Lögrétta - 16.11.1918, Qupperneq 4

184
LÖGRJETTA
Fjelagsprentsmiðjan er nú flutt í
hús það, sem hún keypti um síSastlið-
in áramót af prentsmiöjunni Rún.
Hefur einni hæö verið aukiö ofan á
húsiS og er þar nú vinnustofa Fje-
lagsbókbandsins. Á miöhæöinni er
setjarasalur og vinna þar, auk hand-
setjara, 2 setjaravjelar. Þar er einnig
skrifstofa prentsmiðjunnar. En á
neðstu hæð er prentvjelasalurinn.
RafmagnsstöS er i húsinu og er þaS
nú lýst meS rafmagni.
Kötlugosið. Fregnir, sem aS aust-
an bárust nú um mánaSamótin, segja
öskufall svo mikiS i norSurhluta
Skaftártungna, aS 5 eSa 6 bæir muni
leggjast þar í eyöi. Allur fjenaSur
þar var tekinn í hús og á gjöf, en
sauSfje er sagt aS menn sjeu aS reka
til Vikur til skurSar. í Álftaverinu er
nú sagt aS svo miklar skemdir hafi
oröiS af jökulhlaupum og öskufalli,
aS búendur muni fækka þar um
þriSjung. Menn eru nú farnir aS fara
íram og aftur um Mýrdalssand, of-
an til.
Björgunarskipinu „Geir“ tókst aS
koma öllum þeim vörum, sem hann
var sendur meS hjeSan, á land viS
Skaftárós 29. f. m., en hann fór hjeS-
an meS mjöl, olíu og tómar tunnur
Var öllu rent í sjóinn frá skipinu,
i tununum, og fluttust þær undan
vindi upp á sandinn. SkipiS var um
eina mílu vegar út frá sandinum, en
tunnurnar höfSu veriS nál. klukku-
tima á leiSinni upp. Milli 10 og 20
manns var þar fyrir aS taka á móti
þeim. Af sand- teg aur-fr(ambur?ji
hefur skapast út frá Mýrdalssandi
mikill landauki. Eftir athugunum,
sem gerSar voru frá „Geir“, er taliS
aS þetta land, eSa sandflæmi, sje á
stærS viS Seltjarnarnesiö, utan viö
línu, sem hugsast dregin úr Fossvogi
í ElliSaárósa. Vera má, aS eitthvaö
af þessu flæmi sje sandorpnir jakar,
sem standi á sjávarbotni.
Hjer i Rvík og í BorgarfjarSar-
hjeraSi var mikiS öskufall 30. f. m. og
var þá hvast og stóS veðriS beint af
gosinu. En 4- þ. m. var alheiðskírt
loft og logn, og var þá enginn ösku-
mökkur yfir gosstöövunum. í gær var
sagt frá Vik í Mýrdal, aS gosiS væri
hætt.
Ljoðmæli Oests.
„Undir ljúfnm lögum '.
Töluvert hefur birtst á siSari ár-
um til og frá í blöðum og timaritum,
mest í „ÓSni“, af snjöllum og em-
kennilegum kvæöum, sem merkt hafa
\eriS meö nafninu: Gestur. Nú er
það orðiS mörgum kunnugt, aS und-
ir þessu gervinafni hefur dulist einn
af þjóökunnustu mönnum þessa
lands. KvæSi Gests eru nú nýkomin
út i einni heild, og er þaS myndarleg
bók, í vandaöri útgáfu, sem heitir
„Undir ljúfum lögum“. Bókinni er
skift í tvær aðalheildir, og er hin
fyrri söngljóS og hefur sömu fyrir-
sögn og bókin í heild, en hin siSari
er lesljóö og hefur fyrirsögnina: „í
hálfum hljóSum“. Fyrri aöalheildin
er i fjórum köflum; 1. „SveinkaljóS",
lýsing á gleöskap og ástabralli unga
fólksins, og ýmsum afleiðingum þess,
alt sett fram í söngljóöum og dans-
ljóöum. 2. „Vikivakar,“ og þar í m.
a. áður kunn kvæSi, svo sem „Hóla-
mannahögg,“ sem „Skirnir“ flutti
fyrir nokkrum árum, og ,,Háeyrar-
drápa,“ sem komið hefur áöur í
„ÓSni“. 3. „BergmáU' þýðingar á
ýmsum söngljóSum, sem fylgja fræg-
um lögum, og 4- ,,Hendingar,“ frum-
samin söngljóS um ýmislegt efni.
„ísafold“ (Ól. Bjömsson, form.
söngfjel. „17. júní“, hefur sagt um
bókina: „Sönglífi islensku er stór-
gróði aS þessu ljóSasafni Gests, og
íslenskt söngfólk má ekki láta farast
fyrir, aS afla sjer bókarinnar, og
syngja slensku textana hans Gests
viö uppáhaldslögin sín- Þær ættu aS
reyna, stúlkurnar út um land alt, sem
leika á gítarinn sinn „Fjorton ár“ eöa
,,Spinn, spinn“, hvort þeim þykir
ekki eins gott aS syngja þýöingarn-
ar hans Gests, eSa bergmálið, eins og
hann kallar þaS sjálfur.
Fyrsta vísan í „Fjorton ár“ er
svona:
Fjórtán ára þaS förlast mjer ei
var jeg fjörug og glaöleg yngismey.
Ekki baS mín einn einasti einn
og jeg var heldur ekki aö hugsa um
neinn.
La, la, la, la, ....
Og í „Spinn, spinn" er hún svona:
Hún var svo væn og rjóS,
sat viö rokkinn raunamóö.
Tímans þráöur togTiar fljótt
tárin runnu dag og nót.t
Er þetta nefnt af handa hófi en í
bókinni getur söngfólk fengiS ágætis
texta undir m. a. þessi lög: Juaníta
hað kunna spánverska lag, enska lag-
i'5 Daisy Bell, sænska danfclagiS Áls-
kvarda flicka („Grafardals fögmm“
oft sungiS undir því).
Af einsöngslögum má nefna Griegs
lögin tvö „To brune Öjne“ og ,,Sol-
veigs sang“, KjerúlfslagiS „Hytten
er lukket“, áænska þjóSlagiS „Aa,
Ola, 01a“, sænska þjóSlagið „Pehr
svinaherde. „Einn Glunta hefur Gest-
ur þýtt (nr. IX. Framát march) og
væri gaman aS fá fleiri Glunta frá
hans hendi. Enn eru ótaldir kór-
söngvar sem Gestur hefur frumort
eöa þýtt fyrir söngfjel. ,,17. júní“
ÞýSingin á Ólafi Tryggvasyni (Brede
Sejl), sem hann hefur tileinkað fje-
laginu, er með hreinu snildarbragSi
felt undir lag Ressigers."
Dr. Alexander Jóhannesson hefur
sieö um útgáfu bókarinnar og lýsir
i formála hennar ýmsum helstu ein-
kennum á kveSskap Gests. Mun Lögr-
siöar flytja ítarlegri ritdóm um bók-
ina-
Eítirmæii
Hinn 4. ágúst s. 1. andaSist á
berklahælinu á VifilsstöSum merkis-
bóndinn Ólafur Einarsson frá Butru
í Fljótshlíö, eftir langvinnan sjúk-
dóm. Foreldrar hans voru: Einar ól-
afsson og SigríSur Jónsdóttir. Ólafur
sál. var fæddur 16. jan. 1879 í Húna-
koti i Rangárvallasýslu. Þegar hann
var á fjórða ári, misti hann móöur
sína. Um þær mundir bjuggu í Bolla-
koti í Fljótshlíö Símon Ólafsson, föö-
urbróðir Ólafs, og kona hans Ses-
selja Einarsdóttir; buðust þau til aS
taka Ólaf til uppfósturs og þáSi faðir
hans það. Ólst Ólafur svo upp hjá
þeim. Voriö 1903 fluttust fósturfor-
eldrar Ólafs aö Butru og höfSu meS
sjer fósturson sinn, er var þeim sem
besti sonur.
Ólafur sál. giftist 15. maí 1907 heit-
mey sinni Ólöfu Halldórsdóttur frá
Kotmúla i sömu sveit, er nú lifir
mann sinn, ásamt 5 börnum þeirra,
sem öll voru ung og efnileg. ÁriS eftir
ljetu fósturforeldrar hans af búskap
c*g fengu honum í hendur; kom þá
brátt í ljós, aö hjer var um meira en
meöalmann aö ræöa, því bæSi fylgdist
aS hugur og þrek til hvers sem var,
er aö búnaöi laut; bætti hann stórum
ábýlisjörð sína meö áveitum og túna-
sljettum, svo nú mun óhætt aö telja
hana meS allra bestu slægjujörSum
sveitarinnar, og þar sem áöur voru
óartar rimar, eru nú sljettar og gras-
gefnar grundir. Ólafur keypti jörö-
ina fyrir nokkrum árum og var vist
langt kominn aö borga. Má af þessu
sjá, aö hjer fór saman ráðdeild, hag-
sýni og dugnaSur, þvi heimilisástæö-
ur voru erfiðar, þar sem voru 5 börn
þeirra hjóna og 3 gamalmenni, faöir
og fósturforeldrar Ólafs. ÞaS mun því
ekki ofsagt, aö hann hafi verið meira
en meSalmaöur til hvers sem var, og
í sumu framúrskarandi. í fáum oru-
um sagt, tel jeg það rjetta lýsingu á
honum, aö hann var hvers manns
hugljúfi, vildi öllum vel, og ljet eng-
an synjandi frá sjer fara, var staö-
fastur, trúr og tryg^ur í lund, ást-
ríkur eiginmaöur, umhyggjusamur og
nærgætitin faðir og hjúum sinum á-
gætur húsbóndi. Greind haföi hann
góða og fylgdist vel meS í hverju
máli sem var, og sagöi hiklaust sína
meiningu, hver sem í hlut átti, og alt
af á þann hátt, aS orðum hans var
gaumur gefinn. í hreppsnefnd var
hann kosinn fyrir nokkrum árum og
sat í henni þangaö til síðastliðiö vor.
FormaSur var hann nokkrar vetrar-
vertíSir í Þorlákshöfn og lánaðist vel,
var aðgætinn og ötull sjómaöur, og
þeir, sem einu sinni komust til hans
básetar, vildu ekki frá honum fara,
bví við þá sem aðra kom fram hans
lipra lund, og framkoman var jafnan
prúðmannleg. — ViS fráfall slíks
manns er því stórt skarö höggviö í
bændahóp vorn, og sæti hans verður
vandfylt. Og söknuður aö honum, öll-
um, er hann þektu, en þó sjerstaklega
skyldmennum hans og vandamönnum.
Kunnugur.
Með báli
Eftir Henryk
Fyrir sólaruppkomu næsta morguu
höfðu Pólverjar lokiS viö aS hlaða
nýja víggarSa. Voru þeir miklu
stærri en þeir eldri. HafSi þaö komiö
í ljós daginn áSur, hversu erfitt mundi
aS verja þá og því nauSsynlegt aS
færa þá nær borginni. HöfSu her-
mennirnir starfaS að hleSslu þeirra
til kl. 3 um nóttina. Gengu þeir þá
til hvílu nema varöliðiS. Umsáturs-
herinn tók einnig á sig náöir eftir
ósigurinn. Bjuggust Pólverjar viö
friðsömum degi.
Þeir sátu saman í tjladi, Skrjetuski,
Zagloba og Longínus og snæddu lje-
legan morgunverS. Töluö þeir um
viðburðina daginn áöur og hina nýju
viggarða.
„Jeg er vanur aS fara aS sofa meö
hænsnunum en á fætur við sólarupp-
rás,“ sagSi Zagloba. „Þegar maöur
stendur í styrjöldum er úti um alla
reglusemi. ÞaS sem mjer fellur lakast,
er þaS, hvaöa tartaralýö maður á i
höggi viS. En hvaS er aS tala um
þaS.“
„VitiS þiS hvaS margir fjellu af
okkar mönnum i gær?“ spuröi Long-
ínus.
„Nei, en það fór í gær eins og
venjulega, aö fleira fjell af áhlaups-
mönnum en setuliSinu. En þú þekkir
þaS ekki eins og jeg, sem hef staöið
i svo mörgum styrjöldum. ViS sem
erum þessu vanir, þurfum ekki aö
telja hina föllnu, viö höfum þaS á
tilfinningunni."
„ÞaS getur farið þannig fyrir mjer
meö tímanum.“
„Til þess þarf meira hyggjuvit en
þaö, er felst i þínu höfði.“
„SjáSu hann í friSi“, greip Skrje-
tuski fram í. „Þetta er fyrsta styrj-
öldin sem Longinus hefur tekið þátt
i, en þaö þori jeg aö segja aö fæstir af
aðalsmönnum vorum hafa látið eftir
sig liggja slik afreksverk sem hann
drýgöi í gær.“
„Jeg geröi þaö sem jeg gat, en ekki
slíkt sem jeg vildi.“
„Þjer böröust af mikilli hreysti.
Hafi aörir orðiö yöur fremri, þá var
þaö ekki yður aö kenna.“
Longínus andvarpaöi; hann mint-
ist forfeðra sinna og TyrkjahöfSanna
þriggja.
Volodyjevski kom inn í sama bili.
„Góöan daginn!“ hrópaSi Zagloba.
„Hjer erum viö þá allir fjórir saman
komnir. Hjerna er öl.“
Volodyjevski heilsaöi vinum sínum
með handabandi.
„Jeg ætlaSi varla aö komast hing-
að. Þaö var svo mikiö af kúlum í
hallargaröinum, að jeg var nærri háls-
brotnaður er jeg staulaðist yfir þær.
„Jeg held jeg hafi sjeS þær,“ svar-
aöi Zagloba.
„Jæja, hvernig líður þjer nú? ÞaS
var ekki viS lambiS aö leika sjer, þar
sem Burdai var. Hann kvaS hafa ver-
ið einhver mesti bardagamaður yfir
alla Ukrainu.“
„Já,“ sagði Zagloba drembilega,
,.þaS er ekki fyrsta þrekvirkið sem
eftir mig liggur- Það tekur varla að
hafa orð á því. Skrjetuski feldi lika
kappan Burdabut og sjálfan Tuhai-
Bey og voru þeir ekki barnameSfæri.“
„Tuhai-Bey er ekki fallinn. Sverö-
iS beit ekk á hjálm hans,“ sagöi
Skrjetuski.
„Þaö er sama; grípiö ekki fram
í fyrir rÉjer, Volodyjevski vann á
Bohun.“
„Tölum sem minst um það,“ sagði
Longínus.
,.ÞaS get jeg sagt meö sanni, aS
verst var þó að fást viö Burdai, því
aö hann var ekki menskur. Jeg vildi
gjarnan vita, hvernig þing og kongur
launa okkur.“
Fyrir utan heyröist hávaöi. Þeir
fjelagar gengu út til þess aö vita hvaö
um væri að vera. Hermennirnir stóSu
á víggörSunum og horföu á fjand-
menn sína. Kósakkarnir voru ekki af
baki dotnir. Þeir hlóöu garöía tog
færöu þangaS fallbyssur er voru
miklu stærri en Pólverjar höfSu, og
voru búnir aS grafa víggrafir í allar
áttir.
og brandi.
Sienkiewicz.
Furstinn stóö úti á einum víggarö-
inum ásamt tveimur helstu mönnum
sínum- Álengdar stóö hersirinn frá
Bitz og horfði á aðfarir uppreisnar-
rnanna gegnum sjónauka.
„Fjandmenn vorir byrja nú reglu-
lega umsát,“ mælti hersirinn, ,,við
verðum að búast til varnar bak viS
hallarmúrana.“
Furstinn heyrði hvaS hann sagSi,
sneri sjer aö honum og mælti:
„GuS forSi oss frá því, þá höfum
viS sett sjálfa oss í gildru. Hjeðan
verðum viS aS berjast upp á líf og
dauöa.“
„Jeg er líka á þeirri skoSun,“ gall
í Zagloba. „Bara jeg á morgun gæti
felt annan Burdai.“
„GeymiS skoöun ySar, þangaS til
þjer verðiS spurður,“ sagSi furstinn.
„Vertu ekki aS gella fram í fyrir
furstanum,“ sagði Volodyevsky og
tók í treyjuermi Zagloba.
„ViS náum ekki andanum bak viS
víggarSa þessa, og í auSmýkt bið jeg
yöar náð aS leyfa mjer aS gera út-
rás. Þeir kannast orSiS viS mig,
þorpararnir þarna fyrir handan, en
skulu samt kynnast mjer enn betur.“
„Útrás,“ sagSi furstinn og hleypti
brúnum. „BíSum þar til nóttin verö-
ur myrkari.“
Hann sneri sjer til hershöfSingj-
anna tveggja, er hjá honum stóSu, og
rnælti:
„Förum á ráðstefnu."
Þeir sneru heim til borgarinnar.
„Ertu genginn af göflunum,
sagði Volodyjevski viS Zagloba.
„Veistu þaS ekki að furstinn hefur
strangan aga, en samt grípur þú
fram í er hann talar viS æöstu menn
sína. Furstinn er aS vísu umburö-
arlyndur, en á styrjaldartjímum
íellur honum ekki gáleysistal."
„Hann er ekki svo mikill, aS hanti
ekki taka góö ráS til greina. Jeg
þekki lagiS á þeim háu herrum.
Sástu ekki aS furstinn varS hugs-
andi, er jeg mintist á útrásina?"'
Zakvilikovski bar jiar aS.
„SjáiS hvernig þessi svin hamast,“
niælti hann og benti á fjandmennina.
„Þeir eru svínum verri,“ sagöi Zag-
loba. „Ekki er hægt aS nota þetta
illþýöi í pylsur. Hundarnir vilja ekki
hræ þeirra. Nú verSa hermennirnir aS
grafa brunna, því aS vötnin eru full
af líkum þeirra.“
„ÞaS er satt,,“ svaraSi Zakvilikov-
ski. „Jeg hef oft veriö i bardögum,
en aldrei hef jeg sjeö jafnmikinn val,
nema ef þaS hefur veriS hjá Chorin.“
„Þjer megiS vera viss um, aö hann
vex enn- En jeg held þeir geri ekki
áhlaup i dag.“
,,En jeg býst ekki viS aS þeir bíöt
til morguns.“
I því bili gaus upp reykur á víg-
görðum Kósakka og kúlurnar hvinu
•yfir höfSum Pólverja.
„Þarna sjáið þjer þaS,“ sagöi Za-
kvilikovski.
„Þeir hafa ekkert vit á aS berjast,"
sagSi Zagloba.
*
Kmielnitski hóf nu reglulegt um-
sátur um borgina. Menn hans um-
kringdu hana svo að allir aöflutning-
ar voru hindraðir og út þaðan komst
enginn nema fuglinn fljúgandi. Um-
sátursliSiS geröi látlausar árásir á
borgina þrátt fyrir geysilegt mann-
tjón, er Kósakkar biöu viö áhlaupin
ÆtlaSi Kmielnitski aS þreyta Pól-
verja á þennan hátt og koma þvi til
leiSar aS skotfæri þeirra þrytu, svo
aö þeir yröu aö gefa vörnina upp
bráSlega.
Engar þessar skærur voru þó likt
því eins mannskæöar og orusta sú,
er háö var aðfaranótt þess 19- júlí.
Kmfelnitski hafði látið hlaSa víg-
garöa rjett framundan víggörðum
Pólverja. Haföi hann reist þar víg-
turna mikla og flutt þangaö hina,
stærstu fallbyssur er voru í herbúS-
unum og hafði þar liö mikiö.
Kósakkarnir færSust nær.
„Árinn hafi þá alla saman,“ sagöi
Zagloba; hann sat á hestbaki viS hliö
Skrjetuskis- „Þetta er ljóta lífið sem
viö lifum hjer. Enginn friöur hvorki
til þess aö jeta eSa sofa, fyrir þessu
ódæma illþýði. Þaö vildi jeg aö jörö-
in gleypti þá og allar þeirra vígvjel-
ar. Jeg skyldi glaöur drekka erfi
þeirra-“
Trumbusláttur kvaö viö.
„Nú byrjar áhlaupiö,“ sagSi Skrje-
tuski.
Augnabliki síðar hófst bai'daginn.
Haföi aldrei fyr veriö barist af slíkri
grimd. Hver klukkutíminn leiS eftir
annan, og enn var haldiS áfram or-
ustunni og áhlaupinu. Valurinn lá i
ayngjum og blóStjarnir uröu til milli
þeirra.
Alt i einu dundi á feikna óveSur.
JörSin nötraði og himininn leiftraSi
allur. Skelfilegar skruggur drundu.
OfviSri, þrumur, eldingar. ÞaS var
sem höfuðskepnurnar væru einmg
óðar.
Slíkt illviSri mintist enginn aS
hafa sjeS. Bardaganum lauk. Víg-
garSar Kóksakka hrundu og þaS var
sem vatniS ætlaSi aS sópa burtu öllu
því, er á sljettunni var.
Nokkru eftir miönætti slotaSi ó-
veðrinu og sást til stjarna. Brátt tók
vatniö aS fjara burt af sljettunni.
Alt í einu kom furstinn inn i her-
búðirnar; vatt sjer aS Skrjetuski og
spuröi:
„Hefur púöriö vöknað?“
„Nei, þaS er skrjáþurt,“ svaraði
hinn.
„ÞaS er ágætt. FariS á stað. VaS-
i'ö aS viggörðum fjandmannanna og
sprengiö upp fallbyssur þeirra-“
„ÞaS skal gert.“
Furstinn kom auga á Zagloba þar
sem hann stóð holdblautur, og mælti:
„Um daginn báður þjer mig um
leyfi til útrásar; flýtiS yöur nú!“
„Og fari þaS alt í sjóSbullandi,“
tautaSi Zagloka niSur í barminn.
Flálftíma síSar óöu flokkar tveir
yfir aS víggörSum Kóksakka. Voru
þeir undir forustu Skrjetuskis og
Krasnostovs, eins af helstu foringj-
um furstans.
Volodyjevski hafSi fariS för þessa
sem sjálfboSaliði í flokki Skrjetuskis
og var í sjöunda himni yfir þvi, aö
komast i förina. Longinus gekk viö
hliS hans. Bar hann höfuS og herðar
yfir aðra menn.
Zagloka rölti á eftir þeim blautur
eins og hundur af sundi. ÞagaS gat
hann ekki, en alt var þaö sem hann
sagSi skammir og formælingar.
„Haltu þjer saman,“ sagSi Volody-
jevski.
„ÞegiSu sjálfur. Þú ert ekki stærri
en önd, og flýtur eins og kefli á vatn-
inu. Furstinn er ekki þakldátnr. Hann
mátti gjarnan lofa mjer aS vera í
friöi í nótt eftir öll þau stórvirki sem
jeg hef nú unniS- HefSi jeg ráöiö til
þessa úthlaups, ætti jeg skiliö aS fá
ekki annaS til drykkjar þaS sem eftir
er æfinnar, en blávatn."
„HvaSa vaSall er í þjer,“ sagði
Skrjetuski. ,,Kósakkar eru hjer hver-
vetna og geta heyrt hávaSann i þjer.“
„Ha! HvaS segir þú? Hvergi er
maður óhultur fyrir þessum jarðnesku
djöflum. MaSur getur ekki einu sinni
sagt óhræddur fáein orö við sjálfan
sig.“
Þeir komu nú yfir aS víggörSunum.
Varömennirnir sváfu. Volodyjevski
bar hendurnar upp aö munninum og
hrópaSi milli þeirra:
„Flalló, piltar!“
„HvaS gengur á?“ svöruSu varS-
mennirnir og hjeldu aö hinir væru
Kósakkar.
„OpniS í hamingju bænum.“
„GetiS þiö ekki komist inn hjálp-
arlaust."
„Jú, jiaS getum viö sannarlega,“
sagði Volodyjevski og stökk inii.
Longínus kom á hæla honum viS
nokkra menn.
Ógurleg óp kváðu viö, en þaS var-
aöi aö eins nokkur augnablik. Kó-
sakkarnir voru feldir á svipstundu-
„KveikiS í turnunum," skipuSu for-
ingjarnir. „GeriS þaS aö innan; aS
utan eru þeir rennblautir.
ÞaS var ekki auðhlaupiS inn í þá
því aS þeir voru af bjálkum og engar
dyr sáust á þeim. Pólverjar höföu til
allrar hamingju haft meS sjer axir
og púöurkassa. Brutu þeir hliöar
turnanna eöa settu púðurhylki undir
þá og spréngdu þá upp. Innan stund-
ar stóöu þeir allir í björtu báli.
Einn turninn gekk verst aS rjúfa.
Longínus bar þar aS; tók hann upp
stein einn geisi mikinn, fullkomlega
fjögra manna tak, og kastaði hon-
um á turninn meS feiknar afli. ÞaS
heyröist ógurlegt brak og turninn
hrundi. Var síðan helt tjöru yfir viS-
inn og hann brendur upp til agna.
FjelagsprentsmiSjan