekkí allt hvað------------
þfl villt vist helat fá að kókettera við þær og
hvað eina án þess að láta mig vita-------------
en þær vilja nú bara ekki líta við þér----------
það er ég viss um —---------giftum manninum
---------on lofðu mér nfl að laga 4 þér slifeið
það fer svo voðalega--------------og bvo fæ ég
að vera með ekki satt elsku, hjartans, bezti
Ingimundur . . .
„Flýttu þér þá að fara i garmana, svo við
komumst einhverntima á Btað sagði ég og strank
langt hár af vestinu mínn þegar hún var far-
in út. . .
Þegar við komum upp i kvonnaskðla var allt
byrjað.
Yngismeyjarnar — 107 að tölu — voru komn-
ar út á gðlfið og böðnðu þar út ölluin öngnm.
Fætur og handleggir gengu á þeim einsog
mylnnvœngir með 50 kílómetra hraða á mínút-
unni og augun i þeim hringsnérust i allar átt-
ir enn meir en vanalega. Allar hringsöluðust
þær með gríðarlegum alvöru- og hátíðarsvip og
að því loknu byrjuðu þær á öðrum æfingum og
gjörðu virðingarverðustn tilraunir til að kom-
ast yfir hestinn en strönduðu allar á miðri leið;
sú sem duglegust var komst þó alla leið fram
4 háls og varð — sem von var — töluvert npp
með eér af þvi. Hinar litu hana líka öfundar-
augum og pískruðn sin á milli nm það að eng-
in fnrða væri þð Gnnna gæti stokkið — hún
sem væri ekki annað en skinnið og beinin. En
að þessu loknu tðkn þær á rás og hentnst á
stað i einni halarófu rétt einsog skrattinn eða
hépur af fullum dðnum væri á hælunnm á þeim
og varð varla stætt í salnum af guetinum sem
stðð af þeim en svitinn rann í Btðrám eftir gðif-
inu.
Þessu héldu þær áfram í tvær klukkustundir
og yrði nokkur á vegi þeirra tröðu þær hann
miskunnarlanst undir.......
Ég hafði sérstaklega ánægju af að veita einni
eftirtekt, sem bæði var yflrtak rjðð og yfirtak feit-
Það er ómögulegt að lýsa eða einusinni að
gjöra sér i hugarluud hve glöandi manneskjan
var í framan. Jeg beið þess með ðþreyju að
hún springi og ég reiknaði flt eftir hvern hring
að nfl hlyti' ég að heyra hvell í næsta umgangi
ef menn settn ekki gjarðir á hana — — —
en það varð því miðnr ekki af því-------------
hún þrammaði áfram þetta jafnt og þétt og í gegn-
um gufumökkinn, sem lagði af henni grillti ég
í glöandi andiitið og sá stöðugt sama ánægjn-
brosið leika á vörum hennar.
Og þegar kennarinn loksins hrðpaði „hvíldu
og allar hinar lágn endilangar, másandi og
blásandi á gölfinu allt i kringnm hana, þástöð
hfln ein uppi yfir þeim og vatt skyrtuna eins
og ekkert hefði í skorist, og ég er viss um að
engin önnur en hún hefur komist ein í rflmið
um kvöldið.
En svo kom nfl premíustúlkan fram á ajónar-
sviðið.
Hftn var þrjár álnir á hæð og að því skapi
dignr. Hálsinn var eins og á andalúsisku nauti,
armleggirnir eins og fílslæri, hendurnar eins og
hangiketskrof og brjóstin eins og fttheyasátur.
Hfln stðð fram á mitt gðlfið og lét menn
skoða sig og taka á sér.
Fyrst glenti hún sig svo langt aftnrábak að
henni hefði tekist að sloikja með tungunni gólf-
ið fyrir aftan sig. Siðan hentist hfln upp í háa
loft og fðr þar þrisvar í gegnum sjálfa sig, kom
niður á hausinn og hringsnérist á blákollinum
í heilt kortér og hefði fráleitt hætt svo fljðtt
ef ekki hefði verið farið að rjúka úr henni af
nftningnum og hætt við á hverju augnabliki að
kvikna mundi i hárinu.
Svo hentist hfln á handahlaupum þreföld aft-
urábak yfir „hestinn".
Þá hnýtti hún rembihnút á bálsinn á sér og
söng nm leið við ranstu bassann í „Im kuhlen
Keller" ....
Þá beit hún i sundur sextommu.
Þá lagði hún filslærin á sáturnar og „stepp-
aði“.
Svo rak hún hælinn á vinstra fætinum i
hnakkann á sér og beit um leið i stórutána á
þeim hægri — en þetta hafa hingaðtil engir get-
að aðrir en þeir sem ganga á tréfótum.
Þvinæst klifraði hfln upp í stöngina og fleigði
sér efst flr henni ofan á tvo menn, sem undir
stððu, og hálsbrant þá báða.
Þá át hfln flöskugler og bandprjóna.
Svo tök hfln stiga og reisti hann upp á miðjn
gðlfinn og lét sex menn halda honnm. Setti
þvinæst aðra löppina 5 álnir upp í stigann en
lét hina nema við gölfið, geispaði svo sást ofan
í maga á henni og þnrkaði af sér svitann með
tóbaksklútnnm sínum.........
Sama gerðu áhorfendurnir.
Loksins þreif hfln með krofunum í frakka-
kragana á þeim Tryggva gamia og Þðrði lækni
Edílonssyni og hélt þeim flt frá sér háðum tveim
í stífum handlegg þangað til þeir voru sofnaðir.
Þ4 kom á hana bersorksgangur.
Hún fleígði Tryggva í keltuna á nngfrú Brands
en Þórði flt í horn og fór að kjaftshögga á-
horfendurna með hnefunum svo þeir lágu að
vörmu spori hrönnum saman í ðviti. Mnndi
margnr maður hafa látið þar líf sitt hefði ég
ekki verið snarráður að vanda og komið með
stóreflia ámu fulla af vatni, sem ég dýfði
promiustúlkunni ofaní.
Ég hélt henni niðri í vatninu í liðngar fimm
minútur og kærði mig kollóttann um þð hún
spriklaði.
En þegar hún hætti því tók ég hana npp og
skilaði henni til fröken Bjarnason — lifandi að
ég held.
Annars stæði mér nfl á sama þó hún hefði
drukkið í sig heldur mikið af vatninn og rúll-
að yfir um.
Ég sverma ekkert fprir svona pínm og svo
kenni ég lika i brjösti nm kærastann hennar
og man eftir ánægjnnni, sem skein flt flr aug-
nnum á honnm fimtn minútuna sem ég hélt
henni niðri í ámnnni og hön var steinhætt að
kvika-------------og mér þætti leitt ef hann
yrði fyrir vonbrigðum----------garmurinn!
Pistlar Inarólfs.
Seinasta bók um Island.
Karl Kiichler: In
Lavawiisten und Zau-
berwelten auf Island.
Flestir eru sólgnir í, hvaða stjórn-
naálaflokks sem þeir teljast tiloghvaða
stjórnmálatrú aem þeir játast nndir, að
þekking annara þjóða á íslandi sé ank-
in. Enginn virðiat dirfast svo mikið
■em að efa, að slíkt sé hið mesta þjóð-
þrifaverk. Það er þarfleysa að eyða
orðum að því, að slíkt er að ýmsu leyti
nanðsynlegt, t. d. að það sé kunnugt
vel víða, hvaða vörnr og afurðir vér
höfum á boðstólum, og eins megum vér
vera hverjum manni þakklátir, aem leit-
a*t við að telja útlendinga af þeirri
1
víilu, að vér séum á svipnðn þroska-
skeiði og Eskimóar. En það er ein-
kennilegt, að það er eins og engum komi
annað til hugar, en vegnr vor vaxi á
því, að sem flestir útlendingar reki aug-
nn inn i hvern krók og kima hjá osa
og þefi ofan í hvern kjagga og kirnu.
Samt virðist ekki sá þrifnaður né fyrir-
myndar-bæjarbragur á þjóðarheimilinu
nm þessar mundir, að vert aé að vera
ginkeypnr fyrir, að öllu sé haldið hátt
á loft, sem þar gerist, eða að mjög
giögg gestsangu beri að garði. Og það
er engin vanþörf á að brýna það bæði
fyrir útlendnm Míslandsvinum“ og ís-
lendingum, sem rita eða flytja erindi
um menning vora á erlendar tungur,
að varaat alt oflof. Oss verður enginn
hagur að því, hvorki út á við né inn
á við. Út á við verða afleiðingarnar
oftast gagnstætt því, sem til er ætlast.
Inti á við verða afleiðingarnar einknm
2
þær, að osi vex ofmetnaður og ofijónir á
þjóðmenning vorri og þjóðkoitum.
Meiitari Karl Kiichler er allra út-
lendinga ótrauðaatur á að rita nm ís-
land. Hann er manngerð góðvildin í
garð vorn, ljúfmennskan og lítilíætið.
Hann hefir ritað allmikið um bókment-
ir vorar. Og hann hefir, að sögn fróðra
manna, verið svo hngnlaamur að gleyma
ekki að víkja einhverjum aætindum að
hverjn íslenzkn leirskáldi, sem á leið
hana varð. Hann heflr iokið lofs-
orði á flest, sem hann minnist á hjá
oss, svo að þaS er ekki fnrða, þóttvér
aénm honnm þakklátir.
Þessi þýski meistari og „íslandsvin-
ur“ heflr nýlega gefið út bók nm ís-
land. Hann brá sér heim í hitt eð fyrra
og akýrir þar frá því, hvað fyrir auga
og eyru bar í þessari för. Það er þýsk
nákvæmni í frásögninni. Ekkert er
hlanpið yflr, engn gleyrot. Hann fræð-
3
ir þjóðverja á, hvar hann bjó hér, hvaða
krásir matar vóru bornar á borð fyrir
hann, hvað honum var gefið i neati,
hverir buðu honum inn á Hótel ísland
o. s. frv. Meginkafli bókarinnar er um
„æfintýri á gönguför" hans um Snæ-
fellsnes snmarið 1909. Segir hannítar-
lega frá þeim mannraunum, er hann
rataði í, og þeim atbnrðum, er gerðust
í þeirri för. Er gaman að ýmsu sem
hann aegir þar frá. Hefir Jöklurum
þótt það hin meita furða, er þýsknr
maður var kominn í aveitþeirra. Hann
störðu þeir á sem mesta furðuverk, er
þeir heyrðu, að hann væri frá Þýska-
landi og jók það ekki lítið nndrnn þeirra
er hann var gangandi á slíku ferðalagi.
Hann aegir, að kerling ein hafi tantað
látlauat fyrir mnnni sér, er hún heyrði,
hvar hann átti heima: „Heyr nú á
eindæmi! Þýskur maðnr! Þýsknr mað-
nr! Og gangandi!11
4