19. júní - 01.12.1919, Qupperneq 5

19. JÚNÍ
45
y>í9. júrih er ljúft að verða við tilmæl-
um háttvirts greinarhöfundar, svo langt
sem kraftar hans ná, og ljær fúslega
rúm í blaðinu umræðum um petta mál.
Nú líður óðum að 100 ára afmæli frú
H. B. og væri vel við eigandi að þau
tímamót mörkuðu hér ákveðið fram-
kvæmdaspor. Vestflrzkar konur, bæði
þær er vestra dvelja og hinar, er þaðan
eru runnar, ættu að minnast aldarafmælis
frú H. B. með því að bindast samtökum
um að skóli hennar kæmist sem fyrst á
fót og yrði svo fullkominn sem kröfum
nútimans bezt hentar.
Og — orðið er frjáls — ræðið þetta
skólamál og framkvæmið það síðan á
þann hátt, er þið bezt vitið í samræmi
við óskir og vilja hinnar örlátu, látnu
höfðingskonu.
Litilsháttar misskilning höf. um áhrif
Reykjavíkurdvalar á aðkomustúlkur
hyggjum vér að nokkru af ókunnugleik
sprottjnn. Verði þau áhrif óheppileg, er
orsökin langt frá öll á aðra hliðina.
Frækornið.
Eftir Leo Tolstoj.
(Niðurl.)
Gamli maðurinn var að vísu nokkuð
heyrnardaufur, en þó ólíkt fljótari til
svara en sonur hans.
»Ónei«, sagði hann, »það hefir
aldrei orðið mitt hlutskifti að rækta
þessa korntegund og hvergi heíi eg
séð hana hafða á boðstólum. Þegar
eg var og hét, þektust eigi peningar
né peningaverzlun. Hver og einn
ræktaði sjálfur alt það, er hann þurfli
til heimilis notkunar og um aðrar
nauðsynjar hjálpaði hver öðrum eflir
efnum og ástæðum. Eg veit eigi hvar
korn þetta hefir þroskast, því að þó
að korn mitt væri talsvert stærra en
það korn,, er nú sþrettur, var það
smátt í samanburði við fræið að tarna.
En eg man að faðir minn sagði að
um hans daga hefði kornið verið
talsvert stórvaksnara en það gerðist í
minu ungdæmi. Vil eg því ráðleggja
yður að kalla hann á yðar fund og
leggja fyrir hann spurningar yðar«.
Keisarinn sendi óðara eftir föður
þessa öldungs og gekk hann hvatlega
fvrir keisaran, staflaust, og voru augu
hans enn skýr og röddin þróttmikil.
Keisarinn sýndi honum frækornið og
velti gamli maðurinn því fyrir sér og
skoðaði í krók og kring.
»Langt er nú orðið síðan eg sá
þessa korntegund, en eg þekki hana
að fornu fari«. Hann beit ofur litla
flís úr fræinu tugði hana og sagði:
»Þetta er áreiðanlega samskonar«.
»Þá getur þú sagt mér, afi sæll,
hvar og hvenær korn þetta hefir verið
ræktað. Hefir þú sjálfur ræktað það
í akri þínum, eða keypt það á
markaði«.
Gamli maðurinn svaraði: Þegar eg
var ungur var korn þetta ræktað á
hverjum akri. Á þessu korni lifði eg
og hjálpaði öðrum um það. Eg hefi
sáð, uppskorið og malað þetta
korn«.
»Segðu mér þá, afi sæll, varst þú
vanur að kaupa þetta korn, eða rækt-
aðir þú það jafnan með eigin erfiði«.
Gamli maðurinn brosti. »Þegar eg
var ungur datt engum í hug að drýgja
þann glæp að selja eða kaupa korn.
Sérhver hafði nægilegan forða handa
sér«.
»Seg þú mér, afi sæll, hvar rækt-
aðir þú korn þitt, í hvaða bygðar-