Lögrétta - 31.12.1927, Blaðsíða 2
t
LOGRJITTA
LÖGRJBTTA
S
I k—-------------------------* I
LÖGRJBTTA
Utgefandi og ritstjóri
\* o r 11 e i n n ðfilason
Þingholtsstræti 17. Simi 178.
lanhelmtn ogr nfgrelðnla
1 Miðstrseti 3.
I ----------- —ii I
Sigfús Sigfússon:
Prestur ávítar.
Finst þjer von jeg fái hrós
fyrir birtu mína,
fyrst þú, drottins dýrðarljós,
dugir lítt að skína.
Jósep Jónsson:
Baugabrot.
Brýt jeg saman vota voð,
verst ei lengur strandi;
flýtur lek og fúin gnoð
feigðar- upp að -sandi.
Emil Petersen:
Á Hotsatrietti.
Sólin valla sefur blund.
Svanir snjallir kvaka,
hlustar fjall og fífusund.
Faglar allir vaka.
Pjetur Sigurðsson:
Skopvísa.
Brúðkaupsgildið gestum jók
gleði margra nátta.
Loksins mjer þó leiðast tók,
— langaði til að hátta.
Steinn Sigurðsson:
Iðunnarvísa.
Iðunn góða gullinn sjóð
gefur þjóð í fræðum;
lesa fljóðin úrvals óð
yfir hlóðaglæðum.
Þessari stöku skipaði Magnús
Jónsson, dócent, á bekk með þeim
vísum, sem hann kallaði „bragð-
góðar“. „Er það kannske besta
vísan“, segir hann, og var þó um
fjölda vísna að ræða. (Iðunn: IX,
1). —
Valdimar S. Long:
VeðrabrigSi.
Dimmir höllum drafnar í,
dynja fjöll af veðragný,
sveiflast mjöllin, sortna ský,
sveipa völlinn klæði ný.
Hannes Jónasson:
Vor.
Vorið barm sinn býður hlýja,
beiska harma rekur fjær;
vonararma opnar nýja, —
unaðsbjarma á lífið slær.
Baldur Eyjólfsson:
Vorvísur.
Nú er grund á grænum kjól, 4
grös af blundi vöknuð;
vetrar undan vefjarstól
voðin sundur röknuð.
Valdimar Benónýsson:
Vorhljómar.
Fossar sprengja frera þröng
fram af hengibjörgum;
heyra vengi lotulöng
ljóð af strengjum mörgum.
Guðmundur Eyjólfsson Geirdal:
Kvöldþankar.
Aftanglit á öldusveip
eru’ á liti geymin.
Máni situr sinn við keip, —
silfurritar heiminn.
Ólína Jónasdóttir:
Morgunn.
Hressist fjólan hýr á ný,
hreld af njóluvöldum.
Grund og hólar glitra í
gyltum sólaröldum.
Pjetur Jakobsson:
Siglingavísa.
Seglin teygir kyljan kná,
kyrð svo eigi finnist.
Hafsins meyja hýr á brá
hægt við fleyið mynnist.
Hjörleifur Jónsson:
BaugabroL
Huga sundrar helst um of,
heykjast stundum bökin,
þegar hrundra heima rof
hefir undirtökin.
Steindór Sigurðsson:
Baugabrot.
Þó mig ávalt uppi ber
eftir næturþjarkið,
næsta morgun að jeg er
aftur til í slarkið.
Jeg held að flestum hljóti að
koma saman um, að allar þessar
stökur eigi sæti með góðum vís-
um, og sjeu líklegar til að lifa,
enda þótt þær nái ekki hámarki
listarinnar. Og jeg er ekki viss
um, að nokkurntíma hafi verið
betur kveðið yfirleitt — nema
með undantekningum. Hinsvegar
mundi það gleðja alla „vini fer-
skeytlunnar“, að þessi „sjerstæða
grein skáldskaparins" mætti taka
sem mestum framförum með
næstu kynslóð. Og ekki vil jeg
víta neinn mann fyrir það, þó
að hann setji hugsjónahámark al-
þýðukveðskaparins á tind sannr-
ar listar, eins og annars skáld-
skapar. Þangað ber að keppa, þó
að fáum auðnist að hafa þann
tind undir fótum.
Við reynum að halda áfram að
yrkja laglegar vísur, enda þótt
við sjáum það fyrir, að við verð-
um undirmál á strangasta kvarð-
ann. Steinn Sigurðsson.
HMrjMnr
Nú er verið að breyta hús-
dýra-sóttvamarlöggjöfinni og er
þar sjerstaklega tekið tillit til
munn- og klaufaveikinnar. En
komi veikin hjer upp, þrátt fyrir
allar varúðarráðstafanir, — hvað
á þá að gera? Eitthvað hefir
sjálfsagt verið hugsað um það
meira en að drepa og brenna all-
an þann fjenað, sem grunur leik-
ur á að sje sýktur. Með því móti
einu stöðvast veikin seint, auk
skaðans sem af því hlýtst.
Bretar og Norðmenn hafa að
vísu haft þessa aðferð, auk eftir-
lits eða varða um staðina á víð-
um hring. Hinn kvalafulli gestur
hjelt samt áfram þó varðmenn og
dýralæknar lokuðu öllum manna-
vegum. Bretar töldu sig eiga við
ramman reip að draga þar sem
rottumar voru; þær skeyttu ekk-
ert um landslög nje varðlið*).
Hvemig sem Norðmönnum tekst
að verjast, þá er sagt að þeir
gmni krákumar um lögbrot.
Hvaða vamingur eða smituber-
ar yrðu okkur íslendingum hættu-
legastir? Þetta er alvarleg spum-
ing. Vonandi þarf reynslan ekki
að færa okkur svar við henni.
Jeg vil benda á þann smitubera
sem jeg álít hættulegastan fyrir
okkur ef munn- og klaufaveikin
kemur til landsins, en það er
hrafninn.
Naumast er nokkurt það bam
í bygðum landsins, sem skilur og
talar eitthvað, að það þekki ekki
hinn stóra, svarta, en fallega
fugl, — hann krumma og krunkið
*) Bretar töluðu líka um fugla sem
smitubera, krákur og máfa.
hans. Til eru þjóðsagnir um vel-
famað þeirra, sem gefa hrafnin-
um mat og verfamað hinna, sem
hrekkja hann. Að skjóta hrafn
var talið ólánsmerki, sjerstak-
lega ef það var bæjarhrafninn.
Væri þetta satt, hafa margir fall-
ið í ólánsforina fyrir það að
skjóta eitt skot. En líkast til hafa
færri hlotið happabyrði fyrir
krummamat.
Ekki eru neinir bráðapestar
smituberar skæðari en hrafninn
og flakkandi hræhundar; sem
betur fer em þeir þó ekki víða.
En hrafninn er alstaðar og sundr-
ar bráðapestarkindum oft ótrú-
lega fljótt. Ullinni dreifir hann
um hagann í nágrenni skrokks-
ins, en kjöti og einkum innýfl-
um stráir hann víðsvegar. Skeit-
ir krummi því ekkert hvort hann
sleppir bitanum niður hjer eða
þar. Hvemig ætli krumma yrði
við ef hann fyndi hjálparvana
eða dauða kind úr munn- og
klaufaveiki. Jeg býst ekki við að
hann mundi bregða vana, heldur
að hann sundraði henni og
breiddi veikina þannig út.
Það hafa að líkindum engir
sjerstakir hrafnavinir átt sæti á
sýslufundi í Borgarfjarðarsýslu
síðastliðið vor 1926, því þar var
samþykt (eftir, sögn tveggja
sýslunefndarmanna) að leggja 50
aura til höfuðs hverjum hrafni.
Jeg vona að þeir sjeu ekki neinir
ólánsmenn fyrir þetta, heldur
miklu fremur lánsmenn fyrir
það, að vega að gömlum kredd-
um.
Hrafninn er orðinn landinu að
plágu og hefur verið það. Því
meir sem hann fjölgar og smit-
andi húsdýrasjúkdómar aukast,
því tilfinnanlegra tjón gerir hann.
Jeg vil beina því til þings og
stjómar, hvort ekki sje hægt með
lagaákvæði að fækka hröfnum,
rottum og músum. Þessi ófögnuð-
ur á sinn þátt í skaða þeim sem
bráðapest og fjárkláði valda ein-
staklingum og þjóðinni.
Guðm. P. Ásmundsson,
(frá Svínhóli).
----o---
Ameríkupistlar
----- Frh.
Vestur-Islendingar em fyrir
löngu hættir að álíta sig útlend-
inga í Ameríku. Hin eldri kyn-
slóð var landnámsfólk. Það kom
hjer að óbygðu landi. Það braut
skóginn, braut mörkina, bygði
heimilin, reisti fyrstu skólahúsin
í nýbygðinni og lagði þeim oft-
ast til bæði kennara og nemend-
ur. Hjeruðin, þar sem þeir tóku
sjer bólfestu, vom annaðhvort
alveg nýlega, eða alls ekki búin
að öðlast stjórnmálalegt sjálfs-
forræði. Þeir hjálpuðu til að
þroska þau til sjálfstæðis. Það
er ekkert í menning eða vel-
gengni kjörlandsins sem þeir
hafa ekki hjálpað til að skapa.
Þeir voru brautryðjendur en
engir beiningamenn. Þeir komu
hingað til þess að byggja en ekki
til þess að þiggja og þegar fróð-
leiksfúsir Ameríkumenn á kom-
andi öldum, taka að rannsaka
uppruna sinnar eigin þjóðar og
yrkja um afrek feðranna, verður
þeirra að einhverju getið.
En þó við Vestur-íslendingar
sjeum þjóðhollir þegnar tveggja
enskumælandi menningarlanda,
höfum við enganveginn gleymt
ættlandi vom eða uppruna. Vest-
ur-Islendingar hafa, frá fyrstu
fmmbýlisámm fram á þennan
dag, starfrækt ýmsan fjelagskap
til viðhalds íslensku máli og
menning hjer í álfu. Þeir hafa
viðhaldið íslenskum blöðum og
tímaritum, og lagt dálítinn skerf
til íslenskra bókmenta. Lestrar-
fjelög eru í nálega öllum bygðum
sem kaupa það nýtilegasta sem
út er gefið á íslandi svo almenn-
ingur hjer fylgist vel með mál-
um heima.
Viðhald móðurmálsins og ís-
lensks þjóðemis hefur þó að
langmestu leyti hvílt á herðum
| kirkjunnar. Menningarsaga Vest-
ur-Islendinga er að langmestu
, leyti kirkjusaga. Menn yrkja
hjer naumast vísu, prenta blað,
eða semja sögu, svo að þar sje
ekki meira eða minna talað um
j trúarbrögðin, og uppistaðan í
okkar „skáldskap“ er æði oft
margendurtekin árás á kirkjuna.
Landnemamir fluttu kristin-
i dóminn með sjer að heiman —
| guðsorðabækurnar í kistunni, en
vanhelgaða trúarsiði feðra sinna
í ógleymanlegum endurminning-
um frá æskudögunum. Guðrækn-
isathafnir í íslenskum sveita-
kirkjum, í þá daga, voru máske
hvorki hrífandi eða hugðnæmar
í augum þeirra heimsborgara,
sem margt höfðu heyrt og mik-
ið sjeð, en þær voru nógu and-
| aktarfullar til þess að lyfta dal-
j búunum upp yfir dranga hvers-
dagslífsins. Þar hafði þeim liðið
einna best. Þar hafði andi þeirrji
svifið hæst, lífssjónarmiðið ver-
ið stærst. Kirkjan hafði verið
þeim — þó þröngt væri þar til
veggja og lágt undir loft —
nokkurskonar hliðskjálf, sem
opnaði þeim innsýni í dýrðar-
heima hugsjónanna. Það var í
alla staði eðlilegt að menn flyttu
þá framtíðar paradís með öllu
út yfir takmörk lífs og dauða.
Fáir dirfðust á þeim árum, að
vonast eftir miklum mannlífs-
þroska hjemamegin grafar.
Um það leyti sem vesturflutn-
ingar hófust, ríkti mikil kyrð
yfir trúarlífinu heima. Menn voru
alment hættir að rannsaka þau
rök sem kirkjan lagði til grund-
vallar fyrir kenningunni. Þeim
var það nóg — flestum — að
undir hennar lofgjörð, bænum og
boðskap, urðu þeir, að minsta
kosti stundum, fyrir þeirri hrifn-
ing, sem sál þeirra þráði og
þarfnaðist, enda naumast í aðra
staði að leita eftir andlegri leið-
sögu á þeim áram. Þannig mun
trúarlífi allmargra hafa verið
háttað, þó einstöku menn hefðu,
fyrir eina eða aðra ástæðu, ímu-
gust á kirkjunni.
Þó ríkisvaldið ljeti okkur af-
skiftalausa í trúmálum, og innan
kirkju höfum við verið einna
mest út af fyrir okkur, þá kom-
umst við ekki hjá að verða fyr-
ir allmiklum áhrifum frá hjer-
lendum kirkjuhreyfingum.
Frh. H. E. Johnson.
----o----
Helsingjar heitir ný kvæðabók
eftir Stefán frá Hvítadal. Fyrri
hluti hennar eru andleg kvæði,
kaþólsk, en í síðari hlutanum eru
kvæði ýmislegs efnis.
Mynd eftir Thorvaldsen hefur
Hansen konsúll, formaður sýn-
ingaraefndarinnar íslensku, gefið
listasafni Islands. Er það mynd
af Ganymed.
Skuggsjá heitir leikrit, sem
V. Hugo. VESALINGARNIR.
in friðar. Morguninn eftir vaknaði hann næstum því glað-
ur. Honum fanst borðstofan töfrandi falleg, þótt hún væri
hræðileg og flutningur Toussaint væri þar á rúi og stúi.
I einum bögglinum á borðinu sást í einkennisbúning Je-
ans Valjean. Cósetta hafði látið færa sjer inn í herbergi
sitt og sýndi sig ekki fyr en um kvöldið. En hún bragð-
aði þá ekki mat, bar fyrir sig höfuðverk og bauð Jean Val-
jean góða nótt og fór aftur til herbergis síns. En Jean
Valjean borðaði með góðri list. Meðan hann var að því
tautaði Toussaint — Herra minn, það gengur eitthvað á,
þeir era að berjast í borginni. En hann var sokkinn í sín-
ar eigin hugsanir og tók varla eftir orðum hennar. Hann
gekk löngum skrefum milli gluggans og dyranna og varð
aftur alvarlegri og alvarlegri. Hann hugsaði um Cósettu.
Hann hugsaði um framtíðina, og hugsaði um hana með
ánægju eins og hann var vanur. Þegar öllu er á botninn
hvolft virtist honum ekkert vera til fyrirstöðu hamingju-
sömu lífi þeirra. Stundum virtist honum alt ómögulegt og
stundum virtist honum alt auðvelt. Jean Valjean átti nú
eina af þessum góðu stundum. Þær koma venjulega á eftir
þeim slæmu, eins og dagur á eftir nóttu, samkvæmt því
lögmáli áframhaldsins og andstæðanna, sem er grund-
völlur sjálfrar náttúrunnar. I þessari friðsamlegu götu,
sem Jean Vaiijean var setstur að í, losnaði hann við alt
það, sem áður hafði valdið honum óróa. Hanri fór að
verða bjartsýnni. Ef til vill var samt betra að fara til
Englands. Hvaða máli skifti það, hvort hann var í Frakk-
landi eða Englandi, ef Cósetta var hjá honum?
Meðan hann gekk svona hugsandi tók hann alt í einu
eftir einhverju einkennilegu. I spegli, sem hjekk gengt
honum yfir borði, sá hann þessar 4 línur: „Elsku, pabbi
vill endilega að við föram undir eins. Við verðum í kvöld f
Rue de l’Homme Armé no. 7. Eftir viku förum við til Eng-
lands. Cósetta. 4. júní“. Jean Valjean varð sem þrumu
lostinn. Cósetta hafði lagt skrifbókina á borðið fyrir fram-
an spegilinn þegar hún kom og gleymt' henni þar í hrygð
sinni og gremju og ekki einu sinni tekið eftir því, að hún
skildi hana eftir opna og opna einmitt þar, sem hún hafði
þerrað línurnar, sem hún sendi Maríusi. Línumar sáust
koma fram á hinu blaðinu og sáust í speglinum svo að
Jean Valjean gat lesið þær. Hann gekk að speglinum.
Hann las línurnar aftur, en gat ekki trúað þeim. Þær
höfðu á hann sömu áhrif og ofbirta. Þetta var sjónhverf-
ing, þetta gat ekki átt sjer stað. Smámsaman varð hugs-
un hans skýrari. Hann skoðaði blaðið sjálft, en skildi ekki
hvernig í þessu lá og sagði við sjálfan sig: Þetta skiftir
eigi máli; hjer er ekkert skrifað. Svo andaði hann rólega.
Hann hjelt á blaðinu og hló næstum því að heimskunni í
sjálfum sjer. En svo varð honum aftur litið í spegilinn
og sá aftur sömu sjónina. Þar sást lesmálið greinilega og
rjett. Nú var ekki framar um að villast. Endurtekin opin-
beran er veruleiki. Nú skildi hann. Jean Valjean ljet blað-
ið síga og fjell niður á stól og draup höfði undrandi. Có-
setta hefði áreiðanlega skrifað einhverjum þetta. Hann
tók viðbragð inst inni í sál sinni. Reynið að svifta ljónið
hvolpinum, sem það hefir tekið í búr sitt.
Þótt undarlegt megi virðast hafði Maríus ekki fengið
brjefið, þegar þessu fór fram. Tilviljunin hafði komið þvi
fyr í hendur Jeans Valjean. Jean Valjean bar einungis
föðurlega ást til Cósettu. Hann var henni eins og dóttur
sinni, hann unni henni eins og móður sinni, hann unm
henni eins og systur sinni. En þar sem hann hafði aldrei
unnað konu öðruvísi, aldrei unnað eiginkonu, ófust þess-
háttar tilfinningar einnig ósjálfrátt saman við ást hans.
óskýrar, blendnar, engilhreinar, himneskar og guðdómleg-
ar. Tilfinning hans var óumræðileg ástúð og umhyggja
fyrir Cósettu, hulin og hrein eins og gullæð í fjalli.
Geri nú lesandinn sjer það í hugarlund hvernig ástatt
var. Hjónaband gat ekki komið til mála, jafnvel ekki
hjónaband sálarinnar. En samt sem áður var það víst og
áreiðanlegt, að örlög þeirra voru gefin saman. Þegar Có-
setta, eða með öðram orðum barnæskan, er fráskilin, hafði
Jean Valjean á allri hinni löngu æfi sinni ekki kynst
neinu því, sem elskað yrði. Ástríður og ástir höfðu ekki
markað skapferð hans. I stittq máli öll hin innri ólga, öll
hin dáðríka dygð, sem aafum sjeg hvað eftir annað,
varð til þess að gera úr Jeí11 Valjean föður Cósettu, ein-
kennilegan föður, sem var sonur, bróðir, maður og
jafnvel móðir í senn. En hi. - Var faðir, sem unni Cósettu
og dáðist að henni, hún var ^s augna hans, hún var heim-
ili hans, ætt hans, föðurianc Ws og himnaríki hans.
Svona var ástatt þe£aí því kom að hún var að
hverfa honum, var að reni^ út úr höndunum á honum
Annar á þrá hjarta hennar, itfinar er ósk lífs hennar, jeg
er ekki framar annað eu fa^f hennar, jeg er ekki framar
til, hún er að fara frá wjel sagði hann við sjálfan sig í
örvæntingu. Uppreisnariönílh)h1 byltist í brjósti hans.
Hann fann sjálfselsku sína ^kna aftur, sjálfseðlið ýlfra
í undirdjúpum eðlis síns- kemur fyrir að menn
finna grundvöllinn geiga lIrdir sálarlífi sjálfra sín. Ör-
væntingarfull vissa leitar '*ki á nokkurn mann, svo að
hún brjóti ekki og iflölvl ^hisa máttarviði eðlis hans,
stundum þá, sem mest bera r>;inn uppj f>egar harmurinn
kemur í þessu gerfi er ^11111 flótti undan öllum öflum
samvitskunnar. Slíkt er °'^egt sálarstríð. Fáir okkai
sleppa úr því svo, að þeir ekki orðnir aðrir menn.
Jean Valjean var þranH1 l0, yfir þessum fjórum lín-
um, öll sál hans var 1 u^^Qii. Hann var sokkinn til
botns í örvæntingunni °£ _ ^funni, án þess að vita af
því. Alt ljós lífs hans vil slokknað meðan hann hjelt
sjálfur að hann gengi í s°hi. Hann hikaði ekki, hann
tengdi saman í huga sínurP atvik og sagði: „Það er
hann“. Hann veittist uU^‘ eills að Maríusi. Hann vissi
ekki hver hann var, eU ,fann ósjálfrátt til hans,
vissi með sjálfum sjer a^ var sami náunginn og
spjátrungurinn í Lu*ern ^garðinum, þessi bölv-
aður ástabósi, þessi graSaSI1^.aildeyða og lydda, því það
er heigulslegt, að vera að sig í ungum stúlkum,
sem eru í för með föður S1 > sem þykir vænt um þær.
Þegar Jean Valjean var °rt Vlss um það, að þessi ungi
maður stæði á bak við a^ ’ aib þá leit hann inn í sál
sína, og hann, endurfæddur maðurinn, maðurinn sem með
erfiðismunum hafði sigrast á sál sinni, maðurinn sem
lagt hafði sig svo ákaft í líma til að leysa alt líf, alla eymd,
alla ógæfu upp í ást, hann sá hatrið í djúpi sálar sinnar.
Þungur harmur hefur örvæntingu í för með sjer. Hann
lamar lífskjarkinn, ennþá sárar hjá gömlum mönnum en
ungum.
Meðan Jean Valjean var í þessum hugleiðingum kom
Toussaint inn og hann spurði — Veitstu hvar það er?
Toussaint vissi ekki hvaðan á hana stóð veðrið — Hvar
hvað er, herra minn? — Sögðuð þjer ekki, að þeir væru
einhversstaðar að berjast? — Æ, jú, annars, það er ein-
hversstaðar í humáttina til Saint-Merry. Fimm mínútum
síðar var Jean Valjean kominn út á götuna. Hann sat ber-
höfðaður á steinþrepi fyrir utan dyrnar. Það var eins og
hann hlustaði. Nóttiií var komin.
Hversu lengi sat hann svona? Hvernig risu og hnigu
öldur huga hans? Rjetti hann úr sjer, eða var hann bug-
aður áfram. Gat hann ennþá fótað sig á einhverjum föst-
um grundvelli samvitsku sinnar? Sennilega hefði hann
ekki getað sagt um það sjálfur. Strætið var mannlaust.
Inn í kyrð þess barst gnýr úr fjarska, sjálfsagt ómurinn
af uppreisninni, sem lýst var fyrir skömmu. Alt í einu leit
Jean Valjean upp úr hugleiðingum sínum. Hann heyrði
fótatak rjett hjá sjer. Hann sá glitta í ungt og fjörlegt
andlit. Það var einmitt götustrákurinn. Hann góndi upp
í loftið eins og hann væri að gá að einhverju. Hann sá Jean
Valjean ágætlega, en skifti sjer ekkert af honum. Hann
glápti og góndi og teygði sig á tá og skygndist eftir hui-ð-
um og gluggum. Jean Valjean fann sig alt í einu knúðan
til að ávarpa strákinn, þótt annars hefði hann ekki yrt
á nokkurn mann. — Hvað gengur að þjer strákur litli. —
Það gengur það að mjer, að jeg er svangur, sagði strák-
urinn djarflega, en sjálfur geturðu verið lítill. Jean Val-
jean þreifaði í vasa sínum eftir fimm frönkum. Strákur-
inn hafði á meðan komið auga á ljósker og tekið upp stein:
Svo hjer er þá ljósker ennþá, sagði hann, það er best að
gera út af við það. Svo henti hann steininum í kerið, gler-
ið brotnaði og datt glamrandi á götuna, en ljósið slokn-
aði og dimt varð í götunni. — Það er rjett þú setjir upp
nátthúfuna, götugarmur, sagði strákurinn. Jean Valjean
fjekk honum fimm frankana og strákurinn svaraði þótta-
lega — Borgari, jeg vil heldur brjóta ljósker. Hirtu aur-
inn þinn aftur. Þú getur ekki mútað mjer. — Áttu ekki
mömmu, spurði Jean Valjean — Kanske fleiri en þú. —
Jæja, sagði Jean Valjean, gefðu þá mömmu þinni pening-
ana. Strákurinn varð hrærður. Svo tók hann eftir því, að
maðurinn, sem við hann mælti var hattlaus og það varð til
þess, að hann fór að bera virðingu fyrir honum. — Jæja,
svo það átti þá ekki að vera til þess að fá mig til að hætta
að brjóta ljósker? — Brjóttu hvað sem þú vilt. — Þú ert
heiðursmaður, sagði strákurinn og stakk fimmfrankanum
í einn af vösum sínum. Hann var farinn að bera nokkurt
traust til mannsins og sagði — Áttu heima í þessari götu ?
— Já, því spyrðu? — Geturðu sagt mjer hvar no. 7 er?
— Hvað ætlarðu með no. 7? Barnið þagnaði og hjelt að það
hefði sagt of mikið; en sagði alt í einu — Hjerna er það.
Jean Valjean datt snjallræði í hug — Ert þú máske með
brjefið, sem jeg bíð eftir? — Þú, sagði strákurinn, þú ert
ekki kvenmaður. — Brjefið er til ungfrú Cósettu, er það
ekki. — Cósetta, sagði strákurinn, svei mjer ef það er ekki
nafnið. — Jæja, sagði Jean Valjean, það er jeg, sem á að
taka við brjefinu. Láttu mig fá það. — Ef svo er, þá hlýt-
urðu að vita, að jeg er sendur úr virkinu. — Vitanlega,
sagði Jean Valjean. Strákurinn fálmaði í vösum sínum og
dró upp fjórbrotið brjef. — Berið virðingu fyrir boðskapn-
um, sagði hann, hann kemur frá bráðabirgðastjórninni. —
— Fáðu mjer brjefið, sagði Jean Valjean. Strákurinn
hjelt blaðinu yfir höfði sjer — þú skalt ekki halda að það
sje ástabrjef. — Fáðu mjer það. — Þú ert nú, þegar öllu
er á botninn hvolft, heiðarlegur á svipinn. — Fáðu mjer
það undir eins. — Taktu það og flýttu þjer lagsi, því Có-
setta bíður. Strákurinn var ánægður með. þessi orð sín,
en Jean Valjean sagði — Svarið á að sendast til Saint-