Ingólfur - 20.12.1911, Blaðsíða 2
INGÖLFtJR
m
Verslunin DAGSBRÚN Hverfisg. 4.
i'
verða allar vörur i versl. Dagsbrún seldar
meö 10°|o til 25°|0 afslætti.
Þér vitið, að allar
Vefnaðarvörur og fatnaöur
kvenn, karla og barna,
er lang-vandaðast og best að kaupa í
versluninni Dagsbrún. Ekki sist nú.
Tœliifœri adeins til jóla
an sannlfcik, þótt Templar láti sér aæma,
liklega visvitandi, að neita því, og er
varla á öðrn von úr því horni, setjnm
vér hér orðrétt fréttina úr “Dúgvan“,
bindindisblað FæreyÍDga, sem kemnr út
mánaðarlega, prentað í september. þ á.
„Þjóðaratkvæðagreiðsla hefir nú átt
sér stað í norðurameríkaneka sambands-
ríkinu Maine. Það var apurningin nm
bannlögin gegn aölu áfengra drykkja,
sem reynd hafa verið nú í hálfa öld í
því ríki, sem nú átti að skera úr um.
Afdrif atkvæðagreiðalunnar urðu þau,
að bannlögin voru feld með litlum meiri
hluta. Sveitamenn hafa yflrleitt greitt
atkvæði með lögunum, en bæjarbúar
réðu leikslokunum."
Bannmenn gátu komið því til leiðar,
að atkvæðin voru talin upp aftur, og
reyndist þá svo, að rangt hafði verið
talið í fyrra sinnið.
J. H.
Þjöðviljinn.
Ég akal hérmeð leyfa mér að skýra
frá því, að hr. alþingism: Skúli Thór-
oddsen varð ekki við áakoruu minni, um
að koma á afgreiðsluatofu Ingólfs til 8Ö
skoða grein þá, er hann hafði vænt mig
um að hafa skrökvað upp. Eg beið
hans á tilteknum tíma, og hafði með-
ferðis greinina úr „Jonrnal de Bouen",
en hr. Sk. Th. kom ekki.
Ég hlít því að líta svo á, að hr. Skúli
Thóroddsen hafi gegn betri vitund drótt-
að að mér ósannindum. Ég hlít ennfrem-
ur að líta svo á, að hann kannist við
það sjálfur, er hann taldi sig ekki þurfa
að koma, til að ganga úr skugga um
hvor okkar heföi rétt að mæla. Ég hlýt
því samkvæmt „ávarpi“ mínu til hans
í síðasta blaði, að skoða það svo, að
hann viðurkenni rétt minn til að kalla
hann ódreng. Býst ég nú við að ég
megi þar með telja þetta mál útrætt.
Eftir að þetta er skrifað, hefur mér
borist siðasta tölubl. „Þjóðviljans11. Hr.
Sk. Th-. kveðst þar lýsa mig „ósann-
indamann“ að því, að hann hafl komið
á „Skand. Læsev. for Sjömænd“. Ég
læt mér í léttu rúmi liggja þó slíkur
maður, sem Sk. Th. hefur reynst vera,
lýsi mig ósannindamann, og býst ég við,
að enginn lái mér það.
Hr. Sk. Th. segir að ég hafi borið
það upp á hann, að hann hafí ekki kom-
ið til Bouen, og að hann hafí farið til
Hull. Hr. alþingism. Skúli Thóroddsen
fer hér með ósannindi. Ég sagði ein-
mitt, daginn áður en skeytin frá kon-
súlnum í Bouen voru birt, að ég tryði
því ekki, að hann hefði ekki komið til
Búðu. í sama blaða sagði ég, að sá
orðrómur gengi hér í bœnum, að hann
hefði sést í Hull — og það var satt, sá
rómur gekk. Ég leyfi mér þvi að ætlast
til þess, að hr. Sk. Th. leiðrétti þetta
ranghermi sitt i næsta blaði „Þjóðvilj-
ana, ef hann á annað borð vill teljast
heiðarlegur blaðamaður; ætla ég mér þá
að marka það á því, hvort hann
birtir leiðréttinguna eða ekki.
Hr. Sk. Th. gefur mér ádrátt um að
hann skuli einhverntíma síðar athuga
blaðamensku mína í heild sinni. Eg
þakka vitanlega fyrir heiðurinn og ekki
efast ég um að það muni verða fróðleg-
ur lestur í meðferð hr. Sk. Th., og lík-
legá margt nýstárlegt bæði fyrir mig og
aðra, ef dæma má af rithætti hans og rit-
snild undanfarið. En ekki get eg þó
bnist við að það verði eins fróðlegt eða
skemtilegt og æfintýrið um Búðuförina,
enda hef ég aldrei heyit þess getið fyr
en þá, að hr. Sk. Th. hafi verið beinlínis
skemtilegur.
G. E.
Samsöngur
söngfélagsins 17. júní.
Á föstudagskvöldið 15. des. stefndi
Söngfélagið 17. júní bæjarbúum þeim,
sem elska áöng, niður í Bárubúð til að
hlusta á fyrsta opinberan samsöng fé-
lagsins. Söngmenn eru alls 18 og söng-
stjóri hr. Sigfús Einarsson. Baddmenn
eru þeir félagar allgóðir, bassarnir
mjúkir og hljómfagrir. Söngskráin var
mátulega löng, flest lögin vel valiD, en 3
þeirra varla við hæfi svo fáliðaðrar sveitar
ogsöng þó söngflokkurinn lög þau allvel;
en þegar hver eiDstakur söngmaður
verður að taka á öllu því, sem hann hefir
til, er bljómfegurð söngsins hætta bú-
íd. Flokkurinn var vel samæfður, lítið
bar á að einstakar raddir skærust úr,
og víða heyrðust góð tilþrif í að fara
rétt og listfengnislega með lögin. Á
söngskránni var aðeins 1 íslenskt þjóð-
lag (raddsett með list og kunnáttu af
söngstjóranum) og var vel tneðþaðfar-
ið. Annars skal ekki faríð út í söng
einstakra laga, aðeins tekið fram að
lagið eftir Bellmann var sungið of
þunglamalega. Húsfyllir var og yfirleitt
akemtu menn sér vel og biða með ó-
þreyju eftir næsta samsöng félsgsins,
bæði til þess að fá góða skemtun og
til að heyra hvaða framförum félagið
hefir tekið í „guðdómlegu listinni."
X.
Tvö kvæði.
Fækkum hlekkjum,
en fjölgum ekki.
Lengst inn’ í fortíð við finnum og sjáum
andar og handar -
hamrömm tök.
Birtast þar lýðir á hugflugum' háum,
hoppa og skoppa
úr þröngri vök.
Leggjum nú skímu til liðinna tíma,
lýsum og hnýsumst
i feðra sál,
hvort þeim ei fræinn i fræði og bragi
flugu í huga
að tæmdri skál.
Sjáum við Egil, aem engum hneigir
í orðum forðum
né geiraslsg;
oft er hahn kénndur, en aldrci stendur
á örum svörum
né snjöllum brag.
Glens er á vörum — vel fer á svörum,
veigar er teigar
glaðvær þjóð;
hressist þá lundin, styttist þá stundin;
streyma í heiminn
smellin ljóð.
Vilji nú þjóðin þagga ljóðin,
þrýsta og nísta
söng^ins dís,
þá verða gjöldin: þögn á kvöldiu
og þungur drungi,
svo gleðin frýs.
Og lífsgleðin dvinar, ef landrækt er vínið
svo Ijósin „ósa“
í þjóðar önd.
Steypum ei helsi úr hressandi frelsi,
höTunum öftrum
á fót og hönd.
Nei, bannið oss aldrei né verjið með valdi
veigi, er beygjast
að Paradís.
Felið ei glóðir, sem gefa osa móðinn
að ganga vorn stranga
skapa ís.
Belnt i sortann.
Með innkaupsverði sögu ég sel, —
ef aumum fiunst hún Ijót,
að ýkt sé hún eg eflaust tel
og er það mikil bót:
Á nokkrum þúfum þessa hnattar
þjóðsögn bjó á fyrri öldum.
Þar vóru goldnir þungir skattar,
þröngt var í búi’ af ýmsum völdum.
Þar átti vetur aðalból;
hann um það hafði sótt,
að mega bólstrum byrgja sól
og breyta degi’ í nótt,
að mega þar um héruð herja
hella’ í dali jökul flóðum, —
mega land og lýðinn berja
langtum fremur öðrum þjóðum.
Og einkaleyfl himneskt hlaut,
að hoppa þar um land
hver vonsku plága’ og voðaþraut
og vinna mönnum grand. • *
Sultarneyð og Svartidauði
sátu þar á tryggum höfnum,
mönnum þau að björg og brauði
breyttu, hauda ref og hröfnum.
Og sól var hissa sjálf á því,
hve seinlegt var þar oft