19. júní - 01.02.1920, Blaðsíða 2

58
19. JUNÍ
Samkomuhús
Bandalags kvenna
Hólmfríður Árnadóttir kenslukona,
sendir vestan um haf konum hér
heima kveðju sína, með grein sem
birtist í júliblaði »19. júní«. Þó máli
sé þar fyrst og fremst beint til Reyk-
víkinga, nær það til manna um land
alt.
Málið nefnir hún verndun kvenna.
Það hefir um langan, langan aldur
verið áhugamál allra góðra hugsandi
kvenna, þó þar hafi ýmsum aðferð-
um verið beitt, og það stundum mið-
ur heppilegum. Það má vera að sið-
ferðiskröfur til kvenna hafi orðið
strangari og ákveðnari, af því menn
fundu hve mikils var í mist, ef brest-
ur var á, fremur en af því, að auð-
veldara er að gera miklar kröfur til
annara, en uppfylla þær sjálfur.
En það var ekki þetta, er eg vildi
gera að umtalsefni, heldur aðferðin,
sem greinarhöfundurinn telur heppi-
legasta til að halda verndarhendi
yfir konum, og það þá auðvitað í
borgum og bæjum, þar sem hætturn-
ar eru mestar. Hún er sú að setja á
stofn heimili fyrir konur.
Bandalag kvenna hefir þegar tekið
þetta mál á stefnuskrá sína. En hér
er, sem oftar, féleysið fjötur um fót,
og hefir því ekki enn orðið úr fram-
kvæmdum. Eg vil nú i stuttu máli
skýra hvað fyrir Bandalagi kvenna
vakir.
Það er þá fyrst „og fremst hýbýli í
Reykjavík til fundarhalda og fyrir
aðrar smærri samkomur, 1—2 lestr-
arstofur fyrir fullorðna og börn.og
útlánsstofu með bókasafni. Það hefir
jafnframt verið gert ráð fyrir,' að þar
yrði heimili fyrir konur, bæði til
langdvalar og um stundarsakir, jafn-
vel gististaður líka, ef þess væri kost-
ur. B. k. er ekki svo stórhuga að
gera ráð fyrir þaki yfir allar til dval-
ar, er þangað kynnu að leita, til þess
þyrfti fleiri byggingar, enda þótt um
Reykjavík eina væri að ræða. En
væri myndarlega í garðinn búið, gæti
slíkt heimili orðið athvarf margra í
frístundum og á þann hátt verndað
margan unglinginn frá illum félags-
skap. Þeir sem reynt hafa að vera
langt frá öllum sínum, ættu bezt
að vita, hvers virði slíkt hæli getur
verið.
Miklum kröftum og fé er árlega
varið, til þess að reisa þá sem »fallnir
eru«. Það er göfugt starf en erfilt,
og hversu litið er það einatt, sem
bjargast aftur af því sem glatað var.
Hin aðferðin er að birgja brunn-
inn, áður en barnið er dottið í hann,
að nokkru leyti, þó ekki verði öllum
borgið. Og það á að vera takmarkið,
ekki eingöngu að hlynna að því sem
sjúkt er, heldur fyrst og fremst að
vaka yfir heilbrigðinni, andlegri og
líkamlegri, að hún ekki fari forgörð-
um og það oft og einatt á því skeiði
mannsæfinnar, er þroskar allar góð-
ar gáfur, og er sem til þess ætlað,
uð draga að sér krafta hvaðanæfa,
til að undirbúa manninn undir æfi-
starfið.
Samkomuhússhugmynd B. k. er enn
í reyfum, en vér, sem henni unnum,
skjótum máli voru til allra karla og