Ingólfur - 20.06.1911, Blaðsíða 4

100
INGOLFUR
Verð á olíu er í dag:
8 og 10 potta brúsar 16 aura pr. pott „Sólskær Standard White“.
8 — 10 — — 17 — — — „Pennsylvansk Standard White“.
8 — ÍO — — 19 — — — „Pennsylvansk Water White“.
1 eyri ódýrarl pottnrinn í 40 potta brúsum.
Brúsarnir léöir sliiftavimim ól^eypis.
Menn eru beðnir að gæta þess, að á brúsanum só vörumerki vort bæði á hliöunum og tappanum.
Ef þíð viljiö fá góða olíu, þá biðjið um þessi merki þjá kaupmönnum ykkar.
Pantið sjálfir vefnaðarvöru yðar
beina leið frá verksmiðjunni. Mikill sparnaður. Allir geta fengið sent
burðargialdslaust gegn eftirkröfu 4 lHtl*. af 180 OtlH,
TD2TÖÍÖU. svörtu, bláu, brúnu, grænu eða gráu vel lituðu klæði
úr fallegri ull í prýðilegan og haldgóðan sparikjól, eða sjaldhafnar-
föt fyrlr emar ío Kr. — i mtr. á 2,50. Eða
374 mtr. af 185 ctm toreíöu svörtu,
dimmbláu eða gráleitu nýtýzku-fataefni í haldgóðan og fallegan
karlmannafatnað fyrlr eínar 14 15LI*. 30 aU
Ef vörurnar líka ekki verður tekið við þeim aftur. *
Aarhus Klædeveveri, Aarhus, Danmark.
Allir andbanningar
og aðrir, sem hafa vín um hönd og sem þekkja gœði vínanna hjá J. P. T.
Brydes-verslun og vita hversu ódýrt verzlunin selur þau, láta sér ekki detta í
hug að kaupa þau annarsstaðar.
Yður, sem ekki enn hafa reynt þau, viljum vér aðeins benda á að vinin
eru frá verslunarhúsinu
Kjær & Sommerfeidt í Kaupmannahöfn,
sem eru konungl. hirðsalar.
Geta betri meðmæli átt sér stað?
Gerið því vínkaup yðar við J. "X1. BrytíL©S"vorslun
því vínin þar eru holl — góð — <Hýr — og ósvikin.
5 BÐ£Í ibjfssi !
^ -yfírréttarmálaflutningsmaður ^
^ Austurstræti 3. ^
Heima kl. 11—12 og 4-5. £
^ Talsími 140. ^
** JTJ* ÆJT Æ JT JT JT Æ ÆJT jrm
Eggert Claessen
yfirréttarmálaflutningsmaður
Pósthústsræti 17.
Vcnjnlega heima kl. 10—11 og 4—5.
Talsíml 16.
Félagsprentsmiðjan.
'f' %iT4. i-rZtvÍ'ýxtGl
o <ouuiiinnmumr o nuDuiDiiinumD • onnnnnnniiaio ® anmnuonninui o anniiiiiiiiuinirv u» <uuHiuimuium> © fluuiiianninuD © oiniinniiiiiniHiÞ u*
!DE FORENEDE BRYGQERIERI
! bragögott nœrmgargott endingargott
o (Bnuniiinninn o aunrararounrat ut umsmauiiiDt « uinnmaiiirani> » «miiniwuum» o anmiumrniTni <o immnmnnmw «<mniiiiiiiiumiui ,
geymast skýrar og aterkar í gullkistu
minuidns. Ég man langbeit þá staði
þar «em ég heíi dvalið stutta *tund og
ásett mér að athnga. Ég ætlaði nú
ekki að dvelja neitt í Lundúnum, af
því mér fanst það barnalegt að ætla að
hafa nokkurt gagn af að vera þar svo
ituttan tíma sem ég mátti verja til þesa,
en það varð ur að ég var þar 2 daga,
og nú er ég hi»sa á því hve margt ég
fekk séð og hve skýrt það atendur fyr-
ir mér.
Einn dag brá ég mér —
„út á Öxnafurðu
Engiliaxa Hliðakjálf."
Þangað hafði mig lengi langað til að
koma. Þar fekk eg góða leiðtoga:
Skúla Johnaon, Ameríku íslending, aem
dvelnr þar með CeciI Rodes atyrk og
Jónaa Jómaon frá Hriflo, *em var þar
þeasa daga til að kynna »ér hensluað-
ferðir. Jónaa hefir áður dvalið heilan
vetur í akóla í Oxford og væri vel ef
margir ialenskir kennarar legðu eins
mikið í sölnrnar til að fullkomnaat í
ment ainni, eins og hann hefir gert af
litlum efnum. Yið þrír gengum aaman
um flestalla hina fögru og frægu há-
skólagarða (CoIIege) L Oxford. Þótti
mér merkilegt að ajá þann atað aem
voldugasta þjóð .veraldarinnar sendir
beztu aonu sína til. Það er algerður
miðaldabær. Nálega ekkert nýtt húa
og þau fáu aem þar eru hafa tekið á aig
mynd og líkingu þeirra aem fyrir voru.
Ein aporvagnabraut Iiggur um bæinn og
vagninn læðist áfram litlu hraðar en fót-
gangandi maður. Alt atendur á gömlum
merg. Manni finat eina og forntignu
hallir og hin öldnu tré aem gnæfa upp
með þeim og gefa þeim akugga hafl vax-
ið aaman og elst í ró án þeas að vita
neitt um skrölt og gauragang nútíðar-
menningarinnar. Einhver aldafriður
hvílir yfir borginni avo mér faDBt eina
og elfa tímana værí alt í einu orðin
lygn og eg væri kominn þar aem enginn
á annríkt og öll eyktamörk eru týnd.
Á fljótinu er fult af bátum. Þarna
liggur atúdent i bát á rauðum mjúkum
floadýnum og lea í bók. Félagi hans
hamlar með einni ár. En fram hjá
þeim amýgur kappróðrarbátur vatnið
eina og örakot. Það ern stúdentar sem
eru að æfa aig undir kappróðrana.
Fagrir líkamir tamdir við íþróttir. En
uppi á iðjagræiyii sléttunni er hópur
stúdenta, sem akjóta til marks af boga,
— eina og fyrir 1000 árum. Margar
eru leiðir æskunnar inn í annríki og
atrit fullorðinaáraana. En aú braut aem
auðugir Euglingar leiða syni aína virð-
iat friðsæl og blómum atráð. —
Heldur er það leiðinlegt að sitja einn
í járnbrautarleat að kvöldi þegar ekkert
er að ajá nema myrkrið og einatöku
ljós í glug^a. —■■ En ég hefi fundið ráð
til að stytta atundirnar. Það er að
yrkja aléttubönd. Hingað til hefir það
verið talið meata þrekvirki bragalistar-
innar og ekki heiglum hent. Ég er
ekki akáld og hefi aldrei fengist við að
yrkja, en nú hefi ég fundið, að ég get
hnoðað aaman aléttuböndum, og það er
ágæt dægradvöl. Ég geri það líka til
þeas að komaat á snoðir nm hvernig
formið akapar málið og hvernig málið
skapar hugaanirnar. Á leiðinni til Leith
orti ég 6 sléttubönd. Ein víaan var
avona:
Beinir márinn votum væng,
veltir sjórinn öldum.
Reynir Kári sjávar sæng
aauma bárum köldum.
Og á leiðinni frá Oxford til Lundúna
orti ég tvær: Önnur var avona:
Hjólum víða langa Ieið
lestir akríða þýðum.
Gólum tíðum aætan aeið
ailki-hlíðum blíðum.
Þetta er enginD akáldakapur! Ég aegi
frá þvi til þesa að akáldin, sem halda
að erfitt sé að yrkja sléttubönd, viti að
avo er ekki, og fari að nota þennan
ágæta bragarhátt meira en áður heíir
verið gert. Hann er öllum öðrum brag-
arháttum auðveldari, að minsta kosti
ef alt er látið fjúka, aem heimakum
manni getur í hug komið.
Framh.
Oudmundur Finnbogason.