Lögrétta - 01.07.1935, Blaðsíða 27

149
LÖGRJETTA
150
Ingveldur kysti hann á vangann, um leið
og hún gekk i burtu.
„Jeg get ekki endurgoldið þjer alla þessa
góðvild, Ingveldur“, stamaði Grímsi. Hon-
um var sjóðandi heitt þarna undir sæng-
inni, og átökin voru sterk um það, hvað
hann ætti nú að gera?
Ingveldur leit til hans társtokknum aug-
um.
„Mjer er ánægja að því að mega horfa á
þig þessa daga, sem þú átt eftir að vera
hjerna í verbúðinni", svaraði hún. Og Ing-
veldur sneri sjer að kaldri stónni og fór
að lífga við eldinn.
Þegar Grímsi var kominn á fætur, fór
hann að raula lag sjer til afþreyingar, og
þetta milli Ingveldar og hans settist ein-
hvernveginn undarlega í hann þessa stund-
ina.
Hann tók eftir því út um gluggann, að
veður var að skiftast í lofti. Himininn var
allur orðinn kafþykkur, og það seig að með
mugguhrið.
Hann var hissa á því, að Ingveldur
skyldi ekki vera bál-vond við hann fvrir
það, hvað hann gat verið mikill durtur, og
hann var að velta því fyrir sjer, hvernig
hún myndi vera til augnanna, þessi Gríma,
sem Ingveldur hafði verið að minna hann
á, og það voru þessir hugarórar, sem stóðu
á milli Ingveldar og hans og frelsuðu hann
frá því að sleppa sjer.
Nokkrum stundum síðar um daginn
buldi stórviðri við á þekjunni, og ýskur
hvein í gáttum þarna undir loftinu. Stór-
hríðin hafði brostið á svona upp úr hesta
veðri. Grímsi varð órólegur út af bátunum
á sjónum, eftir að stórhríðin var skollin á.
Það jós upp briminu þar við fjöruna á
augabragði. Þetta var meiri gangurinn í
veðrinu alt i einu upp úr bliða logni.
Hann sneri sjer til Ingveldar og hafði orð
á því, að bátarnir væru á sjó.
„Menn eiga þessu að venjast hjer í Vik-
inni, að það skifti fljótlega um veður, og
verða margir að sætta sig við þau heljar-
öfl, sem þar eru að verki“, svaraði Ingveld-
ur. Hún færði sig út að glugganum.
Fvrstu bátarnir voru að lenda.
Grímsi stóð í vörinni allur fannbarinn.
Honum blöskraði að sjá fram á víkina. Hún
var öll holgrafin, og þarna ruddust hvik-
urnar upp að vararveggj um með þungum
sogum og fjörbrotum ein á fætur annari,
og þarna glórði í bátinn hans Björns
Bjarnasonar. Honum skaut upp á öldu-
kamhinn þarna rjett fram af vörinni. Há-
setarnir tóku lifróðurinn upp i fjöruna.
Þeir voru eldsúarir að hafa sig út úr bátn-
um, óðu upp undir hendur, og kvikurrwr
skveltusl yfir þá alla og særokið.
Langur vírstrengur lá þar fram alla vör-
ina með gildum járnkrók í endanum, og
var nú króknum á augalifandi hili, um leið
og bátinn bar að landi, krækt í lykkju,
sem var framan á stefninu.
Hvalbeinslilunnar voru settir fastir lijer
og þar um alla vörina undir kjölinn á bátn-
um, og var hann dreginn upp í naust með
öllum aflanum.
Tveir menn voru látnir styðja bátinn. Að
þvi gengu þeir, formaðurinn og Jóhann
„pistill“. Stóðu þeir um miðskipið hver á
móti öðrum, karlmannlegir og þungir und-
ir brún, ineð blauta sjóliatta lafandi nið-
ur að augum.
Röddin í Birni var sterk eins og brim-
gnýrinn við fjöruna, og rak hann miskun-,
arlaust á eftir hásetunum að setja bátinn,
og var hann stafnafullur af fiski.
Tveimur löngum slám var stungið í gegn-
uin gríðarlega digran eikarbol, og snerist
nú vírinn upp á bolinn smátt og smátt, og
ýldi og brakaði við i öllu spilinu. Piltarnir
lögðust fram á slána með öllum likams-
þunga og spyrntust við af öllum kröftum
og sligu þungum krefum niður í mölina
og jiarna snerust þeir liring eftir hring,
þar til báturinn var kominn alla leið í naust.
Bátarnir vöru nú smátt og smátt að tín-
ast að landi í hríðinni. Veðrir var altaf að
harðna, og það helti upp briminu með
liverri stundinni sem leið.
Björn Bjarnason var með fvrstu bátun-
um í land. Hann hafði sigið á það i róðrin-
um, þegar hann sá, að útlitið fór að ljókka,
og drógu þeir þá allar lóðirnar að mestu
leyti, „pistill" og hann, og mátti ekki á milli
sjá, hver þeirra var sterkari við dráttinn,