Lögrétta

Tölublað

Lögrétta - 02.11.1927, Blaðsíða 2

Lögrétta - 02.11.1927, Blaðsíða 2
2 LOGRJ£TT A LÖGRÍETTA I | t, ------------ | LÖGRJBTTA Útgefandi og rititjóri t’oritelnn fliilaton Þingholtnstraeti 17. Simi 178. Innhetmta og afgrelðaln i Miöstrætí 3. I ---------------------------- I sameiginlegt væri og falla fram í lotningu og tilbeiðslu. Skeði þá það, sem einsdæmi mun vera hjer á allæstum deilufundi, að allir fundarmenn fjellu fram á knje í sameiginlegri bæn um sátt og einingu og vöxt og viðgang kristi- legrar trúar og heilagrar kirkju 1 landinu. Síðan var sálmur sung- inn og fundi slitið. ----o----- Tðframagn helgisiða. Eftir Jón Árnason. Flutt í Reykjavíkur-stúku Guðspekifjelagsins, 14. okt. 1927. Rjettir helgisiðir. Eins og vikið er að hjer að ofan, þá eru til rjettir og rangir helgi- siðir, þ. e. a. s. þeir, sem eru rjett bygðir og í rjettum sam- böndum og hinir, sem eru rangt bygðir og slitnir út úr rjettum samböndum. Áður en við tökum til við aðal- efnið, er nauðsynlegt að athuga hver eru skilyrðin fyrir því að helgisiðir sjeu rjettir. Tvö virðast höfuðskilyrðin vera: 1. að hin andlegu sambönd sjeu gefin af þeim, er vald hefur til þess og 2. að aðferðin sje í sam- ræmi við lögmál tilverunnar eða þróunina. Með hinum andlegu sambönd- um er átt við hina heilögu vígslu- röð. Einhverju sinni hefur hún hlotið að vera sett af stað og sam- bandið þannig opnað og hæfileiki sá, er vígslunni fylgir, verið fluttur frá einum til annars. Talið er, að meistarar einir, eða djúpvitringar, adepts, geti gefið hæfileika þenna og veitt slíka vígsluröð. Kristur stofnaði hina heilögu kvöldmáltíð. Er enginn efi á því að þá hafi hann einnig gefið mönnum hæfileikann til þess, að veita þetta sakramenti og til þess varð hann að gefa hina heilögu vígsluröð, því án hennar er eigi unt að fullnægja þeim skilyrðum, sem fyrir því eru sett, að sakra- mentið komi að tilætluðum not- um, eins og síðar mun sýnt verða. Ýmsir munu þeir, er því trúa, að hin heilaga vígsluröð sje veru- leiki, en þó munu hinir miklu fleiri, sem neita henni og telja staðhæfingar manna um hana marklaust hjal. Það er ógerlegt, að sanna þeim tilvist hennar, sem eigi trúa henni og er það því langerfiðasta viðfangsefnið í þessu máli. Jeg fyrir mitt leyti er sannfærður um, að hún sje bláber veruleiki, er það af ástæðum, sem jeg eigi get skýrt frá og því síður sannað öðrum. Annað skilyrðið var aðferðin. Hún verður að vera í fullu sam- ræmi við þróunarlögmál tilver- unnar. Allir kannast við þau fyrir- brigði lífsins, er við nefnum fæð- ingu og dauða. Á milli þessara endimarka er eitt lífsskeið, eitt þróunarkerfi. Lífsskeiði manns má skifta í tvo höfuðþætti, sem sje tímabilinu frá fæðingu til mið- aldurs og frá miðaldri til dánar- dægurs. Fæðingin er upphafið, miðaldur hámark lífsins og dauði endalokin. öll stærri og minni þróunnar- skeið eru háð þessari sömu skift- ingu, öll hafa þau þessi þrjú mörk, sem ætíð má miða við. Þetta er lögmál í náttúru. Þessu lögmáli lífs lúta allar vérur eða lífsgervi, alt frá frumeindinni til alveru. Aðferð rjettra helgisiða er því sú, að endurtaka þetta lögmál, sýna það í aðalatriðum og í rjettri röð. Fugl gerir sjer hreiður áður en hann verpir eggjum. Hann gætir þess að hinum ytri skilyrðum sje fullnægt, sem nauðsynleg eru til þess að hið nýja líf, sem þar á að þroskast, geti notið sín. Náttúran vinnur stöðugt að því að undirbúa lífinu fullnægjandi þroskaskilyrði. Hún myndar jarð- veginn og gefur honum frjómagn, svo hann verði hæfur til að ala allskonar jurtir og blóm. öll þessi undirbúningsstarfsemi er í helgisiðunum sýnd í hreins- unarathöfnum; í kirkjunni með því að vígðu vatni er stökt um hana og reykelsi er brent. Bæði vígða vatnið og reykelsið eru hreinsunarefni. Allir vita, hve mikinn hreinsandi kraft vatnið hefur, en hitt vita ef til vill færri, að reykelsið hreinsar ljós- vakann og greiðir götu æðri áhrifum, svo þau fái streymt niður á hin lægri svið. Því næst springur fræið út í moldinni og fuglinn lifnar í egg- inu. Þetta er sýnt í upphafsat- höfnum. Þá kemur vaxtar- og þroskatíminn og er hann sýndur í framhaldi athafnar upp að há- marki, sem er fullþroskun fræs- ins og fuglsins, en er sakrament- ið í kirkjunni. Að því búnu kemur hnignunartímabilið. Jurtin smá- dofnar er hún hefur fullþroskað fræ sín og fuglinn færist í elli- búning og að lokum deyr hann og jurtin visnar við haustið. Þetta er sýnt í síðari hluta athafnar og að lokum lýkur henni, er hin síðasta kveðja eða blessun hefur farið fram. Þetta er í fáum dráttum að- ferð allra rjettra helgisiða. Þeir eru og eiga að vera frá- sögn um viðburðaröð í náttúr- unni. Rúm, efni og sveiflur. Jeg hef hjer að framan gert tilraun til þess að lýsa því, hver sjeu grundvallarskilyrði rjettra helgisiða. Komum við þá að þeirri spumingu: „Hvað ér í raun og vem aðhafst með athöfnum þess- um?“ eða „Hvað eiga þessar at- hafnir að þýða“, eins og oft er sagt. Rúm og efni. — Þegar við at- hugum hvað það er í raun og vem, sem skeður við notkun helgisiða, þá er nauðsynlegt að gera sjer grein fyrir því, hvemig fyrirkomulagi tilveru muni hátt- að, því það er þýðingarmikið at- riði í þessu sambandi. Rúmið er eilíft, óendanlegt. Við skynjum að eins þrjú stig þess, lengd, breidd og hæð, en ýmsir fræðimenn halda því fram, að rúmstigin sjeu fleiri og hafa fært Tyrir því ýmsar líkur. Fjarskynj- un er eigi óalgeng hjer á landi og bendir hún á að til sjeu fleiri rúmstig en þrjú. Við getum því 0 * gert ráð því, að víðáttur og vega- lengdir sjeu með alt öðrum hætti í raun og vem en okkur finst í fljótu bragði. Rúmið er fylt efni, sem er næmt fyrir áhrifum eða sveifl- um. Efnisástand mun og vera til, þar sem sveiflur eða hræringar hafa engan hljómgmnn. Efnið birtist í mismunandi ástandi, skiftist í mismunandi þjettleikastig. Þannig þekkjum við fast efni eða jörð, Vatn loft og ljósvaka. Grófasta og sundur- lausasta stigið er fasta efnið. Vatnið er fínna og samfeldara. Loftið er enn fínna og samfeld- ara, en Ijósvakinn er þeirra allra fínastur og samfeldastur. Eru öll þessi þjettleikastig efnisins sam- einuð, t. d. í jörðinni og gegnum- streyma hvert annað. Vatnið fer í gegnum jörðina, loftið í gegnum vatn og jörð og ljósvakinn í gegn- um öll þessi lægri og grófari efna- stig. Dulfræðingar halda því fram, að til sje enn þá fínna og sam- feldara ásigkomulag en það er jeg nú hefi nefnt og því tala þeir um ýms æðri tilverustig, sem þeir kannast eigi við, er eigi hafa öðl- ast æðri skynjanir. Það er rjett í þessu sambandi að gera sjer ljóst, að til sjeu æðri tilverustig, en þau er menn al- ment þekkja og fínna ásigkomu- lag efnis. Sveiflur. — 1 efni er geysileg orka. Og þessi orka er sveiflu- magn eða hræring. Orkan er kölluð grundvöllur allrar tilveru og er það að nokkm leyti rjett athugað. Efnið er á sífeldri hreyf- ingu. Frumvægin em einskonar sólkerfi, því öreindimar (elec- tronur) fara með geysihraða utan um miðdepil eða kjama frum- vægisins. Ljóslitamagn sólar hefur verið mælt og hefur hver litur sinn sjerstaka hraða og öldulengd: Öldul. Hraði Fjólublátt 397 756 Fjólubl.-indigo.. .. 424 760 Indigo-blátt .. .. 456 675 Blátt-grænt .. .. 492 596 Grænt-gult 535 590 Gult-sítróngult 587 558 Sítróngult-rautt 647 490 Rautt, 734 460 Hraðinn er talinn í triljónum á sekundu, en öldulengdin er talin í tíu-miljónustu hlutum úr milli- meter.*) Það er kunnugt, að tónar hafi áhrif á efnið og frumleiði í því á- kveðnar myndir og að tónar og litir sjeu í eðli sínu eitt og hið sama, því tónar em sveiflur eins og litirnir em það og samsvari á- kveðinn tónn hverjum lit. Það er því eigi langt frá að álykta, að ákveðinn tónn framleiði ákveðna lögun eða flötunga í kristöllun- um; en kristallamir em fmm- myndanir í steinaríkinu og erum ! við þá komin í námunda við þá | ályktun, að heimamir sjeu orðn- I ir til fyrir mismunandi sveiflu- | verkanir og að o r ð i ð eða ó m- u r byggi heimana. Alt er því háð öldukviki og | virðist sem tilveran sje til orðin , fyrir sveiflur og verkanir þeirra. i Á þeirri grundvallarhugsun | verðum við að byggja frekari ályktanir. _ Frh. -----o---- *) Eftir athugunum C. Flammari- on’s. H ö f. Mm\ soðirsveita. I. Draga mun nú nær tveimur tugum ára síðan hugmyndin um Suðurlandsskólann fjekk vængi og flaug út yfir hjeraðið. Trúlegt er það mjög, að frumkvöðlum þeirr- ar hugmyndar hafi svo sýnst, að ekki væri hjer um slíkt stórvirki að ræða að taka þyrfti tugi ára að koma því í framkvæmd. Og ekki er þessu heldur þannig var- ið. Skólinn er eigi rneiri en svo, eða dýrari, og hjeraðið eigi minna en svo eða fátækara, að vel mætti það reisa hann hvenær sem ein- hugur væri um. Og vel má kanske | segja, að einhuga ósk um skóla j sje hjer til að dreifa. Hver ein- j asta sveit á öllu Suðurlandi myndi i vafalaust vilja miklu til kosta að j fá skólann settan hjá sjer. En j þá kippa þær flestar að sjer hend- inni um fórnarfjeð, þegar um það | er að ræða að reisa hann í ein- i hverri annari sveit. Skæklatogið um skólasetrið veldur hjer trygða- rofi og töf. Sjergóð síngimin virð- ist spilla fyrir oss of mörgum málum. Menn tala um ættjarðar- ást. Eflaust er hún til. En hjá öllum þorra manna nær hún ekki lengra en á landamerki heima- jarðarinnar og oft ekki lengra en á túngarð. Og er þar að auki margoft æði einhliða innan þess- ara endimarka. Áreiðanlega á skólahugmyndin mikil ítök í öllum þorra Sunn- lendinga. Trútt hefur verið um það talað og heitt hugsað í öll- um sveitum Suðurlands. Nefndir hafa verið kosnar og aftur nefnd- ir, svo enginn veit nú allra þeirra tal. Tvímælalaust eru þær tuttugu orðnar. En líklega langtum fleiri. Öllum voru þeim afrek huguð. Og sjálfsagt hafa þær setið og rætt. En afrekin munu yfirleitt ekki orðin stór. Er þess og heldur lítil von þegar svo eru starfs- hættir, að einir setja þvergirð- ingu yfir annara veg. En þvílík hafa skólanefndastörfin stundum verið. Upphaflega var hjer hugsað og rætt um aðeins einn skóla fyrir suðurláglendið alt. Það sýndist öllum að gagn mætti gera og flestum nóg, fyrst um sinn. En einn skóli gat ekki verið nema á einum stað! En tvo mátti setja á tveim stöðum. Það ætla jeg að fyrst yrði til þess aó koma af stað hugmyndinni um „sjerskól- j ann“ rangæska. Það er a. m. k. j víst, að sú hugsun kom ekki til ] sögunnar svo að á bæri, fyrri en j vonlaust virtist um, að skólinn í myndi verða settur á þeim bæn- j um þar eystra, er ein nefndin j hafði bundið sig fasta við. Á jeg I hjer við Stórólfshvol. — II. Enginn má nú skilja mig svo, að jeg hafi óbeit á skólum. Fjarri fer því. Jeg vildi óska þess og óska öllum heitar, að við hefðum til þess skynsamlegar ástæður, og að til þess væru skil- yrði að stofna margra stóra skóla í sveitum Sunnlendinga, núna á næstu árum. Því víst væri þeirra að ýmsu leyti þörf. En á meðan enginn alþýðuskóli hefur enn ver- ið reistur í suðursveitum og fólk- ið er illa og ekki undir það búið að taka á móti skóla, virðist mjer að viturlegra sje að stofnsetja stóran skóla, sem svo sje vandað til að vænta megi, að vel verði kyntur og fljótt fyllist, heldur en að tyldra upp tveimur í senn, j minni og miður vönduðum, sem V. Hugo. VESALINGARNIR. undan. Á einu götuhorninu slóst í förina hár maður, grá- hærður, hörkulegur og einbeittnislegur. Leiðtogarnir tóku eftir honum, en enginn þekti hann. Hópurinn fór af hendingu fram hjá húsi Courfey- racs. Hann skautst inn andartak til þess að ná í pyngju sína og hatt, því hann hafði tapað hatti sínum í þrengsl- unum. Hann tók einnig allstóran kassa. Þegar hann var að skjótast niður stigann kallaði dyravörslukonan til hans og sagði, að maður biði hans. — Fari hann til fjandans, sagði Courfeyrac — Hann hefur beðið í klukkustund. í þessum svifum kom fram ungur maður í vinnufötum, í götóttum stakk og bættum buxum. Hann líktist fremur dulbúnum kvenmanni, en verkamanni, en röddin var alt annað en kvenleg þegar hann spurði — Er hr. Maríus heima? — Nei. — Kemur hann heim í kvöld? — Veit það ekki. Jeg kem að minsta kosti ekki heim, bætti Courfey- rac við. Ungi maðurinn horfði hvast á hann og spurði — Hvers vegna ekki? Hvert farið þjer? — Hvað kemur það þjer við? — Á jeg að bera kassann fyrir yður. — Jeg fer til strætisvirkjanna. — Má jeg fara með yður. — Já, ef þú hefur gaman að því. Gatan er frjáls, steinstjettina eiga allir jafnt. Hann flýtti sjer á eftir vinum sínum og fjekk einum þeirra kassann. Svo leið drukklöng stund uns hann tók eftir því, að ungi maðurinn hafði í raun og veru fylgst með honum. Múgurinn fer ekki altaf þangað, sem hann ætlar sjer. Við höfum útskýrt það, hvernig blærinn ber hann áfram. Hópurinn fór fram hjá Saint-Merry og vissi ekki sjálfur hvernig á því stóð, að hann lenti í Saint-Denis-götu. Tólfta bók: Korinta. Á þessum slóðum var veitingahúsið Korinta. Veit- ingamaðurinn, Huchlelop gamli, dó árið 1830, en ekkja hans hjelt greiðasölunni áfram. Borðsalurinn var stór og dimmur og yfir dyrnar inn í hann hafði Courfeyrac skrif- að með krít: Gefðu matinn, ef þú hefur efni á því, borð- aðu hann, ef þú hefur kjark til þess. En morguninn 5. júní fóru þeir vinimir, Laigle og Joly til að borða morg- unverð í þessu veitingahúsi. Þeir skildu aldrei, þeir borð- uðu saman, þeir sváfu saman og höfðu alt sameiginlega, jafnvel ástmeyjar. Það var um klukkan níu, að þeir komu i veitingahúsið og báðu um ostrar, ost og svínaket og ljetu undireins setja vínflösku á borðið fyrir framan sig. Þeir voru einir í borðsalnum og voru varla byrjaðir að taka til matar síns, þegar höfði skaut upp úr stigagat- inu og einhver sagði — Jeg átti leið hjeraa um og fann ostlyktina og gekk á hana. Þetta var Grantaire. Hann tók baklausan stól og settist við borðið. Vinnukonan setti fyr- ir hann tvær vínflöskur. — Ætlarðu að drekka úr báðum flöskunum? spurði Laigle — Já, bamið mitt, tvær flöskur eru ekki of mikið handa einum manni. Og það leið heldur ekki á löngu uns hann hafði drukkið hálfa vínflösku, án þess að borða nokkuð. — Þú ert meiri áman. Það er gat einhversstaðar á maganum á þjer, sagði Laigle — Og það er gat á olnboganum á þjer, svaraði Grantaire, tæmdi glas sitt og bætti við — Þú gætir farið að halda líkræð- una yfir þessum frakka þínum, hann er kominn til ára sinna. — Okkur kemur nú vel saman samt, svaraði Laigle. Hann lagar sig eftir mjer, og vermir mig. Gamall frakki, er eins og gamall vinur. — Við Joly fórum að horfa á líkfylgdina, það var ansi skemtilegt. En það er merkilega rólegt hjeraa í götunni. Hvem skyldi svo sem gruna það, að uppreisn væri í París. Þetta er vegna þess, að hjer var áður klaustur og morandi af munkum. — Farðu nú ekki að tala um munka, því þá þarf maður að klóra sjer, sagði Grantaire og bætti við skömmu seinna — Ja sveiattan, þetta er skemd ostra. Maður kemst í slæmt skap. Ostr- uraar eru skemdar og griðkuraar ljótar. Jeg hata mann- kynið. Jeg gekk áðan eftir Richelieu-götu, framhjá stóra bókasafninu. Það er ömurlegt að hugsa um þennan haug af ostruskeljum, sem kallaður er bókasafn. Til hvers er eiginlega allur þessi pappír og blek og alt þetta pírumpár. Jæja, svo mætti jeg laOT stúlku, sem jeg þekti, hún er fögur eins og vorið. | er það eins þetta kvenfólk. Það er ekkert rjettlæti til- tæmdi aftur glas sitt — Þið voruð að tala um líkfy^- Á nú að fara að velta öllu á annan endann? Já, því e® t»að? Jeg sá fyrir skömmu brotið ljósker hjá skransa*>g datt þá í hug, að mann- kynið vantaði upplýsingu- ^öanú, þá er jeg aftur kom- inn í slæmt skap. Hún er v<^g, veröldin.Fólk er að deila og nudda og svívirða sj&M% og drepa hvert annað og eins dauði er annars Eftir þessa mælskuhrynu fjekk Grantaire sjer neða° 'Vi. _ Það er annars leiðin- legt, sagði Joly, með ha^aríus. Hann er skotinn. — Veit nokkur í hverri? SpUIÍLaigle. — Jeg held jeg fari nú nærri um ástamálin sagði Grantaire. Hann er einn af þessum skáldlegu ^gUm. En það að vera skáld, er að vera fífl. TymbræUS ^ollo. Það er fjelegt spyrðu- band Maríus og María hanS,6*a Marsa eða Maja eða hvað það nú er. Mjer er sei*1 f sjái það, einhver hrifning. þar sem þau gleyma a^i88ast. Hrein á jörðunni en sameinuð á himnum. ÞaU meðal stjarna. Hann tók sjer aftur neðan í því, ^ í því skaut upp úr stiga- gatinu blautum og tÖtFruin, en giaðlegum dreng- hnokka. Hann sneri sjer ^falaust að Laigle — Eruð þjer herra Bossuet? — ^ri auknefni mitt. Hvað viltu mjer? — Þetta. Hár og ^y^itur náungi spurði mig á götunni hvort jeg þekti 111 Hucheloup. Jeg sagði já. Þá sagði hann mjer að Þahgað og finna herra Bos- suet og segja honum frf >,ABC“. Hann er eitthvað að gera að gamni sínu er það ekki? Ilann gaf mjer 10 aura — Joly, \)$ .?er 10 aura, sagði Laigle og bætti svo við — Grantaire’^u mjer tíu aura. Svo fekk hann drengnum tuttu^^.^a og hann þakkaði fyrir. — Hvað heiturðu, spnr .Hl?le — Navet, vinur Gav- roche’s — Tiltu þjer hje^V'W, sagði Laigle. — Borð- — Jeg get það ekki, rfí n ön^unni, jeg er einn af þeim, sem hrópa: niðU1" n P°lignac! Svo hentist hann aðu með okkur, sagði sagði drengurinn, jeg er 1, burtu. — Þetta er ósvikinn götustrákur, sagði Grantaire. — ABC, það merkir jarðarför Lamarque’s, sagði Laigle. — Og boðin sendi Enjolras. Eigum við að fara. — Það er rigning. Jeg hef svarið þess eið, að ganga gegnum eld, en ekki vatn. — Jeg verð hjer, sagði Grantaire. Jeg vil heldur morgunverð en líkvagn. — Þá förum við hvergi, sagði Laigle, skál. Við getum mist af líkfylgdinni, án þess að missa af uppreisninni. — Já, uppreisninni, þar er jeg með, sagði Joly. — Við þurfum að róta dálítið upp í róstunum frá 1830, sagði Laigle. — Jeg gef í rauninni ekki túskilding fyrir þessar uppreisnir ykkar, sagði Gran- taire. Jeg hef í sjálfu sjer ekkert á móti þeirri stjórn, sem nú er, kórónu og nátthúfu innan í. Herbergið var dimt og skuggalegt úti. Enginn var í vínstofunni annar en þeir, því allir höfðu farið út til þess að sjá, hverju fram færi. — Er nótt eða dagur, kallaði Bossuet. Hjer sjá menn ekki handa sinna skil. Komdu með ljós! Grantaire sat þungbúinn og drakk. — Enjolras lít- ilsvirðir mig. Hann hefur hugsað sem svo, að Joly væri veikur og Grantaire fullur og sendi þess vegna boðin til Bossuet. Ef hann hefði sent til mín, mundi jeg hafa fylgt honum. En þetta er verst fyrir hann sjálfan. Jeg fylgi honum ekki til grafar. Vinirnir hreyfðu sig ekki um set. Um tvöleytið var borð þeirra orðið fult af tómum flöskum. Fyrir framan þá brunnu tvö kertaljós, annað í spanskgrænni messingstiku, hitt í flöskustút. Grantaire drakk fast, en var vanur drykkjumaður og því aðeins orðinn góðglaður og vinir hans Ijetu ekki á sjer standa, að svara gletnisskeytum hans. — Hver hefur, án þess að spyrja mig leyfis, tekið stjöraurnar af himninum og sett þær hjer á borðið, sagði hann. I^aigle var rólegur, þótt hann væri nokkuð drukkinn, og var setstur út í glugga- kistuna. Alt í einu heyrði hann skóhljóð og köll að baki sjer. Hann sneri sjer við og sá Enjolras með byssu um öxl, götustrákinn með skammbyssuna, Courfeyrac með korða, Combeferre með byssu og glymjandi skarann á eftir þeim. Hann bar hendurnar að munni sjer og kallaði — Courfeyrac, Courfeyrac! — Hvað viltu, kallaði Cour- feyrac. — Hvað ertu að fara? — Jeg ætla að reisa virki. — Til þess er góður staður hjei’na, komdu. — Það er al- veg satt, sagði Courfeyrac og gaf flokki sínum merki og þusti hann þá inn í götuna. Staðurinn var líka prýðilega valinn, því gatan var breið fyrst, en þrengdist í áttina til veitingahússins. Hlið- argöturnar var auðvelt að stífla til beggja handa, svo að árás var einungis unt að gera úr einni átt. Bossuet hafði því verið skarpskygn eins og Hannibal. Þegar mannfjöldinn geystist inn í götuna, urðu íbúamir ótta- lostnir og öllum búðum, verkstæðum, hurðum og glugg- um var skyndilega lokað. Gömul kona setti dýnu út í gluggann sinn til þess að verjast skotunum. Veitingahús- dyraar einar stóðu opnar, af þeirri einföldu ástæðu, að hópurinn ruddist inn. — Ja, guð komi til, sagði madama Houcheloup. Bossuet gekk á móti Courfeyrac og Joly kallaði — Courfeyrac, þú hefðir átt að taka regnhlíf með þjer, þjer verður kalt. Á örfáum mínútum höfðu verið rifnar grindur frá gluggunum og rótað steinum upp úr götunni. Götustrák- urinn og Bahorel höfðu tekið traustataki vagn með þrem- ur kalktunnum og Enjolras tók tómar víntunnur upp úr kjallaranum, en sumir komu með bjálka- úr næstu húsum og var þessu öllu hlaðið saman og varð á skammri stund að mannhæðar virkisgarði yfir hálfa götubreiddina. Vinnukonumar í Korintu hjálpuðu til við að bera möl að virkinu. Farþegavagn ók fyrir götuna og Laigle stökk og stansaði hann, hjálpaði kvenfólkinu út úr honum, leysti hestana frá og slepti þeim og velti svo vagninum til þess að stansa alla umferð um þær slóðir. Veitingakonan hafði í skelfingu sinni farið upp á loft og horfði óttaslegin á spellvirkin og tautaði — Ja, drottinn minn dýri. Joly kysti á feitan, rauðan og hrukkóttan háls hennar og sagði Gran- taire, að hann hefði ávalt haft mestu mætur á hálsi kon- unnar. En Grantaire hafði annað að starfa, hann hafði l tekið um mittið á annari vinnukonunni og ýtt henni upp

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.