19. júní - 01.09.1919, Blaðsíða 3
19. JÚNl
19
með kolsvörtu fallegu augun sín á mér
er óttalaus hjá mér.
Og kongullær vagga, er vormorgun hlýnar
á veiðarnar sinar.
l*ar prúðbúnar sitja sem prinsessur fínar
plönturnar mínar.
En:
t einveru hvild pó eg finni og friðinn
og fari sviðinn,
er sem mig vanti samt nótu í niðinn
i náttúru-kliðinn.
Svo innan um hljómana unaðar-sæta
mig ómar græta,
því geislanum langar mig mannsaugans
mæta. —
Þrá eftir samúð og skilningi kem-
nr víða fram í kvæðum Ólafar. —
Hún finnur til einstæðingsskapar og
örbyrgðar:
fann úrkost á sá, sem í örbyrgð er smár
að unna því göfuga og stóra,
setur hún sem einkunnarorð að ljóð-
um sinum. Hana þyrstir í fegurð —
í lífsnautn — í þekkingu. —
Það var ekki kveikt við þá götu er eg gekk
ó, gefðu hinum ljós, sem eg þráði’ en ei
mannvitsins þroska og þekking. [fékk:
Indverski spekingurinn Tagore segir:
»Við nálgumst hið stærsta með því,
að verða mikil í auðmýktinni«. Það
er auðmýktin sem hefir vísað þessari
konu leiðina til hins stærsta. Hún hefir
leitað með auðmýkt — og fundið —
fundið jafnvægi í líf sitt og einlæga
trúarvissu. í*að birlir yfir kvæðunum
hennar eftir því sem höfundur þeirra
eldist:
Ekkert leið á lífi eg er
— leik mér þér að segja —
betri heim þó hugsa eg mér
hlakka til að deyja.
Lifs þá sálmur úti er
önnur hefjast málin,
upp til ljóssins lyftir sér
létta fleyga sálin.
og vísan sú arna:
Vonin þína vegferð gylli
— vefji hún þig eins fast og mig —
hug þinn sælli sælu fylli;
»sólin blessuð vermi þig«.
»Leitin að guði« heitir eitt kvæðið
Ólafar. Það er hreinasta perla. Slíkt
kvæði yrkja ekki aðrir en þeir, sem
fengið hafa náðargjöf snildarinnar.
Fleira mætti upp telja úr þessari
litlu bók, en rúmið leyfir eigi annað,
en að fljótt sé farið yfir.
Peir kippast við hart, sem að höndin þín
snart
er hugarins bjart var um torgin,
ó, mennirnir kvarta’ um þú meiðir þá
hart,
þú mjúkhenta, hjartkæra sorgin.
Ólöf hefir orkt nokkur erfiljóð:
Eftir Ólaf Davíðsson (d. 1903) er
þessi gullfallega vísa:
Pin tilhneiging þráði ekki tignarnafn,
ei titlanna og auðs þér féktu safn.
Þér mátti vera hver maður jafn
i metoröa alrikinu.
En alt, sem nú yfir þér stynur,
þú eignaðist, fallni hlynur,
barnanna og blómanna vinur.
Og vel er þetta sagt um uppgefna
móður, er legst þreytt til hvíldar:
Menn hengja’ ekki krossa á konur,
því kjörgripur mannanna er hann,
en alvaldur leggur sinn á þær,
og einka vel stundum þær bera’ ann.
Pú striddir á meðan þú máttir,
uns máttinn var hvergi að finna,
og lagðir fram alt sem þú áttir,
af elsku til barnanna þinna.