Alþýðublaðið - 22.08.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIERIR: LUCII U ANDREWS
Til þess a3 hætta að hugsa um
Jake fór ég a3 leiða hugann a3
jólunum. Þa3 var einmitt að-
fangadagur í dag og barnasam-
kvæmið á móttökudeildinni yrði
haldið eftir hádcgið. Ég sofnaði
út frá tilhugsuninni um mörgæs-
irnar mínar svifu fyrir sjónum
mér í daumnum. Ég vaknaði
nokkrum klukkustundum seinna
við fölleitt skin desembersólar-
innar inn um gluggann minn. Ég
gat ekki sofið lengur en lá glað-
vakandi og horfði á sólina síga
til viðar. Brátt leið að kvöldi og
koldimmt myrkrið settist að.
Sólarlagið minnti mig á dálítið,
sem kennslukonan okkar í for-
skólanum sagði.
Árin munu líða svo fljótt, að
þið takið naumast eftir þeim.
Námsárin eru liðin fyrr en þið
takið eftir því, að þau eru byrj-
uð. Þið verðið fluttar milli deilda
og' hafið aldrei tækifæri til að
sjá' aftur það fólk, sem þið skilj-
ið við.
Ég hafði hitt Jake, og nú lá leið
in áfram. Kannski mundi ég
aldrei hitta hánn aftur? En ég
vissi, að ég mundi aldrei gleyma
honum.
Um leið efaðist ég um, að hann
tæki éftir því, að ég var ekki leng
ur á móttökudeildinni.
12. KAFLI.
Það var stjörnumergð á deild-
inni þessa nótt. Stórar, skínandi
gylltar stjörhur héngu yfir
hverju rúmi. Og á gólfinu stóð
glitrandi jólatré með rafmagns
ljósum. Ég dáðist að ljósadýrð-
inni og gljáandi skreytingunn úr
dyrunum.
__En hvað þetta er fallegt!
__ Systir Standing. Yfirhjúkr
unarkonan á deildinni kom sigl-
andi í áttina til mín.
— Hafið þér hugsað yður að
láta okkur njóta ánægjunnar af
nærveru yðar í kvöld eða ætlið
þér að halda kyrru fyrir þarna
á þrepskildinum? — Flýtið þér
yður, barn. Hvað er að? Hafið
þér aldrei séð stjörnu áður?
— Hvað? Það ættuð þér þó
að hafa séð. Það er fjöldinn all-
ur af stjörnum á öllum deildum
— ekki aðeins jólastjörnum. í
yðar starfi, systir, er um það að
ræða að- vilja sjá eða ekki hjá
hlutina. Leiðigjarnt strit og
stjörnur. — Það er hvoru
tveggja til. Það er yðar að velja.
Komið þér nú og takið við fyr-
irmælum fyrir nóttipa. Ég er önn
um kafin, — þótt þér á hinn bóg
inn virðist hafa góðan tíma.
— Já, systir. Ég fylgdi henni
að borðinu, sem stóð á miðju
gólfi en þar sat systir Jones og
beið.
— Sjúklingarnir voru hrifnir
af flóuðu mjólkinni, sem ég færði
þeim, áður en þeir fóru að sofa.
— Þetta hefur verið indæll dag-
ur, systir. Þér getið ekki látið
yður detta í hug, hvað hefur
gerzt hér. Herra Ross stóð uppi
í eldhúströppu allan morguninn.
Hann og herra Linton, já, —
þér gætuð ekki ímyndað yður,
hvað þeir geta látið út úr sér
— jafn grafalvarlegir á svip
eins og þeir væru að framkvæma
erfiaða læknisaðgerð. Það var
eins og að horfa á grínþátt í
sjónvarpinu, systir. Og hjúkrun
arkonumar voru önnum kafnar
við að hengja upp jólaskrautið.
Þær bjuggu það til sjálfar. —
Er það ekki fallegt?
29
Jones hjálpaði mér við að taka
saman bollana. Við slökkvum
Ijósið, en bjóðum ekki strax
góða nótt. Forskólanemarnir
hafa lofað að koma hingað áður
en við göngum alveg frá fyrir
nóttina vegna þess, að það eru
svo margar veikar konur hérna
á deildinni. Ég vona bara, að
þær séu flestar nógu hressar til
þess að geta notið þess.
— Hvers?
Hún sagðist hafa gleymt því,
að þetta væru fyrstu jól mín á
sjúkrahúsinu. É vil ekki held-
ur vera að ljóstra neinu upp —
þá getur kannski eitthvað kom
ið þér á óvart. Sjáðu bara til
þess, að allt verði tilbúið hér
klukkan hálf tíu. Láttu allt ann-
að en hið bráðnauðsynlegasta
bíða þangað til seinna. í kvöld
er eina kvöld ársins, þegar við
erum ekki nauðbeygðar til þess
að gæta klukkunnar. En láttu nú
hendur standa fram úr erum,
því að i morgunsárið verðum við
að leika jólasveina.
Við slökktum ljósið fimm
mínútur fyrir hálf tíu. Ein sjúkl
inganna, frú' Yates, kallaði til
mín. — Systir, hvað er á seyði?
Hvað . . . hún þagnaði og lyfti
upp hendinni . . . Ó, heyrið
þið. . . .
Einhvers staðar í fjarlægð
heyrðum við óminn af söng ungu
stúlknanna. Svo komu þær gang
andi ofurhægt tvær og tvær sam
an itm á deildina. Þær höfðu
snúið kápunum sinum við svo
að glampaði á skarlatsrautt fóðr
ið í skini litlu luktanna, sem þær
héldu á. Þær stönzuðu, þegar
þær komu að jólatrénu, mynd-
uðu hring kringum það og sungu
þrjá jólasöngva. Sjúklingamir
störðu á sýninguna með tárvot-
um augum. Ég tók eftir því, að
frú Simmonds, sem var veikust
af öllum á deildinni brosti líka.
Jones hafði sagt mér nóttina áð-
ur, að þetta yrðu áreiðanlega síð
ustu jólin, sem frú Simmonds
fengi að lifa og vafasamt væri,
hvort hún lifði lengur en nokkr
ar vikur til viðbótar. Hún var
alltof ung til að deyja, —- að-
eins 38 ára, en hjarta hennar
var of gamalt. Hún var ellileg í
morgun, — en nú var hún ung.
Sjúklingarnir fóru að sofa,
þegar nemarnir voru farnir, en
ég hófst handa við skyldustöf-
in. Klukkan tólf kom Jones fram
í eldhúsið til mín. — Komdu
fram Standing, mig langar til
þess að sýna þér svoiftið.
Ég fylgdi henni framfyrir. Inni
í einu rannsóknarherberginu var
borð hlaðið úttroðnum skurð-
stofusokkum.
— Ef ég hef ekki nægan tíma
ætla ég að biðja þig að útdeila
þessum hérna? Þeir eru allir
greinilega merktir, svo að þú
getur ekki gert mistök. Og
reyndu að láta sjúklingana ekki
taka eftir því, að það ert þú,
sem kemur með sokkinn en ekki
jólasveinninn, — það getur eyði
lagt gleðina fyrir þeim, þegar
þeir vakna í fyrramálið. Hún
brosti til mín. — Þú hefur
kannski misst af miklu niður á
móttökudeildinni, en bíddu þang
að til í fyrramálið. — Sjúkling
arnir hafa ekki grun um, hvað
til stendur og sjáðu, hvað þeir
verða glaðir!
— Fá allir sjúklingarnir
sokka, spurði ég.
— Já, við . . . síminn hringdi
undir sokkahaugnum og Jones
fálmaði eftir tólinu tautandi . .
Hvað er nú?.
— Margaretadeildin! Systir
Jones hér . . . já, nei . . .ekk-
ert laust rúm . . . já . . . hún
leit á mig og benti mér að bíða.
— Já, við getum fengið pláss á
milli númer 18 og 19. — Lungna
bólga . . . hvað er hún gömul
. . . já, já, ég skil . . við skulum
sjá um það. . . Hún lagði tólið
á. — Skildir þú þetta, Standing?
— Mikið til, systir. — Hvar
eigum við að finna iaust rúm?
— Inni í línherberglnu. Ég
skal hjálpa þér. Hún kemur upp
eftir tíu mínútur.
Hafðu allt tilbúið. Sjúklingur
inn er 25 ára, — búðu út sokk
handa henni . . . Það eru nokk-
ur sápustykki í neðstu skúffunni
og nokkur box með baðpúðri í
hillunnl . . . og gefðu henni eitt
af lukkuarmböndunum í bláu
öskjunni. Sjáðu hvernig hún lít
ur út og gefðu henni það, sem
þú heldur, að hún hafi gaman
af að fá. Við verðum að gera allt,
hvað við getum fyrir hana, ves
alinginn. Hún er áreiðanlega .leið
vfir því að vera send hingað í
nótt. Nú, jæja, — ekki dugir
að halda svona áfram. . .
Og við hófumst handa. Við
vorum einmitt að ljúka undir-
búningnum, þegar hvítum börun
um var ekið inn um dyrnar.
Burðarmaðurinn rétti systur
Jones bréfsnepil. — Frá herra
Spence, sagði hann. Hann sagð
ist verða hér innan skamms.
Unga stúlkan með lungnabólg
una hét Jean Mason. Jones
horfði rannsakandi á hana, en
sagði ekki neitt. Svo sagði hún
við mig: Líttu eftir henni.
— Systir, hrópaði frú Yates
hinum megin í stofunni. — Syst
ir, getið þér komið?
— Ég kem, frú Yates, svar-
aði Jones rólega. Hún leit aftur
á mig.
— Vertu hérna, Standing. Og
svo hvarf hún í fikuggann. Ég
horfði á sjúklinginn í rúminu
og hún horfði á mig.
—- Hafið . . . þið . . . mikið
. . . að .. .gera . . hérna — syst
ir?
— Dálítið, sagði ég og brosti
til hennar.
Hún benti á brjóstið á sér.
Mér er svo illt héma. — Mér
var gefið eitthvað . . . mér líð-
ur ekki eins illa núna . . .
— Það er gott. Ég brosti aft
ur til hennar og tók um slag-
æðina. Hún hafði háan hita —
og ég vissi, hvað ég átti að gera.
Við urðum að bíða eftir herra
Spence. Ég heyrði til Jones hin-
um megin i deildinni, tvær aðr-
ar konur höfðu kaliað til hennar
og ég var að velta því fyrir mér,
hvort ég ætti að fara og hjálpa
henni. En hún hafði sagt: Vertu
héma, — sVo að ég béið.
Jean leit ekki af mér. — Fáið
þér oft sjúklinga hingað um
miðja nótt?
— Ég tók eftir biðjandi
hreimnum í rödd hennar. *— Ó,
já, já, — það koma margir hing
að um þetta leyti sólarhringsins.
Blá augu hennar horfðu biðj
andi á mig. — En þér eruð ekki
hræddar . . . ég er hrædd. . ..
Ég tók ósjálfrátt í hendina á
henni. Er þetta- í fyrsta sinn,
sem þér eruð á sjúkrahúsi? í»ér
þurfið ekki að vera hræddar, —
það er alveg satt.
Hún þrýsti hönd mína. —
Systir, sagði hún hátt.
— Systir, — ætli ég deyi?
Læknirinn, sem kom heim til
okkar í kvöld sagði mömmu, að
ef ég væri ekki lögð inn á
sjúkrahús, þegar í stað . . . Þau
héldu, að ég heyrði ekki til
þeirra, en ég heyrði, að hann
sagði. . . . Hún verður að fara
á Martins, ef ekki . . . hún lauk
ekki setningunni, en ég þurfti
ekki frekar að spyrja.
Ég hugsaði mig ekki einu
einu sinni um, áður en ég svar
aði, — ég bara sagði . . — Þú
deyrð áreiðanlega ekki, Jean, á-
reiðanlega ekki. Læknirinn hef-
ur sagt þetta til þess, að láta
móður yðar skilja, að það bar
nauðsyn til að þér kæmust hing
að sem allra fyrst. . . . þess
vegna hefur hann ýkt. En þér
— Finnst þér það nú ekki hafa verið fulí liarönesk.iuiegt hjá
okkur að loka Dísu inni það sem eftir var dagsins.
ALÞÝÐUBLAÐIO — 22. ágúst 1963 J.5