Alþýðublaðið - 20.08.1963, Blaðsíða 5

Rabbað við Sigríði Geirsdóttur um nám og starf
VIÐ hittum hana í anddyrinu
á Hótel Sögu. Kún er að koma úr
afmælisboði hjá vinafólki sínu. —
Hún er röskleg og falleg.
— Þegar maður kemur svona
sjaldan heim er svo margt að gera
maður víll hitta sem flesta af
iunningjunum.
Sigríður Geirsdóttir býður okk-
ur sæti £ íbúð sinni á hótelinu og
hlær þegar við spyrjum hvort hún
ætli nokkuð að fara að gifta sig?
— Það er ekki gott að vita, en
ég er allavegana ótrúlofuð!
Svo vill hún ekki meira tala
um einkamálin, en fer að segja
frá námi sínu og starfi í Banda-
ríkjunum.
— Hvað ertu búin að vera lengi
vestra?
— í þrjú ár, ég hefi verið allan
tímann í Los Angeles og Holly-
wood og nú fer að koma á mark-
aðinn fyrsta kvikmyndin, sem ég
fer með aðalhlutverkið í. Það er
hryllingsmynd, hún átti fyrst að
heita Tomorrow you will die, en
nú hefur verið ákveðið að kalla
hana The Creeping Hand. Leik-
stjórinn heitir Herbstock, og er
talsvert þekktur, m. a. kennir hann
við kvikmyndaháskóla í Hollywood.
Með mér í myndinni eru ýmsir
upprennandi leikarar, þekktastur
er Rod Loren, sem er einnig þekkt
ur fyrir söng, var mjög vinsæll
fyrir plötu í fyrra. Svo eru þarna
Kent Taylor, Allan Ilale og gamla
Arlene Judge. Rod Loren er barn
23 ára að aldri, en er nú að gera
mynd með Ray Calhoun. Myndin
er framleidd af J. Robertson Pro-
duction, en það er óháð kvik-
myndafélag. Myndin verður frum-
sýnd í Bandaríkjunum í október,
og það getur verið, að hún verði
sýnd hér fyrir jol.
— Ertu kannski að ganga frá
sýningarrétti á henni hér?
Sigríður brosir og svarar ját-
andi, en kveður of snemmt á
þessu stigi málsins, að fara nánar
út í þá sálma.
— Eg leik þarna sænska stúlku,
sem er í námsskiptum í Banda-
ríkjunum. Þá hefi ég leikið smá-
hlutverk í mynd með Marlon
Brando og David Niven.
Þá er ég oft í sjónvarpsseríunni
The Beverley Hillbilliee, sem er
eitt vinsælasta dagskrárefni CBS-
útvarpsfélagsins. Þetta er lýsing á
Hillbillies, sem verða forríkir og
flytja til Beverly Hills. Hillbill-
ies er fólk á afskekktum svæðum
í Suðurríkjunum og talið heldur
ódannað. Þetta er grínsería. Eg
leik þarna franska stúlku og er með
svart parruk.
Annars vinn ég líka fyrir mér
með því að koma fram í auglýsing-
um í sjónvarpi. Það er vel borgað.
Núna undanfarið hefi ég auglýst
nýja bjórtegund, Busch Bavarian
og einnig vin o. fl. Það eru borg-
aðir 100 dollarar fyrir að koma
einu sinni fram, og svo fær mað-
ur 100 dollara í hvert sinn, sem
auglýsingin er sýnd. Og ekki veit-
ir af aurunum. Eg er á leikskóla,
hefi verið á sama skóla allan tím-
ann, — er nú í einkatímum. Einn-
ig stunda ég nám í söng og fram-
sögn hjá hinum þekkta söngkenn-
ara George Griffin. Meðal nem-
enda hans má nefna Mario Lanza.
Eg er tvisvar í viku hjá Griffin.
Allt er þetta dýrt.
— Er ekki erfitt að koma sér á
framfæri í mannhafinu í Banda-
ríkjunum?
— Jú, eitt hið erfiðasta er að
byrja, láta fólk þekkja sig, ekki
almenning, heldur skrifstofufólkið
hjá kvikmynda- og útvarpsfélög-
unum. En hafi einu sinni tekizt að
komast að, þá er auðveldara í
næsta skipti.
— Ertu komin yfir byrjunar-
örðugleikana?
— Eg vona, að ég sé að kom-
ast yfir þá.
— Býrðu vel þarna vestra?
— Eg hefi fjögurra herbergja
íbúð og eldhús. Annars er það svo,
að margt, sem talið er sjálfsagt
þar, er kallaður lúxus hér heima.
— Áttu sundlaug?
Hún hlær glaðlega.
— Nei, en það er alltaf hægt að
komast í sundlaug hjá vinafólki
sínu. Það er reyndar aldrei farið
í sundlaug á veturna, en á sumr-
in er nauðsynlegt að veita sér
slíkan lúxus.
— Hvað tók það langan tíma,
að taka myndina The Creeping
Hand?
— Mánuð, við kláruðum hana
á Þorláksmessu, og þá var að
fara í livelli að kaupa jólagjafir.
Þar til var enginn tími til slíks
fyrr. Takan byrjaði klukkan 8-
8,30 og maður varð að fara á fæt-
ur um sex-leytið, — í síðasta lagi.
Svo var tekið fram undir mið-
nættið. Það var erfitt, en skemmti
legt. Maður lifir sig inn í hlut-
verkið, liættir að vera maður sjálf
ur. En þegar allt erbúið, þá kem-
ur undarlegur tómleiki í sálina.
Við þekkjum hana undir nafn-
inu Sigríður Geirsdóttir, en liið
rétta nafn hennar er Sirry Steff-
en, það er nefnið, sem er í aug-
lýsingunum og á hlutverkaskrá
kvikmyndanna.
' - Ég var dálitla stund að
átta mig á Sigríðarnafninu, þegar
ég kom heim. Vestra heiti-ég Sirry
Steffen, og ég get varla sagt, að
ég hafi talað íslenzku mánuðum
saman. Eg sé sjaldan íslenzk blöð,
en þegar þau berast mér í hendur
les ég þau orði til orðs, allt sam-
an
VerSurðu lengi heima í þetta
sinn?
— Nei, ég verð bara viku, ég
verð að fara vestur strax, — í
sambandi við kvikmyndun. Á ég
að segja þér sögu. Það eru ívö
lönd, sem mig langar mest til að
heimsækja núna, Indland og
Brasilía, — en núna var ég að
fá tilboð um að leika í myndum
í Indlandi og Brasilíu. Finnst þér
þetta ekki undarleg tilviljun?
Og hvort landið velur þú nú?
— Ég veit ekki, mér hefur bor-
izt enn eitt tilboð, svo að ég verð
að kanna málin betur áður en ég
ákveð mig.
Hefurðu séð nokjyár merkar
myndir nýlega?
Hvort ég hef, ég var á frum-
sýningunni á Cleopatra í Holly ■
wood um daginn. Doris Day, sem
ég þekki vel, vildi ekki fara á
frumsýninguna og gaf mér miðana
sína. Og sjaldan hef ég óskað heif
ar að vera í síðbuxum og létt-
um fötum en þá. Þarna varð mað'
ur að sitja í fimm klukkutíma
í þröngum kjól og sínu fínasta
pússi, og myndin var svo leiðin--
leg er á leið, að allir voru aö'
sofna. Fyrri parturinn er góður,
en seinni hlutinn óskaplega lang-
dreginn. Rex Harrison leikur Cas
ar frábærilega vel, en eins og
kunnugt er er liann drepinn um
miðja mynd og maður fær ekki
að sjá hann meir. Leikur Rex i
flogaköstunum er ótrúlega góður»
Framh. á 15. síðu.
%
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 20. ágúst 1963.