Alþýðublaðið - 18.08.1963, Blaðsíða 15

— Þú áttir ekki að gera þetta.
Þú áttir ekki að taka mig. Þú
áttir ekki. Óhreinir hnefarnir
börðu allt hvað af tók í svunt-
una mína. — Ég viWi verða fyrir
bíl. Ég vildi. — Og þú áttir ekki
að taka mig..........hann fór
áð hágrát'a. Bflstjórinn kom til
okkar. — Ég er ’yður þakklátari
en orð fá lýst, systir. En sáuð
þér, hvað strákhnokkinn gerði?
Heyrðu stráksi. Hann íók í öxl-
ina á drengnum og hristi hann.
Veiztu ekki að bíll er hættulégt
leikfang? Þú getur ekki stanzað
liann eins og að drekka vatu.
Skiltxrðu. Ef unga stúlkan hefði
ekki sóð, hvað þú ætlaðir þér,
værir þú kannski dáinn núna.
Ég tók í úfinn hárlubbann og
lyfti óhreinu andlitinu. Þá sá cg
hver þetta var. — Trevcr. —
Það ert þú. En þú ættir að vita
að þú mátt ekki gera svona lagað.
■ Hann grét með bungum ekka.
— En ég vildi meiða mig. — Ég
vildi það. Bílstjórinn starði á m.ig
— Hvað segir hann, systir? Gerði
hann betta af áseb'ir ráði? Þekk-
ið þér hann, systir?
— Hann kom á siúkrahúsið
með skc:nu á hálsinum fyrir
skömmu.
. Ráðskonan og Angela komu nú
gangandi eftir gangstéttinni.
Ráðskonan var föl. — Er allt í
lagi með drenginn, systir Stand-
ing?
— ,Tá, ég held það, systir ....
en hann hefur líklega fengið
taugaáfall. Ég reyndi að losa
handléggi Trevors, cn hann vildi
ékki sleppa takinu af hálsinum
á mér. — Trevor, sagði ég ró-
lega. — Við vilium fá að ?.i;i ])ig
..... vertu nú góður strákur. Við
viljum bara fá að sjá, að bað cé
allt í lagi með þig.
— Auðvitað er allt í ;agi með
mig snökti hann. En ég væri
ekki svona, ef þú hefðir lofað
mér að vera í friði. Þá hefði ég
fengið að koma á ... á .... hann
þurrkaði tárin með óhreinu hand-
ar bakinu .. . sjiikrahúsið og
fengið almennileg jól eins og í
fyrra. — Og svo kom táraflóðið
að nýju.
Ráðskonan var fyrst til að
skilja, hvað um var að vera. Hún
lagði höndina á öxl lxans. — Varst
þú á barnadeildinni í fyrra, vin-
ur minn?
Hann leit á hana og kinkaði
kolli.
Bílstjórinn vissi ckkert, hv.xð
an á sig stóð veðrið. — Hvað á
þetta að þýða? — Ég býst við að
ég skilji það, sagðj ráðskonan.
— Hann vill gjarnan vera á
sjúkrahúsinu um jólin, þess
vegna hélt hann, að bezt væri
að gera e'tthvað svipað þessu til
þess að vera lagður inn .... liún
liristi höfuðið og leit út ó götuna.
Trevor gerði sér nú ljóst, að
það var að minnsta kosti ein,
sem skildi, hvað hann var að fara,
og nú sleppti hann taki á mér en
greip í þess stað í svuntu ráðs-
konunnar. — Ég vildi bara meiða
mig svolítið, svo að ég fengi að
vera hjá ykkur um jólin, —
sagði hann
Bílstjórinn var skelfdari á svip
inn en nokkru sinni fyrr. — En
stráksi minn, — ég hefði getaö
drenig þig.
Trevor fór aftur að gráta. —
Ég vildi bara komast á sjúkra-
húsið, — bara það.
— En mamma þín, Trevor.
Hvað heldurðu að hún hefði
sagt?
— Heldurðu að henni hefði
ekki leiðst ef þú hefðir ekki
verið heima á jólunum?
26
Iiann tók furðuhreinan vasa-
klút upp úr vasa sínum og þurrk
aði sér í framan. — Við höfum
engin jól heima, sagði hann dauf-
lega. Mamma segir, að hún hafi
nóg að gera,' þótt hún sé íkki
með svoleiðis pjatt. Hún segh’,
að ég geti séð jólasveininn í sjóti-
varpinu — og svo segir liún, að
það sé ekki alvöru jólasveinn,
— heldur bara eitthvað, sem smá-
börn trúa á. En ég hef séð liann
sjálfur. Ég sá hann í.fyi’ra, þegar
ég iá hérna. Og ég vildi líka fá
að sjá hann núna .... svo að ég
vildi fá að vera þarna inni...
og benti í áttina til St Martins,
og svo .... hann benti á mig —
stoppaði hún mig.
— Þú ættir heldur að þakka
ungu stúlkunni fyrir að bjarga
lífi bínu, sagði bílstjóririn stutt-
aralega.
Róðskonan lyfti hendinni.
Hann er aðeins lítill drengur
og hann er úr jafnvægi. Ég held
að ég fari með hann á móttöku-
deildina og biðji læknana að
skoða hann. Hún tók í hendina á
Trevor. — Komdu vinur. Svo
bað hún bílstjórann að koma með
og við Angela fengum skipun
um að fara heirn á vistina. —
;En lagið á yður kappann fyrst,
systir Standing. — Hann er
skakkur.
>- Við Angela gengum þöglar
heim. Ég fór og þvöði mér og
skipti um svuntu. Þegar ég kom
aftur inn í dagstofuna var ráðs-
konan þar með Angelu. Hún
sagði að hún hefði skilið Trevor
eftir hjá heri-a Spencer.
— Vesalings drengurinn var
orðinn dauðhræddur og hefur
líklega fengið alvarlegt taugaá-
fall. Ég held að bann hafi ekilið
hvað hefði getað gerzt. Herra
Spence talaði alvarleg við hann.
En verður hann svo sendur
heim? spurði ég kvíðafull.
Ráðskonan horfðj hugsi á
teikniblýantana, sem hún hélt á
— Svona hegðun verðum við auð-
vitað að reyna að stemma stigu
fyrir, systir. Börn verða að læra
að hugsa áður en þau framkvæma
en stundum.... hún leit á mig
... verðum við að lxugsa og fram-
kvæma um leið eins og þér gerð-
uð í dag, systir Standing. Þér
eigið lof skilið fyrir það, hvað
þér voruð fljótar að gera yður
grein fyrir ástandinu. En ég held,
að litli drengurinn hafi þörf fyr-
ir að ná sér á einhverjum róleg-
um stað. Hann fær líkiega hita
í nótt, börn fá oftast hita eftir
taugaáfall svo að herra Spence
fannfet skynsamlegast að lxaía
hann hérna í nokkra daga. Hrukk
ótt andlit hennar, sem venjulega
var samanbitið og ákveðið i sv;p,
fékk allt í einu eitthvað skelmis-
legt yfir sig. — Það er nauðsyn-
lega að fara varlega með börn,
sem eru með hita, — eins og
þið vitið, sagði hún svo.
Við brostum báðar til heon-
ar. — Ég er sannarlega fegin,
að heyra þetta, systir, sagði ég.
Það var mjög rólegt á móttöku-
deildinni, þegar ég kom á vakt
um kvöldið. Ég fékk skipun um
að fara beint inn og Ijúka við
teikningarnar.
Það var fi’iðsælt í litla skot-
inu, þar sem ég sat og teiknaði,
— friðsælt og dálítið einmana-
legt. Ég hafði aldrei fengið neina
einmanaleikatilfinningu hér fyrr,
svo að ég hugsaði, að þetta fyrir-
hugaða samkvæmi hlyti að vera
orsök þessa. Ég reyndi að ein-
beita mér að teikningunum, en
þótt mörgæsir séu skemmtileg
dýr þá gátu þær ekki tekið upp
liug minn allan. Eftir hálftima
var ég orðin leið á þeim og ég
átti þó ennþá eftir að teikna 11
mörgæsir.
Ég tók mér dálitla hvíld og fór
að teikna alls konar krúsindúll-
ur á annan pappír. Ég teiknaði
Josephine, sem kastaði út öllum
blómunum sínum, ég tenmaði
Bennings ofan í freyð'baðinu,
sem ég steypti henni í. Án þess
að gera mér það ljóst fór ég allt
í einu að teíkna höfuð ..,. ég
kinkaði kolli til þess eins og
það vséri gamall vinur. Andliti,
fékk há kinnbein — spékoppa
við munninn og fjöldann allan
af hrukkum fyrir neðan avgun.
Illáturshrukkur eða þreytuhxakk
ur? Hann hlaut að vera yfir s g
þreyttur öðru hvoru. Ég hoi’fði
á teikninguna svo bætti ég axtg-
unum inn á og horfði enn á hand-
verk mitt. Þetta var ekki ?i >gu
gott. Ég minntist þess, livernig
hann horfði á mig í gegnum
gluggann kvöldið áður og breycti
munnsvipnum svolítið. — Þetta
var ekki sem verst sagði ég upp-
hátt við sjálfa mig. Eins og marg-
ir tala ég oft við sjálfa mig, þegar
ég er ein.
En ég var ekki ein. — Þetta
er meira en „ekki sem verst“
þetta er alveg prýðilegt, sagði
glaðvær rödd á bak við mig. Það
lítur helzt út fyrir, að þú sért bú-
in mörgum hæfileikum, Rósa.
Ég hafði sannarlega ekki grun
um að þú værir svona fær teikn-
ari ,Rósa. Hann hneigði sig djúpt
fyrir mér. — Andartak. Og áð-
ur en ég fékk rönd við reist greip
hann teikninguna. — Þetta er
nauðalíkt húsbóndanum. Ég verð
að sýna strákunum þetta. Sann-
arlega stórkostlegt.
Bill — láttu ekki svona. Þetta
er alls ekki nógu gott. Rífðu
hana. Ég var bara að leika mér.
Hann hristi höfuðið og brosti
stríðnislega. Ég fer nú ekki að
eyðileggja svona meistai-astykki,
Rósa. Það væri hreinn glæpur.
Og ég vil að þú merkír hana.
Hver veit — einn góðan veðurdag
ííjttur hún verið dýrmæt. Þú
hefur sannarlega hæfileika til
að teikna. Hvers vegna í ósköpun-
um datt þér í hug að fara að læra
lijúkrun?
— Já, ég velti því líka oft fyrir
mér, svaraði ég þurrlega. Ég var
að verða ískyggilega kvíðin. É.g
vildi ekki að hann fengi hug-
mynd um, hvað þessi mynd var
mér mikils virði, — en ég vildi
heldur al’s ekki að hann færi og
svndi félögum sínum myndina.
Ég reyndi aðra aðferð.
— Hvað ert þú annars að gera
hér? Ertu ekki á vakt núna eða
hvað? Ætlaðir þú að tala við Ast-
or?
Hann burstaði eitthvað af
jakkaerminni sinni. — Taktu
bara eftir í hverju ég er. Hvíti
sloppurinn hangir á sínum stað.
Frændi gamli á fri bessa helgi
og helgin hófst fvrir tuttugu
mínútum. Ég kom hingað til þess
að óska þér til hamingiu með
hreystiverkið. Herra Spence
sagði mér, að bú hefðir bjargað
lífi Trevors litla.
— Þakka þér fyrir. En ef að
þetta var allt, sem þú ætlaðir að
segja mér, er bezt, að þú komir
þér héðan núna. Ég býst ekki
við, að yfirhjúkninarkonunni
geðjist, að því að þú sért hér
inni.
— Elskan mín, — yfirhjúkrun-
arkonan er í félagsskap húsbónda
míns, svo að það er ekkert að
óttast. Auk þess eru dyrnar á
bak við mig opnar, svo að ekkert
hættulegt getur gerzt. Hann
braut saman teikninguna af
Jake og stakk henni í vasann. —
Ég lilakka til að heyra hvað
strákarnir segja um þetta. Það
verður gaman að sýna þeim Jaka
gamla.
—Ég fékk nýja lxugmynd. —
Ef þú vilt endilega fá þessa
mynd getur þú fengið fleiri af
s'ömu tegund. Ég hef teiknað
lierra Spence, svo að ég get vel
teiknað hann aftur. Ég teiknaði
í hasti skopmynd af lierra Spence
en hún var ekki nándar nærri
eins góð og myndin af Jake
enda hafði ég ekki horft eins mik
ið á hann. Ég rétti Bill teikning-
una. — Viltu fá myndir af ein-
hverjum flcirum? — Segðu bara
til.
Hann leit stríðnislega á mig.
— Þú ert eitthvað svo önug í
dag, Rósa. Þú ert þó ekki reið?
Kannski út af því, sem gerðist
í gærkvöldi.?
— Ég e” alls ekki reið, sagði ég
rólega. É« reiðist aldrei út af
smámunum.
— Og hvað áttu við með því,
spurði hann og brosti.
Ég tók blvantinn aftur. — Að
ég ætti að halda áfram að teikna
mörgæsir.
— Þú ert reið við mig. Þykir
þér ekk; gott að láta kyssa þig?
spurði hann rólega, Ilann kom
dálítið nær. — Eða er þessi
stríðstæ'-r.' t’lheyranói systur-
hlutverkinu?
— Tekurðu hlutina ekki of
hátíðleva svaraði ég þóttafull.
Til dæm't: botta sem gerðist í
gær. Við hveriu bióst’i af mér'í
eig’nlevn1) Að óg gæfi þér utan
undir ctrWj fagriandi npp
um háXrir„ í v,ór? Þú baðst migv
að b—bai’ngskap í
gærlcvöidi wú vprð ég að biðja
þig þess sama. Hver teknr smá
koss s'r--in-o „,5 ó bessum síð-
ustu oe vercPi timum? — bætti
ég v’ð b-„' -st niér þótti gaman
að s(r;íc'' bonum.
__Hve miklð viltu fá borgað fyrir að smíða stórt brúðuhús?
ALÞÝÐUBLAÐIP — 18. ágúst 1963 15