19. júní - 01.07.1919, Blaðsíða 6

6
19. JÖNÍ
deyfðinni úr vegi. Um tíma leit svo
út sem eigi yrði fullnægt kröfum
vorum án umturnunar þjóðfélagsins.
Og takið vel eftir því, að vér höfð-
um ekkert fjármagn við að styðjast.
Yér vöktum aldrei ótta, vér hótuðum
aldrei uppreisn né byltingu. Alt
mundi hafa gengið sinn vana gang
þótt kröfum vorum hefði verið vísað
á bug.
En málefni vort hefir sigrað vegna
þess að það var sanngjörn krafa; að
þeir menn, sem fæddir eru í þessu
landi og hafa öðlast þar sitt jarð-
neska heimili, skuli eigi sæta með-
ferð sem útlendingar eða gestir, en
að heiti þeirra skuli vera þegn; vegna
þess að það er sanngjörn krafa, að
allir þeir sem landslögum hlýða, skuli
og eiga þátt í að semja þau, réttmæt
krafa að hver sá, er greiðir skatt skuli
og eiga atkvæðisrétt um skattaálögur.
En hve erfitt virtist eigi að fá þetta
viðurkent, hve torsótt og seinfarið.
Nú, er það er fullkomnað, virðist oss
sem sigurinn sé eigi eingöngu árang-
ur baráttu vorrar, en að eitthvert
voldugra afl hafi gengið í lið með
oss. Oss finst líkast því sem vér, með
miklu erfiði og lélegum tækjum,
hefðum ætlað að höggva sundur
ísjaka. pað var erfið og seinleg vinna,
er reyndi á þolinmæðina, því lítill
sást árangurinn. En svo alt í einu
var sól og vindur, regn og ylur geng-
ið i lið með oss og að vörmu spori
var jakinn orðinn að engu.
pannig finst mörgum að þeir liafi
náð óendanlega langt i viðleitni sinni
i þarfir torvelds verks. Allir þeir,
sem unnið hafa að framgangi fjar-
lægra, lítt-hugsanlegra frelsisóska
Finnlands, Suðurjótlands, Póllands
og Armeníu. Allir þeir, sem unnið
hafa að alheimsfriði hljóta að finna,
að þeirra eigin lítilsmegandi kraftar
hafa fengið óumræðilega hjálp; að
viðburðir og tilviljanir vinna fyrir
þá, á þann hátt er þá gat eigi órað
fyrir.
Og ef nú í hjörtum vorum festist
sú trú að hver sá, sem hefir huga á
stóru og góðu málefni og leggur líf
sitt við að færa það fram til sigurs,
hversu torsótt sem kann að sýnást,
muni fyr eða siðar fá þannig rás
tímans sér til hjálpar. Fái þessa vissa
að ná festu i hugum vorum, þá erum
vér að lokum komnir að því hinu
stóra takmarki að skilja orð Krists
þá er hann talaði um þá „trú er fjöll-
in flytnr.“
Og ef vér nú ávinnum oss þessa
trú, hvílíkan styrk og hvilíkt hug-
rekki mun hún eigi veita oss. Hví-
líkt afl mundi hún ekki verða til
endurreisnar hrjáðri og hraktri ver-
öldinni.
Eg veit eigi hvað liér eftir verður
takmark sameiginlegs starfs kvenna.
Eitt er víst, að eigi þurfa þær að
leggja niður vinnu vegna þess að eigi
séu erfið og torsótt takmörk að þrá
og keppa að.
Hver mundi vilja eða megna að
standa á móti konunum, ef þær nú
tækju sér íyrir hendur að eyða hin-
um illu öflum, er á heiminn herja,
fjötra morðfýsnina, uppræta siðleys-
ið, brjóta odd fátæktarinnar eða setja
hégómagirnd og nautnafýsn skorður.
Guð, sem skapaði manninn þannig