Lögrétta - 05.04.1916, Qupperneq 4

6o
LöGRjETTA
Páls postula! Spyrja mætti nú:
Nægir kristnum mönnum ekki sú
vissa, sem hr. Ásg. talar um, aö post-
ulinn hafi með upprisu Krists „talið
þaö fullsannaS aS lífinu væri ekki
lokiS viS dauöann" ? Þurfa þ e i r
íramar vitnanna viS, eSa rengja þeir
þetta, eSa efast um sönnunarmagn
upprisunnar (Krists) —: en vilja fá
áreiSanlegar sannanir meS sam-
bandi viS framliSna m e n n (af mis-
jöfnu tægi) ? —
Hr. Á. Á þykist ekki skilja, hvaS
jeg eigi viS meS orSinu „andafyrir-
brigSi“. ÞaS hjelt jeg þó, aS flestir
mundu skilja. Ekki veit jeg, hvort
honum gagnar sú skýring, aS jeg gefi
honum annaS orS, er þetta þýSir, sem
sje hiS útlenskuskotna: „spiritistisk
fenomen", en deili á þvi vita allir, sem
nokkurt nasaveSur hafa af kenning-
um og tilraunum andatrúarmanna.
Og verSur þaS aS nægja, þótt greini-
legt sje reyndar, aS hr. Á. Á. er meS
öllu ókunnugt, hvaS í þessu f e 1 s t,
því aS hann telur þaS ekki á neinn
hátt lýsa skoSunum próf. H. N. á
kraftaverkunum (eins og þær hafi
komiS fram viS nemendur hans). Ef
gera má ráS fyrir (sem jeg geri), aS
próf. H. N. kenni í aSalatriSum þaS
sama í háskólanum og hann lætur sjer
um munn fara í almenningsáheyrn, í
fyrirlestrum, þá er þaS fullvíst, aS
þaS er einmitt þetta, sem hann gerir
úr kraftaverkunum, aS sama mótiS
sje aS þeim og „andafyrirbrigSum"
nútímans. — Jeg þarf hvorki aS hafa
gengiS í guSfræSisdeildina nje hlýtt
á Fríkirkju-prjedikanir hr. H. N., til
þess aS geta gert mjer rjetta skoSun
á kenningum hans; mjer er þaS nóg,
sem jeg hef heyrt til hans (í fyrir-
lestrum fyrir almenning m. m.) og
sjeS skrifaS eftir hann.
Jeg skal ekki á neinn hátt bera
brigSur á þaS, aS hr. Á. Á. kunni
aS vera H. N. „þakklátur" fyrir
fræSslu hans. Hann hefur aS minsta
kosti drukkiS hana inn í sig nokkurn
veginn „ekta“, þótt ekki segist hann
vera andatrúarmaSur. En um hitt
getur hann engu ráSiS, hvaSa álit
a S r i r út í frá hafa á áhrifum þeim,
sem nemendur guSfræSisdeildarinnar
óhjákvæmilega verSa fyrir, eins og
hún er nú skipuS, af lærifeSrunum,
og á jeg þar ekki viS neitt „persónu-
legt“. Væri ekki ófyrirsynju aS fá
upplýst, hvort öll guSfræSisdeildiu
hjer er á einu bandi í þessu andafarg-
ani t. d. — því aS þá veit þjóSin,
hvernig prestaefni hennar eru undir-
búin. Og fyrirgefa verSur sá ungi
maSur, þótt því sje neitaS, aS h a n n
sje á nokkurn hátt bær aS gerast
dómari i því, sem hann er ekki feim-
inn viS aS fullyrSa, aS „íslensku
kirkjunni stafi engin hætta af próf.
H. N.“, eSa „Kristsmyndin“ hafi ekki
spilst í huga nokkurs manns af hans
völdum (hvaS veit hann um þaS?).
Ef hann segSi annaS, væri hann eins
vel aS telja sjálfan sig — læri-
svein H. N. — „hættulegan“ í kirkj-
unni, sem honum kemur víst ekki til
hugar, kandidatinum.
Hann leyfir sjer enn fremur aS
fullyrSa, kandidatinn, aS þaS muni
hafa veriS „eina aSalástæSan“ til „um-
ræSu“ minnar um kenningar H. N.,
aS hann sje „frjálslyndur guSfræS-
ingur, nýguSfræSingur“, því aS jeg
vilji halda kirkjunni viS gamlar laga-
skorSur. Nei, svo var þaS ekki, held-
ur kom þaS mjer á staS, aS jeg hef
sjeS heilbrigSri skynsemi svo mjög
misboSiS upp á síSksatið, þótt hitt aS
sjálfsögSu kæmi líka fram, aS jeg tel
þaS óheimilt, eins og jeg hef áSur
sýnt fram á, aS kenna allan skramb-
an i hinni ev. lút. þjóSkirkju, eins og
nýguSfræSingar virSast vilja, og apar
hr. Á. Á þetta eftir öSrum kennara
sínum próf. Jóni Helgasyni, sem hef-
ur veriS aS reyna aS berja þaS fram,
aS „hinni ev. lút. þjóSkirkju á ís-
landi“ sje eigi settar neinar grund-
vallarreglur um átrúnaS! Nú er þaS
svo, aS stjórnarskráin (45. gr.) fyr-
irskipar, aS hin evangeliska
lúterska kirkja skuli vera
þjóSkirkja á í s 1 a n d i og á
þar viS ákveSiS hugtak, kirkju, sem
er orSin ákvörSuS meS játningarrit-
um sínum og byggir á þeim kenning-
ar sínar og skýringar um trúmála-
efnin, en þessi rit eru ekki önnur en
þau, sem getur i D. og N. L. Krist-
jáns V., 2. bók 1. kap. (sbr. ritg. mína
um „trúfrelsi og kenningarfrelsi“
í EimreiSinni 3. 1914), enda hefur
því veriS fylgt hjer sem annarstaSar
um NorSurlönd aS þessu. Sama niS-
urstaSa er þaS og aS sjálfsögSu, sem
Dvergur,
trjesmiðauerksmiðja oo limliurmslun
(Flygenring S to.j,
Hafnarfírði. Símnefni: Dvergur. Talsími 5 og 10.
Hefur fyrirliggjandi: Hurðir — Glugga — Lista og yfir höfuS alls konar
timburvörur til húsabygginga og annara smíSa. — Húsgögn, ýmis konar, svo
sem: Rúmstæði — Fataskápa — Þvottaborð og önnur borS af ýmsum
stærSum.
Pantanir afgreiddar á alls konar húsgögnum. — Rennismíðar af öllum
tegundum.
Miklir ÉDlir al sænsku limlri, sementi og pspua.
Timburverslunin tekur að sjer byggingu á húsum úr timbri og steinsteypu,
og þar sem vjer höfum fengið betri kaup á timbri í þetta skifti en alment,
gerist, væntum vjer að geta boðið viðskiftamönnum vorum hin allra bestu
viðskifti, sem völ er á.
Einar Arnórsson kemst aS í Kirkju-
rjetti sínum (sem guSfræðisnemendur
eiga líka aS nema). AS blanda hjer
inn í stjórnmálaafstöSu minni, er þvi
út í hött og hreinn græningjaskapur,
sem Á. Á. hefSi ekki átt aS láta sjást
eftir sig.
Jeg vil leyfa öllum fult trúarfrelsi,
þaS hef jeg tekiS fram og þvi býst
jeg ekki viS aS neinn þori aS neita
i alvöru, en þá verSa þau b ö n d a 8
1 o s n a, er ótvírætt binda; i hinni
ísl. þjóSkirkju kemst e k k i alt fyrir,
þess vegna má ekki svo búiS standa.
En þetta mega þessir guSfræSingar
ekki heyra nefnt, þótt fáránlegt sje,
og allra síst skilnaS ríkis og kirkju,
sem þó hefur í för meS sjer frelsið
mest. Nei, þjóSkirkjan má ekki missa
sig, segja þeir. Er ekki vorkunn,
þótt einhverjum fáráSum fljúgi í hug,
aS í þessari mótsagna-mælgi sinni
festi þeir augun um of á — embætt-
unum, sem þjóSkirkjan hefur trygg,
þótt feit sjeu þau ekki öll?
Einfalt dæmi getur sýnt fjarstæSur
þær, sem kirkjan kemst út í. Ef ein-
hver þjóSkirkjupresturinn gerSist alt
í einu kaþólskur, hvaS yrSi þá gert
viS hann ? Gæti hann veriS áfram
prestur i þjóSkirkjunni íslensku?
Engan veginn. ÞaS yrði aS víkja hon-
um úr embætti, ef hann færi ekki
sjálfviljugur. Og líklega fyndist þeim,
nýguSfræSingunum og andatrúar-
mönnunum, það ekki óeðlilegt. Nú er
þó kaþólskan kristni, sumir segja
besta kristnin,og aS minsta kosti meiri
kristni en sumar þessar nýmóðins
kenningar guSfræSinganna hjer.
En þetta vilja þeir alls ekki kannast
viS, þótt dagsanna sje, og standast
ekki reiSari en ef ympraS er á því,
Þeir vilja troða þessu öllu inn á kristn-
ina og meira að segja inn í hina
ev. lút. kirkju. Hvernig á þetta æSi
aS geta gengiS ? Hvernig á skikkan-
legt fólk aS þola þetta þegjandi?
Breytingar á þjóðfjelagsskipan-
inni eða öllu heldur skilnaSur rikis
og kirkju er hiS eina heilbrigSa, eins
og nú er komiö; viS þetta ástand er
ekki unandi, þaS er blátt áfram ó-
sæmilegt, frá hvaSa hliö sem skoðað
er. Og þess hefSi á 11 aS mega vænta
af s j á 1 f u m þ e i m, er fyrir þessu
standa,, aS þeir yröu fyrstir til aS
sjá þetta. ESa f inst þeim virkilega
sjálfum, aS breytingarnar sjeu svo
litlar, sem á skoöunum þeirra hafa
oröiS (og slíkar breytingar er jeg
ekki aS lasta), aS það falli alt í ljúfa
löS í sömu skorðum — frá s t æ k-
um r j e 111 r ú n aS a r m ö n num
aS lúterskum siS fyrir nokkrum ár-
um, til þess sem nú er : n ý g u S-
fræSingar meS ú n í t a ra-ke n n-
i n g a r annars vegar og andatrú
sem stoS og styttu kristindómsins
hins vegar? Mikiö má þaS vera. —
Ekki get jeg sagt, aS þaS hneyksli
mig að stórum mun, þótt Lúter gamli
sje látinn hafa sagt, aS „lögfræSing-
ar væru Ijelega kristnir“ (sem mun
vera upp og niður, eins og gengur)
— hann stóS þó fyrir því, gamli maS-
urinn, aS kirkjan var svo aS segja af-
hentl ögfræöingunum (ríkinu). Jeg hef
heldur ekki farið geist í aS hrósa mjer
af „kristindómi“ mínum, en þó hygg
jeg, aS mörgum „sannkristnum" jafnt
og „vantrúuðum“ þyki ekki örgrant,
aö jeg tali af sæmilegu viti um þetta
mál; og alla getur langaS til aS
fræöast um þaö hjá kirkjufeðrunum
okkar, hvort þaS er bull, sem kent
var í gær, eöa þaS, sem kent er í
dag, eða þaS, sem kenna á á morgun,
hvað sem trú þeirra líður. Annars
býst jeg viS, aS ef Lúter gæti litið
upp úr gröf sinni (og hví setja þeir
sig ekki í samband við hann?), aS
hann gæti þá fundiS ástæSu til aS
breyta þessum orðum SvolítiS, sem
honum eru eignuS, og kveSa upp úr
meS þaS, sem viröist sannast næsta
áþreifanlega á hr. Á. Á. og meisturum
hans, aS guöfræöingar eru litlir lög-
fræðingar — og þaðan af minni rök-
fræöingar.
Og þessum u,nga manni vil jeg
að síðustu segja, aS ekki mundi saka,
að hann temdi sjer dálítiö af því, sem
nefnt hefur veriS „kristileg auS-
mýkt“, því aS þessi ritsmíS hans (sem
honum hefSi veriS fyrir bestu aS al-
drei hefði birtst) er úr hófi „hofmóS-
ug“ i anda, ekki veigameiri en hún
er. En ef til vill telur hann og aörir
nýguöfræðingar alt slíkt óviðeigandi
sem tilheyrandi þessum úrelta og ó-
nýta „ekki senn rjetttrúnaSi".
G. Sv.
Nýja jarðamatið.
Sextíu og sjö ár eru nú liSin síöan
jaröirnar i landinu voru síöast metn-
ar til hundraða og álna.
Síöan hefur margt breytst. Fram-
farir hafa orðið á öllum sviöum, og
þaö er rjett, sem Eiríkur Briem sagöi
i þingræðu í sumar, aö þær væru eins
miklar á þessum 67 árum siðustu
og á öllum þeim hundruSum ára, er
landiS heföi áöur veriS bygt. Því er
ekki aS undra, þó aS núgildandi jaröa-
mat sje orðiö úrelt, enda er þaö þaS,
og mætti tína þar til ótal dæmi, ef
vildi.
Eftir tillögum skattamálamilli-
þinganefndarinnar lagöi stjórnin fyr-
ir alþingi 1913 frumvarp til laga um
nýtt jarðamat. En þetta frumvarp
fjekk sömu afdrif á því þingi og flest
önnur stjórnarfrumvörp — þaS var
drepiS í neöri deild.
Dr. Jón Þorkelsson tók svo málið.
upp á þinginu í sumar, og þaS sam-
þykti frumvarp til laga um mat á
öllum lóöum og löndum í landinu.
Nú er þetta frumvarp oröiS aS lög-
um og eftir því á þá aö meta allar
jaröir á næstu tveim árum.
í tilefni af þessu nýja jaröamati
hefur stjórnarráöiö látiS hreppstjór-
ana útbýta eyöublöðum meö allmörg-
um spurningum meðal bænda. Bænd-
ur eiga að svara þessum spurning-
um og eru nú aS útfylla eyöublööin
um alt land.
Af þessum spurningum h a 1 d a
margir, aS matsnefndirnar eigi ein-
göngu að meta jarðirnar eftir svörum
þeim, er jaröanotendur gefa, og jeg’
hef orSiS þess var, aS v e g n a
þessaer spurningunum svaraS mjög
misjafnt af mönnum. Þeir, sem vilja
láta virSa jarðir sínar hátt, gæta
þess vel aö draga ekkert undan af
því, er mætti hækka jarðarverðið,
en hinir, sem vilja fá jarðir sinar
keyptar, eru minna aS hugsa um þaö,
þótt eitthvað sje óljóst sagt, eða ekki
sem nákvæmast. Einn leiguliði lands-
sjóðs t. d. telur jörSina, sem hann býr
á, ekki geta borið nema fjóra fimtu
hluta þess bús, sem hefur verið á
jörSinni nú fyrir 2—3 árum, og svo
mætti fleira nefna er sannar, aö þess-
um spurningum er svaraS afarmis-
jafnt 0g misrjett.
Þetta, aö spurningunum er svarað
misrjett eSa misnákvæmt, er auSvit-
aS mannlegur breyskleiki, sem ekki
verður viö gert, en af honum leiðir
þaö, að engin leiS er að matnsnefnd-
armennirnir geti notaS svörin til
annars en hafa hliösjón af þeim, um
leiS og þeir skoSa jarðirnar. Þeir
verSa því að skoSa hverja einustu
jörS til þess að mynda sjer sjálfstæða
skoSun um, hve miklar hreinar tekj-
ur megi af henni fá, og við þaS verSa
þeir auðvitaS aö miða vérð jarSarinn-
ar. — Og húsin verða þeir líka aS
skoða, eigi nokkurt vit aS veröa í
viröingu þeirra, og nokkurt samræmi
milli mats húsa á hinum ýmsu jörS-
um.
Jeg hef heldur hvergi sjeö annað
en aS matsmennirnir eigi aS koma á
hverja eina jörS, og býst við aS út frá
því hafi verið gengiS á síSasta þingi.
En svo eru ýms sjerstök atriði, er
aö þessu máli lúta, sem mig langar til
aö fara um nokkrum orðum.
StjórnarráSiS hefur skipaS for-
menn matsnefndanna og yfirmats-
nefndir. Flesta formenn matsnefnd-
anna þekki jeg nokkuð og þeir eiga
flestir, ef ekki allir, jarðir. Sumir
þeirra eiga margar jaröir og aS
minsta kosti einir tveir þeirra eiga
um eöa yfir tíu jaröir sjálfir.* Hinir
eiga færri, en þó nokkuö margir
þeirra eiga 2—3 jarðir.
Er þetta nú heppilegt? Er heppilegt
aS þeir sjálfir virði sínar eigin jaröir,
og geti þannig aS nokkru leyti skapaS
þaö verö, er þær yröu seldar fyrir á
næstu árum ?
Mjer finst þaS ekki. Og jeg held
það sje nauösyn, að stjórnarráSið fyr-
irskipi að varamennirnir meti í stað
aöalmannanna, þegar einhver þeirra
á jörSina, sem á að meta.
Meö þessu drótta jeg því ekki aS
nokkrum þeim matsmanni, sem skip-
aöur er af stjórnarráSinu, aö hann
m u n i meta sínar jaröir sjer í vil, en
einhver þeirra g æ t i gert þaö, og til
* Jeg held einn matsnefndarfor-
maöur eigi 18 jaröir, annar 11 og sá
þriöji 7, en til þess aö vera viss um
aö fara ekki með öfgar, segi jeg um
eða yfir 10.
að fyrirbyggja allar aödróttanir og
grun, er síðar kynni aö koma um
þaS, er nauösynlegt aS enginn meti
sjálfs sín jörS.
Finst ekki fleirum þetta? Og finst
stjórnarráöinu þaS ekki? Af sjer-
stökum ástæSum hef jeg nú í vetur
kynt mjer stærS búa á jörSum hjer í
Borgarfirði og ýmislegt, er laut aS
verði jarðanna hjer um hjeraðiS. Hef
jeg þá komist aS raun um, aö lítiö
má byggja á því, er bændur sjálfir
segja um jarðir sínar. Einn bóndi
segir t. d. aö jörðin sín beri 60 fjár,
en hann telur ekki fram nema 55 kind-
ur. Þó hefur hann 78 kindur á fóSri.
Annar bóndi segir aS jörSin sín
geti boriS 170 fjár, telur fram 180
fjár en hefur 206 á fóðrum, og sá
þriðji telur jörSina geta boriö 90 fjár.
Þó telur hann ekki fram nema 56
kindur en hefur samt 62 á fóðrum.
Þessi dæmi eru öll sönn aS þvi
leyti, aö h 1 u t f a 11 i S milli þessara
þriggja talna innbyröis er rjett, en
tölurnar eru breyttar svo þau þekk-
ist ekki.
Þetta sýnir að matsmennirnir mega
ekki trúa o f f a s t á upplýsingar
bændanna og framtal. Betra er aS
fara eftir skýrslum skoSunarmann-
anna, og best aS geta myndaS sjer
sjálfstæða skoSun um þaS, hverju
jöröin geti framfleytt, meS þvi aS
skoSa jöröina sjálfa og spyrja kunn-
uga nágranna um hana.
Og jeg held besti grundvöllurinn
undir mati jarSarinnar veröi sá, aS
finna, hve miklar hreinar tekjur hún
geti gefiö af sjer, ef hún er fullsetin.
ViS þaS verður verö hennar aS miö-
ast.
En nú þurfa aö vera hús á jöröinni,
og hreinu tekjurnar, sem fást af bú-
inu, verSa lika aS borga rentur af
verði þeirra. En hve mikils viröi
þurfa húsin aS vera ? Því er ekki
gott aS svara. En þar sem jeg hef
rannsakaö þetta, eru velhýstar jarS-
ir aS m e S a 11 a 1 i svo hýstar, aS
verS húsa er um y2 af verSi jarðar-
innar húsalausrar, eSa Yz af öllu verS-
inu. En þetta er misjafnt eftir því
hvar jarSirnar eru og hvernig þær
eru, og þegar jeg reiknaði þetta meS-
alverö, tók jeg enga jörö meS, sem
hafSi hlunnindi. Þar eru húsin oftast
minna virði samanboriS viö jöröina.*
Væri nú jöröin hýst vel, og þyrfti
ekki meiri hús en þarf aö meSaltali
hjer í firðinum, ætti að vera vanda-
laust að finna jarðarverSiö af hreinu
tekjunum, ef þær þá eru þektar.
En aS finna þær, meta húsin, og
finna hve mikil hús eru nauösynleg
á hverri jörS, þaö er vandaverk. Og
þaS veröur líklega vanþakklátt verk
líka.
Matsmennirnir verSa ekki öfunds-
verSir, en sýslunefndirnar þurfa vel
aö vanda val þeirra.
Páll Zóphóníasson.
* Annars eru jarðir víSa ofbygöar.
Húsin eru mikið meiri en þau þurfa
aS vera og öllum þeim jörðum er hjer
slept. SumstaSar eru húsin á jöröinni
orðin meira viröi en jörSin sjálf. Á
öðrum stöSum vanta ýms nauðsynleg
hús og verö allra húsa er ekki meira
en einn tíundi af verði allrar jaröar-
innar. Þær eru ekki heldur í meöal-
talinu. Á báðum jöröunum geta þó
bændunir veriS jafn ánægöir og lið-
iö jafn vel. Kröfurnar til lífsins eru
misjafnar.
Andrjes Björnsson.
Leiðrjetting og ættarágrip.
í 23. tbl. „ísafoldar“ þ. á. er minst
á hiS sviplega fráfall cand. phil. And-
rjesar Björnssonar Skagfiröings. Þar
getur helstu æfiatriSa hans, og mun
mikið rjett meS þau fariS. En Björn
faðir Andrjesar sál. býr ekki á Sauð-
árkróki, eins og „lsafold“ segir,, og
hefur aldrei búiS þar. Björn býr nú
á Krossanesi í Hólmi í SkagafirSi, en
hefur áöur búið á Reykjarhóli,Brekku
og Löngumýri. Allar þessar jaröir
liggja í Seiluhreppi, og á Löngumýri
var Andrjes sál. fæddur. Þar byrjaði
faöir lians búskap eftir foreldra sína,
sem þangaS höfSu flutst úr Fljótum
og hjetu Bjarni og ArnfríSur, og var
hún dóttir Sölva bónda á BræSrá í
SljettuhlíS, er talinn var manna fróö-
astur af alþýöumönnum á sinni tíð,
enda stórgáfaöur, þótt sjerlegur þætti
hann nokkuö. Fyrri kona Björns í
Krossanesi og móöir A. sál. var Mar-
grjet Andrjesdóttir, bónda í Stokk-
hólma, og konu hans Herdísar Pálma-
dóttur. Foreldrar Andrjesar í Stokk-
hólma voru Björn bóndi á Valabjörg-
um, Ólafsson frá Valadal, Andrjes-
sonar í Valadal, og Margrjet Björns-
dóttir bónda á Auðólfsstööum í
Langadal, Guömundssonar bónda á
AuSólfsstööum, Björnssonar bónda x
Valdarási. BróSir Margrjetar konu
Björns á Valabjörgum var Ólafur
Björnsson bóndi á AauöólfsstöSum,
faöir Arnljóts síSast prests aö Sauöa-
nesi, Björns bónda i Finnstungu,
Björns bónda í Eyhildarholti og Ingi-
bjargar konu Illuga bónda Jónasson-
ar frá Gili í Svartárdal, og fleiri voru
þau systkin. Gísli KonráSsson sagnfr.
telur þá Auöólfsstaöamenn gáfaöa
mjög, enda virðast hæfileikar í þeirri
ætt vera kynfastir, og Espólín kallar
Ólaf bónda á AuðólfsstöSum „laga-
mann“ Húnvetninga á þeirri tíö. For-
eldrar Herdísar, konu Andrjesar í
Stokkhólma, voru Pálmi bóndi í
Syðravallholti og kona hans Ingibj.
Jónsdóttir. En foreldrar Pálma voru
Magnús bóndi i Vallholti, Pjeturs-
son sterka frá Stórugröf, Eyjólfs-
sonar. Og kona Magnúsar Ingunn
Ólafsdóttir bónda á Frostastööum. En
systkin Ingunnar voru Ólafur drátt-
listarmaöur í Túnsbergi, ÞuríSur
kona Benedikts Gröndals eldra, og
Ingibjörg, kona Björns prests Jóns-
sonar í BólstaSahlíS, Ólafur bóndi á
FrostastöSum var nákominn afkom-
andi Guöbrands biskups á Hólum, og
má rekja þá ætt til fornmanna.
ÞaS var alls ekkert undarlegt, þó
Andrjes sál. væri vel gefinn, því hann
átti til fjölbreyttra hæfileika að telja
í báöum ættum.
Ólafur frá Dúki.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
Nokkrar húseignir
á góSum stöðum í bænum fást keypt
ar nú þegar. Mjög góðir borgunar-
skilmálar. Væntanlegir kaupendur
snúi sjer til SVEINS JÓNSSONAR.
Til viðtals í veggfóðursverslun Sv.
Jónssonar & Co., Kirkjustræti 8, kL
3—6 síBdegis.
PrentsmiSjan Rún.