Alþýðublaðið - 30.08.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCII LA ANDREWS
um nú talazt gvo mikið við, að
cg held okkur væri ráðlegast að
fara til Berts og fá okkur mat-
arbita. Annars er þetta allt svo
hlægilegt, að mig langar mest
til að veltast um af hlátri.“
„Jake sagði ég undrandi. Hvað
áttu við með því, að þetta sé
hlægilegt?"
- Hann stakk höndunum í vas-
ann. — „Já, þú ert ekki nema
tvítug en ég þrjátíu og sex. Þú
ert ung stúlka, sem er nýbyrj-
uð að læra lífsstarfið. Ég hef aft
ur á móti hafið starf, sem einung
is er falið fullorðnum mönnum
með talsverða lífsreynslu að
baki. Og við ætlum, að búa í
margra mílna fjarlægð hvort frá
öðru. Og við höfum bara þenn-
an eina dag til að vera sam-
vistum að sinni. Og hér hef ég
setið í morgun, yfirboðari við
Martin sjúkrahúsið, og játað
einni af fyrrverandi undirtyllum
mínum ást mína. Þetta er allt
.skrambi skrítið og kemur vafa-
laust til með áð vekja ósvikinn
hlátur á sjúkrahúsinu, þegar
starfsliðið fréttir það.“
Jake var svo þreytulegur, þeg
ar hann sagði þetta, að öll
feimni mín og hlédrægni hvarf
eins og dögg fyrir sól. Ég fann
þá tilfinningu verða yfirsterk-
asta í brjósti mér, að ég mætti
til með að hjálpa honum. Já
ég ætlaði að koma til liðs við
hann og ekkert skyldi liindra það
áform mitt.
„Sjúkráhúsið fær ekkert um
þetta að frétta, sagði ég ró-
lega.
„Þakka þér fyrir“, sagði Jake
og þrýsti hönd mína. „Ég hefði
heldur ekki trúað því á þig að
þú flýttir þér til baka að segja
tíðindin. En nú er ég viss um,
að þú ert orðin svöng.“ — Við
lögðum af stað t'il útgangsins á
girðingunni. Hann gekk nokkur
skref á undan mér. Skyndilega
nam hann staðar og án þess að
snúa sér að mér, bað liann mig
afsökunar á þessu öllu.
„Heyrðu, Jake' sagði ég. ,,Eig
um við ekki að setjast afur“.
Hann sneri sér við og leit fram
an í mig. — „Hvað varstu að
segja?“
Ég endurtók spurningu mína.
Við gcngum aftur að bekknum
og settumst enn á ný. •—- „Þú ert
búinn að tala við mig, sagði ég,
en þér láðist gð spyrja að þvi,
hvort ég ætti ekkert vantalað við
þig-“
„Ástin mín. Ég reyni alltaf að
forðast spurningar, sem ég veit
svörin við. Hvers vegna ættir þú
að hafa nokkuð við mig að tala?
Þú hefur verið bæði skilningsrík
og elskuleg en hvernig ættir þú
að hafa áhuga fyrir að ræða nokk
uð sérstakt við mig? Hvað get-
ur þú sagt mér, sem ég veit ekki
nú þegar? Það, að þér geðjast
ekki mjög illa að mér veldur því
að ég er hálfvegis utan við mig.
Mig langar þó að biðja þig að
gæta þín betur í framtíðinni
Rósa, svo að þú verðir ekki hirt
upp af gólfinu í sjúkrahúsinu
eða læknarnir neyðist til að gefa
þér áminningu."
„Ég býst nú ekki við að verða
þama lengi fyrir norðan, bætti
hann við éftir stundarþögn. En
ég óska þess sannarlega af
35
hjarta, að þú gætir verið hjá mér
. . og ég mætti gæta þín.“
„Þú verður að gera eitthvað í
þessu, Jake. Ég get ekki án þín
verið á St. Martin."
Hann leit snöggt á mig og eng
inn hafði nokkru sinni áður litið
mig slíku augnaráði.
„Segðu þetta aftur“.
Ég sagði það einu sinni enn.
„En . . . þetta er hlægilegt.
Við höfum einmitt . . fund.ið
hvort annað. Ertu viss um, að þú
sért eins hamingjusög og ég?“
„Því ekki það? Bara ef þú get
ur elskað mig“.
Hann leit á mig og virti mig
fyrir sér eins og hann héldi, að
ég væri alls ekki með öllum
mjalla. Svo brá fyrir brosi í aug
um hans. Brosið færðist úm and
iit hans og það ljómaði. — „Þú
verður að sannfæra mig um
þetta, Rósa:“
Ég sagði honum alla söguna.
Ég sagði honum frá því, hvern-
ig ég hefði elskað hann í laumi.
Ég sagði honum frá vonbrigðum
mínum, eftirvæntingu, gleði og
sorg. Það tók langan tíma. Þegar
ég var loksins búinn, sagði hann:
„Ég trúi þér, Rósa, þó að mér
virðist fátt af þessu sennilegt.“
— Svo sögöum við ekki meira.
Orð voru óþörf. Við féllumst í
faðma. Við kysstumst og allur
heimurinn horfði á og við kræð
um okkur kollótt um allan heim
inn.
Skömmu síðar lyfti Jake höfði.
— „Hvaðan ert þú Rósa,“ spurði
hann. Áttu íoreldra á lífi?
„Mamtna og pabbi búa í Hamps
hire“, svaraði ég.
„Þá getum við farið og heim-
sótt þau í kvöld, og svo get ég
ekið þér aftur til baka snemma
á morgun.“. — Hann strauk
vanga sínum við vanga minn. —
— „Ég var búinn að segja þér,
að ég hefði lítinn tíma. Held-
urðu að þau verði nokkuð ósam-
þykk trúlofun okkar, ef við ber
um hana undir þau strax? Eða
heldurðu, að þeim finnist þú full
ung“? — Rödd hans skalf lítið
eitt, þegar hann lagði þessar
spurningar fyrir mig. Ég leit á
andlit hans og sá, að hann hrukk
aði ennið eins og alltaf, þegar
hann hafði áhyggjur.
„Foreldrar mínir hafa sjald-
án sett mér stólinn fyrir dym-
ar, svaraði ég. Ég er hins vegar
sannfærð um, að þau munu ekki
gera minnstu tilraun til þess að
þessu sinni heldur hrópa ferfalt
húrra fyrir okkur“.
Hann brosti. — „Svo að þú
heldur, að þau muni ekki hafa
neitt á móti mér sem tengda-
syni?“ — Hann strauk mér ástúð
lega um hárið. — „Svo var það
eitt enn. Ertu nokkuð mótfallin
því að hætta á St. Martin að ári
liðnu?“
Ég hugsaði mig um stutta
stund. — „Nei, — ég hef kunnað
vel við mig á St. Martin og mun
sakna margs þaðan, en eins og
þú veizt vil ég allt til vinna til
að mega vera með þér.“ — Við
kysstumst aftur heitt og lengi.
Um stund sátum við kyrr á
bekknum. Það var talsvert kalt
í veðri, en við vorum allt of ham
ingjusöm til að finna kuldann.
Umhverfið hafði samt ekki
gleymt okkur með öllu. Skyndi-
lega heyrðum við hróp á bak
við okkur. Við snerum okkur við
og sáum mann nokkurn koma
hlaupandi í átt til okkar.
„Læknir," hrópaði hann Lækn
ir.“
Jake losaði faðmlögin og stóð
upp.
„Er eitthvað að?“
Maðurinn nálgaðist. — „Þa'
varð maður fyrir vörubíl fyrir
utan hliðið ré.tt í þessu. Vörðu-
inn sagði mér að svipast um eft-
ir yður, því að þér höfðuð séz
hér í nágrenninu. Hann hringd
í sjúkrabíl og biður yður að kom;
strax ..."
Maðurinn þurfti ekki að segj-
meira. Jake hafði fengið mér
liattinn sinn og beðið mig aí“
gæta hans. Svo var hann á bai
og burt.
Maðurinn várð eftir og slóst
fylgd með mér. — „Hann er
sannarlega fljótur að bregðr
við, þessi læknir“, sagði hann
— „Ég bið afsökunar að hafa
truflað ykkur“. — Svo hvarf
hann inn í húsasund.
Það voru nokkrir menn í hvirf
ingu við hliðið á girðingunni.
Ég sá, að Jake kraup þar niður
við hliðina á einhverri ólögu-
legri hrúgu. Vörðurinn kom strax
auga á mig og hrópaði: „Lofið
stúlkunni að komast leiðar sinn
ar“.
Sjúkrabíllinn koma að í þessu.
Jake leit upp og svipaðist um.
— „Nú þeir eru komnir. Bezt að
koma sér til St. Martin.“
Ég kraup við hlið hans. —
„Nokkuð að? Get ég orðið að
liði?“
„Nei, Rósa. Maðurinn hefur
mjaðmarbrotnað. Það verður að
gera að meiðslunum þegar í
stað.“
Ég kinkaði kolli og stóð upp.
Ég vék til hliðar, þegar sjúkra
liðarnir komu með körfuna. Ég
horfði á þá leggja sjúklinginn í
hana. Þeir þekktu Jake undir
eins. — „Kohiið þér með, War-
ing?“
„Já“. — Jake nam staðar og
leit á mig: „Ég veit ekki hversu
lengi ég verð. Kannski þú viljir
bíða mín hjá Bert?“
Ég leit á hann. — „Allt í lagi“,
sagði ég og í sömu andrá var
hann horfinn sýnum. Sjúkrabíll
inn ók hratt í áttina til St.
Martin.
Ég gekk einsömul leiðina til
veitingahússins. Ég gekk hægt
og hugsaði um manninn, sem ek
ið hafði verið á. En fyrst og
fremst snerust hugsanir mínar
um Jake og þennan dásamlega
dag, sem var engum öðrum degi
líkur. Ég hugsaði um þetta
fyrsta ár mitt sem hjúkrunar-
kona, er líklega var jafnframt i
það síðasta. Ég hugsaði líka um 1
prakkarann Bill. Svo fór ég aft
ur að hugsa um Jake, manninn,
sem var mér hugstæðastur.
Ég gekk inn í veitingastofu
Berts. Ég gat ekki stillt mig um j
að brosa að vonbrigðum hans. j
„Þér ætlið þó ekki að segja !
mér að Waring læknir komi ekki ,
líka i matinn, frk. Standing“,
sagði Bert og röddin skalf af
geðshræringu.
„Verið alveg rólegur, Bert,
sagði ég sefandi. Waring tafð-
ist aðeins vegna lítils háttar
slyss. Hann kemur eins fljótt og
hann getur. Og ef yður er það
ekki á móti skapi ætla ég að
bíða hans hér.“ ENDIR.
EinangrunargJer
Framleitt einungis úr úrvals
gler, — 5 ára ábrygð.
Pantið tímanlega.
Korkiðjan h.f.
Skúlagölw 5?. — Simi 23200.
— Nú ert þú einasta vonin okkar mamma. Allar hinar mömm
urnar í hverfinu hafa neitað okkur um að fá að koma inn og
leika okkur.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 30. ágúst 1963 |,5