Lögrétta

Eksemplar

Lögrétta - 17.08.1927, Side 2

Lögrétta - 17.08.1927, Side 2
8 LÖGRJETTA LÖGRJETTA 8 ■-------------------------- löqrjitta Útgefmndi eg riUtjóri Kritilti 8ílUi»* ÞingholtMtrietl 17. Slmi 178. IiBhelmta of affroiðda 1 JÞingholUitrœti 1. Slmi 185. I. -■ I vestra í flestum stórbæjum um opinberar byggingar því æsingar eru ákaflegar víða. Síðustu fregnir. Allmikil ólga er nú í írskum stjómmálum. Cosgravestjómin er orðin í minnihluta, en flokkur De Valera færist í aukana og er farinn að taka þátt í þingstörfum og hefur svarið Bretakonungi hollustueið, en það hefur hann ekki viljað hingað til. í Lissabon hefur verið gerð mishepnuð til- raun til þess að steypa af stóli Carmona alræðismanni. Suðurher- inn kínverski er nú á undanhaldi. Fregnir segja að Rússar búi sig til ófriðar. ----o---- Gunnar Egilson fiskifulltrúi. Gunnar Egilson andaðist í sjúkrahúsinu í Hafnarfirði 14. þ. m. Var hann fyrir skömmu kominn heim hingað frá Spáni til þess að leita sjer lækninga við hættulegu meini í maga, sem hann hafði lengi gengið með og verið allþjáður af á síðkastið. Kvað uppskurðurinn hafa tekist sæmilega, en á fjórða degi eftir uppskurðinn andaðist hann af afleiðingum hans og af hjartabil- un. G. E. var kunnur maður fyrir ýms störf sín í íslensku við- skiftalífi. Hann hafði á undan- fömum árum rekið ýms þesshátt- ar störf, einkum vátryggingastörf, og síðan erindrekastörf bæði fyr- ir útgerðarmenn og ríkið, fyrst í Ameríku á ófriðarárunum og síð- an á Spáni. Hann var einnig um skeið forstjóri Brunabótafjelags- ins og forgöngumaður við stofn- un Samtryggingar íslenskra botn- vörpuskipa. Þótt lífsstarf G. E. yrði mest á sviði viðskiftamálanna hneigð- ist hann upphaflega að öðrum málum meira, eins og hann átti kyn til. Hann var sonarson Svein- bjamar Egilssonar, sonur Þorst. Egilsen í Hafnarfirði og fæddur 9. júlí 1885. Á háskólaárum sín- um lagði hann stund á bókment- ir, og alla tíð hafði hann yndi af þeim og gott vit á þeim. Hann var sjálfur vel hagmæltur, en beitti því lítið, svo kunnugt væri, nema helst við smá gamankvæði. Af hljómlist hafði hann yndi og ljek sjálfur á hljóðfæri. Við blaðamensku fekst hann um skeið, var ritstjóri Ingólfs, en átti annars lítið við opinber mál. Hann var málamaður ágæt- ur, ljúfmenni og lipurmenni í framkomu, fjelagslyndur, glaðvær og gestrisinn. Kona hans, sem lifir hann, er Guðrún dóttir Ást- hildar og Pjeturs Thorsteinson og eiga þau 7 börn. -----o---- Pjetur Á. Jónsson hefur haldið hjer kveðjuhljómleika við mikinr. fögnuð og rigndi yfir hann blóm- um frá áheyrendum hans. Þjóðhátíðarræða sjera Ragnars E. Kvaran. (1 Winnipeg 1. júlí s. 1.). Ekki veit jeg, hvernig þessa inerkisafmælis Kanada er minst í öðrum fylkjum landsins. Hitt veit jeg, að Manitoba hefur í dag flutt oss þann lærdóm, sem ekki einungis oss, íslenskum mönnum, er mikil þörf að nema, heldur öllum þjóðflokkum, er hjer hafa setst að og ætla sjer að gera þetta að framtíðarheimili sínu og sinna ættmenna. Því á hvað höf- um vjer að horfa í dag? Vjer höf- um verið þess vottar, að Mani- toba hefur beðið, eða boðið og vænst þess af öllum þeim þjóð- flokkum, er hjer hafa setst að og hafa skapsmuni og vitsmuni til þess að finna og vita, að þeir eru þjóðflokkar, að þeir komi fram í dag, á þessum heiðursdegi þessa undursamlega lands, og auglýsi öllum öðrum, hvað þeir sjeu. Manitoba vill sameina alla íbúa fylkisins um þá einu hugsun, að þeir hafi tekið að erfðum fagurt og mikið og merkilegt land, og þeir eigi að sýna því hollustu og vinsemd og ást; en hverjir sem þeir menn eru, sem fyrir þessum hátíðahöldum standa, þá hefur það orðið bert, að þeir hafa haft vitsmuni til þess að sjá það, að beinasti vegurinn til þess að örfa og glæða vinsemdina til Kanada, hefur verið sú, að gefa útrás stoltinu og ástinni á þeirra eigin ættlandi og þjóðstofni hjer fyrir handan hafið. Jeg verð að játa, að þetta hefur verið mjer svo mikið fagnaðar- efni, að virðing mín fyrir fylkinu og íbúum þess hefur aukist að stórum mun. Mjer hefur verið prjedikað það, og yður öllum hef- ur verið prjedikað það leynt og ljóst, að með því einu gæti mað- ur sýnt Kanada hollustu, að leggja kapp á það að gleyma því hverrar þjóðar maður hver og einn væri. Manitoba hefur kent mjer alt annað í dag. Hún hefur kent mjer, að með því móti geti jeg gert sæmd Kanada mesta, að jeg sýndi að jeg eða vjer og þjóð- flokkur vor væri Kanada ein- hvers virði. Hverri þjóð hefur í dag verið boðið að reyna að sýna það í táknmynd einhverskonar, sem hún teldi mikils virði í fari og sögu sinnar þjóðar, og bera með því vott og vitni, að hún ætti hjer eitthvað erindi, eða hefði einhvern skerf að bera fram til menningar þessa lands og framtíðarsóma. Oss hefur verið sýnt ljóslega og greinilega, að Kanada virðir og metur og er þakklát fyrir allar alvarlegar til- raunir til þjóðernisræktunar með oss og öðrum þjóðum, sem hing- að hafa komið úr fjarlægum stöð- um til þess að byggja upp það land, sem sökum mikilfengleika síns, auðæfa og yndisþokka, hef- ur ástæðu og möguleika til þess að verða eitt dásamlegasta landið í veröldinni. Hvað er það, sem íslenska menn í Kanada langar til að flytja og gróðursetja hjer í frjósamri kan- adiskri mold? Um það erU hugs- anirnar vafalaust nokkuð dreifð- ar og ómótaðar. En meðal þeirra, sem best hugsa og af mestri ein- beitni og festu, hygg eg að það sje nokkuð algengt, að fyrir þeim vaki eitthvað í þá átt, sem oss finst felast undir, í og með tákn- myndinni íslensku, sem sást á O götum Winnipegborgar í morgun. Alþingi hefir verið sá rauði þráð- ur, sá ytri vottur aðals og tignar, sem er sæmd þessa kynflokks. 1 upphefð og niðurlæging hefir það verið hið ytra merki þeirrar viðleitni, sem er aðal-ástríða bestu íslenskra manna frá önd- verðri bygð lands þeirra — á- stríðan eftir mannviti. Alþingi við Öxará — mennimir að teygja sig í áttina til mannvits og snild- ar í umgerð hinnar hrjóstrugu fegurðar — er táknmynd þess sem er ósk mín og von að verði hugsjón íslenskra manna, að flytja til þessa lands um ókomin ár og aldir. Vjer höfum ekkert annað fram að færa en hæfileika vora til þess að hugsa vel og fagurt. Vit og list á að vera um aldur og æfi vor draumur og keppikefli. Sextíu ár eru lítill tími í lífi þj óðar og lands. Svo lítill, að það liggur við að maður eigi erfitt með að draga upp mynd í huga sjer, er sje að einhverju leyti mynd þessa fyrirbrigðis. En eina mynd fæ jeg þó ekki úr huga mjer, er jeg hugsa til Kanada á þessum degi. Þrátt fyrir nærri ó- mælivídd landsins, þá verður landið í huga mjer, eins og ef til vill flestra, fyrst og fremst sem ung mær, fögur og svipmikil, en á brá hennar hefur enn ekki ver ið ritað, hver forlög hennar muni verða. En jeg get ekki hugsað til vestrænu sljettunnar, svo að segja óbygðrar, sljettunnar með frjómagnið undursamlega í skauti sínu, án þess að finna til þess, að þrá mærinnar er sú að verða móðir. Mærin unga þráir að ala hjer miljónir af sál- um, fela í faðmi sjer kynslóð eft- ir kynslóð af hamingjusömu fólki. Og hvergi á bygðu bóli eiga menn slíkan kost á að skapa far- sæla þjóð sem hjer. Hjer er alt aflið, öll frjósemin til þess að upp megi rísa veglegt ríki og gæfusamt, — e f þeir eiginleikar eru ræktaðir, sem bestu íslensku menn langar til að verði þeirra einkenni. Það er gersamlega rangt, að böl heimsins — stríð, fátækt og öll andstygð, sem er fylginautur þessara vágesta, — stafi eða hafi nokkuru sinni staf- að af synd mannanna eða ilsku, heldur af skorti á vitsmunum einum. I þeirri von, að Kanada megi auðnast að sigla fram hjá þeim hörmungarskerjum, sem farsæld allra þjóða hefir enn strandað á, og í þeirri von, að að vorum fámenna þjóðflokki auðnist að leggja landinu til þá syni og dætur, er verði að ein- hverju leyti hafnsögumenn og leiðsögumenn á leiðinni til þess marks, sem Kanada hefur öll skilyrði til þess að ná, óskum vjer að hið nýja, unga, glæsilega land vort megi lifa. ---o---- Kosningaaldur. Á síðasta þingi komu fram raddir um það, að kosningaaldur og kjörgengi til Alþingis væri rýmkvað. Eins og kunnugt er hafa nú allir kosningarrjett til Alþingis, sem náð hafa 25 ára aldri, karlar og konur, en fram á það var farið að aldurstakmarkið yrði framvegis 21 ár. Þar sem frumv. þetta virtist mæta mikilli mótspyrnU í þinginu, og skiln- ingsleysi þingmanna, en hinsveg- ar má álíta að þjóðinni sje nauð- synlegt að átta sig á þessu máli í náinni framtíð, og taka afstöðu til þess, skulu hjer rakin fram atriði þessa máls, frá sjónarmiði þess, er þetta skrifar. Okkar sjórnskipulag — þing- ræðið — byggist á því, að sem flestir einstaklingar þjóðfjelags- ins hafi tillögurjett og þáttöku- frelsi um úrslit þeirra mála er alþjóð varðar; byggist þetta á því að alþýðumenn og þjóðin yfir höfuð, sje þannig mentuð og þroskuð, að hún sje fær um að stjórna sjer sjálf, og ráða með- ferð sinna mála. En þar sem mik. ill hluti þjóðarinnar eru böm og óþroskaðir unglingar hlýtur ald- urstakmark að vera nauðsynlegt, og þar í er vandinn fólginn að hitta naglann á höfuðið, og að það aldurstakmark sje með rjett- dæmi ákveðið. M|jer virðist að krafan um rýmri kosningaraldur (21 árs) _sje þreföld sanngirnis- krafa: 1. Siðferðileg rjettlætis- krafa. 2. Hagfræðilegt atriði. 3. Menningarlegt atriði. Skal jeg færa nokkur rök fyrir því, og at- huga hvern liðinn út af fyrir sig. Að þetta sje siðferðileg rjett- lætiskrafa byggist á því, að af- greiðsla og úrslit allra stærri mála þjóðarinnar, sem á dagskrá eru, snerta fyrst og fremst hag og afkomu uppvaxandi kynslóða. Sem dæmi má taka hinar stóru lántökur undanfarinna ára. Það sem þar hefur gjörst er ekkert annað en að eldri hluti þjóðar- innar bindur, fyrst og fremst upp- vaxandi kynslóð, þyngri tbagga fjárhagslega en áður hefur þekst, að henni fomspurðri, undir því yfirskyni að hann einn hafi þekk- inguna og vitið á þessum málum, 1 flokki þessa unga fólks, sem þannig er útilokað frá þátttöku í almennum málum er margt best vinnandi fólk þjóðarinnar, frá 20 ára aldri til 25 ára, sem með full- komnu rjettdæmi má álítast and- lega sjálfstætt, og er hugsjóna- ríkasti hluti þjóðarinnar. Að hjer sje um hagfræðilegt atriði að gera er að nokkru leyti innifalið í því, sem hjer er tekið fram. Sú þjóð, sem nýlega er orðin sjálfstæð, og er að tryggja og kjölfesta sitt fjárhagslega og formlega sjálfstæði, en ætlar sjer að útiloka æsku þjóðarinnar frá fullkominni þátttöku í þeim mál- um, hún getur tæplega verið á rjettri leið. Þjóðin þarf þar öll að vera samtaka, ungir sem gamlir. Þá er jeg kominn að þriðja og síðasta þættinum í máli mínu, að þetta sje menningarlegt atriði. Rúmur kosningarrjettur hjá hvaða þjóð sem er, og sem virð- ist ná tilætluðum árangri, er aug- lýsing um það, að alþýðumentun og menning þeirrar þjóðar sje í góðu lagi. Takmark hverrar þjóð- ar á að vera það, að þroska sem allra flesta einstaklinga sína þannig, að þeir sjeu færir um að ráða meðferð sinna mála. En fyrst að öll sanngirni mælir með því að því takmarki sje náð', er engin ástæða til að setjast á þann þroska hjá nokkrum hluta þjóð- arinnar, og lofa honum ekki að hafa framrás. Rúmur kosningaaldur tilheyrir vaxandi menningu, og mun áður en langt um líður ryðja sjer braut, og er þegar til þess far- inn, og skal jeg því til sönnunar nefna nokkur lönd. Á Englandi og V. Hugo. VESALINGARNIR. Hann hafði sagt henni einhverja yfirskynsástæðu og vild: ekki láta sækja neinn lækni. Eftir því sem hann náði sjer betur fór Cósetta oftar að ganga um í garðinum. Vorið hafði aftur gert hana glaða. Jean Valjean fór aftur að fara einförum í rökkrinu. En mönnum skjátlast ef þeir halda, að unt sje að eigra svona í útjöðrum Parísar, án þess að lenda í æfintýrum. Kvöld eitt hafði Gavroche litli götustrákurinn ekkert fengið að borða og hann mundi eftir því um leið, að hann hafði engan miðdegismat fengið daginn áður. Þetta fór að verða þreytandi. Hann ákvað því að reyna að afla sjer einhvers kvöldverðar. Hann fór að ráfa um á eyðistöðum í nánd við Salpétriére í þeirri von að geta rakað ein-/ hverju. Því þar sem enginn er finst altaf eitthvað. Hann kom að stað þar sem hann hafði tekið eftir gömlum garði með sæmilega góðu eplatrje. En í garðinum var venjulega gamall maður og gömul kona. Epli er ekki verri kvöld- verður en hvað annað. Það sem varð ógæfa Adams gat orðið gæfa götustráksins. Staðurinn var afskektur og eng- inn á ferli, svo tíminn var vel valinn. En þegar strákurinn ætlaði að fara að smjúga inn í garðinn sá hann gamla manninn sitja rjett við smuguna, sem hann ætlaði inn um, en gamla konan stóð hjá honum. Hún var ólundarleg og strákurinn heyrði hana segja — Hr. Mabeuf, húsráð- andinn er að ganga af göflunum. — Því þá það, Plutark mín gamla? — Jú, af því við skuldum honum þriggja ársfjórðunga leigu. — Þá getum við skuldað einn til. — Þá verður okkur kastað á dyr. — Þá það. — Við erum eldneytislaus. — Þá verðum við að láta okkur nægja sólar- hitann. — Slátrarinn vill ekki lána okkur meira ket fyr en við borgum reikninginn. — Það er gott, því jeg þoli ekki lengur ketmeti. — Bakarinn vill ekki láta okkur fá brauð, fyr en við borgum af skuldinni. — Þá verðum við að borða eplin. — Við getum ekki lifað svona peninga- laus. — Jeg hef enga. Svo fór konan leiðar sinnar, en Ma- beuf settist og hugsaði. Það gerði götustrifkurinn líka, og komst að þeirri niðurstöðu að heppilegast væri að halla sjer út af og sofna í runnanum, fyrst engar horfur væru á því að fá mat. Honum rann rjett í brjóst. Þess vegna gat hann sjeð tvo menn koma eftir götunni. Sá fyrri, borgari í óbrotn- um fötum gekk hægt og hugsandi, sá síðari ungur og spjátrungslegur, með rós í munninum, gekk föstum, lipr- um skrefum. Hann ætlaði gamla manninum augsýnilega þegjandi þörfina. Strákurinn þekti hann undir eins. Það var Montparnasse. Hann var ekki í vafa um það, hvað náunginn ætlaðist fyrir og kendi næstum því í brjósti um gamla manninn. Hinsvegar var það þýðingarlaust að ætla sjer að hjálpa honum. Því hinum alkunna þorpara yrði það hægðarleikur að sigrast á gamalmenni og dreng. Meðan strákurinn lá og hugsaði þetta var árásin gerð alt í einu. Montparnasse kastaði frá sjer rósinni, rjeðst á manninn og tók um kverkar hans. Andartaki seinna lá annar þeirra á götunni og hinn ofan á honum með grjót- hart hnjeð á brjósti hans. Samt hafði þetta ekki farið al- veg eins og strákurinn hjelt. Því sá sem í götunni lá var Montpamasse, en borgarinn varð ofan á. Þetta skeði fáum skrefum frá stráknum. — Sá er nú svei mjer járnkarl þessi gamli skröggur, hugsaði strákurinn og var að því kominn að klappa honum lof í lófa. Kyrt var orðið og Montpamasse lá hreyfingarlaus svo strákurinn spurði sjálfan sig hvort hann væri kanske dauður. Þá heyrði hann öldunginn segja, án þess að sleppa honum — Stattu upp. Hinn stóð upp úfinn en eymdarlegur, eins og úlfur- inn mundi vera, ef sauðurinn tæki hann í karphúsið. Strákurinn heyrði að þeir töluðu saman. — Hvað ertu gamall? — Nítján ára. — Þú ert sterkur og frískur. Hversvegna starfarðu ekki? — Mjer leiðist það. — Hvað ertu? — Slæpingur. — Talaðu ekki í bræði. Get jeg gert; nokkuð fyrir þig. Hvað langar þig til að verða? — Ræn- ingi. Þögn. Öldungurinn stóð hreyfingarlaus og hugsaði án þess að sleppa Montparnasse. Hann reyndi á allan hátt að losna, en árangurslaust. Öldungurinn virtist ekki taka eftir umbrotum hans, en hjelt honum föstum með annari hendinni, svo miklu var h^nn þróttmeiri. Svo horfði hann hvast á unga manninn og ^laði til hans í myrkrinu mildri röddu og heyrði strákurirt1 hvert orð. — Hlustaðu á mig. Þúí^itst ekki sjálfur hvað þú seg- ir, þegar þú segist vera sl^pingi, sem vill ekki vinna. Þú vilt ekki vera verkamaður verður þræll. Þú munt þurfa að erfiða meira en þeir, se^ leggja eitthvað nytsamt fyrir sig. Líf þitt mun verða Þ’æðilegt. Þegar menn vilja út um dyr þá opna þeir þser, þú verður að rjúfa vegginn. Hvað gera aðrir, þegar þeir ^Ha ofan á götuna. Þeir ganga ofan stigann. En þú murú burfa að rífa í sundur lökin þín og gera úr þeim strengtil þess ag renna þjer á út um gluggann og þar verðurðu hanga yfir hyldýpinu í nátt- myrkri, stormi og regni °' ef strengurinn er of stuttur verðurðu að láta, fallast 1]ður án þess að vita hvar þú lendir. Ellegar þú verður & smjúga gegnum reykháf og eiga það á hættu að verð1 brendur lifandi. Jeg minnist ekki á öll götin, sem þú ve$Ur ag ský]a) steinana, sem þú verður að taka burtu og aftur á sinn stað mörgum sinnum á sólahring, kalkið>Sein þú verður að leyna í dýn- unni þinni. Ef lokað er lási hefurðu engan lykil til þess að opna hann með og'verður ag beita til þess ógur- legu erfiði. Þú verður að £cla holan koparskilding til þess að geyma þjöl í honum- ^aðan ætlarðu að fá verkfæri? Ja, þú um það. Ef þú getui sVo búið þjer til sög úr úrfjöð- ur þá þarftu með henni a^ Sa&n sundur lásinn, saga sund- ur jámstöngina fyrir þínum 0g hlekkinn um fótinn á þjer. Og þegar þJe' Verður svo náð, hvað hefurðu þá upp úr öllu erfiðinu?!1111^ fangelsi. Þú vilt ekki vinna? En þú vilt víst borða, ^1 og sofa vel. Já, þú færð vatn að drekka, brauðrust* að borða og færð að sofa á hörðum planka með kal^011 fjötur um þrútinn fótinn. Þú ætlar að rjúfa fjöturih*1 flýja. Gott og vel! þú verð- ur að mjaka þjer á maganlín &egnum rjóður og runna og neyðist til að bíta gras, elIlíl °S villidýr skógarins. Og svo verður þjer náð, og þa ^úr ag dúsa árum saman í dimmu greni, hlekkjaðut v’ Vegg, þar sem þú verður að þreifa fyrir þjer eftir vatnskrukkunni þinni til að svala þorsta þínum, maula brauð sem hundarnir leggja sjer ekki til munns og seðja hungur þitt á ertum, sem maðk- arnir hafa nagað á undan þjer. Hafðu meðaumkun með sjálfum þjer vesalings barn sem ert svo ungur, að það eru ekki tuttugu ár síðan þú saugst brjóst móður þinnar. Hlustaðu á mig. Viltu ganga vel til fara og ganga í augun á stúlkunum? En þú verður nauðrakaður og gengur á trjeskóm. Þú vilt gjarnan hafa hring á hendinni, en færð í staðinn hlekk um hálsinn. Þú verður barinn fyrir það eitt að líta á konu. Þú færð þetta alt um tvítugsaldur og losnar úr því þegar þú ert fimtugur. Þú ferð þangað ung- ur, bústinn, frískur og fjörugur. En þú kemur þaðan bug- aður og boginn, tannlaus og sköllóttur. Kæri vinur minn, þú ert á rangri leið. Letin er ljelegur ráðgjafi. Mesta erf- iðisvinna, sem til er, er vinna þjófsins og ræningjans. Trúðu mjer, það er ekki makindastaða að vera þorpari. Það er miklu auðveldara að lifa eins og heiðarlegur mað- ur. Farðu nú leiðar þinnar og hugsaðu um það, sem jeg hef sagt þjer. En það er satt annars, hvað vildurðu mjer? Budduna? Gerðu svo vel, hún er hjerna. Um leið og öldungurinn slepti Montpamasse fjekk hann honum sjóð sinn og náunginn stakk honum í vasa sinn eins varlega og hann hefði stolið honum. Síðan hjelt öldungurinn, sem lesandinn hefur sjálfsagt kannast við, áfram göngu sinni, en hinn horfði á eftir honum og uml- aði í honum — Fíflið a’tarna. En strákurinn skreið nú úr fylgsni sínu að baki Montparnasse og dró sjóðinn varlega úr vasa hans og hvarf hljóðlaust í myrkrið, án þess að þorparinn yrði nokkurs var. Hann hafði nú, ef til vill í fyrsta skifti á æfinni, fengið umhugsunarefni. Þegar strákurinn var aftur kominn þangað, sem Mabeuf svaf, kastaði hann sjóðnum yfir runninn til hans og flýtti sjer bUrt. Sjóðurinn fjell á fót kirkjuvarðarins og vakti hann. Hann tók hann upp. Hann skyldi ekkert í þessu. Hann varð óðamála er hann skýrði ráðskonu sinni frá þessu. — Þetta hefur fallið af himnum ofan, sagði hún. Fimta bók, sem endar öðruvísi en hún byrjar. Cósetta var aftur að ná sjer. Vorið og æskan, ástin á föður hennar, fuglakvakið og blómailmurinn dreypti smásaman gleymskunni í unga og hreina sál hennar eða ljet hema yfir sárið. Þótt eldurinn væri ekki sloknaður, en lægi falinn í öskunni, þá sveið ekki undan honum lengur. Einu sinni datt henni Maríus alt í einu í hug og sagði við sjálfa sig — æ, jeg var nærri búinn að gleyma honum. 1 sömu viku sá hún laglegan og skrautlegan hershöfð- ingja ganga reykjandi fram hjá. Hún hjelt að hann væri frá hersveitinni í Babylonsgötu. Daginn eftir gekk hann aftur fram hjá og hún tók eftir tímanum og sá síðan að hann gekk þaraa daglega. Fjelagar hans tóku eftir því, að ung stúlka stæði næstum því alt af bak við grindurn- ar í óræktargarðinum, þegar herforinginn, sem var eng- inn annar en Théodule Gillenormand fór fram hjá. Þeir sögðu við hann — Þaraa er ung stúlka, sem gefur þjer hýrt auga, líttu á hana. En hann svaraði — Haldið þið að jeg hafi tíma til þess að horfa á allar stelpur, sem góna á mig. Á sama tíma hugsaði Maríus — Gæti jeg aðeins fengið að sjá hana einu sinni ennþá áður en jeg dey. Ef ósk hans hefði uppfylst um leið, hefði hann sjeð hana virða fyrir sjer herforingjann og hefði sjálfsagt dáið af harmi. Maríus var þannig skapi farinn, að hann sökk í sorgina til botns, en Cósetta sökk og skaut upp aftur. Hún lifði um þessar mundir hinn hættulega tíma í draumlífi ungra stúlkna, sem eiga með sig sjálfar, þegar einmana hjarta þeirra vefst eins og vínviður um hvað sem fyrir verður, marmarasúlu, eða stoð í gildaskála. I sál Cósettu blundaði ástríðan, óákveðin ástúð, sem var skýr og ákveð- in á yfirborðinu, en varð óskýrari og dimmri eftir því sem dýpra dró í sál hennar. Á yfirborðinu speglaðist mynd hins unga, fagra herforingja. En leyndist ekki minning í djúpi sálar hennar? Ef til vill, hún vissi það ekki sjálf. Einstakt atvik kom fyrir.

x

Lögrétta

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.