Lögrétta - 26.01.1916, Side 4

i6
LÖGRJETTA
Englendingum, ekki síst vegna Su-
esskurðarins, sem er sambandsliður
þeirra við Austur-Afríku, Indland o.
s. frv.
Þá fer hann að bera saman afstöðu
Þýskalands í heiminum viS afstöSu
hinna stóru mótstöSuríkja þess og
keppinauta, og telur þar Rússland,
England og — Bandaríkin. Hann seg-
ir, aS Bandaríkin verSi aS skoSast
sem mótstöSuveldi Þýskalands, því
aS þaS, sem þau nú geri, sje aS mestu
leyti hið sama og þau hefSu gert, ef
þau hefSu opinberlega sagt miSveld-
unum stríS á hendur. ÞaSan fái ó-
vinir miSveldanna vopn og fje.
Bandaríkin mundu ekki hafa gert
annaS en aS láta þetta í tje, þótt þau
hefSu opinberlega sagt miSveldun-
um stríð á hendur. Þau hefSu aldrei
sent flota sinn yfir til Evrópu af
því aS þau þora ekki fyrir Japans-
mönnum aS hafa strendur sínar aS
vestan varnarlausar, og her hefSu
þau ekki getaS sent af þeirri ástæSu,
aS þau eiga hann engan til. Rússland
og England eru fjandmannaríkin,
segir höf. En þessir keppinautar miS-
veldanna, sem nú hafa veriS nefndir,
eru stærstu heimsríkin, bæSi aS víS-
áttu og fólksfjölda. Gagnvart þeim
er afstaða Þýskalands sú, aS þaS
hggur í klemmu, innan fastsettra tak-
marka, og getur ekki vikkaS. En þaS
er i hjarta álfunnar.
Reyndar er því svo variS, segir
höf., aS enn sem komiS er getur þaS
fætt íbúa sína án þess aS leita til þess
út á viS. En ef þeir verða io eSa 20
miljónum fleiri en þeir nú eru, þá
getur landiS ekki fætt þá. Hinar þrjár
ÞjóSirnar hafa aftur á móti nóg rúm
til* þess aS stækka. Rússland á af
góSu akurlendi svæSi, sem er sex
sinnum stærra en alt Þýskaland, og
getur fætt yfir 300 miljónir manna.
í Bandaríkjunum eru nú um 115 milj.
íbúa, og stærð og frjósemi landsins
er þannig variS, aS vextinum eru eng-
in takmörk sett. ÞaS ríki er sjálfu
sjer nóg, og hefur skilyrSi til þess
aS auðgast meir og meir af útflutn-
ingi til annara ríkja. Og svo er Eng-
land. Bretsku eyjarnar eru út af fyr-
ir sig ekki viSáttumiklar. En nýlend-
urnar eru þaS: Kanada, Ástralía,
Nýjasjáland og SuSur-Afríka. Og
höf. segir, aS ÞjóSverjar megi ekki
ganga þess duldir, aS stríSið, sem nú
stendur yfir, tengi þessa ríkishluta
fastar saman en áSur og miði aS því,
aS gera þjóSernisböndin, sem haldi
þeim saman, sterkari. En þessi þjóS
hefur skilyrSi til þess aS tvöfaldast
eSa þrefaldast, segir höf. Allar þess-
ar þrjár þjóSir geta vaxiS innan
þeirra takmarka, sem þær ráSa nú
yfir, en þaS geta ÞjóSverjar ekki.
Höf. telur nú liggja í augum uppi,
aS efti nokkra mannsaldra verSi kosti
ÞjóSverja þröngvaS af þessum vold-
ugu nábúum, ef ekki sje viS því sjeð
i tima. Enn standa ÞjóSverjar þeim
á sporSi, segir hann, þrátt fyrir
manntalsyfirburSi þeirra. En svo
jafnt var taflið, segir hann, aS smá-
rikiS Búlgaria rjeS því, aS okkar
hlutur varS þyngri á metunum. Þeg-
ar mannfjöldi Þýskalands hefur náS
100 miljónum, þá verSur mannfjöldi
Rússlands aS líkindum orSinn 300
miljónir, og mannfjöldi Englands og
Bandarikjanna 150—200 miljónir hjá
hvoru ríkinu um sig. Þá er munur-
inn orðinn svo mikill, aS ÞjóSverjar
geta meS engu móti vegiS hann upp
Og þeir láta okkur þá ekki sitja óá-
reitta í miSdepli álfunnar, segir höf.
„Mannlegt er þaS, þótt raddirnar
verði nú háværar, sem friðinn heimta,
því allir æskjum viS hans. En ef
ekkert vinst viS friSinn, ef heims-
sagan ætti aS halda áfram frá 1916
í sömu rás og hún var i 1914, þá er
framtíð okkar augljós: Við munum
vaxa hægt, en keppinautar okkar
miklu hraSar, og í því þrönga rúmi,
sem viS nú höfum, munum viS altaf
verða háðir þjóSunum í kring um
okkur.“
ÞjóSverjar kaupa megniS af efni-
vörum þeim, sem þeir nota, frá út-
löndum, segir höf. Þeir breyta þeim
í verksmiSjuvarning, sem þeir svo
seija á heimsmarkaSinum, og fá vel
fyrir. En þetta er eins um hinar iðn-
aSarþjóSirnar. Munurinn er aS eins
sá, aS þær fá efnivörurnar innan
sínna eigin takmarka. HöfuSatriSiS
er, aS verða aS þessu leyti sem minst
öðrum háSur. Því meir sem fólks-
fjöldinn vex, þess fleiri verSa aS lifa
á iSnaSinum. En þar af leiSir, aS úr-
slitamálin i striSinu eru ekki um þaS,
hvaS verSi um Belgíu, hvaS um Liv-
l?nd og Kurland, eSa þá Pólland o.
er áreiSanlegasta og ódýrasta lífsábyrgSarfjelagiS
á Norðurlöndum.
Lag* iðgjöld! Hár bónus!
Nýtísku barnatryggingar!
Ef trygSi hættir í fjelaginu einhverra hluta vegna, fær hann mest öll
iSgjöld endurgreidd.
Fjelagið hefur lengi haft varnarþing hjer.
Nokkrar húseignir
s. frv., heldur hitt, aS þaS er lifs-
nauSsyn fyrir Þýskaland aS stemma
aS fullu og öllu leyti stigu fyrir
þeirri hættu, sem þvi stendur af helj-
arþrönginni eða innilokuninni milli
hinna stóru keppinauta. Þetta næst
ekki með landvinningum. Hin stóru
og strjálbygSu svæSi Livlands og
Kúrlands gætu reyndar orðiS aS
gagni aS þessu leyti í bráSina, en
ekki til langframa. FramtíSarlausnin
er sambandiS viS Austurlönd: Litlu-
Asíu, Sýrland, Mesopotamíu og
Palestínu. Þessi landsvæði þarf aS
tengja saman meS járnbrautarlagn-
ingum og koma þeim upp meS fjár-
framlögum. Tyrkir geta þaS ekki
einir sjer, til þess þurfa þeir þýskr-
ar hjálpar. 1 nánd viS Ninive eru
stærstu olíulindir heimsins, og ligg-
ur Bagdadjárnbrautin um þaS svæSi.
1 TárusfjallgarSinum er mikiS af
kopar og öSrum málmum. Sljetturn-
ar viS Babylon gætu orSiS meS mestu
kornlöndum og bómullar-löndum
heimsins, og í Mesópótamíu gætu
veriS miljónir sauSfjár. Þarna mætti
fá efnivörur af öllu tægi. Hugsunin
er, aS núverandi hernaSarsamband
milli Þýskalands, Austurríkis-Ung-
verjalands, Búlgaríu og Tyrkjaveld-
is, geti orSiS aS varanlegum viS-
skifta- og samvinnufjelagsskap, þar
sem hvert landiS styðji annaS og
leggi til þaS, sem hitt vantar. Þýska-
land er stóriðnaSarland, og Austur-
ríki einnig aS nokkru leyti, Búlgaría
búnaðarland, og Asíulönd Tyrkja eru
ríkari aS efnivörum en nokkur önn-
ur lönd heimsins. Til þess aS færa
sjer í nyt öll framfaraskilyrSi, sem
þarna eru til, þarf aS komast á
stjórnmálasamband og starfrækslu-
samband milli þeirra þjóSa, sem nú
hafa tekiS höndum saman í hernaS-
inum.
Og svo kemur annaS til greina.
Eitt af aðalmálunum, sem striSiS á
aS skera úr, er frelsiS á hafinu. ÞaS
mál væri leyst, ef þýski flotinn væri
orSinn eins sterkur eins og enski
flotinn. En þaS tekur tíma aS gera
hann þaS, og þaS kostar mikla pen-
inga. Og þaS er önnur leiS til þess
aS tryggja frelsiS á hafinu gegn of-
urefli Englendinga. Hún er sú, aS
finna þann staS, er ógna megi Eng-
landi frá, svo aS því sje þaS veru-
lega tilfinnanlegt. Og þessi staSur er
viS SuesskurSinn. Þegar Tyrkir hafa
lagt járnbraut alt aS takmörkum
Egiftalands og komiS upp sterkum
herstöðvum í nánd viS SuesskurSinn,
þá má ætíS ógna Englendingum þaS-
an og þröngva þeim til eftirláts-
semi, segir höf. Og þarna segir hann
aS leiSin sje fundin fyrir ÞjóSverja
út úr þeim þrengingum, sem þeir
eigi nú viS aS búa.
Leynilögreglusaga
eftir
A. CONAN DOYLE.
1. k a p í t u 1 i.
Skarplegar rökleiðslur.
Sherlok Holmes greip flöskuna sína
út úr skáphorninu, og sprautu tók
hann upp úr laglegu marokkóhylki.
Hann reyndi oddinn á nálinni, hvort
hann væri nógu hárbeittur, á hvítum,
löngum og hvikum fingrunum, og
bretti síSan upp vinstri skyrtuerm-
inni. Hann horfði dálitla stund, eins
og i þönkum, á framhendlegginn sina-
berann og á handarbakiS. Hann var
þar alsettur blettum og brisum eftir
óteljandi stungur. AS lokum stakk
hann nálaroddinum inn undir skinniS,
ýtti á legginn á sprautunni, og hnje
afturábak ofan í flauelshægindastól-
inn og stundi værðarlega af ánægju.
ÞaS voru nú komnir margir man
uöir, sem jeg hafSi orSiS aS horfa á
þetta sama endurtaka sig þrisvar á
dag, en aldrei gat jeg sætt mig viS
þaS, þó að jeg vendist því. Þvert á
móti, jeg varS dag frá degi meira
ergilegur aS horfa upp á þetta, og
samviskan nagaSi mig í sífellu fyrir
þaS, aö jeg skyldi ekki hafa hug-
rekki til aö hefjast handa. Aftur og
aftur hafSi jeg strengt þess heit aS
‘ koma í veg fyrir þetta hvaS sem þaS
kostaði. En sambýlismaSur minn
hafði eitthvaS þaS viö sig, eitthvaS
svo kuldalegt og rólegt, aö manni leist
síst af öllu vel á, aö ætla aö fara aö
skifta sjer af hans högum og hátta-
lagi. Hann var eitthvaS svo voldugur
og yfirmannslegur, og sambúSin viS
hann hafSi sýnt mjer, aS hann var
búinn fjöldamörgum afbragSs-hæfi-
leikum. Jeg var þvi ragur og seinn til
aS ganga í veginn fyrir hann.
Hvort þaS nú var aS þakka vín-
glasinu, sem jeg hafSi drukkiS meö
matnum, eSa þá aS hann einmitt var
sjerstaklega ósvífinn þennan eftir-
miSdag í framferSi sinu, nokkuS var
það, aS nú fann jeg aS þetta gat ekki
gengiS svona lengur.
„Er það kókaín eöa morfin, sem
þjer takiS í dag?“ spurSi jeg.
Hann var nýbúinn aS opna bók,
og leit upp seinlega og dræmt.
„ÞaS er kókaín,“ sagSi hann, „sjö-
prósenta blanda. Langar ySur máske
til að reyna þaS?“
„Nei, svei mjer þá!“ svaraSi jeg
ruddalega, „jeg er ekki enn þá bú-
inn aS ná mjer eftir svaSilfarirnar í
Afganistan. Jeg má ekki viS því aS
bæta neinu þar ofan á.“
Hann kýmdi aö ákafanum í mjer.
„Getur vel veriS, Watson, aS þjer
hafiS á rjettu aS standa,“ sagSi hann,
„jeg er heldur á því, aö áhrifin sjeu
óholl fyrir líkamann þaS sem það er.
En mjer finst hins vegar aS áhrifin
sjeu svo undur örfandi og notaleg
fyrir hugann, aS hitt verSur eins og
litiö aukaatriSi."
„En gætiS þjer aS,“ sagöi jeg al-
varlegur, „athugiS kostnaöinn. Þaö
getur vel veriS aS heilinn, eins og
þjer segiö, æsist og starfi ákafar, en
þaS er sjúkdómseinkenni og stór-
skaölegt, og getur ekki endaö öSru-
vísi en meS varanlegum veikindum.
Þjer þekkið líka hvernig afturkipp-
ur kemur í yöur á eftir. ÞaS er áreiS-
anlegt aö þjer látiö þar krónuna til
aS spara eyrinn. Hvers vegna ætt-
uS þjer aö hætta öllum þeim afar-
mikla lífskrafti, sem þjer eruS bú-
inn, aS eins fyrir lítilfjörlega og
skammvinna unun? MuniS eftir því,
aS jeg tala ekki aS eins sem einn
kunningi viS annan, heldur sem lækn-
ir, sem aS rniklu leyti ber ábyrgS á
heilbrigði annars manns.“
Ekki var neina reiöi á honum aS
sjá, þó aö jeg talaði þannig. Þvert
á móti. Hann studdi olnbogunum á
brikurnar í hægindastólnum og lagSi
saman fingurgómana, eins og sá ger-
ir, sem gjarnan vill komast i sam-
ræöu.
„ÞaS er nú svo,“ sagSi hann, „aS
hugur minn þolir ómögulega aS vera
kyr. GefiS mjer ráðgátur, gefiS mjer
vinnu, gefiS mjer erfiöasta dular-
letur eða þyngstu dæmi aö leysa, og
þá er jeg kominn í essiS mitt. Þá get
jeg hætt öllum tilbúnum æsingameö-
ulum. En jeg hatast viS þetta jafna,
líSandi ástand. Æsingu þarf jeg aS
hafa. ÞaS er þess vegna, sem jeg hef
valið mjer þá stööu, sem jeg hef, eöa
öllu heldur búiS hana til, því aö jeg
er sá eini í heiminum, sem hef hana.“
„Eini leynilögreglumaður, sem ekki
er í embætti?“ sagði jeg og sperti
upp augun.
„Eini leynilögreglumaSur, sem ekki
er í embætti, en gef ráð,“ sagði hann;
„jeg er hæstirjettur í leynilögregl-
unni. Þegar þeir Gregson, eða Le-
strade, eSa Athelney Jones standa
uppi ráðalausir — og þaS er nú
þeirra vanalega ástand — þá er mál-
iö lagt fyrir mig. Jeg rannsaka mál-
iS eins og sá sem vit hefur á og segi
mína skoöun, og á henn i er tekiö
mark. Jeg biS ekki um neina viöur-
kenningu. Nafn mitt sjest aldrei í
neinu blaöi. VerkiS sjálft, þaS aS
komast á þann völl, þar sem mínir
sjerstöku hæfileikar geta leikiS sjer,
þaö er nægileg borgun. En þjer feng-
uð nú ofurlítið aö sjá, hvernig jeg
starfaöi í Jefferson Hopes málinu.“
„Já, vissulega,“ sagöi jeg. „Jeg hef
aldrei veriS eins frá mjer numinn af
undrun á æfi minni. Jeg skrifaði
meira aö segja dálitla bók um þaS,
sem jeg kallaði ,MoröiS í Lauristons-
garöinum‘.“
Hann hristi höfuðiS kæruleysis-
lega.
„Jeg leit yfir hana,“ sagöi hann,
„en satt aö segja var jeg lítið hrif-
inn af henni. Uppgötvanir eru, eöa
ættu aS vera, eins og hver önnur
raunvísindi, og um þær ætti að skrifa
þurt og kalt. Þjer reynduð aö breiöa
einhvern skáldlegan blæ yfir þaö,
sem mjer fanst gera svona hjer um
bil sömu verkun eins og ef þjer hefS-
uð búiö til ástarsögu eða brúöarráns-
sögu út af fimtu setningu Evklíös.“
„En þetta var svo skáldlegt í sjálfu
sjer,“ sagði jeg, „og jeg gat ekki gert
viS þvi sem var.“
„ÞaS hefði mátt fella sumt úr, eöa
aS minsta kosti hefði átt aS gæta vel
aö því, aS hlutfallið yrði rjett milli
hlutanna, þegar skrifaS var. ÞaS eina
sem vert var aS geta um í því máli
var þaS, hvernig jeg alt af gat fund-
ií út orsakirnar eftir afleiSingunum
og þannig aS lokum komist fyrir
endann á öllu saman.“
Mjer sárnaði aS hann skyldi setja
svona út á þessa bók, sem beinlínis
h.afSi veriS skrifuö til þess aS gleðja
hann. Og þaS skal jeg játa, aö mjer
gramdist aS heyra hvaöa feikna
sjálfsálit skein út úr orSum hans.
Hann vildi auSsjáanlega aö hver lína
í bókinni væri eingöngu um hans
eigin aögjörSir. ÞaS háföi annars oft-
ar en einu sinn komið fyrir, þennan
tíma, sem viS höfðum búiS saman í
Bakerstreet, aS jeg sá, hvernig dá-
lítil hjegómadýrS bjó undir hátta- \
lagi vinar míns, þessu hæga og stilta
framferöi. Jeg sagði samt ekkert, en
sat rólegur og ljet fara vel um veika
fótinn. Jeg hafSi fengiS riffilkúlu
gegn um hann fyrir nokkru síSan, og
þó aS jeg gæti gengiö fyrir því, þá
fjekk jeg samt alt af verk í hann á
undan veöurbreytingum.
„Jeg fjekk nýlega starf á Megin-
landinu," sagði Holmes eftir stundar-
þögn og fylti pípuna sína aS nýju;
„þaS var í vikunni sem leið, aö Fran-
cois le Willard spuröi mig ráSa. Hann
er, eins og þjer kannske vitiS, upp á
síSkastiS orSinn einn af fremstu
leynilögreglumönnum í Frakklandi.
Hann er, eins og Keltar eru oft, af-
bragSs snar í athugunum, en hann
skortir enn þá afar mikiS þekkingu,
sem er nauSsynleg, ef langt á aS
komast í þessari list. MáliS snerist
um erfðaskrá, og var margt skemti-
legt í því. Jeg gat skýrt honum frá
tveimur sams konar málum, öSru í
Riga 1857, og hinu í St. Louis 1871,
og þau mál komu honum á rjetta leið.
Hjer er brjef, sem jeg fjekk í morg-
un, með viöurkenningu fyrir hjálp-
ina.“
Um leiS og hann sagði þetta, kast-
aöi hann til mín krypluSu brjefi, auS-
sjáanlega af útlendum pappír. Jeg leit
yfir það, og augu mín námu staöar
viS alls konar aðdáunar og undrunar-
orðtök, eins og t. d. „meistaraverk",
„kraftaverk", „aödáanlegt", og bar
þaS vitni um brennandi aðdáun
franska mannsins.
„Hann talar eins og lærisveinn sje
aö tala við meistara,“ sagöi jeg.
„Ja-jæja, hann metur hjálp mína
alt of mikils,“ sagöi Holmes kæru-
leysislega. „Hann hefur til aö bera
tvo af þremur hæfileikum, sem nauð-
synlegir eru fyrir lögreglumann.
Hann hefur hæfileikana til aö athuga
og álykta. Hann skortir aS eins þekk-
inguna, og hún getur komiS meS
tímanum. Hann er nú aö þýöa ritl-
ingana eftir mig á frönsku.“
„Ritin yöar ?“
„Nú, vissuS þjer ekki um þau?“
sagði hann hlæjandi, — „þau eru öll
um þetta efni. Hjer er t. d. eitt um
mismun á ösku af ýmsu tóbaki. Jeg
tel þar upp hundraS og fjöritíu teg-
undir af tóbaki, bæöi vindlum, vindl-
ir gum og píputóbaki, og fylgja lit-
myndir, sem sýna muninn á öskunni.
Þetta er atriSi, sem mjög oft getur
komiö aö haldi í málum, og er af-
bragös spor til aS rekja. Ef þjer
t. d. getiS fullyrt aS einhver hafi ver-
iö myrtur af manni sem var að reykja
indverskt tóbak, þá liggur þaS í aug-
um uppi, aö þjer eruð kominn nær
markinu. Fyrir þann, sem er vanur
að athuga þá hluti, er eins mikill
munur á svörtu öskunni af Trichino-
poly og hvítu öskunni af Birds eye,
eins og munurinn á kartöflu og rófu.“
„Þjer eruS framúrskarandi ná-
kvæmur,“ leyföi jeg mjer aS segja.
„Já, jeg sje hve nauðsynlegt þaö
er. Hjer er ofurlítiS smárit eftir mig
mig um þaS, hvernig eigi að fara að
a góðum stöSum í bænum fást keypt
ar nú þegar. Mjög góðir borgunar-
skilmálar. Væntanlegir kaupendur
snúi sjer til SVEINS JÓNSSONAR.
Til viðtals i veggfóðursverslun Sv
Jónssonar & Co., Kirkjustræti 8, kl
3—6 síðdegis.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutmngsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
mæla spor, og nokkur orS um þaö,
aS nota megi gips til þess aS geyma
ýms merki. Hjer er líka annaö rit um
þau áhrif, sem starf manna hefur á
lögunina á höndunum, og fylgja meS
ágætar myndir af höndum af mönn-
um, sem vinna ýms verk, leggja þök,
skera kork, slípa demanta, af vefur-
um, sjómönnum og setjurum. ÞaS er
afaráríðandi þekkingaratriSi fyrir
vísindalegar uppgötvanir af þessu
tægi —■ einkum ef þekkja skal líkami,
eSa vita hver muni vera tildrög að
glæp. En jeg þreyti yður auSvitað
meS þessu masi.“
„Alls ekki,“ svaraði jeg alvarleg-
ur. „Mjer finst þetta mjög svo merki-
legt, ekki síst þar sem jeg þekki
hvernig þjer heimfæriS þaS og notiS.
En þjer mintust áSan á athugun og
ályktun. Mjer finst satt aS segja, að
annaS hljóti aS felast í hinu.“
„Þaö held jeg varla,“ svaraöi hann
og hallaöi sjer makindalega aftur á
bak í hægindastólnum. Hann bljes út
úr sjer stroku af reyk; „athugunin
segir mjer t. d. aS þjer hafið fariS
ofan á Wigmorestreet-pósthús í
morgun, en ályktunin segir mjer aö
þjer hafið sent þaSan hraöskeyti.“
„Alveg rjett!“ sagSi jeg, „alveg
hárrjett hvorttveggja! En þaS verö
jeg aS játa, aS jeg skil ekki hvernig
1 dauðanum þjer getiö komist aö því.
Mjer datt þaö alt í einu í hug, og gat
ekki um þaS viS nokkra manneskju.“
„ÞaS er svo sára einfalt,“ sagSi
hann, og kýmdi aS undrun minni,
„þaS er svo opiS og augljóst, aS all-
ar skýringar ættu aS vera óþarfar.
En samt sem áSur er þetta gott dæmi
til þess aS sýna muninn á athugun
og ályktun. Athugunin sýnir mjer, aS
þjer hafiö dálítiS af rauSleitri mold
innan á skónum yðar. En einmitt
beint framundan Wigmorestreet-póst-
húsinu er búiö aö brjóta upp stein-
legginguna á götunni, og moka upp
þó nokkru af mold, svo að ómögulegt
er aS komast aS pósthúsdyrunum
nema stíga ofan í hana. Þessi mold
hefur svo einkennilega rauöleitan
blæ, aS jeg man ekki til aS nein lík
mold sje til hjer i nágrenninu. Þetta
er nú athugunin. Hitt er ályktun.“
„Nú, hvernig fóruð þjer þá aö á-
lykta um hraSskeytiS ?“
„Jeg vissi aS þjer höfðuS ekki
skrifaS neitt brjef, því aS viö sátum
saman í allan morgun. Og jeg sjé aö
á skrifboröinu ySar liggur nóg af
póstspjöldum og frímerkjum. HvaS
höfSuð þjer þá svo sem aS gera á
pósthúsiS annaS en senda simskeyti ?
Takiö burt alt sem ómögulegt er,
og þá hlýtur þaö eina, sem eftir verS-
ur, aö vera þaö rjetta.“
„í þessu tilfelli er þaö vissulega,"
svaraði jeg eftir nokkra þögn, „en
eins og þjer segiS sjálfur, þá er þetta
mjög einfalt tilfelli. MunduS þjer
verða reiöur þó að jeg próaði ySur
ögn meira?“
„Þvert á móti,“ svaraSi hann, „þaö
gæti máske afstýrt því, aö jeg
sprautaöi aftur í mig kókaini. Mjer
væri sönn ánægja aö því aö líta á
hverja þá ráögátu, sem þjer komið
með.“ Frh.
Prentsmiöjan Rún.