Lögrétta - 03.08.1927, Blaðsíða 2

t
LÖGRJETTA
LÖGRJETTA
S
-----------------------------------
LÖGRJETTA
Utgcfftndi og ritstjóri
þorstelnit (< I s 1 a« • »
f'inghoiti-iitræti 17. Sími 178.
InnheimtH og afgreldHÍa
1 ÞingholUítneti 1. Simi 185.
I.-------------------------------
ugga höfn fyrir hverri árás með
því að stía því frá öllu öðru og
hefja það sem hæst yfir jörðina.
En þeir hafa með því gert það
að ímynd einni. Líkamslífið er á
leið þeirri, sem liggur til lífs
andans.
Heimspeki, sem leitast við því,
að láta skynsemina aftur sam-
lagast hugsýninu losnar við
marga erfiðleika. Slík kenning
gerir það ekki einungis auðveld-
ara að hugsa um lífið, hún veitir
einnig kraft til þess að lifa og
starfa. Frá hennar sjónarmiði
erum við ekki lengur einangruð
innan mannkynsins og mannkyn-
ið virðist okkur ekki einangrað
innan þeirrar náttúru, sem það
ræður yfir. Eins og hvert minsta
rykkom heyrir sólkerfi okkar til,
eins er samhengi milli allra lif-
andi vera, frá þeim lægstu til
þeirra hæstu, frá uppruna lífsins
til okkar tíma. Allar lifandi ver-
ur styðjast hver við aðra og all-
ar hrífast með hinni voldugu
framsókn. Dýrið styðst við plönt-
una, maðurinn lætur dýrið bera
sig og alt mannkynið, í tíma og
rúmi, er afskaplegur her, sem
geysist áfram við hlið okkar,
fyrir aftan okkur og framan, á
þjótandi ferð, her sem velt getur
að velli hverri hömlu og komist
yfir margar hindranir, máske
sigrast á dauðanum.
Síðustu fregnir.
Stórflóð hljóp nýlega í Kuling-
fljótið í Kína. Tíu þúsund manns
druknuðu, og hundmð þúsunda
urðu heimilislausir, en uppskeru-
tjón var ca. 28 milj. kr. Land-
skjálftar miklir komu um líkt
leyti í Kasan í Kína. Vesúvíus
gýs þessa dagana. í Portugal eru
nú róstur vegna fjárhagsörðug-
leika landsins og vaxandi at-
vinnuleysis. Bandaríkjastjórn
hefur ákveðið að láta innan-
skamms byggja sex stór beiti-
skip. Dáinn er Robert de Flers
(f. 1872) eitt af kunnustu leik-
ritaskáldum Frakka og blaða-
maður.
----o——-
Um skattamál.
III
Nú þykir mjer rjett, að skýra
hjer nokkuð frá því, hvernig
skattframtal sveitabænda gengur
til, þar sem jeg er kunnugastur,
en það er í Dalasýslu.
Nokkru fyrir þann tíma, að
menn skulu gefa skattskýrslur
sínar, semur yfirskattanefnd um-
dæmisins, helst með fleiri eða
færri af yfirskattanefndarmönn-
um hinna einstöku hreppa í sýsl-
unni, eftir því sem til næst, regl-
ur um verðlag á öllum búfjenaði
til eignaframtals, er sje sem næst
gangverði vorið og sumarið á
undan framtalinu ár hvert. Til
tekjuframtals ákveður einnig
yfirskattanefnd verðlag á mál-
nytu, skepnufóðrum og svo fæði
verkafólks, til frádráttar á tekju-
skýrslum framleiðenda. Verðlag á
öðru, svo sem ull, sláturfjenaði o.
s. frv. segir til sín sjálft eftir
söluverði í hvert skifti. Þetta
verðlag gildir svo yfir alt um-
dæmið (sýsluna) við framtalið,
sem í hönd fer. Breyti skýrslu-
gefandi þessu verðlagi, samræmir
yfirskattanefnd það óðara aftur.
Um eignaframtalið má yfirleitt
segja það, að jafnvel þó að sveita-
bændur væru svo gerðir, sem jeg
meina að ekki sje, að vilja van-
telja, t. d. skepnur, en í þeim
liggur venjulegast mesta verð-
mætið (fasteignir teljast samkv.
fasteignamati), þá væri það
næsta tilgangslítið, því skatta-
nefndunum getur af ýmsum öðr-
um skýrslum þegar verið kunn-
ugt um þetta (fjenaðarfjölda o.
fl.) og þess vegna breytt því hjá
f ramtel j anda, nema hann færi
sönnur fyrir hinu gagnstæða. Að
bændur telji skuldir of háar, er
mjög ósennilegt; þær eru því
miður háar hvort eð er.
Nokkuð vandfarnara er með
f rádráttarákvæði tek j uskattsins.
Á meðan sveitabændur ekki halda
búreikninga, er vandinn mestur
að ákveða rekstarkostnaðinn ná-
kvæmlega. Að vísu segir hann
mikið til sín sjálfur. Einkum er
þó erfitt að meta fæði verkafólks,
til frádráttar á tekjuskýrslum
bænda, svo skammlaust sje. Hjer
í sýslu hefur þessi kostnaðarlið-
ur komist hæst í kr. 2.50 á dag
fyrir karlmenn. En það er kr.
912,50 yfir árið, eða kr. 412,50
um fram persónufrádragið, sam-
kvæmt tekj uskattslögunum. Vita-
skuld hefur þá hvorki húsnæði,
ijós nje hiti verið reiknað verka-
mönnum til tekna sjerstaklega.
Það er þó sannfæring mín, bygð á
reynslu, að þessi rekstrarkostnað-
ur (fæðið) sje of hár, þar sem
| jeg þekki til, og rýri óeðlilega
Erlingur Pálsson.
rjettmætar tekjur framleiðenda.
En eins og áður er tekið fram,
er verðlag fæðisins fyrirfram
ákveðið af yfirskattanefnd, og sje
það lækkað, mundi hún hækka
það jafnharðan aftur upp í hið
tiltekna ákvæðisverð sitt.
Þar eð jeg nú minnist á tekju-
framtal sveitabænda, þykir mjer
rjett að liggja ekki á því, sem
að minni hyggju er einkum ábóta-
vant í þessu efni.. Jeg hefi þeg-
ar drepið á fæðið. Nú skal jeg
víkja að tveim öðrum atriðum.
Það er tekið skýrt fram í Reglu-
gerð um tekjuskatt og eigna-
skatt frá 14. nóv. 1921, þar sem
þess er getið hvað beri að telja
til rekstrarkostnaður viðkomandi
landbúnaðinum, að eigi megi
telja það til rekstrarkostnaðar,
sem varið sje til jarða- eða húsa-
bóta, nema sem árlega útheimtist
til viðhalds eða fymingar hús-
um. Haldi jeg t. d. vinnumann

Þessi mynd er
af ungfrú Ruth
Hanson, sem ný-
lega synti úr
Engey og að
steinbryggjuni í
Reykjavík, eins
og frá var sagt
í Lögrjettu ný-
lega, og þótti
hin frækilegasta
sundþraut og fá-
dæmi um konu.
Vegalengdin var
2*/2 km. og var
hún 1 klst. og
8 mín.
og láti hann vinna að jarðrækt
eða nýjum húsabyggingum, eða
hvorttveggja, yfir lengri eða
skemmri tíma úr árinu, eins og
oft á sjer stað í sveitinni, þá er
mjer óleyfilegt að telja þetta til
rekstrarkostnaðar, svo sem ekki
er þó óalgengt að gert sje, —
heldur ber mjer, samkv. fyrir-
mælum reglugerðarinnar, að að-
greina það, hversu mikið af
kostninum, við að halda þennan
vinnumann, geti raunverulega
talist rekstarkostnaður, er komi
til frádráttar tekjum mínum.
Eins er hitt: Haldi jeg vinnukonu
v og láti hana ýmist vinna að at-
vinnurekstrinum (búinu) eða til
þarfa fjölskyldu minnar, þá ber
mjer einnig, samkv. reglugerð-
inni, að greina á milli þess,
hversu mikið af kostnaðinum við
vinnukonuhaldið skuli teljast
rekstarkostnaður, og koma þar
með til frádráttar tekjum mín-
um, og hvað ekki. En þessu mun
óvíða í sveitum vera gaumur gef-
inn, eins og skyldi. Og ;því er
það, að þarna gætir nokkurs mis-
rjettis gagnvart embættis- og
starfsmönnum og daglauna-
mönnum við sjávarsíðuna, sem
engan slíkan frádrátt fá fyrir
sínar þjónustustúlkur.
Það sje fjarri mjer að vilja
halla á sveitabændur með þessum
ummælum. Skattalögin eru öllum
þorra bænda ekki svo kunn, sem
skyldi, til þess að framtalið geti
yfirleitt farið þeim vel úr hendi,
án aðstoðar skattanefndanna,
sem ber skylda til þess að upp-
lýsa alt, sem þörf er á og við
kemur framtali manna til tekju-
og eignaskattá. Og það verður
altaf mjög undir skattanefndun-
um komið, hvemig gengur með |
framkvæmd tekjuskattslaganna. i
Sje skattanefnd starfi sínu vax-
in, samviskusöm og skyldurækin,
mun ekki þurfa að óttast mikla
þverbresti í þessu efni. Hinsveg-
ar er mjög hætt við, að tekju-
skattslöggjöfin komi ekki að til-
ætluðum notum, þar sem skatta-
nefndir láta sjer lítið ant um
framkvæmd skattalaganna, —
gera lítið annað en veita skatt-
skýrslunum móttöku, yfirfara
þær og reikna upp, án þess að
hafa fylgst með eða gefið nauð-
synlegar upplýsingar um rjett
framtal.
IV,
Þá kem jeg að breytingartillög-
um G. Sv. á tekju- og eigna-
skattslöggjöfinni. Hann leggur
það sem sje til, að ákvæðum
tekjuskattslaganna verði breytt
þannig, að skatturinn sje lagður
á brúttótekjur manna en ekki
nettótekjumar, eins og nú er, að
persónufrádrættinum einum und-
anskildum. En með þessu er
undirstöðuatriðum núgildandi
laga um skatt af „hreinum“
tekjum algerlega varpað fyrir
borð.
Með þessari breytingu hyggur
G. Sv. að unnið sje tvent í einu:
að koma í veg fyrir „misrjetti“
í álögunum og í öðm lagi að auka
tekjur ríkisssjóðs, svo um muni.
Um síðara atriðið hefi jeg þegar
tekið fram, að vafasamt sje, hvort
landsmenn þoli yfirleitt öllu hærri
útgjöld en nú hvíla á þeim. Alt
atvinnulíf þjóðarinnar er nú stór-
kostlega lamað. Atvinnuvegirnir
standa nú mjög höllum íæti, bæði
til lands og sjávar, og eiga þó
máske eftir að gera það enn meir,
og fer það nokkuð eftir því, hvað
ofan á verður um gengismálið.
— Óneitanlega virðist það því
nokkuð djarft og lýsir að
minni hyggju vafasamri bjart-
sýni, að geta ætlast til þess á
þrengingartímum, að aðalatvinnu-
vegir landsins, lífæð þjóðarinnar,
sjeu skattlagðir svo óþyrmilega,
að ekkert tillit sje tekið til þess,
hvað kostar að afla teknanna og
hvort mikið eða lítið tap verð-
ur á atvinnurekstrinum eða ekki.
Og ef þetta, yrði það að lögum,
mundi ekki draga framtak og
sjálfsbjargarhvöt úr mönnum, þá
veit jeg ekki hvað væri betur til
þess fallið.
Ekki fæ jeg heldur skilið, að
þessi grundvallarbreyting á tekju-
skattsiögunum gæti fyrirbygt
áberandi misrjetti í álögunum;
jafnvel þvert á móti.
Hr. G. ,Sv. staðhæfir, að nú-
gildandi skattalög leggi skatt á
brúttótekjur embættis- og starfs-
manna, og daglaunamanna við
sjóinn. En þetta er ekki rjett.
Jeg veit ekki betur en skatta-
lögin heimili að draga frá em-
bættistekjum þann kostnað, sem
embættisreksturinn hefur í för
með sjer, svo sem skrifstofu-
kostnað, lögmæltar kvaðir, sem á
embættinu hvíla o. s. frv. Að öðru
leyti verður ekki annað sjeð en að
tekjur opinberra starfsmanna
sjeu nettótekjur þeirra. Og svip-
að má segja að sje um tekjur
daglaunamanna við sjóinn. Eða
hvaða tilkostnað hafa þessir
menn, til þess að afla tekna
sinna, er sje hliðstæður öllum
rekstrarkostnaði sveitabænda og
útgerðarmanna? Jeg fæ ekki sjeð
hann. Og hvað skal svo segja um
skatt af brúttótekjum framleið-
enda? Það getur verið og er oft
svo mikill aðstöðumunur við at-
vinnUreksturinn, að útkoman, t.
d. hjá tveim sveitabændum, sem
þó hafa svipaðar brúttótekjur,
verður þannig, að annar bóndinn
hefir 1—2 þúsund í hreinan
ágóða, þar sem hinn tapar nálega
sömu upphæð á sarna tíma. Og
þá hygg jeg, að eitthvað líkt geti
átt sjer stað meðal útgerðar-
manna, nema hvað alt er þar í
langtum stærri stíl. — Væri nú
nokkurt vit í því, að leggja sama
skatt hlutfallslega á þessa at-
vinnurekendur? Jeg læt nú alla
óvilhalla menn um svarið.
Jóhannes Ólafsson.
----o-----
Landsbankinn. Formaður banka-
ráðs hans er skipaður af stjórn-
;nni Sig. Briem aðalpóstmeistari,
en þingið hafði áður kosið 4
menn.
Biskupinn hefur undanfarið
vísiterað Mýrar og Borgarfjörð.
V. Hugo. VESALINGARNIR.
fáið höndinni starf. Verið í senn máttug þjóð og ham-
ingjusöm fjölskylda. Komið auðnum í samrænri við lýð-
ræðishugmyndina, ekki með því að útrýma honum, en með
því að gera hann almennan, svo að undantekningarlaust
hver einasti borgari geti verið eignamaður, en slíkt er
auðveldara en alment er talið. í fám orðum sagt, lærið að
framleiða auð og að skifta auði. Þá kemur siðferðilegur
og efnalegur mikilleiki. Slíkt væru heilagar tilraunir.
Hvorki harðstjórn nje ógnastjóm á að þolast. Vjer vilj-
um framfarir á hóglegri hátt. Guð sjer um það. Öll
stjómarstefna hans er fólgin í hóglætinu, í því að draga
úr bratta brekkunnar.
Meðal þeirra sem veltu fyrir sjer hugsunum eins og
þessum var Enjolras. Hann bjóst hálft í hvoru við ein-
hverjum vábresti. Hann boðaði alla fjelaga sína á leyni-
fund í Musain kaffihúsinu, svo að þeir yrðu við öllu
búnir.
Önnur bók: Epónína.
Maríus hafði verið viðstaddur hin óvæntu úrslit árás-
arinnar, sem hann gerði Javert viðvart um. Erx Javert
hafði ekki fyr ekið burtu með fangana, en Maríus laum-
aðist sjálfur burtu. Klukkan var ekki orðin níu. Hann
fór ti) Courfeyrac’s, en hann var nú ekki lengur til húsa
í ró og næði í stúdentahverfinu, en hafði, af stjórnmála-
ástæðum, flutt sig búferlum í Glersmiðjugötu, í þann
borgarhluta, þar sem uppreisnarmennimir leituðu helst
hælis. Maríus sagði við hann það eitt, að hann væri kom-
inn til þess að leita sjer húsaskjóls og vinur hans tók um-
yrðalaust aðra dýnuna úr rúmi sínu, breiddi hana á gólf-
ið og sagði: gerðu svo vel. 1 býtið morguninn eftir fór
hann til hins fyrra bústaðar síns, greiddi skuldir sínar,
hlóð bókum sínum og pjönkum á handvagn og hjelt leið-
ar sinnar án þess að láta þess getið hvert hann færi.
Hafði Javert því ekkert af honum að segja þegar hann
kom um hádegisbilið til þess að spyrja hann um atburð-
ina deginum áður. En dyravörslukonan var sannfærð um
það, að hann hefði verið í einhverju makki við þorpar-
ana, sem teknir höfðu verið og sagði — Ja, hver skyldi
hafa trúað því um þennan ungling, hann var svo einstak-
lega telpulegur.
Maríus hafði af tveimur ástæðum flutt sig búferlum
svo fljótt. Hann hafði viðbjóð á húsinu, þar sem hann
hafði orðið vottur að þjóðfjelagsástandi, sem hann hrylti
við og þar sem hann hafði kynst manni, sem var næstum
því verri en ríkur þorpari, sem sje fátækur þorpari.
Ennfremur vildi hann ekki verða bendlaður við málið,
sem sennilega yrði hafið gegn Thénardier, því þá yrði
hann að vitna í móti honum. Javert mundi ekki hvað hann
hjet, hjelt að hann hefði orðið hræddur, eða alls ekki
komið heim meðan á árásinni stóð. Hann gerði nokkrar
árangurslausar tilraunir til þess að hafa uppi á honum.
Nokkrir mánuðir liðu. Maríus var stöðugt til húsa
hjá Courfeyrac. Lögfræðingur, sem oft kom í ráðhúsið
sagði honum að Thénardier væri hafður í haldi. Hann
ljet því fangavörðinn fá honum fimm franka á hverjum
mánuði. Hann var sjálfur fjevana, en fjekk þessa fimm
franka ljeða hjá Courfeyrac. Hvorugur þeirra, hvorki sá,
sem ljet peningana, nje sá, sem fjekk þá, skildi hót í þvi
hvemig á þeim stóð. Annars var Maríus dapur. Honum
fanst, að hann væri aftur genginn í gildru og ráfaði um
án þess að rata út. I þessu myrkri hafði í svip brugðið
fyrir hann ungu stúlkunni, sem hann unni og manninum,
sem virtist vera faðir hennar. En þau hurfu í sömu and-
ránni og hann gat engum getum að því leitt hvað um þau
hefði orðið. Hann vissi ekki einu sinni hvað þau hjetu.
Hún hjet sjálfsagt ekki Úrsúla og Lævirkinn var eflaust
uppnefni. Og hverju átti hann að trúa um gamla mann-
inn? Þurfti hann að fela sig fyrir lögreglunni? Honum
flaug í hug gráhærði verkamaðurinn, sfem hann hafðí
einu sinni mætt og var sennilega sami maður og Hvítur.
Svo hann gekk þá dulbúinn? í fari hans var í senn eitt-
hvað hetjulegt og eitthva? tvírætt. Hversvegna hafði
hann ekki kallað á hjálp?Úversvegna flýði hann? Vav
hann sá, sem Thénardier *agði hann? Hann gat engri
spumingunni svarað. O
Stúlkan var í augum lans sami engillinn eftir sem
áður. En þótt ástríða hans ?seri óbreytt, voru horfurnar
slæmar. Hann vissi ekki hví hann ætti að leita hennar,
þótt hann sárlangaði til þesí- Hann hafði varpað frá sjer
voninni um það að fá að sji hana aftur. Svo sótti skort-
urinn á hann enn á ný. í riigulreiðinni, sem hann lenti í,
sló hann slöku við hina stoðtfu vinnu sína. En vinnan er
vani, sem auðvelt er að venjr sig af, en erfiðara að venja
sig á. Það getur verið g°f meðal við andlegri hitasótt.
að sökkva sjer í drauma sha, en það verður að notast
með varkárni. Hugsunin ei vinna vitsmunanna, draum-
lyndið nautn þeirra. Ef möhi kunna ekki skil á hugsun
og draumi, setja menn eiúr j næringar stað. Hann
geymdi aðeins eina Ijúfa hu;'SUn, þá að „hún“ hefði elsk-
að hann, að augu hennar híðu sagt honum það, að hún
þekti að vísu ekki nafn h«is, en sál hans, og að ef til
vill elskaði hún hann ennþá,hvar svo sem hún væri í ver-
öldinni. Ef til vill hugsaði hih um hann, eins og hann um
hana. Stundum, þegar hann hunglyndi sínu fann hjarta
sitt ólga af óskiljanlegum f<- ^uði, sagði hann við sjálfarx
sig — Það er hún, sem hug"4r til mín. Ef til vill komast
mínar hugsanir einnig til hennar. Hann var stundum
vanur því þegar svo stóð á,^ faera í letur hina ópersónu-
legu og dýrðlegu drauma sem ástin bljes honum í
brjóst. Hann skrifaði þá í ’l^staka bók. Hann kallaði
þetta, að skrifa henni. Að Uríi ]eyti liðu dagar hans at-
burðalaust. Honum virtist srh hann færðist sífelt lengra
og lengra fram á snös hyl' ?Pisins. Hann fór einu sinm
einförum sjer til afþreyinga! a afskektan túnblett skamt
frá Saint-Jacquesgötu og s!i * haðan Panþeon og turnar
Notre Dame kirkjunnar. A hendingu rakst hann þar á
mann og spurði hann hvað staðurinn hjeti — Lævirkja-
engi, sagði maðurinn. Marps hlustaði ekki á þær sögu-
legu upplýsingar, sem maðurinn gaf honum. Lævirkjann
hafði hann í þunglyndinu kallað stúlkuna sína. Honum
þótti þetta vita á gott og gekk nú daglega um „Lævirkja-
engið“.
Javert virtist hafa unnið fullkominn sigur í Gorbe-
aushúsi. En svo var ekki. Fanginn hafði sloppið úr
greipum hans, honum til sárrar gremju, því allar líkur
voru til þess, að hann hefði orðið lögreglunni jafn dýr-
mæt veiði og þorpurunum. Ennfremur hafði ekki náðst í
einn af hinum yngstu „morgunmönnum“, sem hjet Mont-
parnasse, svo Javert varð að láta sjer nægja vonina um
það, að geta síðar meir haft hendur í hári þessa „djöfuls-
ins spjátrungs“. Hann hafði sem sje hitt Epónínu þegar
hún stóð á verði í trjágötunni og fengið hana til að fara
með sjer. Það vildi honum til láns og því slapp hann. Ja-
vert ljet reyndar taka Epónínu skömmu seinna og setja
hana í fangelsi hjá systur hennar, en í því var lítil hugg-
un. Loks hafði einn af verstu þorpurunum, Claquesous,
einhvernveginn helst úr lestinni á leiðinni í fangelsið og
vissi enginn hvernig á því stóð. Ef til vill var hann einn
af þeim, sem stóðu öðrum fæti hjá þorpurunum og hinum
hjá lögreglunni. Javert var reyndar sjálfur mjög á móti
öllu slíku makki. En aðrir lögreglumenn hjeldu hlífiskild’
yfir því. Og Claquesous var svo þaulæfður þorpari, að
hann gat verið gott verkfæri í höndum lögreglunnar. En
Maríus, „lögfræðingsfíflið“, sem Javert kallaði svo, af
því að hann mundi ekki hvað hann hjet, stóð. honum
nokkumveginn á sama um.
Yfirheyrslumar voru byrjaðar. Dómarinn taldi heppi-
legt, að sleppa einum „morgunmannanna“ við það, að
vera hafður í eins manns klefa og hjelt að hann mundi
þá segja til hinna. Það var Brujon. Honum var slept út í
fangelsisgarðinn og höfðu umsjónarmennirnir þar sífeld-
ar gætur á honum. Hann var lymskur og lævís náungi
og var altaf á svipinn eins og hann væri krankur og
kjökrandi og skyldi ekki í því hversvegna hann væri í
fangelsi. Hann sást oft standa stundunum saman og
stara á óhreina auglýsingatöflu, þar sem fyrst stóð:
hvítlaukur 65 aura og síðast vindill 5 aura. Stundum
eyddi hann tímanum við það að skjálfa og nötra og sagð-
ist þá hafa hitasótt og spurði, hvort ekki væri laust
* eitthvert af þessum tuttugu og átta sjúkrarúmum, sem
til voru. En skyndilega v^rð það uppvíst í miðjum fe-
brúar 1832, að þetta dauðyfli hafði látið fara fyrir sig og
þrjá fjelaga sína sendi’ferðir út í bæ, Það kom upp úr
kafinu, að hann hafði sent til þriggja staða, þar sem
helstu þorparar úthverfanna áttu heima. Af því var dreg-
in sú ályktun, að þeir náungar væru úr flokki morgun-
mannanna, en af foringjum þeirra höfðu nú náðst tveir,
þeir Babet og Guelemer. Brujon hafði látið bera boð
sín til ákveðinna staða, en ekki manna, og var talið lík-
legt að hjer væri um að ræða undirbúning einhvers glæps.
Sannleikurinn er sem sje sá, að þjófarnir hætta ekki
starfsemi sinni, þótt þeir sjeu í klóm rjettvísinnar. Þeir
eru listamenn, sem ekki láta undir höfuð leggjast að
vinna að nýrri mynd, þó önnur sje á sýningu.
Hjer um bil viku síðar en þetta skeði, varð nætur-
vörður einn þess var, að Brujon sat uppi í fleti sínu og
skrifaði við nátttýruglætuna. Brujon var settuv í klefa í
einn mánuð. En ekki hepnaðist að hafa upp á því, sem
hann skrifaði, svo lögreglan vgr engu nær. En alt um það
var daginn eftir hent hnoðaðri brauðkúlu úr fangagarð-
inum, sem Brujon hafðí verið í og inn í næsta fa .igagarð,
þótt fimm hæða múr væri á milli. Og þótt fanginu, sem
brauðkúluna átti að fá, væri í klefa, komst hún til hans
samt. Innan í brauðkúlunni var miði til Babets og á hann
skrifað: „Babet. Veiði í Plumetgötu. Grind um garð“.
Þetta hafði Brujon skrifað um nóttina. Þrátt fyrir ár-
vekni eftirlitsmannanna tókst Babet að koma seðlinum
úr sínu fangelsi og yfir í næsta fangelsi, en þar var ein
af unnustum hans í haldi. Hún kom honum til kvensniftar
sem hún þekti, og Magnon hjet, og var undir umsjá lög-
reglunnar, þótt ekki sæti hún í fangelsi. Magnon stóð í