Lögrétta - 03.05.1916, Síða 4

78
LÖGRJETTA
Efiinlmgsreiknlnffur
1. ílokks veðdeildar Landsbankans 31. desbr. 1915.
E i g n i r: Kr. au. Kr. au. Skuldir : Kr. au. Kr. au.
I. Skuldabréf fyrir lánum • • • • • • « 1131194 23 1. Bankavaxtabréf í umferð ... ••• ••• ••• 1329500 00
2 Ógoldnir vextir og varasjóðstekjur: 2. Ógreiddir vextir af bankavaxtabréfum
a. Fallnir í gjalddaga 6494 65 a. Fallnir í gjalddaga 2594 25
b. Ekki fallnir í gjalddaga 15056 10 21550 75 b. Ekki fallnir í gjalddaga 29913 75 32508 00
3- Inneign hjá bankanum • • • • • • • 325401 25 3 Mismuuur, sem reikningslega tilheyrir
varasjóði:
a. Þar af í ógoldnum vöxtum og
varasjóðstekjum, sbr. eignalið 2 21550 75
b. Innborgaðar varasjóðstekjur ... 94587 48 116138 23
Krónur: 1478146 23 Krónur: 1478146 23
Kíimliag’S] reikning'ur
2. flokkn veðdeildar Landisbankans 31. desbr. ll)ir».
E i g n i r: Kr. au. Kr. atj. Sku 1 d i r : Kr. au. Kr. au.
1. Skuldabréf fyrir lánum • ... ••• 2105052 63 I. Bankavaxtab éf í umferð ••• ••• ••• 2299900 00
2. Ógoldnir vextir og varasjóðstekjur: 2. Ógreiddir vextir af bankavaxtabréfum:
a. Fallnir í gjalddaga 9834 43 a. Fallnir í gjalddaga 351 OO
b. Ekki fallnir í gjalddaga 26160 76 35995 19 b. Ekki fallnir f gjaldda 51747 75 52098 75
3 Húseign lögð deildinni út: 3. Til jafnaðar móti eignalið 3 1593 51
Eftirstöðvar láns til veðdeildarinnár 1969 79 4. Mismunur, sem reikningslega tilheyrir
að frádregnum: varasjóði:
tekjum frá f. á. ... kr. 226 28 a. Þar af í ógoldnum vöxtum og
tekjum 1915 ... — 150 00 376 28 1593 5i varasjóðstekjum, sbr. eignalið 2 35995 19
4- Inneign hjá bankanum . ... ... 284461 19 b. lnnborgaðar varasjóðstekjur 37515 07 73510 26
Krónur: 2427102 52 Krónur: 2427102 52
Efnahagsreikningur
3. flokks veödeildar Landsbankans 31. desbr. 1915.
Eignir: Kr. au. Kr. au. Sk uI d ir: Kr. au. Kr. au.
1. Skuldabréf fyrir lánum •• ••• •• 2585916 55 1. Bankavaxtabréf f umferð • • • • t • • 2742800 00
2. Ógoldnir vextir og varasjóðstekjur: 2 Ógreiddir vextir af bankavaxtabréfum:
a. Fallnir f gjalddaga 13871 08 a. Fallnir f gjalddaga 416 25
b. Ekki fallnir f gjalddaga 32194 72 46065 80 b. Ekki fallnir f gjalddaga 61713 00 62129 25
3- Inneign hjá bankanum 220316 90 3 Mismunur, sem reikn’ngslega tilheyrir varasjóði: a. Þar af f ógoldnum vöxtum og varasjóðstekjum

sbr. eignalið 2 46065 80
b. Innborgaðar varasjóðstekjur 1304 20 47370 00
Krónur: 2852299 25 Krónur. 2852299 25
Eínaliagsreikniiigur
4. íiokks veðdeildar Landsbankans 31. desbr. 1915.
Eignir: Kr. au. Kr. au. S k u 1 d i r: Kr. au. Kr. au.
I. Skuldabréf fyrir lánum • ••• ••• 424747 05 I. Bankavaxtabréf f umferð • •• • •• 427700 00
2. Ógoldnir vextir og varasjóðstekjur: 2. Ógreiddir vextir af bankavaxtabréfum:
a. Fallnir í gjalddaga 15294 95 a. Fallnir f gjalddaga 177 75
b. Ekki fallnir f gjalddaga 4567 67 19862 62 b. Ekki fallnir f gjalddaga 9623 25 9801 00
3- Inneign hjá bankanum • • • • • • 1 7399 24 3- Mismunur, sem reikningslega tilheyrir varasjóði
sbr. eignalið 2 14507 91
Krónur: 452008 91 Kronur: 452008 91
Leynilögreglusaga
eftir
A. CONAN DOYLE.
VII. KAPÍTULI.
Keraldið kemur til sögunnar.
„Nú, jæja; nú skulum við þá setja
okkur í spor Jonathans Smalls. Við
skulum líta á málið frá hans sjónar-
miði., Hann kemur til Englands i
tvennum tilgangi: Hann vill ná aftur
því, sem hann telur vera sína eign,
og hann vill hefna sín á þeim manni,
sem hefur gert honum rangt til. Hann
fann hvar Sholtó átti heima, og getur
meira að segja vel verið, að hann hafi
haft kynni af einhverjum á heimili
hans. Það er nú t. d. þessi Lal Raó,
sem við höfum ekki sjeð. Frú Bern-
stone gefur honum engan veginn góð-
an vitnisburð. En Small gat ekki með
nokkru móti fundið út, hvar fjársjóð-
urinn væri falinn, því að enginn vissi
hvar það var nema majórinn sjálfur,
og svo þessi eini tryggi þjónn, sem
þá var dáinn. Alt í einu frjetti Small,
að majórinn lægi banaleguna. Æðis
genginn af ótta við það, að leyndar-
dómurinn við fjársjóðinn deyi út með
manninum, þýtur hann af stað, kemst
alla leið að glugganum hjá honum, og
ekkert annað, sem aftrar honum frá
að ryðjast inn en það, að synir hans
eru báðir inni. En um nóttina brýst
hann inn, fullur af hatri til þess
dauða, leitar í öllum skjölum hans,
hvort hvergi sje neitt að finna um
felustaðinn, og rissar loks á blað
merkið um að hann hafi komið. Hann
hefur auðsjáanlega verið búinn að á-
setja sjer, að ef hann dræpi ma-
jórinn, þá skyldi hann skilja eitthvert
slíkt merki eftir hjá líkinu, til þess
að sýna, að hjer væri ekki um neitt
venjulegt morð að ræða, heldur frá
sjónarmiði fóstbræðranna fjögra
rjettlætisverk. Allskonar slík undar-
leg og einkennileg tákn eru mjög svo
algeng í glæpasögum, og eru oftast
ágætisleið til þess að finna glæpa^
manninn. Fylgist þjer með?“
, „Mjög vel.“
„Hvað gat Jónathan Small nú gert?
Hann gat vitanlega ekkert gert annað
en hafa leynilega gát á öllum tilraun-
unum til þess að finna fjársjóðinn. Ef
til vill hefur hann farið burt úr Eng-
landi og komið að eins við og við
þangað. Svo finst leyniherbergið, og
hann fær strax vitneskju um það. Þar
kemur enn eitt merki um, að hann
hafi átt fjelaga á heimilinu. Jona-
than sjálfur, sem gengur við trjefót,
á ómögulegt með að komast upp í
herbergi Bartholomews, svona hátt
uppi. En hann tekur með sjer fjelaga,
að vísu nokkuð einkennilegan,og hann
yfirvinnur örðugleikana. En hann
stígur ofan í kreósótið, og það verður
til þess að Toby er hjer kominn og
að læknir á hálfum launum með veik-
an fót labbar sex mílur.“
„En það var fjelaginn en ekki Jóna-
than, sem glæpinn drýgði.“
„Alveg rjett. Og líklega fremur á
móti vilja Jónathans eftir því, sem
ráða má af því, hvernig hann hefur
hamast fram og aftur um gólfið, þeg-
ar hann kom inn. Honum gat ekki
verið neitt illa við Bartholomew
Sholto, og mundi m'iklu fremur hafa
kosið að binda hann fastan og fyrir
mtinninn á honum. Hann kærði sig
ekkert um að stinga höfðinu í dýra-
boga. En nú er ekkert við því að ,
gera. Villimannseðlið hafði komið (
fram í fjelaga hans, og eitrið hafði
verkað. Og þá var ekkert fyrir Jóna- |
than Small að gera, nema skilja eftir (
miðann með orðinu, láta kistuna með
fjársjóðnum siga ofan og síga sjálf-
ur ofan á eftir. Svona finst mjer eðli-
legast að alt hafi gengið til. En við-
víkjandi útliti háns, þá hlýtur hann
að vera miðaldra, og sólbrendur hlýt-
ur hann aö vera eftir að hafa átt
heima í öðrum eins ofni og Andaman-
eyjunum. Hæð hans má sjá af skref-
lengdinni, og við vitum að hann var
skeggjaður. Einmitt það var það, sem
fastast hafði læst sig í minni Thadde-
usar Sholtos, þegar hann sá hann á
glugganum. Fleiru man jeg svo ekki
eftir.“
„En fjelaginn?"
„Ekki er það neinn leyndardómur.
En þjer munuð fá að vita um hann
bráðum. En hvað blessað morgun-
loftið er hressandi! Sjáið þjer, hvern-
ig skýflókinn þarna þenst út eins og
ógurlega stór fjöður af Flamingó.
Nú slær eldrauðum bjarmanum af sól-
inni á þokumökkinn yfir London.
Hún skín á marga menn, en engan,
það þori jeg að segja, sem nú er að
vinna einkennilegra verk en við. En
hvað við hljótum að verða litlir í okk-
ar eigin augum með öllum okkar smá-
smuglegu fýsnum og striti, þegar við
finnum til nærveru voldugra nátt-
úruaflanna! Eruð þjer vel að yður í
Jean Paul?“
„Nokkuð. Jeg komst til hans gegn-
um Carlyle."
„Það var líkt því að elta lækinn
upp að uppsprettunni. Hann segir
eitt einkennilegt og fallegt. En það er,
að sá sje mestur, sem best finnur
hvað hann er lítill. Það sýnir sem sje
mikla dómgreind og skilning, en það
sýnir aftur göfugan hugsunarhátt.
Það er margt heilnæmt hægt að læra
af Richter. Þjer hafið vænti jeg ekki
skammbyssu með yður?“
„Jeg hef stafinn minn.“
„Það er ekki ómögulegt að við
kunnum á einhverju slíku að halda,
ef við komumst í herbúðir þeirra. Jeg
skal trúa yður fyrir Jónathan, en ef
hinn vill eitthvað sýna sig illan, þá
skal jeg skjóta hann til dauðs.“
Um leið og hann sagði þetta, dró
hann upp skammbyssuna og hlóð
hana með tveim skotum. Siðan rendi
hann henni ofan í hægri jakkavasann.
Allan þennan tíma höfðum við elt
Toby eftir veginum. Það var nærri
því líkara þvi að við værum hjer uppi
í sveit, en vegurinn lá beint inn i
borgina. Nú fórum við þó að koma i
þjettbygðari götur og vinnumenn af
ýmsu tægi voru komnir til verks síns.
Konurnar voru að opna gluggana á
húsunum og þvo' stigana i þeim.
Á veitingahúsunum á götuhornunum
var lifið að vakna, og drykkjurútarn-
ir löbbuðu út og inn og þurkuðu af
sjer á ermunum eftir að þeir höfðu
vökvað sjer um fótaferðartimann.
Hundar af ýmsum tegundum ráfuðu
fram og aftur og góndu á okkur,
þegar við fórum fram hjá. En Toby
leit hvorki til hægri nje vinstri held-
ur tritlaði áfram jafnt og þjett með
trýnið niður við jörð og rak við og
við upp dálítið gól, þegar lyktin varð
sterkari.
Við höfðum farið eftir Streatham,
Brixton, Camberwell, og vorum nú
staddir i Kennington-sundi. Það var
líkast því að mennirnir, sem við vor-
um að elta, hefðu af ásettu ráði farið
eínlæga króka, líklega til þess að
vekja sem minsta eftirtekt. Aldrei
höfðu þeir farið eftir aðalgötu, ef
hliðargata var nálæg, sem lá í sömu
átt. Við endann á Kennington-sundi
höfðu þeir beygt af til vinstri Jiand-
ar eftir Bondstræti og Milesgötu. Þar
sem Milisgata beygir inn i Knights-
torg, stansaði Toby alt í einu, fór svo
að ganga aftur á bak og áfram á víxl
með annað eyrað spert upp en hitt
lafandi, og var auðsjeð að hann vissi
ekkert,hvað hann átti að gera. Síðan
hljóp hann í hring og leit á okkur við
og við, eins og hann vildi lesa út úr
okkur, að við værum ekkert reiðir við
sig, heldur hjálpuðum.
„Hver fjandinn gengur að hundin-
um?“ murraði Holmes. „Þeir hafa
þó vænti jeg ekki farið að taka sjer
vagn eða fljúga í loftinu.“
„Þeir hafa líklega stansað hjer dá-
litla stund,“ sagði jeg.
„Já, vitanlega. Hann er kominn af
stað aftur,“ sagði kunningi minn, og
honum ljetti mikið.
Hann var vissulega kominn af stað,
því að eftir að hann hafði ofurlitla
stund snuddað og þefað, tók hann á-
kvörðun og þaut af stað með miklu
meiri látum og ákafa en nokkru sinni
áður. Það leit út fyrir að lyktin væri
miklu sterkari en áður, því að hann
þurfti nú alls ekki að þefa af jörð-
inni, heldur teygði hann á bandinu
og vildi helst hlaupa í spretti. Jeg gat
sjeð það á svipnum á Holmes, að hann
bjóst við að ferðin væri brátt á enda.
Við hjeldum nú eins og leið liggur
niður eftir Nile Elms, þangað til við
komum að Broderick og stóru trjá-
geymslusvæðunum rjett hjá veitinga-
húsinu „Hvíti örninn“. Þegar hingað
var komið, stökk hundurinn með
dæmalausum ákafa inn um hliðið inn
á trjágeymslusvæðið. Þar voru smiðir
farnir að vinna. Hundurinn ruddist
áfram gegnum saghrúgur og hefil-
spæni, ofan eftir dálitlum stíg, fyrir
húshorn, milli tveggja staura, og end-
aði loks með því að hann rak upp
gelt og stökk fast að stóreflis ker-
aldi, sem enn þá stóð á vagninum.
Tungan lafði út úr Toby og augun
blikuðu, þegar hann stóð við vagninn,
og horfði á okkur til skiftis eins og
hann byggist við að fá hrós. Staf-
irnir í keraldinu og allur vagninn
smitaði af dökkleitum, fitukendum
vökva, og loftið var þrungið af
sterkri kreósótlykt.
Við Sherlock Holmes litum aula-
lega hvor á annan snöggvast, en rák-
um síðan upp skellihlátur.
Besta
fermingargjöf
er hin nýja saga
Einars Hjörleifssonar
Sálin vaknar.
Borás Sverige
försálja i parti:
Strumpor, förkláden, mössor, fárdig-
sydda byxor af ylle och moleskin,
skjorttor och kalsángar. Cyklar, Trá-
tofflor och Turist sángar med flera
andra artiklar. — Skrif efter prisupp-
gift á de artiklar ni önskar.
Telegr.adr.: Boréus, Borás, Sverige.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
Nokkrar húseignir
á góðum stöðum i bænum fást keypt
ar nú þegar. Mjög góðir borgunar-
skilmálar. Væntanlegir kaupendur
snúi sjer til SVEINS JÓNSSONAR.
Til viðtals í veggfóðursverslun Sv.
Jónssonar & Co., Kirkjustræti 8, kL
3—6 síðdegis.
Broderna Boréns
Borás Sverige
önska köpa islands-ull och emotse
offert med prof.
Telegr.adr.: Boréus, Borás, Sverige.
Prentsmiðjan Rún.