Lögrétta - 09.02.1916, Qupperneq 4

24
LÖGRJETTA
Það tilkynnist hjer með vorum heiðruðu viðskiftavinum, að vjer frá og
með 15. MARS þ. á., og fyrst um sinn meðan stríðið stendur yfir, gef-
um að eins EINU SINNI 10 PCT. AFSLÁTT AF ÖLLUM FLUTN-
INGSGJÖLDUM til og frá Kaupmannahöfn ,samk. flutningsgjaldsskrá
vorri. Allur afsláttur umfram þetta fellur í burtu. Þó verður reiknað
nettó flutningsgjald fyrir KJÖT ogSíLD.
Reykjavík, 7. fehrúar 1916.
H.f. Eimskipafjelagf íslands.
Steinolía..
Steinolía sú, er Fiskifjelag íslands fjekk frá Texasfjelaginu meS skip-
inu „Aquila“ í haust, verður seld fyrst um sinn á 34 kr. hver tunna 300
pd. nettó.
Lysthafendur gefi sig fram á skrifstofu Fiskifjelagsins kl. 11-3 hvern
virkan dag.
Reykjavík 5. febrúar 1916.
Stjórn FiskiQelagfs íslands.
nifiihólii Lðgafdl
ásamt Lækjarkoti fæst til ábudar
i fardög-um 1916.
Á jörðinni er og fylgir henni:
1. Tvílyft ibúðarhús bygt af timbri að stærð 11 + 12 álnir með steinkjall-
ara, ásamt viðbyggingu 8-J-i i álnir, einlyftri.
2. Fjós af timbri og járni yfir 15 kýr.
3. Heihlaða áföst fjósinu af timbri, járni og steini, sem rúmar 600 hest-
burði af heyi.
4. Fjárhús yfir 200 fjár, bygt að mestu úr timbri og járni.
5. Vatnsleiðsla er bæði í íbúðarhúsinu og fjósi.
6. Tún jarðarinnar er að mestu sljett og gefur af sjer í meðalári 350
hesta af töðu, alt girt með gaddavír.
7. Útheyskapur jarðarinnar er út frá túninu, og allur heyskapur henn-
ar hefur af dómkvöddum mönnum verið metinn alls 2000 hestburðir.
Hlunnindi jarðarinnar eru laxveiði í Leirvogum og hafa þar t. d.
veiðst í þremur ádráttum 127 laxar síðastliðið sumar.
Jörðin liggur 12 kílómetra frá Reykjavík og akbraut þaðan heim á
hlað. —
Hagbeit fylgir jörðinni mikil og góð, bæði sumar og vetrarbeit.
Jarðir þessar geta einnig fengist keyptar ef um semur verðið og út-
borgað er minsta 10,000 krónur.
Lysthafendur snúi sjer sem fyrst til undirritaðs eiganda jarðarinnar.
Álafossi 17. janúar 1916.
Bogi A. J. Þórðarson.
í fjarveru. minni
gegnir hr. yfirdómslögm. Guðmundur Ólafsson öllum málfærslustörf-
um fyrir mina hönd.
Hann verður að hitta að jafnaði á skrifstofu minni kl. 10—12 f. h.,
kl. 12—2 og kl. 4—6 e. h.
Reykjavik, 8. febrúar 1916.
Sveinn Björnsson.
Erindi um þeg'nskylduvinnu
flytur Hermann Jónasson í Bárubúð, fimtudaginn þann 10. þ. m. kl. 8y2
e. h. — Inngangseyrir 25 aurar. — Aðgöngumiðar verða seldir þann 9,
og 10. þ. m. í bókaverslunum ísafoldar og Sigf. Eymundssonar. Enn-
íremur í verslunni „Von“ og við innganginn.
Söngskemtun hjelt Sigvaldi Slef-
ánsson læknir nýlega á ísafirði, segir
„Vestri“, og var hún fjölsótt og vel
yfir henni látið.
Bæjarbruni. í „Vestra“ frá 25. f.
m. segir að þá fyrir skömmu hafi
brunnið bærinn að Melum í Víkur-
sveit. Bóndinn þar, Steindór Hall-
dórsson, fátækur fjölskyldumaður,
bjargaðist út með heimilisfólki sínu,
en litlu varð bjargað af húsmunum,
og bæjarhúsin brunnu til ösku. Alt
sagt óvátrygt.
Þilskipin hjer í bænum eru nú um
þetta leyti að leggja út til veiða, eða
í undirbúningi til þess.
Fjörmenninoanierkið.
Leynilögreglusaga
eftir
A. CONAN DOYLE.
III. KAPITULI.
Leitin eftir lausninni.
Klukkan var orðin hálf sex, þegar
Holmes kom" aftur. Hann var glað-
legur í bragði, ákafur og í ágætu
skapi. Það skifti oftast í tvö horn
hjá honum í málunum. Ýmist var
hann svona, eða þá svo þungbúinn,
sem engu tali tók.
„Þetta ætlar ekki að verða neitt
leyndarmál," mælti hann og tók te-
bolla, sem jeg helti fullan handa hon-
um, „Það lítur helst út fyrir að öll
böndin ætli að berast að einni lausn.<:
„Hvað þá! Þjer eruð þó ekki búinn
að leysa gátuna?“
„Nú, jæja; það væri nú kannske
of mikið sagt. Jeg er búinn að fá hug-
mynd um það og meira ekki. En það
eru töluvert miklar líkur. Beinagrind-
in er komin, en jeg á eftir að útfylla
hana. Jeg er búinn að finna það út,
með því að rannsaka dánarlistinn í
„Times“, að majór Sholto í Efri-
Norwood, tilheyrandi 34. Bombay
fótgöngusveit, dó 28. april 1882.“
„Jeg hlýt að vera mjög sljóskygn,
Holmes, því að mjer er ómögulegt að
sjá hvað það kemur málinu við.“
„Svo? Nú gengur fram af mjer.
Lítið þjer þá á það svona: Morstan
kafteinn hverfur. Eini maðurinn í
London, sem hann gat hafa verið að
heimsækja, var Sholto major. Major-
inn neitar hinsvegar að hann hafi vit-
að að hinn var kominn til borg-
arinnar. Fjórum árum síðar deyr
Sholto. En viku síðar en hann
d e y r fær dóttir Morstans kafteins
dýrmæta gjöf, sem svo endurtekur
sig ár frá ári, og endar svo loks með
því að hún fær brjef, þar sem sagt
er, að henni hafi verið gert rangt til.
Hvað var þetta ranga, ef ekki ein-
mitt það, að hún var svift föður sín-
um? Og hvers vegna ættu gjafirnar
að byrja einmitt um leið og Sholto
deyr, ef ekki lægi þannig í því, að
erfingi Sholtos þekti leyndardóminn,
cg vildi nú bæta henni skaðann ? Haf- I
ið þjer nokkra aðra skoðun, sem kem-
ur heim við það, sem gerst hefur?“
„En það er nokkuð einkennileg
uppbót 1 Og er framkvæmd á nokkuð
emkennilegan hátt! Og hvers vegna
skyldi hann vera að skrifa nú fremur
en fyrir sex árum? Og enn talar
brjefið um að henni skuli verða end-
urgoldið. Hvernig á hún að geta
fengið endurgjald ? Því að óhugs-
andi er að faðir hennar sje enn á lífi.
En þjer vitið ekki um neinn annan
órjett, sem bæta þurfi?“
„Það eru erfiðleikar,“ sagði Sher-
lock Holms hugsandi, „en ferðin í
kvöld leysir úr þeim öllum. Nú, hjer
er þá kominn vagn með ungfrú Mor-
stan. Eruð þjer tilbúinn? Þá er best
að við förum ofan, því að klukkan
er komin yfir.“
Jeg tók hatt minn og þyngsta
göngustafinn,en jeg sá aðHolmes tók
marghleypu út úr skápnum og stakk
henni í vasann. Það var auðsjeð á
öllu, að hann bjóst við að þessi næt-
urferð okkar gæti orðið fullalvarleg.
Ungfrú Morstan var vafin í dökka
kápu, og svipurinn á andlitinu var
rólegur. En hún var föl. Hún hefði
mátt vera eitthvað meira en kona, ef
hún hefði alls ekki fundið til neinna
ónota yfir þessu einkennilega hlut-
verki, sem vjer vorum að leggja út í
En hún rjeði algerlega við sig, og
svaraði rólega fáeinum spurningum,
sem Holmes spurði hana í viðbót.
„Sholto majór var sjerstaklega
mikill vinur föður míns,“ mælti hún,
„brjefin frá honum voru full af ýmsu
smávegis, viðvíkjandi majórnum.
Hann og faðir minn stýrðu liðinu á
Andamaneyjunum, og þeir voru því
mjög mikið saman. En meðal annara
orða, við fundum í skrifborði föður
míns einkennilegt skjal, sem enginn
botnaði neitt í. Jeg býst ekki við að
það hafi neina þýðingu, en mjer dati
i hug að þjer munduð vilja sjá það,
svo að jeg tók það með mjer. Hjerna
er það.“
Holmes fletti blaðinu vandlega
sundur og breyddi það út á hnjenu.
Hann rannsakaði það nákvæmlega
hornanna milli með stækkunargler-
inu.
„Þetta er indverskur pappir," sagði
hann, „og einhvern tíma hefur hann
verið festur við borð með stiftum.
Það er helst útlit fyrir að þessi fer-
hyrningur sje kort yfir part af
stórri byggingu með mörgum inn-
göngum, anddyrum, smugum og
ranghölum. í einum stað er dálítill
kross gerður með rauðu bleki, en
rjett fyrir ofan stendur skrifað: 3,37
frá vinstri", með daufri blýantsskrift.
I neðra horninu vinstra megin er ein-
kennilegt merki, likast eins og það
væru fjórir krossar í röð þannig, að
armarnir ná saman. En rjett þar hjá
stendur skrifað með mjög hrikalegri
og ljótri rithönd: „Fjórmenninga-
merkið — Jónathan Small, Mahomet
Singh, Abdullah Khan, Dost Akbar“.
— Nei, jeg játa það, að jeg get ekki
sjeð hvað þetta skjal ætti að geta
komið málinu við. En auðsjáanlegt
er að þetta er mikils varðandi skjal.
Það hefur verið vel og vandlega
geymt i vasabók, því það er jafn-
hreint báðumegin."
„Við fundum það í vasabók föður
míns.“
„Geymið það vandlega, ungfrú
Morstan, því að vel getur svo farið
að það komi okkur að haldi. Mig er
farið að gruna, að þetta mál kunni
að vera miklu dýpra og margbrotn-
ara en út leit í fyrstu. Nú verð jeg
að hugsa málið.“
Hann hallaðist aftur á bak i vagn-
inum, og jeg sá það á því, hvernig
hann hleypti brúnum og starði út í
bláinn, að hann hugsaði af alefli. Við
ungrú Morstan töluðum í hálfum
hljóðum saman um þetta ferðalag
okkar, og hvað úr því mundi 'verða,
en fjelagi okkar sat grafkyr og
þegjandi alla leiðina.
Það var kvöld í september. Klukk-
an var tæplega sjö, en loftið var
þungbúið, og þjett grá þokan grúfði
yfir borginni miklu. Skýin voru lik-
ust for á litinn og lögðust fast ofan
að forugum götunum. Ofan eftir
Strandgötunni sáust götuljósin eins
og þokukendir blettir og ofurlítill
bjartur hringur kringum þau á gang-
stjettinni. Fölleitt ljósið úr búðar-
gluggunum streymdi út í gufuna og
mistrið og kastaði daufum og flökt-
andi glömpum á manngrúann úti fyr-
ir. Mjer fanst eitthvað álfa- eða
draugalegt við alla þessa óendanlegu
röð af andlitum, sem streymdu fram
hjá ljósglætunni, sum andlitin hrygg,
önnur glöð, sum alvarleg, önnur
bjartleit. Þessum andlitum fór eins
og öllu mannkyninu. Þau komu út
úr myrkrinu inn í ljósið og hurfu svo
inn í myrkrið aftur. Jeg læt nú ekki
alt á mig festa, en þetta þunga,
þrungna kvöld og þetta dulda verk,
sem við ætluðum að fara að vinna,
gerði það að verkum í sameiningu,
að mjer leið engan veginn vel. Jeg
sá það á ungfrú Morstan, að sama til-
finningin þjáði hana. Holmes var sá
eini, sem var hafinn yfir slíkar smá-
smuglegar tilfinningar. Hann hafði
vasabókina opna á hnjenu á sjer, og
við og við bjó hann til merki, eða
skrifaði eitthvað sjer til minnis við
skinið af vasaljóskeri.
Fólkið var tekið að streyma í
hrönnum að Lyceum-leikhúsinu.
Framan undir húsinu var óslitin röð
af tvi- og fjórhjóluðum vögnum, og
út úr þeim stigu menn með snjó-
hvítt lín, og hefðarmeyjar með brak-
andi silki og glitrandi gimsteina. Við
vorum varla komin að þriðju súl-
unni, sem var stefnumótsstaðurinn,
þegar lítill, dökkur, snarlegur maður
í ökumannsbúningi gekk að okkur.
„Eruð þið mennirnir, sem ætluðu
að koma með ungfrú Morstan?"
spurði hann.
„Jeg er ungfrú Morstan, og þessir
tveir menn eru vinir mínir,“ sagði
hún.
Hann horfði á okkur undrandi og
hvast.
„Þjer verðið að afsaka, ungfrú,“
sagði hann eins og hálfpartinn auð-
mjúkur, „en þjer verðið að gefa mjer
drengskaparorð yðar upp á það, að
hvorugur þessi maður sje lögreglu-
þjónn.“
>»Jeg gef yöur drengskaparorð mitt
upp á það,“ svaraði hún.
Hann blísraði einkennilega, og við
það kom maður fram með fjórhjól-
aðan vagn og opnaði hurðina. Mað-
urinn, sem hafði talað við okkur, fór
upp í ökumannssætið, en við settumst
inn i vagninn. Og rjett um leið og
við vorum komin inn sló ökumaður-
inn í hestinn, og vagninn þaut af
stað á hendingsferð gegn um þokuna.
Þetta var einkennilegt ferðalag.
Við vorum á leiðinni þangað, sem við
ekki vissum, til þess að gera eitthvað,
sem við heldur ekki vissum. En ann-
aðhvort var þetta alt gabb — og það
var harla ólíklegt — eða þá að eitt-
hvað mikilsvert hlaut að leiða af ferð -
inni. Ungfrú Morstan var fyllilega
róleg eins og áður. Jeg var að reyna
að skemta henni og dreifa huganum
með því að segja henni frá veru
minni í Afganistan. En, ef satt skal
segja, þá var jeg sjálfur einhvern-
veginn svo æstur út af þessu öllu,
og svo forvitinn eftir því, hvernig
þessu mundi reiða af, að sögurnar
urðu heldur ómerkilegar. Hún hefur
seinna sagt mjer að meðal þeirra hafi
verið ein hroðaleg saga um það, að
í miðnæturkyrðinni hafi einu sinni
óargadýr litið inn í tjaldið til mín,
og jeg hleypt úr tvíhleyptri tígris-
dýrabyssu á það.—Fyrst í stað fylgd-
ist jeg með í stefnunni, sem við ókum.
En ekki leið á löngu áður en jeg al-
gerlega ruglaðist í því, eins og eðli-
legt var, þar sem ferðin var geysi-
mikil, blindþoka og jeg ekki vel
kunnugur. Það eina sem jeg vissi var
það, að við ókum langan veg. Sher-
lock Holmes var aftur á móti engan
veginn á flæðiskeri staddur, og jeg
heyrði hvernig hann tautaði götu-
nöfnin jafnóðum og vagninn smaug
gegnum auð svæði og inn i og út úr
krókóttum, þröngum götum.
„Rochester Row,“ sagði hann, „nú
Vincent torg. Nú komum við á Vaux-
hallbrúarveginn. Við eigum auðsjá-
anlega að halda eitthvað í áttina til
Surrey. Já, datt mjer ekki í hug. Nú
erum við á brúnni. Þið getið sjeð
glitra á ána.“
Við sáum grilla í yfirborðið á
Thames, og götuljósin spegluðu sig
í lygnu, breiðu fljótinu. En vagninn
þaut áfram og brátt var hann smog-
inn inn i völundarhús af götum hinu-
megin.
„Waudsworth vegur,“ sagðjj fje-
lagi minn. „Priory vegur. Larkhall
sund. Stockwell pláss. Roberts gata.
Coldharbour sund. Það lítur ekki út
fyrir að þessi leit ætli að koma okkur
i glæsilegustu plássin."
Það var ljóta nágrennið, sem við
vorum komin hjer í. Langar raðir af
dökkum tígulsteinshúsum, og ekkert
sem út af breytti nema knæpurnar á
götuhornunum, sem voru nokkru
bjartar uppljómaðar. Þvi næst komu
raðir af tvíloftuðum smáhúsum, með
dálitlum garðholum fyrir framan, og
þar á eftir komu enn af nýju raðir
af tígulsteinshúsum — þessir ferlegu
armar, sem borgartröllið teygir út á
landið. Loks komum við að þriðja
húsinu í nýrri götu og þar stansaði
vagninn. Ekkert annað hús þar í
grend var bygt af mannlegum ver-
um, og húsið sem við stönsuðum við
var værri því eins autt og hin húsin,
nema í einum glugga sást ljósglæta.
Við börðum að dyrum og þegar i
stað opnaðist hurðin og fyrir innan
stóð Hindúaþjónn, með gulan túrban
á höfðinu, i hvítum, víðum fötum og
með gult belti. Það var eitthvað svo
einkennilegt ósamræmi í þessu, að sjá
Austurlandabúann standa þarna í
venjulegum, óbrotnum dyrum í út-
jaðrinum á London.
„Sahibinn bíður eftir ykkur,“ sagði
hann, og um leið og hann sagði það,
heyrðist sagt í mjóum róm inni fyrir:
„Vísaðu þeim inn til mín, Khit-
mutgar," heyrðist sagt, „komdu með
þá beint til mín strax.“
TVÖ LÖMB voru hingað dregin
síðastliðið haust með marki Hauks
sonar míns: biti aftan hægra, blað-
stýft aftan fjöður framan vinstra.
Lömbin eigurn við ekki. Rjettur eig-
andi vitji andvirðisins og semji um
markið.
Jón Jónsson,
Helgadal.
Síðastliðið haust var mjer dregin
hvit roskin kind með mínu marki:
hamrað hægra, stýft vinstra biti aft-
an. Kind þessa á jeg ekki. Rjettur
eigandi má vitja hennar til mín, gegn
því að borga áfallinn kostnað.
Brekku, Saurbæ í Dalasýslu.
Ámundur Þórðarson.
Eg-gert Glaessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
Prentsmiðjan Rún.